2 เก็บกระเป๋าเดินทางไกล (4)

เมื่อได้รายละเอียดคร่าว ๆ พอให้เธอมีตัวตนบนโลกนิยายแล้ว ฉันจึงใส่รายละเอียดอื่น ๆ ลงไป อย่างเช่น ส่วนสูง น้ำหนัก สไตล์การแต่งตัว สิ่งที่ชอบ สิ่งที่เกลียด งานอดิเรก ของสะสม อุปนิสัย ฯ

เอาเป็นว่าฉันสร้างสาวน้อยแสนสวยได้ในเวลาไม่นาน แต่ว่าฉันไม่สร้างให้เธอเป็นหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบและเพียบพร้อมไปทุกอย่างนะคะ ต้องมีส่วนที่ขาดหายบ้าง เพื่อให้ตัวละครอื่น ๆ ในเรื่องมาเติมเต็มในส่วนที่เธอขาดหายไป

เอาละ... เสื้อผ้าที่อยู่ในเครื่องซักจึงเตรียมพร้อมขึ้นราวตากแล้ว อันที่จริงฉันอยากเขียนพล็อตนิยายให้เสร็จ ๆ ในคืนนี้เลยนะ แต่ก็ถูกความขี้เกียจเล่นงานเข้าเสียก่อน

พอจัดการกับเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย ฉันจึงล้มตัวนอนทันทีโดยไม่ลืมตั้งนาฬิกาปลุก เพราะพรุ่งนี้เช้าฉันต้องรีบออกไปพบคนสำคัญแต่เช้าซะด้วย...

กริ๊งงงงง

“อีกหน่อยน่า” ฉันงึมงำทั้งยังหลับตาอยู่ แล้วควานหาหมอนมาอุดหูปล่อยให้เสียงนาฬิกาปลุกส่งเสียงร้องลั่นห้องอยู่อย่างนั้น

ทว่าใบหน้าของใครบางคนผุดขึ้นมา ฉันจึงสลัดความขี้เกียจออกแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียงเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองอย่างเร่งด่วน

กระโจมอกออกจากห้องน้ำมาได้จึงรีบยกโทรศัพท์ต่อสายหาคนที่คิดถึงทันที

“อรุณสวัสดิ์ ตื่นหรือยังจ๊ะที่รัก?”

“อื้อ... อรุณสวัสดิ์ มีอะไรให้กระผมรับใช้หรือเปล่าขอรับคุณผู้หญิง?” น้ำเสียงงัวเงียเหน็บแนมอย่างสุภาพของ ‘ไผท’ กรอกลงมาในกระบอกโทรศัพท์

อ๊ะ รู้ใจกันขนาดนี้สมแล้วที่เป็นลูกพี่ลูกน้องซึ่งโตมาด้วยกัน ซ้ำไผทยังควบตำแหน่งเพื่อนสนิทแสนรู้ใจของฉันอีก

“ไม่เกรงใจละนะ”

“โอโหแม่คุณ โทรมาปลุกตั้งแต่ไก่ไม่ทันโห่ ยังจะเรียกเกรงใจอีกหรือครับ”

“เอ่อ เขาเรียกว่าเกรงใจแล้ว ถ้าไม่เกรงใจ ฉันคงโทรหานายตั้งแต่เที่ยงคืนแล้วล่ะ” ฉันได้ยินเสียงถอนหายใจค่ะ แต่ไม่สน เพราะรู้ดีว่าไผทไม่โกรธฉันหรอก เต็มที่ก็แค่รำคาญนิดหน่อยเท่านั้น

“ตื่นก็ดีละ เดี๋ยวเข้าไปหา”

ฉันชิงวางโทรศัพท์ก่อนที่ไผทจะเลกเชอร์ค่ะ จากนั้นจึงแต่งตัวด้วยชุดอยู่บ้านง่าย ๆ กางเกงเลสีอ่อนกับเสื้อยืดสีขาว แล้วคว้าจักรยานคู่ใจปั่นออกไปซื้อน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ในตลาด กลับมายิ้มหวานอีกทีเมื่อมายืนหัวโด่หน้ารั้วบ้านนายไผทนี่ล่ะ

“ทำไมเปิดประตูช้าจัง?”

