1 ดอกไม้นักเขียน (2)

‘ไฮเดรนเยียเป็นพืชหลายฤดู ชื่นชอบอากาศเย็น และน้ำฝน’

เหอะ ๆ ผิดพลาดตั้งแต่ถูกนำมาขยายพันธุ์ในเมืองไทย แล้วล่ะค่ะ

ประเทศไทยตอนกลางในรัศมีรอบพื้นที่กรุงเทพฯ มีอากาศเย็น ๆ กับเขาซะที่ไหนเล่า ปลายปีมีลมเย็นโชยผ่านพอให้ขนลุกนิด ๆ ก็ดีเท่าไหร่แล้ว ที่สำคัญฤดูหนาวเก็บเสื้อผ้าลาพักร้อนยังไม่กลับมาเลย เมื่อเป็นอย่างนี้ฉันจึงต้องสร้างบรรยากาศให้กับเจ้าแสนสวยค่ะ

ร่มกันยูวี คืออุปกรณ์ช่วยชีวิตอันดับแรก

การใช้ขวดน้ำฉีดให้เป็นละอองฝอย คือการรับมือและแก้ปัญหาในอันดับที่สอง

ส่วนอันดับที่สาม คือการเฝ้าระวังสังเกตการณ์ เพียงข้ามคืนเห็นผลได้ทันตาเลยค่ะ

เจ้าแสนสวยไม่ดูชราภาพเหมือนคืนแรก แต่ฉันยังคอยเฝ้าประคบประหงมจนกระทั่งสามเดือนผ่านไป เจ้าแสนสวยจึงปรับตัวเข้ากับสภาพอากาศได้ จนกระทั่งออกดอกไว้ให้ฉันเชยชมจนถึงทุกวันนี้

“เจ้าแสนสวย อิงค์ไม่รู้จะเอาไอเดียที่ไหนเขียนหนังสือให้พี่ปิ่นแก้วดี ช่วยอิงค์คิดหน่อยสิ”

หากไฮเดรนเยียตอบฉันได้ คงจะวิเศษไม่น้อยเลยนะ...

เอาเถอะ แม้จะไม่มีคำตอบใด ๆ เลยก็ตาม แค่มีต้นไม้คอยรับฟังปัญหาและไว้ปรับทุกข์ ฉันก็รู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะ

ฉันจมอยู่กับสวนสวยขนาดย่อมที่มากด้วยพันธุ์ไม้อยู่พักใหญ่ สำรวจดูความเรียบร้อย รวมทั้งอาศัยช่วงเวลาสั้น ๆ ถอนหญ้าไปในตัว เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงลุกขึ้นไปล้างมือ

“งั้นอิงค์ทำงานก่อนนะ” ฉันยิ้มหวานให้ต้นไม้ที่รักเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนกลับเข้ามาในบ้าน...

ในห้องทำงานแสนเงียบสงบกับสมองอันว่างเปล่า...

นี่คือจุดเริ่มต้นของหายนะที่นักเล่าเรื่องอย่างฉันต้องเผชิญ! ฉันกวาดสายตามองผ้าม่านสีขาวลายลูกไม้ซึ่งปลิวตามแรงลมแล้วถอนหายใจอีกครั้ง

เฮ้อ... ต่อให้มีสถานที่ทำงานสุดวิเศษเพียงไหน หากสมองที่ประดิษฐ์ผลงานชั้นเลิศไม่พร้อมประมวลผล ทุกอย่างเป็นอันจบเห่

กาแฟหอมกรุ่นหมดไปแล้วสองถ้วย ทว่ายังไม่มีความคืบหน้าอะไรเกี่ยวกับหนังสือที่จะเขียนเลย

เมื่อทำอะไรไม่ได้ ฉันจึงปิดเปลือกตาแล้วหงายท้องลงกับที่นอน ปล่อยให้ความเงียบเข้ามาปลอบประโลม พร้อมสายลมเย็นที่ผ่านเข้ามาลูบไล้ให้ฉันผ่อนคลาย แต่กำลังเคลิ้ม ๆ ใกล้หลับเท่านั้น เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นซะก่อน

“อิงค์พูดค่ะ” ฉันกรอกเสียงงัวเงียลงในโทรศัพท์หลังจากกดปุ่มรับสาย ทว่าคำถามจากเสียงหวาน ๆ ซึ่งดังมาจากโทรศัพท์ทำให้ฉันตาสว่างขึ้นมา

“นั่น นักเขียนคนสวยใช่มั้ยคะ?”

