ตอนที่ 2 ความลับ

ตอนที่ 2

------------------

ครืดด ครืดด~

ร่างสูงหยิบโทรศัพทมือถือออกจากกระเป๋าเสื้อสูทก่อนจะก้มลงอ่านข้อความจากปลายทาง

'เจอกันลานจอดรถชั้น35'

พรึ่บ!

"คุณหมอชาร์ล...ขอบคุณคุณหมอมากนะที่มาแสดงความยินดีกับลูกสาวผม" สมบูรณ์บอกร่างสูงใหญ่ออกไป

"ยินดีครับ" ชาร์ลตอบกลับเพียงสั้นๆ

"ยัยพิมพ์ไปไหน ทำไมไม่มาส่งแขกในงาน" เจ้าของโรงพยาบาลอย่างสมบูรณ์หันไปถามภรรยาที่ยืนข้างๆ ก่อนจะใช้สายตามองหาลูกสาวตัวดี

"นั่นสิคะคุณ ฉันก็ไม่เห็นเหมือนกัน"

"ผมขอตัวก่อนดีกว่า" ชาร์ลที่ยืนฟังเงียบๆ เอ่ยแทรกขึ้นมา

"เอางั้นเหรอ"

"ครับ"

ตึกตึก ตึกตึก...ร่างสูงเดินไปทางด้านหลังเพื่อไปทางบันไดหนีไฟ ทว่าสายตาคมก็เหลือบไปเห็นร่างบางที่กำลังโดนมือหนาลากเข้าไปในห้องพักโรงแรม เขาละความสนใจก่อนจะเอื้อมมือเปิดประตูไปลานจอดรถ

.

.

@ห้องพักในโรงแรม

หลังงานจบอาร์เธอร์ก็ลากตัวพิมพ์มาดามาสอบถามเรื่องจัสมิน

“จริงอ่ะ คนนี่เหรอเธอร์...”

“...พิมพ์ไม่อยากจะเชื่อ”

พิมพ์มาดานึกไม่ถึงว่าจัสมินจะเป็นอดีตของเพื่อนตัวเอง

“พิมพ์ติดต่อผ่านทีมงานของทางเมกา จริงๆมีอีกคนนึงแต่จะมาในคอลเลคชั่นหน้าและเป็นคนเสนอจัสมินให้กับพิมพ์เอง”

“ใคร?” อาร์เธอร์เอ่ยถาม

“อะนี่รูปเธอ”

อาร์เธอร์รับมือถือในมือพิมพ์มาดา

“คาร่า!!”

“มึงรู้จักเหรอ”พายุถามขึ้น

“อืม เพื่อนสนิทจัสมิน”

“แล้วทำไมมึงไม่ตามหาจากเธอ” เอเดนสงสัย

“เพราะตอนนั้นคาร่าก็ตามหามินเหมือนกับกู แต่ทำไมมินถึงไปอยู่กับเธอได้”

“กูบอกแล้วผู้หญิงแม่งน่ากลัว เสแสร้งแกล้งเป็นลืมมากกว่า” คลาสที่นั่งเงียบอยู่นาน

“มึงจะพูดอะไรดูหน้าเพื่อนมึงด้วย”เอเดนทักขึ้นทันที

“อันนี้ข้อมูลที่พักเธอ”พิมพ์มาดาส่งไลน์เข้าเครื่องอาร์เธอร์

“อืม ขอบใจนะพิมพ์”

“ไม่เป็นไรเราเพื่อนกันก็ต้องช่วยกันสิ ว่าแต่เธอร์จะทำยังไงต่อ”

“ไม่รู้...เธอร์ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี”

“มึงลองคุยกับเธอปกติก่อน อย่าเพิ่งบอกเรื่องทั้งหมดรอดูท่าที” พายุที่เดาเหตุการณ์ล่วงหน้าให้กับอาร์เธอร์

“อืม”

.

.

.

"งั้นพิมพ์กลับก่อนนะ โคตรเหนื่อยเลยอ่ะ" พิมพ์มาดาหันไปบอกพายุและอาร์เธอร์ ส่วนเอเดนและคลาสได้กลับไปก่อนแล้ว

"ให้ยุไปส่งไหม" พายุถามเพื่อนสาว

"ไม่อ่ะ ขี้เกียจแวะมาเอารถอีก"

"ให้พนักงานโรงแรมไปส่งรถให้ก็ได้นี่" พายุพูดต่อ

"ไม่เอา พิมพ์ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของของพิมพ์"

"แค่ขับรถให้เอง"

"..." อาร์เธอร์ยืนฟังเงียบๆ

"เธอร์จะยืนเครียดอีกนานไหม เดี๋ยวก็ได้เจอกันอีก" พิมพ์มาดาพยายามดึงความสนใจจากเพื่อนเพื่อช่วยให้อาร์เธอร์หยุดคิดมาก

"อืม" อาร์เธอร์พยักหน้าเล็กน้อย

"งั้นแยกกันตรงนี้แหละ" ก่อนที่ร่างบางจะแยกออกจากเพื่อน

ตึก!

