บทที่ 3 ผู้ชายก็เหมือนกันหมด

ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์กว่าแล้วที่ก้องฟ้าหลบหน้ามนปรียา ไม่ยอมไปพบเจอ แม้จะมีงานด่วนอะไรชายหนุ่มก็ให้สิงขรไปรับงานแทนตน ด้วยไม่กล้าไปเจอหน้าหญิงสาวที่ตนล่วงเกินไปในวันนั้น เมื่อเธอให้เขาได้แค่ความเป็นพี่น้อง แต่หัวใจไม่รักดีกลับไปคิดเกินเลยคำว่าพี่น้องกัน

ค่ำคืนนี้เขาจึงโทรเรียกสาวบริการในตัวจังหวัดเข้ามาบริการที่บ้านพักของตนที่ท้ายไร่ ด้วยความตึงเครียดไม่รู้จะปลดปล่อยยังไงจึงต้องทำแบบนี้ทุกครั้งเพื่อให้ตัวเองคลายความปวดหนึบของแก่นกายร้อนได้

“อือ! คุณก้องไม่ให้เมย์นอนด้วยเหรอคะคืนนี้”

เมษาเธอหลงรักชายหนุ่มตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเห็น แต่ด้วยอาชีพขายบริการของหล่อน หล่อนรู้ว่าไม่คู่ควรกับก้องฟ้า แต่หล่อนก็เต็มใจพร้อมเสมอเมื่อบุรุษหนุ่มคนนี้เรียกหา ไม่ว่าจะเวลาไหนตอนไหนก็พร้อมรอท่าก้องฟ้าเสมอ

สายตาคมจ้องมองร่างเปลือยเปล่าที่นอนทอดกายอยู่บนเตียงกว้างของตน ก่อนจะยิ้มอ่อนให้อีกฝ่ายเล็กน้อย พอเสร็จกิจรักเขาก็ลุกขึ้นไปสวมใส่กางเกงนอน พร้อมกับเดินไปเปิดไวน์มานั่งจิบที่เก้าอี้ตรงมุมห้อง

“เมย์กลับดีกว่า ผมไม่ชอบนอนร่วมเตียงกับใคร”

นั่นแหละก้องฟ้า เขาไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายกับพื้นที่ของตน

“ค่ะก้อง เดี๋ยวเมย์ไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะคะ”

เจ้าหล่อนลุกขึ้นก้าวขาลงจากเตียงกว้าง แล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

สายตาพร่ามองร่างเปลือยเปล่าหายเข้าไปในห้องน้ำ ก็หันกลับมามองแก้วไวน์ในมือ ก่อนจะยิ้มหยันให้ตัวเองด้วยความสมเพช

“ฮึ! ไอ้ก้องมึงเป็นได้แค่น้องชาย หัดห้ามใจตัวเองไว้บ้างสิ”

พึมพำกับตัวเอง เมื่อคิดถึงใครอีกคนที่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่มีวันโน้มต่ำลงมาหาตน

แม่เลี้ยงสาวคิดมาทั้งวันว่าวันนี้ต้องมาคุยกับก้องฟ้าให้รู้เรื่อง ไปหาชายหนุ่มที่ห้องก็ไม่เจอ สาวใช้บอกว่าชายหนุ่มไม่กลับมานอนบ้านหลายวันแล้ว และมีที่เดียวที่ก้องฟ้าจะอยู่ตอนนี้ก็คือบ้านพักท้ายไร่ และตอนนี้เธอก็กำลังยืนอยู่หน้าบ้านพักหลังที่ว่า

“เอวาเอาไงดี มันดึกแล้วนะเธอ”

บ่นกับตัวเองว่าจะก้าวขึ้นบันไดบ้านดีไหม ก้าวขาไปได้ครึ่งก้าวก็ชักกลับ เป็นแบบนี้มาสักพักแล้ว

ตอนนี้เวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว เธอมาถึงบ้านพักตั้งแต่สามทุ่มครึ่งแต่ไม่กล้าร้องเรียกเจ้าของบ้าน แม้เห็นว่าไฟในห้องจะยังเปิดอยู่

“ขอบคุณนะคะก้อง”

ระหว่างที่แม่เลี้ยงสาวกำลังสับสนอยู่นั้น คนในบ้านพักก็เปิดบ้านออกมาพร้อมกับมีสาวสวยเดินเกาะแขนออกมาด้วย

มนปรียายืนนิ่งกัดฟันแน่น เมื่อเห็นผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาเกาะแขนน้องชายของตน เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองกำลังหึงหวงชายหนุ่ม ไม่ใช่หวงแบบน้องชาย แต่หวงแบบชายหญิงทั่วไป

