ตอนที่ 3

“แม่ง แผลแค่นี้ทำไมแสบจังวะ”

เฟญ่านั่งบ่นพึมพำอยู่บนโซฟานุ่มกลางห้องนั่งเล่นในคอนโดหรู สายตาจ้องมองแผลที่ประกบอยู่บนเท้าขาวเนียนพรางนํ้าตาคลอเอ่อ เธอเป็นคนกลัวการล้างแผลหรือสิ่งที่ทำให้มันแสบเป็นอย่างมาก

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำเอาหญิงสาวตกใจลุกขึ้นกระทันหันโดยไม่ทันระวัง ทำให้เท้าไปโดนขาโซฟาเข้าด้วยความแรง

“โอ้ย!”

“เฟ!”

ชายร่างสูงรีบปิดประตู ก่อนที่จะรีบเข้ามาประคองเธอนั่งลงบนโซฟา มือหนาค่อยๆจับเท้าที่แดงเป็นแผลมีเลือดประกบอยู่รอบๆขึ้นมาดูอย่างอ่อนโยน

“มึงมาทำไม”

นํ้าเสียงเรียบนิ่งเอ่ยถามชายร่างสูงที่นั่งยองๆดูแผลเธออยู่ไต้โซฟา ฟังดูก็รู้ว่าเธอกำลังโกรธเขาอยู่

“นั่งอยู่นี่ กูจะไปเอากล่องยามาทำแผลให้” คนถูกถามเลือกที่จะหลีกเลี่ยงไม่ตอบ

“ไม่ต้อง กูทำเองได้”

“อย่างมึงเนี่ยนะจะทำแผลเองได้ แค่เห็นแอลกอฮอล์ล้างแผลก็จะร้องละ”

“…..”

ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเขาต่อ เมื่อสิ่งที่เขาพูดตรงกับเธอทุกข้อ เป็นเพื่อนกันมาหลายต่อหลายปี มีหรือที่จะไม่รู้นิสัยกัน รวมทั้งของในคอนโดเธอ เขารู้ที่อยู่มันทุกซอกทุกมุม อีกทั้งยังเป็นเรื่องปกติที่เนวิลมีคีย์การ์ดห้องเธอและสามารถเปิดเข้าออกได้ตามอำเภอใจ

สายตาคอยจ้องมองคนที่ถือกล่องยาเดินเข้ามานั่งยองๆที่เดิม

“โอ้ย!”

“อยู่นิ่งๆดิ”

“ก็มันแสบ ไม่เอาแล้ว!”

“ไม่ได้!”

มือหนาจับขาเนียนเข้ามาวางบนตักแกร่ง ค่อยๆเช็ดแผลอย่างระมัดระวัง ในยามนี้คนที่ไม่เคยสนใจความรู้สึกคนอื่นอย่างเขากลับดูเอาใจใส่กับสิ่งที่กำลังทำอยู่เป็นพิเศษ

“ซี๊ด…จ..เจ็บ!”

มือเล็กเกาะไหล่หนาเอาไว้แน่นด้วยความเจ็บแสบจากแอลกอฮอล์ นํ้าตาคลอเอ่อดั่งเด็กน้อย

“เสร็จละ งอแงเป็นเด็กไปได้ ไม่ยอมทำแผลเดี๋ยวก็ติดเชื้อพอดี”

“ยุ่งอะไรด้วย”

ถ้อยคำพูดประชดถูกเปร่งออกมา พรางหันหน้าหนีคนร่างสูงที่เงยหน้าขึ้นมามองตน ปากเม้มเข้ากันแน่น กับนํ้าตาที่คลอเอ่อ นึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้แล้วไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซํ้า

“ยังโกรธกูอยู่หรอ”

“เปล่า“

“มองหน้ากู”

มือหนาจับใบหน้าสง่าให้หันมามองหน้าตน

“จะมาแค่นี้ใช่มั้ย เสร็จแล้วก็กลับไปได้แล้ว”

“เฟ กูขอโทษ อย่าโกรธกูเลยน้า”

“กูก็ไม่ได้โกรธมึงนิ มึงกลับไปเถอะกูอยากพักผ่อน”

“อย่าเอาแต่ไล่กูสิ กูซื้อคัพเค้กร้านโปรดมึงมาให้ด้วย”

มือหนายื่นเข้าไปหยิบเค้กที่วางเอาไว้บนโต๊ะก่อนที่จะแกะถุงยื่นให้คนตรงหน้า

“กูไม่หิวอ่ะ มึงกินเถอะ”

“เฟ มึงจะกินหรือไม่กิน”

“ไม่กิน”

คนตัวเล็กเบือนหน้าหนี ทำมาเป็นเสียงแข็งใส่เธองั้นหรอ มันไม่เป็นผลกับเธอหรอก

“ได้”

พูดจบเขายัดคัพเค้กเข้าปากก่อนจะจับหน้าอีกคนให้หันมาพรางประกบจูบป้อน

“อื้อ!”

คนถูกกระทำตกใจตาเบิ่กกว้าง กำปั้นเล็กทุบตีอกแกร่งบ่งบอกให้เขาหยุดการกระทำ

“อืม เค้กร้านนี้เหมือนจะหวานขึ้นนะว่ามั้ย”

ไม่เพียงแต่ไม่ยอมผละปากออกจากเธอง่ายๆ มิหนําซํ้ายังเลียรอบปากเธอด้วยใบหน้ายกยิ้มกวนนั่นอีก

“ไอ้วิล เล่นบ้าอะไร!” เฟญ่าตวาดลั่น

“ก็กูให้มึงกินดีๆแล้ว”

“หึย ออกไปเลยนะ”

นิ้วเรียวเล็กชี้ออกไปยันหน้าประตู บ่งบอกว่าเธอไล่ให้เขาออกไปจากห้องนี้ซะ แต่มีหรือคนอย่างเนวิลจะทำตาม

“อื้อ กูขี้เกียดขับรถอ่ะ คืนนี้นอนนี่แล้วกันนะ”

ชายร่างสูงลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนที่จะตีหน้าซื่อเดินเข้าไปยันห้องนอนของอีกคนอย่างกับว่าเป็นบ้านตน

“ไอ้วิล ออกไปจากคอนโดกูเลยนะ!!”

เฟญ่าตะโกนออกไปตามหลังชายที่เดินเข้าไปในห้องตนหน้าเฉยด้วยอารมณ์หงุดหงิด

“พูดมากน่า เดี๋ยวจับจูบสะเลย!”

เสียงตะโกนตอบกลับดังลั่นออกมาจากในห้องเธอ คนตัวเล็กรีบกระทืบเท้าเดินเข้าไป แต่ก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าจนต้องกรี๊ดออกมาเสียงดัง

“อร๊ายย ไอ้วิลไอบ้า มาแก้ผ้าอะไรตรงหน้าไปอทุเรศ!!”

มือเล็กรีบยกขึ้นมาปิดตาตัวเองเมื่อเห็นชายร่างกำยำยืนเปลือยกายอยู่กลางห้องตน

“มึงจะอายอะไร มึงก็เคยเห็นมาหมดแล้วนี่”

“รีบไปเลยนะไอ้บ้า!”

“หึ”

คนตัวโตเปร่งเสียงหัวเราะในลำคอกับความน่าเอ็นดูของเพื่อนสาว เห็นหน้าเธอแล้วมันน่าแกล้งเสียจนไม่เคยจะทนไหว