อุ้ย! ต๊ายตายตาถึง

ใครหว่าที่ทักทายแบบนี้ ฉันอมยิ้มหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง แล้วขยับตัวลุกขึ้นนั่งทันที

“ใช่ค่ะ นั่นใครคะ?”

ฉันรีบตอบรับและถามกลับไปอย่างสุภาพ แล้วรอคำตอบด้วยใจระทึก ในขณะที่สมองว่างเปล่าของฉันกำลังทำการค้นหา ว่าเจ้าของเสียงนี้เป็นเสียงของใคร

แต่แล้วน้ำเสียงหวานเย็นระรื่นหูเมื่อครู่กลับอันตรธานหาย กลายเป็นเสียงเล็กแหลมแสบแก้วหูขึ้นมาแทน

“ต๊ายยยย รีบรับคำเลยนะยะหล่อน ฉันเอง”

ฉันงงกับประโยคท้ายของยัยเจ๊เสียงเล็กแหลม เพราะรู้สึกคุ้นหูเหลือเกิน

“ใครหว่า?” ดูเบอร์โทรศัพท์ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ แต่ดูยังไงก็ไม่คุ้นสักนิด พอไม่ได้ความจึงเอาโทรศัพท์แนบหูเหมือนเดิม ซึ่งปลายทางกลับได้ยินที่ฉันงึมงำ

“งงล่ะสิ ฉันเอง ยายรหัสของเธอไง”

คำขยายความเพิ่มเติมของคนโทรมาทำเอาฉันตาโต รีบลุกพรวดจากที่นอนแทบกรี๊ดออกมาลั่นบ้านด้วยความดีใจ แต่ต้องเอามือปิดปากไว้ เพราะเกรงว่าพี่แป๋ม หรือ ‘ยายรหัส’ ของฉันจะแก้วหูแตกซะก่อน

“พี่แป๋มสบายดีนะ?” ฉันถามเสียงสั่นลั่นห้องด้วยความดีใจ หากพี่สาวคนนี้อยู่ข้าง ๆ คงกระโดดกอดคอแล้วจับหอมแก้มสักสองสามฟอดให้หายคิดถึงแล้วล่ะ

“เออสบายดี ว่าแต่เธอเถอะ พอได้ดีมีชื่อเสียงก็หายหน้าหายตาไปเลยนะยะ” พี่แป๋มจิกฉันด้วยคำพูด ถึงเราจะคุยโทรศัพท์กัน แต่ฉันก็พอจะจินตนาการอิริยาบถพี่สาวคนนี้ได้

“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย อิงค์ทำโทรศัพท์หาย ก็เลยถูกตัดขาดจากเพื่อน ๆ ว่าแต่พี่แป๋มเถอะ มีเบอร์ของอิงค์ได้ไง ?”

สงสัยสิคะ เพราะเบอร์โทรที่ฉันใช้อยู่นี้ เป็นเบอร์ลับเฉพาะคนรู้ใจเท่านั้น จะมีพ่อ แม่ พี่น้อง บก.คนสวย และคนรู้จักไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้

“ของอย่างนี้ใช้กึ๋นกันหน่อย โลกมันกลม ฉันได้เบอร์โทรของเธอมาจากยัยปิ่นแก้วน่ะ”

“ปิ่นแก้ว...“ ฉันทวนคำกับชื่อที่พี่แป๋มเอ่ยถึง แล้วอดย้อนถามต่อไม่ได้ “พี่แป๋มหมายถึงบก.ปิ่นแก้วคนสวยหรือเปล่า?”

“เออ รายนั่นแหละ รู้ว่ามันหากินบนเส้นทางนี้ ฉันก็ลองคุยดู แต่แจ๊คพ็อตแตกถูกหวยเข้า เลยรู้ว่าเธออยู่ในสังกัดของยัยนั่นด้วย”

ฉันเลี้ยวเข้าบางอ้อ หัวเราะกับคำบอกเล่าของพี่สาวแสนจี๊ด พร้อมเสยลูกผมที่ตกลงมาปิดหน้าออกไป

“โลกกลมดีเนอะ”

“ใช่โลกกลม เธอนั่นล่ะหลุดวงโคจรไปเลย ว่างอยู่หรือเปล่า ออกมากินข้าวเย็นกันหน่อยสิยะ”

แหมนาน ๆ จะได้เจอหน้าคนสนิทสักที มีหรือจะปฏิเสธ ฉันรีบตบปากรับคำพี่แป๋มทันที เราสองคนยายหลานนัดเจอกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในตอนหัวค่ำ ซึ่งฉันกระดี๊กระด๊าพอสมควรที่จะได้พบ ‘ยายรหัส’ อีกครั้ง