18 | จะอยู่หรือไป

“ไม่รู้แหละ! แต่เฮียอยากได้หนูคนดีมาเป็นเมียจริงๆ นี่น่า”

“ก็แค่อยากได้นิคะ?”ชนารดีสวนกลับทันควันอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ เธอยังสดใหม่กระแสกำหนัดในตัวของเขายังมีความต้องการเสมอ แต่เขาไม่ได้ใช้ใจในการรั้งตัวและหัวใจของเธอให้อยู่กับเขา

แล้วมันจะมั่นคงได้ยังไง เพราะชนารดีก็ไม่ได้วิเศษวิโสมาจากไหน เหมือนผู้หญิงธรรมดาทั่วไป ไม่นานชายหนุ่มก็ต้องเขี่ยเธอทิ้งอย่างไม่ใยดี และนั่นคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด คนตัวเล็กจ้องมองนัยน์ตาคมนิ่งเธอพยายามแล้ว พยายามไม่หลงรักเขาเพียงเพราะหลงมัวเมาในรสรักอันซาบซ่านที่รามสูรมอบให้

“รู้ได้ไงคนดี เฮียไม่เคยนอนกับคู่ขาบนเตียงเดียวกันหลังจากปล่อยน้ำเชื้อ แต่นี่เฮียกอดหนูคนดีนะแน่นด้วยซ้ำ~”สิ่งเหล่านั้นมันคืออะไรตอนนี้เขาเองก็ไม่สามารถให้คำตอบตัวเองได้ เพียงแค่หวงแหนอยากอยู่ใกล้ อยากเห็นหน้า อยากสัมผัสเธออย่างที่เคยอยากทำกับใครมาก่อน

“ตะ...แต่ว่า”

“ไม่มีแต่ชอบคือชอบ อยากให้อยู่ก็อยู่สิ!”เสียห้วนบอกก่อนจะโอบอุ้มเจ้าหล่อนนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้นัก รามสูรกวาดสายตามองไปยังเรือนร่างบอบบางของเมียตัวน้อยที่กำลังสั่นงันงกอย่างหวาดระแวง

“หนูต้องไปทำงานแล้วนะคะ พาหนูกลับไปส่งเถอะค่ะ”เว้าวอนเขาด้วยน้ำเสียงสะอื้นพลางพนมมือสองข้างแนบอกเพื่อขอความเห็นใจ ทว่าสิ่งที่ได้กลับมาคือการเบือนหน้าหล่อเหลาหนีก่อนที่เสียงเข้มจะตะโกนเรียกคนรับใช้ในคฤหาสน์และสาววัยกลางก็ปรี่เข้ามาในโถงถึงสามคน

“มีอะไรให้รับใช้คะคุณราม...”แม่แจ่มหัวหน้าแม่บ้านที่ควบคุมดูแลระเบียบทุกอย่างก้มศีรษะเล็กน้อยถามผู้เป็นนาย

“แม่แจ่มนี่หนูคนดีเมียผม! และผมอยากให้ไปหาเสื้อผ้าจัดหาสิ่งที่คนดีต้องการทุกอย่างตลอดเวลาที่เมียผมอยู่ที่นี่”ไม่ใช่แค่แม่แจ่มที่ตกใจกับคำสั่งของเจ้านาย แต่แม่บ้านที่ติดตามมาด้วยก็ต่างพากันอ้าปากหวอแทบไม่เชื่อว่าเจ้าของคฤหาสน์หลังงาม จะเรียกสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มคนนี้ว่าเมียได้อย่างเต็มปาก

“แต่หนูไม่อยากอยู่กับเฮียรามนะคะ หนูจะกลับบ้าน!”ร่างบางลุกพรวดอย่างเหลืออด เธอไม่ต้องการเป็นของเล่นของใคร หรือแม้กระทั่งคำพูดหวานหูของเขาก็ไม่อยากจะเชื่อ

“อย่าทำให้เฮียโกรธนะคนดี ไปทำตามที่ผมสั่งได้แล้ว!!”รามสูรเข่นเคี้ยวเขี้ยวฟันพูดกับคนตัวเล็กที่เขากระชากร่างของเธอลงมานั่งบนตักแกร่ง ก่อนที่จะหันไปสั่งแม่บ้านให้ตระเตรียมเสื้อผ้าให้กับชนารดี

“ทำไมเหรอคะ หนูคนดีไม่ต้องการอยู่แล้วเฮียจะทำไมคะ...”หญิงสาวโพล่ถามด้วยความเดือดดาล เธอมีชีวิตมีจิตใจมีพ่อมีแม่เขาจะบังคับเธอแบบนี้ไม่ได้

“อยากรู้ใช่ไหมว่าจะโดนอะไร ดื้อนักนะที่ขัดคำสั่งผัวตัวเองน่ะ!!”ความอดทนของชายหนุ่มเริ่มหมดลงเมื่อแม่เมียตัวน้อยขัดใจเขา เพราะคนอย่างรามสูรไม่เคยถูกปฏิเสธหรือไม่เคยมีใครต่อล้อต่อเถียงได้ขนาดนี้

“กรี๊ด!! ปล่อยหนูลงนะ!!”

