ตอนที่ 5 ข้อเสนอ

ตอนที่ 5

------------------

"ไอ้บ้า!! สกปรกที่สุดเลย" พิมพ์มาดาใช้มือบางถูริมฝีปากตัวเองอย่างรังเกียจ

"คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะหยุดเหรอ ไม่มีทาง!!..."

"...นายไม่มีวันได้เป็นหมอที่นี่อีกต่อไป" ร่างบางยังคงยืนบ่นด้วยความหัวเสีย

"เป็นไรคะ คุณพิมพ์!?" แอนนี่ที่เข้ามาเห็นเจ้านายสาวก็ถามอย่างสงสัย

"แอนนี่ ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ"

"คะ!?"

หมับ! ก่อนจะลากเลขาสาวให้เข้าห้องทำงานเธอเพื่อพูดคุย

"ช่วยฉันกำจัดไอ้หมอบ้านั่นหน่อย" เมื่ออยู่กันสองต่อสอง พิมพ์มาดาเปิดฉากคุยกับรุ่นน้องสาวทันที

"คุณหมอชาร์ลเหรอคะ"

"อืม"

"ทำไมล่ะคะ หมอชาร์ลเก่งจะตายไป ทั้งเป็นหมอด้านหัวใจแถมยังเป็นผู้บริหารที่ดีอีกด้วย"

"พอๆ หยุดชมหมอนั่นต่อหน้าฉันเด็ดขาด" ร่างบางรีบเอ่ยห้าม

"ค่ะๆ" ทำให้รุ่นน้องอย่างแอนนี่รีบตอบรับกลับไป

"แล้วคุณพิมพ์จะให้แอนช่วยเรื่องอะไรเหรอคะ"

"ฉันอยากรู้ประวัติเกี่ยวกับเขา"

"วันก่อนแอนเพิ่งส่งไปให้นี่คะ"

"ใช่ แต่ฉันต้องการรู้มากกว่านี้" เพราะแค่นั่นมันไม่พอที่จะจัดการฆาตกร ขนาดกล้องวงจรปิดโรงแรมเขายังสามารถทำลายมันได้เลย

"..." คำตอบของพิมพ์มาดาทำให้แอนนี่ครุ่นคิดตาม

"ก็อย่างเช่น เป็นหมอที่ไหนมาก่อน แล้วพักที่ไหน พักกับใครบ้าง"

"สนใจ!?"

"ฉันเนี่ยนะสนใจหมอนั่น หึ แค่คิดก็ขยะแขยงขึ้นมาแล้ว" แล้วยิ่งคิดว่าหมอนั่นฆ่าคน ร่างบางก็ยิ่งส่ายหน้าด้วยความรังเกียจ

อีกด้าน

ร่างสูงหยิบโทรศัพท์มือถือติดต่อหาลูกน้องตัวเองเมื่อเห็นว่าพิมพ์มาดาออกจากห้องทำงานตัวเองไปแล้ว

"มึงให้คนของเราสะกดรอยตามพิมพ์มาดา แล้วรายงานกูตลอด"

(ผมว่าจัดการให้จบๆ ก็สิ้นเรื่อง)

"คำสั่งกูมึงไม่ฟังแล้วเหรอวะ"

(ผมไม่อยากให้นายต้องมาเดือดร้อน ให้ผมจัดการเธอด้วยวิธีของผมเถอะ)

"ห้ามทำอะไรเกินคำสั่งกู!!"

(ครับนาย)

"อย่าลืมรายงานกูตลอด!!" ก่อนจะย้ำใส่ออแกนอีกครั้ง

หลังจากที่เขาวางสายจากลูกน้องไปแล้ว เขาก็ทำหน้าที่หมอต่อ จนกระทั่งมีข้อความจากลูกน้องส่งเข้ามา

"พิมพ์มาดา...มาสืบข้อมูลนายที่คอนโดส่วนตัว"

ชาร์ลอ่านข้อความด้วยสีหน้าที่ยากจะเดาอารมณ์ พร้อมก้มหน้าก้มตาตรวจคนไข้ของตัวเองจนเรียบร้อย

"ช่วงค่ำผมไม่เข้าโรงพยาบาล ถ้ามีเคสด่วนที่ไม่ใช่ของผมห้ามติดต่อมาเด็ดขาด!!" ก่อนจะสั่งพยาบาลสาวเอาไว้

.