ตึก!

"โอ๊ยยย!!"

"อึก!!"

"เสียงอะไรอ่ะ" พิมพ์มาดาพึมพำออกมา แล้วค่อยๆ หันตามเสียงที่ได้ยิน ร่างบางเดินไปเรื่อยๆ จนไปหยุดที่รถคันสุดท้ายที่จอดอยู่

พึ่บ!

ร่างบางก้มมองไปยังรองเท้าตัวเอง ก่อนจะชะงักกับสิ่งที่เธอเหยียบ

"เลือด!!"

"พอแล้ว ผมยอมแล้ว!!" เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นทำให้ร่างบางรีบทรุดตัวลงข้างรถ แล้วชะโงกหน้าออกไปมองตามเสียง ภาพผู้ชายที่เต็มไปด้วยเลือดอาบหน้าพร้อมชายฉกรรจ์ข้างๆ อีกสองคน เธอรีบยกมือขึ้นมาปิดปากกลั้นหายใจสุดขีด

"พอ!!" เสียงนิ่งเอ่ยห้ามขึ้น แต่ร่างบางไม่เห็นต้นเสียงนั้น

"นาย ผมว่าจัดการมันจะได้จบเรื่อง"

"อืม กูก็ไม่ได้ต้องการยื้ออะไรมากมาย แค่อยากเห็นมันทรมานก่อนตายก็เท่านั้น"

'ตายเหรอ งื้ออ ฉันจะทำไงดีเนี่ย' พิมพ์มาดาได้แต่คิดในใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า

"ไอ้ชัด!! ใส่กระบอกเก็บเสียงยัง" ผู้ชายคนหนึ่งหันไปถามคนที่ประคองผู้ชายคนนั่นที่เลือดอาบหน้า

"เรียบร้อยครับลูกพี่"

พรึ่บ!

ร่างสูงรับปืนจากมืออีกคนก่อนจะทำท่าลั่นไก แต่เขาก็หยุดชะงักเมื่ออีกคนเอ่ยขึ้น

"ส่งปืนมา..."

"...กูจะเป็นคนเอาเลือดออกจากหัวมันเอง!!" พูดจบก็ก้าวเท้าออกจากที่มืด พิมพ์มาดาที่มองเหตุการณ์ทุกอย่างถึงกับตกใจสุดขีดเพราะไม่คิดว่าคนๆนั้นคือ...ชาร์ล แอนด์วิน!!

ตุบ!!

"ว๊ายยย~" ร่างบางกรี๊ดร้องออกมาอย่างลืมตัวเมื่อมีบางอย่างตกลงบนไหล่มนของตัวเอง

"เอ้ย! ใครว่ะ!! มึงไปจับตัวมาดิ"

ทว่า...ร่างบางลุกขึ้นด้วยความตกใจแมลงสาบที่บินวนอยู่หน้าพิมพ์มาดา หญิงสาวยืนปัดแมลงสาบด้วยท่าทีขยะแขยง

"ออกไปนะ ออกไป!!"

"คุณพิมพ์มาดา"

ร่างบางเงยหน้ามองทันทีที่ชายคนหนึ่งเรียกชื่อเธอออกมา

"อึก!!" ร่างบางกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบากก่อนจะก้าวเท้าถอยหลังและวิ่งด้วยความเร็ว

ตึก!

ตึก!

"เธอร์!! เธอร์จอดรถ!!" พิมพ์มาดาวิ่งออกมาก่อนจะเห็นรถอาร์เธอร์ขับผ่านมาพอดี

เอี๊ยดดด~

"มีไรรึเปล่าพิมพ์" อาร์เธอร์เลื่อนกระจกถามเพื่อนสาวทันที

"ไปส่งพิมพ์หน่อยสิ" ไม่ทันที่เจ้าของรถจะเอ่ยอนุญาต ร่างบางรีบยัดตัวเองเข้าไปประจำตำแหน่งทันที

ปัง!

"เป็นไรไปพิมพ์!?"

"ออกรถก่อนเถอะ เร็วสิ"

"อืม"

บรึ้นนน~

.

.

"เอาไงครับนาย" ออแกนลูกน้องชาร์ลถามขึ้น

"ปล่อยไปก่อน"

"คุณพิมพ์จะไม่หลุดเรื่องที่เห็นเหรอครับ" ออแกนยังคงไม่ไว้ใจเพราะใครก็ถามที่รู้ความลับของพวกเขาต่างก็มีจุดจบเดียวกันทั้งนั้น...ไม่เว้นใครหน้าไหน!!

"ยัยนั่น ไม่กล้าบอกใครหรอก..." ชาร์ลเอ่ยออกมาเสียงนิ่งเรียบ แววตาคมกริบมองไปยังรถที่เคลื่อนห่างออกไป ก่อนจะหยิบแว่นตาดำออกมาใส่แล้วเอ่ยสั่งลูกน้องต่อ

"...มึงไปจัดการไอ้คนทรยศให้เรียบร้อย"

"ครับนาย"