“อาบน้ำอยู่ จะให้ผมแก้ผ้ามาเปิดหรือไงครับ?” ไผทย้อนถามเสียงขุ่น กลิ่นสบู่หอมอ่อน ๆ ที่โชยเข้าจมูก คือเครื่องมือยืนยันชั้นเลิศ

“อือ เป็นความคิดที่เข้าท่านะ” ฉันยิ้มทะเล้น พลางส่งน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ของโปรดให้นายไผท ซึ่งคนรับหันมาแยกเขี้ยวใส่ฉันแล้วนำเข้าไปในบ้าน

“โทรมาปลุกแต่เช้า แถมยังมีสินบนติดไม้ติดมือมาด้วยแบบนี้ มีเรื่องอะไรให้ช่วยหรือเปล่า?” ไผทหันไปหยิบแก้วสองใบมาตั้ง แล้วแกะน้ำเต้าหูใส่ลงไป ก่อนยื่นแก้วมาตรงหน้าฉันหนึ่งใบ

“รู้ทันอีก”

“บ่นอะไร ได้ยินนะ”

“ไม่ได้บ่น แค่มาบอกว่าฉันจะเดินทางไปหาที่สงบเขียนนิยายสักพัก พอดีเป็นภารกิจชิ้นใหม่ที่ได้จากพี่ปิ่นแก้ว ฉันว่าจะรบกวนนายให้ช่วยดูแลต้นไม้ให้หน่อย”

คนที่คาบปาท่องโก๋ไว้ในปากพยักหน้ารับรู้

“ได้ ไปกี่วันล่ะ?”

“สามเดือน”

“สามเดือน!” นายไผทอุทาน แล้วไอค่อกแค่กเพราะปาท่องโก๋ติดคอ ฉันรีบรินน้ำเปล่าใส่แก้วยื่นให้พร้อมช่วยลูบหลัง

“ค่อย ๆ กินก็ได้ ฉันไม่แย่งนายหรอกน่า ตะกละจริง”

“ไม่ต้องเฉไฉนอกเรื่องเลย สามเดือนนี่มากไปหรือเปล่าเจ๊” ไผทต่อรอง ขณะดึงกระดาษทิชชูมาเช็ดปาก

“อาจจะเร็วกว่านั้นก็ได้” ฉันทำหน้าทะเล้นใส่ แต่ไผทไม่มีอารมณ์ร่วมแต่อย่างใด ซ้ำยังส่ายหน้าแบบเอือม ๆ อีกต่างหาก

“แค่อาจจะ… ผมอยากได้คำตอบที่แน่นอน” ไผทบอกเสียงเข้ม ดูเป็นการเป็นงาน

“ได้สิ” ฉันทำเสียงสูง ควานหาบางสิ่งจากกระเป๋ากางเกง “นี่คือคำตอบที่แน่นอน” ฉันวางกุญแจพวงสำรองลงบนโต๊ะไม้ขัดมัน แล้วกอดอก

“เอากุญแจบ้านไปซะ แล้วก็อพยพตัวนายเข้ามาด้วย”

“โหย เล่นอย่างนี้เลยเหรอ”

“เล่นที่ไหนยะ เอาจริงต่างหาก แล้วไม่ได้ใช้ให้นายอยู่บ้านรดน้ำต้นไม้ฟรี ๆ นะ ยังมีค่าจ้างเป็นหนังสือการ์ตูนยอดนักสืบที่นายสะสมอีก”

ข้อเสนอของฉันยอดเยี่ยมใช่ไหมล่ะ ทำเอานายไผทเงียบไปเลย

“ไม่เอา มีครบแล้ว”