.

.

ร่างบางก้าวเท้าลงจากรถเก๋งหลังจากที่ได้ข้อมูลที่อยู่ของใครบางคน แต่แล้วก็ไม่สามารถสืบอะไรได้ขนาดว่าเธอสนิทกับเจ้าของโครงการคอนโดนั่นก็ตาม จนสุดท้ายเธอจึงเลือกที่จะมาสงบสติอารมณ์ด้วยการช็อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้าแทน

ตึก!

ตึก!

"ว๊ายยย~" พิมพ์มาดากรีดร้องอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ เธอก็โดนลากให้เดินตามไปอีกทางจากฝีมือของคนที่เธอไม่รู้จักและคุ้นหน้ามาก่อน

"มาจับฉันทำไม"

"..." เงียบ ชายฉกรรจ์ไม่ตอบกลับแต่อย่างใด

"พวกแกเป็นใคร!!" เธอยังคงถามไม่หยุด

"..."

"นี่ฉันถามไม่ได้ยินรึไง"

"..."

"กรี๊ดดด..อื้อออ~" สุดท้ายชายฉกรรจ์ทนฟังเสียงของพิมพ์มาดาไม่ไหวจึงใช้มือปิดปากไม่ให้ปริเสียงได้อีก

พึ่บ!!

ปัง!!

ร่างบางถูกโยนเข้ามาในรถหรู ทำให้พิมพ์มาดาเงยหน้าไปมองอีกคนที่นั่งในรถอยู่ด้วย

"นาย..ไอ้หมอโรคจิต" พิมพ์มาดาตกใจสุดขีดเมื่อคนที่จับเธอคือ...ชาร์ล แอนด์วิน

"ที่ฉันบอก เธอไม่คิดจะทำมันใช่ไหม"

"ฉัน..ฉันทำอะไร" เธอถามกลับไปพยายามทำทุกอย่างให้ปกติที่สุด

"หยุดสืบเรื่องฉัน!!" ชาร์ลตะคอกออกมา

"ไม่มีทาง ถ้านายไม่ติดคุกฉันก็ไม่จบ" จนสุดท้ายเป็นพิมพ์มาดาเองที่ควบคุมสติไม่อยู่หลุดพูดความคิดตัวเอง

"ได้"

พรึ่บ!

"นาย...จะทำอะไร"

"หยุดเรียกฉันแบบนั้น"

"ฉันจะเรีย...อื้อออ~" ไม่ทันที่เธอจะเอ่ยจบประโยคก็โดนร่างสูงกระชากเข้าไปจูบปิดปาก

จ๊วบบบ

"อื้ออ ปล่อย!!"

"..."

"ไอ้โรคจิต" พิมพ์มาดาตะคอกด่าออกไปก่อนจะเหลือบมองคนในรถอีกสองคนที่นั่งด้านหน้า กล้าดียังไงถึงได้จูบเธอต่อหน้าคนอื่นแบบนี้

"บอกแล้วไง ฉันโรคจิตกว่าที่เธอคิด" ว่าแล้วชาร์ลจัดการจับคนตัวเล็กให้นั่งบนตักหันหน้าเข้าหากันทำให้ชุดเดรสถกขึ้นอีกครั้ง

"นาย..เอ่อ..คุณหมอชาร์ลจะทำไร" พิมพ์มาดารีบเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกทันที

"หึ" แต่แล้วก็ไร้ประโยชน์เพราะทันทีที่เขาแสยะยิ้มให้คนบนตัก ชาร์ลใช้มือรูดสายเดี่ยวลงมาจนเห็นหน้าอกใหญ่ที่มีบราไร้สายปกปิดอยู่ ร่างสูงไม่รี่รอก้มลงไปสร้างรอยรักด้วยปากของเขา ดูดเม้มอย่างหื่นกระหายจนคนตัวเล็กต้องรีบผลักเขาออก

"นี่คุณหมอชาร์ล!! คุณจะบ้ารึไง เห็นไหมว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย"

"ถ้าไม่มีคนอื่นจะยินยอม!?"

"ไอ้บ้า ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั่น"

"ฉันไม่สน..."

"...ถ้าฉันอยากต่อให้มีคนเป็นร้อยฉันก็จะเอา!!"