“เป็นเมียก็ใช่ว่าเฮียจะยอมทุกอย่างนะจำเอาไว้!”เสียงกรีดร้องที่ดังจนแสบแก้วหูหลังจากที่เขาตวัดร่างเธอแบกขึ้นบนบ่าแข็งแรง ก้าวฉับไวไปยังห้องนอนชั้นบนของตนอยากจะลงโทษเธอให้จมเตียงนัก

“แต่หนูไม่ใช่เมีย!”

มือหนาเปิดประตูห้องนอนของตนอย่างเร่งรีบโดยใช้เท้าปิดมันลงจนเกิดเสียงไม้ยูคาราคาแพงกระทบกันดังสนั่น รามสูรโยนร่างบางลงบนเตียงนุ่มก่อนจะตามทาบทับด้วยกายกำยำ

“อยากจะอยู่หรือไป ให้โอกาสตอบอีกครั้งนึง...”

“อื้อๆ หนูไม่อยากอยู่กับคนที่ทำร้ายเฮียมาดแมนหรอก”รามสูรหยุดชะงักจากการพันธนาการร่างบางเอาไว้ ลูกน้องของเขาทำร้ายมาดแมนขนาดนั้นเชียวหรือ มันไม่น่าจะร้ายแรงถึงขั้นนอนหยอดน้ำเกลือหรอกนะ แต่ก็จริงอย่างที่เจ้าหล่อนว่าใครจะอยู่กับคนที่เคยทำร้ายคนที่ตนรักได้

“แต่เฮียไม่ได้เป็นคนลงมือนะ”

“แต่เฮียเป็นสั่งการทุกอย่างนิคะ”ฝ่ามือบอบบางยันอกของเขาให้ห่างจากกายเธออีกนิดเพื่อเว้นระยะห่างแก่กันและกัน แต่ทว่ามันเหมือนเป็นการดึงสติขอรามสูรให้กลับคืนมา

“มันผ่านมาแล้วจะเฮียทำยังไง หืม...ลองบอกมาสิเมียจ๋า จะให้เฮียรามแก้ไขยังไงจ๊ะ”ชายหนุ่มตอบหน้าตายก่อนจะซุกหน้าลงบนอกอวบอิ่มโดยที่เขาตรึงแขนทั้งสองข้างไว้เหนือหัว

“ปล่อยหนูสิ อุ้ย!!! บอกให้ปล่อยไงคะ”ชนารดีขยับกายหนีการรุกรานของเขา ก่อนที่วินาทีต่อมาปากหนาจะเลื่อนขึ้นมาซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นสูดดมความหอมประจำกายสาวเข้าอย่างเต็มปอด

“คิดถึงเหลือเกินคนดี อ่า~ รู้ไหมว่าเฮียคิดถึงหนูมากแค่ไหน”เขาเหมือนหลงมัวเมากับความหอมจากร่างงามทั้งที่เคยสูดดมมันมาแล้วทุกสัดส่วน และยังถวิลหาเพียงกลิ่นกรุ่นจางๆ ที่ไม่ใช่น้ำหอมที่ผิดมาจากธรรมชาติ

“ยะ...อย่านะคะ อ๊ะ! เฮียรามขา~”เสียงหวานใสเริ่มสั่นพร่าเนื้อตัวสั่นสะท้านเมื่อถูกริมฝีปากร้อนผ่าวขบเม้มเนื้ออ่อนห่างจากใต้กกหูประมาณสองนิ้วครึ่งจนแสบไปหมด เรี่ยวแรงที่เหลือน้อยนิดเริ่มหดหาย อาจเป็นเพราะตั้งแต่สอบเสร็จยังไม่อาหารตกถึงท้องเจ้าหล่อนเลยก็ได้ มิหนำซ้ำยังต้องใช้แรงขัดขืนเขาอีก

"นิดนึงนะจ๊ะ ขอเฮียชื่นใจเมียสักนิดนะ"มือไม้เริ่มอยู่ไม่เป็นสุขจับนู้นคลำนี่อย่างจวบจ้วง ร่างบางอ่อนระทวยจนรามสูรรู้สึกได้ ปากหนายังประกบติดริมฝีปากบางกระจับที่ไม่ยอมให้เขาได้เข้าไปสอดแทรกควานดื่มความหอมล้ำจากโพรงปากของเธอได้เลย

"อื้อ~ อืม..."จากที่ดีดดิ้นในคราแรกตอนนี้ชนารดีแทบหลงลืมทุกสิ่งรอบกาย เพียงแค่ชายหนุ่มมอบความอ่อนโยนให้เธอก็โอบกอดร่างหนาไว้แน่น

ลิ้นสากกวาดทั่วโพรงปากอ่อนนุ่มโดยที่ลิ้นเล็กพยายามตอบรับอย่างเงอะงะ เล็บบางที่ถูกตัดแต่งจนสั้นกรูดจิกลงบนแผ่นหลังบึกบึนอย่างแรงเมื่อทรวงอกอวบถูกบีบขย้ำอย่างหนักมือ

“อื้อ!!!”หญิงสาวขมวดคิ้วทุบเรียกสติของเขาเบาๆ เพื่อบอกให้คนที่กำลังจูบเธออย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนที่ชนารดีจะหายอากาศหายใจเสียก่อน

“คนดีจ๋า~ ทูนหัวของผัว อย่าทิ้งเฮียไปไหนอีกนะ”

​

---------------------------------