ฝ่ายก้องฟ้าไม่คาดคิดว่าคนที่คิดถึงจะมาอยู่อยู่ตรงหัวบันไดบ้าน เขาหยุดการเดินพร้อมกับแกะมือสวยของเมษาออกจากตน

“พี่กลับก่อนนะก้อง ไว้วันหลังจะมาใหม่”

พยายามพูดให้เสียงนิ่งที่สุด ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความเดือดดาล

“ก้องขาแม่เลี้ยงเอวามาหาก้องทำไมคะ”

เมษาถามด้วยความอยากรู้เพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แม่เลี้ยงสาวจะมาหาชายหนุ่มที่เป็นลูกน้องของตนทำไมเวลาดึกดื่นแบบนี้

“คุณเอารถผมกลับนะเมย์ ผมต้องคุยงานกับแม่เลี้ยงเอวา เป็นงานด่วนน่ะ”

พูดพร้อมกับยื่นกุญแจรถตนในมือให้เจ้าหล่อนขับกลับ ตอนนี้ไม่ห่วงอะไร ห่วงคนที่กำลังเดินจากไปมากกว่า

“ออ แบบนี้เอง งั้นเมย์กลับก่อนนะคะ จุ๊บ!”

หล่อนรับกุญแจรถมา พร้อมกับเขย่งขึ้นจูบคางสากเบาๆ แล้วเดินยิ้มร่าลงบันไดบ้านไป

“แม่เลี้ยงเอวาหยุดก่อน รอผมด้วย”

เมื่อเมษาไปแล้ว เขาก็ไม่รอช้าที่จะวิ่งลงบันไดเพื่อวิ่งตามเจ้าของหัวใจของตนไป ด้วยความที่ตัวโตก้าวยาว และวิ่งเร็วจึงทำให้ถึงตัวคนเดินจากมาได้ไม่ยากนัก

“หยุดก่อนครับแม่เลี้ยง”

วิ่งดักหน้าแม่เลี้ยงสาวไว้ ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะเดินหนีตนอีก จึงฉวยโอกาสดึงรั้งมือเล็กฉุดดึงให้เดินตามตนกลับไปยังบ้านพัก

“ปล่อย!....ปล่อยพี่เดี๋ยวนี้นะก้อง พี่จะกลับบ้านแล้ว”

สั่งเสียงแข็ง พร้อมกับสะบัดมือตัวเองให้หลุดพ้นการจับกุมของมือหยาบกร้านนั้น

“ผมจะปล่อยก็ต่อเมื่อเราคุยกันเสร็จ”

ตอบเสียงเรียบ ก้าวยาวๆ ขึ้นบันได มนปรียาได้แต่เม้มปากแน่นด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ยอมเดินตามชายหนุ่มขึ้นไปบนบ้านพัก

มือใหญ่ข้างที่ว่างเปิดประตูห้อง ก่อนจะส่งร่างเล็กเข้าไปก่อนตน แล้วตามด้วยตัวเอง แล้วล็อกประตูห้องให้เรียบร้อย ด้วยความที่ดื่มไวน์หมดไปหนึ่งขวด ทำให้ตอนนี้เขาหลงลืมความตั้งใจแรกของตนไปแล้ว ตั้งใจจะตัดรัก จะไม่ไปพบหน้าคนตัวเล็ก แต่คนตัวเล็กดันเดินเข้ามาหาเข้าเอง แล้วจะปล่อยไปได้อย่างไรเล่า

“พาพี่เข้ามาในห้องทำไม”

ถามเสียงเรียบ เมื่อเหลือบมองผ้าปูที่นอนบนเตียงที่ยับยู่ยี่ของก้องฟ้า คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าก่อนเธอจะมามันเกิดอะไรขึ้น ไหนจะซองเล็กๆ ที่เกลื่อนพื้นนี้อีก

เพิ่งจะเคยได้เห็นอีกมุมของบุรุษหนุ่มคนนี้ ตลอดเวลาเขาแสนดี ให้เกียรติผู้หญิงมาตลอด แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงเปลี่ยนไป ราวกับว่าเธอไม่เคยรู้จักเขามาก่อนเลย

“แม่เลี้ยงเอวามาหาผมไม่ใช่เหรอ”

ถามเสียงพร่า พลางก้าวสามขุมเข้ามาหาคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ปลายเตียงกว้างของตน

“อย่าเข้ามานะก้อง”

หญิงสาวถอยหลังไปจนชนเข้ากับปลายเตียง เมื่อรู้แล้วว่าตอนนี้ตัวเองจะไม่ปลอดภัย แต่ก้องฟ้าจะทำร้ายเธอได้ลงคอเหรอ เธอเป็นพี่สาวเขานะ ใช่พี่สาว แต่ก็ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แล้วจะทำยังไงดี เมื่อตอนนี้ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่น้องชายของเธออีกต่อไปแล้ว