"ไม่ๆๆ ฉันไม่ยอม อย่าทำแบบนี้"

"ออกไป!!" ชาร์ลออกคำสั่งกับลูกน้องทั้งสอง โดยสายตายังคงจับจ้องพิมพ์มาดาเหมือนเดิม ทันทีที่ลูกน้องออกจากรถ ชาร์ลดึงคนบนตัวให้นอนราบไปกับเบาะรถก่อนจะขึ้นคร่อมเอาไว้

เรียวขาทั้งสองถูกจับแยกจากกันโดยที่ร่างสูงใช้มือลูบเรียวขาที่ตอนนี้กระโปรงถูกถกขึ้นไปเหลือเอวจนทำให้เห็นกางเกงชั้นในตัวเดียวเด่นต่อหน้าร่างสูง มือหนาค่อยๆ ลูบไล้เรื่อยๆ จนสัมผัสกับกลีบกุหลาบนูน

"อ้ะ! หยุดเดี๋ยวนี้" ร่างบางร้องออกมาแต่ไม่สามารถขยับตัวหนีได้เพราะถูกอีกมือของร่างสูงจับไว้

ก่อนที่ร่างสูงจะโน้มตัวลงไปประกบจูบอย่างดูดดื่มตวัดลิ้นสอดใส่จนคนใต้ร่างสั่นไปทั้งตัว

"อื้อออ~ หยุด!!" คำร้องขอจากพิมพ์มาดาไม่เป็นผลเพราะยิ่งร้องห้าม ร่างสูงไม่เพียงแต่กัดเม้มตามซอกคอ แต่นิ้วเรียวพยายามถูไถกับกลีบกุหลาบที่มีผ้าบางๆปิดกั้นอยู่

"โอเคๆ ฉันยอมแล้ว" สุดท้ายร่างบางก็ตัดสินใจเอ่ยออกมา ในจังหวะที่ชาร์ลกำลังจะแทรกนิ้วเข้าไปในผ้าบางๆ

"ดี" ทันทีที่ร่างสูงเอ่ยจบเขาก็ดันนิ้วเรียวเข้าไปในช่องคับแคบ ทว่าไม่สามารถที่จะเข้าไปจนสุดได้ในคราวเดียว

แจ๊ะ!!

"อ้ะ!! เดี๋ยวๆ" พิมพ์มาดาสะดุ้งสุดตัวก่อนจะผลักอกแกร่งออกห่าง

"..." ชาร์ลไม่ได้ขยับตัวตามแรงคนใต้ร่าง แต่พยายามดันนิ้วเข้าไปใหม่

"อ้ะ!! อ่าส์ บอกให้หยุดก่อนไง"

"หุบปาก!!" ชาร์ลตะคอกออกมา

"ฉันขอเลือกสถานที่ได้ไหม" คนใต้ร่างจึงใช้เสียงอ้อนๆ เพื่อให้อีกฝ่ายใจเย็น

"..." ชาร์ลจ้องหน้าพิมพ์มาดานิ่ง

"เอ่อ...ก็ในนี้ที่มันแคบไปไง"

"ฉันไม่สน"

"แต่คุณต้องสน เพราะฉันไม่อยากทำที่นี่"

"..." เขายังคงนิ่ง ส่วนนิ้วมือก็ยังแช่เอาไว้เหมือนเดิม

"คอนโดคุณหมอ...คืนนี้ตกลงไหม"

"..."

"ว่าไงคะ ตกลงไหม!?"

"ฉันไม่ชอบให้ใครไปคอนโดส่วนตัว" ชาร์ลเอ่ยอีกครั้ง พร้อมถอดนิ้วออกมาจากช่องรัก

"งั้นเป็นที่อื่นก็ได้ นัดมาเลย" ก่อนจะผลักให้ร่างสูงกลับไปนั่งที่เดิม พิมพ์มาดารีบล้วงกระเป๋าสะพายเอานามบัตรยื่นให้คนข้างๆ

"อ่ะนี่ เบอร์โทรตามนี้นะคะ"

จุ๊บ! ก่อนจะยื่นหน้าไปจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากของร่างสูง

"แล้วเจอกัน" พิมพ์มาดาส่งยิ้มหวานกลับไป แล้วจัดการเสื้อผ้าตัวเองให้เหมือนเดิม ก่อนจะเอื้อมมือเปิดประตูออกไป