Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 2
ปัก! ปึก! ปัก!
ผัวะ!
เสียงแรงชกตีกันดังสงั่นอยู่หลังโรงเรียน พรางกับเด็กสาวคนหนึ่งในชุดนักศึกษาคณะปีหนึ่งยืนสะอึกสะอื้นร้องไห้มองดูอยู่ไม่ห่างจากเหตุการณ์ยิ่งนัก
“มึงจำเอาไว้ ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับพิณอีก!”
“เหอะ อีนี่อ่ะ มันหลอกเงินกูไปเท่าไหร่แล้วแค่นี้มันยังน้อยไป”
ปัก!
มือหนาต่อยเข้าไปยันใบหน้าของอีกคนเต็มแรงด้วยความโกรธที่เดือดดาน เกิดการชกตีกันขึ้นอีกครั้ง โดยสวนกันไปมาไม่มีใครยอมใคร
“ไอ้วิล หยุดนะ!!”
นํ้าเสียงหวานตะคอกขึ้นดังจากเฟญ่าที่รีบวิ่งเข้ามาด้วยความรีบรน แต่คำพูดเธอไม่สามารถหยุดการกระทำอันรุนแรงตรงหน้าได้ คนตัวเล็กรีบวิ่งเข้าไปดึงแขนใหญ่หักห้ามเพื่อนสนิทเพื่อให้หยุดการกระทำ
“มึงไม่ต้องมายุ่ง!”
เนวิลเปร่งเสียงตะคอกใส่เธอดังสนั่น มือไหญ่สลัดแขนแรงจนคนตัวบางกระเด็นออกมาล้มลงบนพื้น
“โอ้ย!”
“เฟ!”
รีน่าที่วิ่งเข้ามาพอดีเกิดความตกใจ รีบเข้าไปดูเพื่อนรักที่ตอนนี้ล้มลงกับพื้น ด้วยความเป็นห่วง
“ไอ้วิล มึงบ้าป่าววะ พอได้แล้ว!!”
ริกเตอร์รีบเข้าไปกระชากตัวเนวิลออกมา ตะคอกเสียงดังเรียกสติให้หยุด เสียสติจนพรั่งทำร้ายเพื่อนตัวเองเพียงเพราะแฟนเก่า
“อย่าให้กูเจอมึงมายุ่งกับพิณอีก กูไม่เอามึงไว้แน่!”
แม้ร่างกายจะถูกล็อคเอาไว้ ทว่าไม่อาจหักห้ามโทษะได้ อารมณ์พลุ่งพล่านชี้หน้าด่าชายตรงหน้าที่ใบหน้าชํ้าเละเทะเต็มไปหมด เมื่อกล่าวเตือนจนพึงพอใจ สลัดตัวออกจากเพื่อนสนิทที่คุมตัวเขาเอาไว้ สองเท้าก้าวเข้าไปสำรวจดูรอบตัวเด็กสาวในชุดนักศึกษาคณะปีหนึ่งที่ยืนสอื้นอยู่ด้านหลัง
“พิณเจ็บตรงไหนรึเปล่า มันทำอะไรพิณไปบ้าง”
“พ..พิณไม่เป็นอะไรค่ะ แค่ได้แผลนิดหน่อย”
“พี่พาไปทำแผล”
สิ้นสุดบทสนทนา มือหนาจูงมืออีกคนพาเดินออกไปยันห้องพยาบาล
“……”
แววตาอันแสนเจ็บปวดมองตามสองคนที่เดินออกไป เขาไม่แม้แต่จะเหลียวมองดูเธอแม้แต่น้อย ในอกมันจุกดั่งกับถูกหินก้อนโตเข้ามาทับ
“มึง..โอเครึเปล่าวะ”
“อืม กูไม่เป็นไรหรอก”
“เท้ามึงเลือดออกนิ ไปห้องพยาบาลดีกว่า”
“ไม่เป็นไร แค่นี้เองสบายมาก”
รีน่ามองดูเพื่อนตัวเองก็อดสงสารไม่ได้ แม้ว่าใบหน้าสง่านั่นจะฝืนยิ้มบางออกมาเท่าไหร่ แต่สายตามันไม่สามารถกลบเกลื่อนได้
“มึงช่วยลาครูให้กูหน่อยนะ กูอยากกลับบ้านไปพักผ่อน”
“ให้กูไปส่งมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก กูกลับเองได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“อือ มีอะไรโทรมาหากูนะ”
“อื้อ”
ใบหน้าหมองเศร้าพยักหน้าเข้าใจ หันหลังก้าวออกไปจากตรงนั้นทันที
“แม่ง ไอ้วิลมันทำงี้ได้ไงวะ เห็นแฟนเก่าดีกว่าเพื่อนหรอวะ ดูยังไงก็รู้ว่าอีพิณอะไรนั่นมันนังงูพิษชัดๆ”
“ใจเย็นสิ มันเพิ่งเลิกกับน้องพิณได้ไม่กี่เดือนเอง คงยังมีเยื่อใยอยู่นั่นแหละ”
“หึย น่าหงุดหงิดชะมัด สงสารยัยเฟมันจริงๆ”
“เอาน่า ปล่อยให้เป็นเรื่องของพวกมันเถอะ เข้าเรียนสายแล้วเนี่ยเดี๋ยวก็โดยอาจารย์นั่นดุอีก”
“หึย!”
อยากจะเข้าไปต่อยเข้าเบ้าหน้าคมมันสักหมัดเสียจริง หากไม่เห็นว่ามันเป็นเพื่อนสนิท ด้วยอารมณ์หงุดหงิด มือบางกอดอกกระทืบเท้าเดินกลับเข้าไปยันห้องเรียนโดยริกเตอร์ที่เดินตามเข้ามาด้านหลัง
“เฟหายไปไหน”
นํ้าเสียงคุ้นเคยเอ่ยขึ้นจากชายร่างสูงที่ใบหน้าอันหล่อเหลามีความบอบช้ำอยู่นิดๆ ขายาวเดินก้าวเข้ามานั่งในห้องเรียน สายตากวาดมองไปยันที่นั่งตรงข้างอันมีเพียงความว่างเปล่า คิ้วเข้มขมวดเอ่ยถามเพื่อนสองคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าด้วยความสงสัย
“เฟมันกลับบ้านไปละ เห็นบอกว่าอยากพักผ่อน”
ริกเตอร์หันมาตอบเพื่อนตัวเองในขณะที่รีน่านั้นไม่แม้แต่จะให้ความสนใจกับคำพูดเขา
“แล้วน้องพิณเป็นไงบ้างล่ะ”
“ได้รับแผลนิดหน่อย กูทำแผลให้ไปแล้ว”
“มึงดูเป็นห่วงน้องมันเนาะ”
“……”
เมื่อเจอคำตอบริกเตอร์เข้าใจ โครงหน้าหล่อไม่ได้แสดงทีท่าอะไรนอกจากนิ่งเงียบ ไม่มีคำตอบไดๆให้กับเพื่อนตรงหน้า หันไปมองที่นั่งตรงข้างที่ไร้เจ้าของอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะฟุบหน้าลงกับโต๊ะพรางหลับตาลง เป็นเรื่องประจำวันในห้องเรียนที่เขาทำ
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
