17 | เกลียด!

​

“นั่นคือสิ่งเดียวที่เฮียไม่สามารถให้หนูคนดีได้หรอก”ไม่ต้อองคิดไตร่ตรองให้มากความ รามสูรก็ร่ายยาวตอบก่อนจะหันมองคนตัวเล็กที่เชิดหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างอีกฝั่ง

“นี่!! คะ…คุณรามคะอย่าขับเร็วสิคะ”

“ทำไมจะเหยียบให้สุดเท้าเลย ทำท่าทีหมางเมินแถมยังเรียกเฮียว่าคุณอีก หึๆ คอยดูเถอะจะมีคนอื่นคาบไปกินก่อน!!”รามสูรไม่รู้หรอกว่าถ้อยคำของตนเหมือนกำลังน้อยอกน้อยใจแม่เมียตัวน้อย โดยที่เจ้าหล่อนเองก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเขาสักเท่าไหร่

“งื้อ…งั้นก็ตามใจเลย อึกๆ คนดีเกลียดเฮียรามที่สุด”

“…”

“เกลียดที่สุดเลยด้วย~”ชนารดีกระชากน้ำเสียงหวานใส่คนที่กำลังบ้าดีเดือด น้ำหูน้ำตาร่างบางพลั่งพลูอาบแก้มจนชายหนุ่มกระแทกลมหายใจอย่างอดสงสารเธอไม่ได้

“คนดีจ๋า~ เฮียขอโทษนะครับ ฮึ้บ…เร็วทูนหัวอย่าร้องไห้นะครับ”เสียงทุ้มบอกด่อนจะกดไฟเลี้ยวจอดรถข้างทางที่ไม่มีรถสัญจรสักเท่าไหร่ ฝ่ามือหนาบางลงบนบ่าบอบบางให้เธอลืมตามองเขาสักนิด ทว่าเจ้าแง่เจ้างอนกลับขยับตัวหนีจนแทบจะสิงประตูรถอยู่แล้ว

“หนูคนดีกลัวแล้ว ฮื้อๆ อย่าแกล้งกันแบบนี้”ลมกายใจฟืดฟาดเนื่องจากของเหลวใสกำลังไหลออกมาทางโพรงจมูกเล็ก ดวงตากลมโตหลุบมองกระโปรงของตัวเองอย่างไม่กล้าสบนัยน์ตาคมที่ตอนนี้เริ่มอ่อนรังสีอัมหิตลง

“ชู่ว~ ไม่ร้องนะมานี่มา มาให้เฮียปลอบนะครับ”

“ไม่เอา อึก…อยากกลับบ้าน”หญิงสาวส่ายหน้าหวือปฏิเสธ ทว่ากลับไม่เป็นผล ท่อนแขนแข็งแรงของรามสูรตวัดร่างบอบบางให้ขึ้นมาบนตักของเขาก่อนจะลูบศีรษะของเธอเบาๆ

“เงียบก่อนเร็วคนดี เดี๋ยวเฮียพาไปเที่ยว”ไม่ว่าเปล่านิ้วเรียวปาดหยาดบนพวงแกก้มเนียน ก่อนจะจรดริมฝีปากหยักบนหน้าผากเกลี้ยงเกลา

“ไม่ไปได้ไหมคะ อึกนะ...หนูอยากกลับบ้าน”เธอพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นติดขัดเล็กน้อย

“แน่ใจเหรอว่าจะกลับบ้าน”

“ค่ะ! หนูคนดีอยากกลับบ้าน...”ดวงตาหวานพราวไปน้ำตาปรือมองเขาอย่างมีความหวัง กระพริบตาปริบๆ อย่างดีอกดีใจ ทว่าคนซื่ออย่างชนารดีน่ะหรือรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมมารยาชายอย่างรามสูรได้

“งั้นก็เงียบซะนะจ๊ะ เดี๋ยวเราจะกลับบ้านกัน”หญิงสาวทำตามอย่างว่าง่ายโดยการซบหน้าลงบนอกแกร่งของเขา ร่างบางพยายามขืนตัวไม่ให้แนบชิดกับเขาทว่าในจังหวะที่ท่อนแขนทั้งสองข้างบังคับพวงมาลัยรถ ช่วงลำแขนก็บีบรัดรอบอกของเธอเสียจนชนารดีแทบจะหยุดหายใจและหายไปจากตรงนี้นัก

@คฤหาสน์ทัศนภาคภูมิ

“ที่นี่ที่ไหนคะ...ไหนว่าจะพาหนูคนดีกลับบ้านไง?”ไม่ใช่ครั้งแรกตั้งแต่รถสปอร์ตของรามสูรที่วิ่งออกเส้นทางจากตัวเมืองเพื่อมายังทาที่หญิงสาวไม่คุ้นเคย ทว่ายังไม่ทำให้เธอขลาดกลัวเท่ากับรถแล่นเข้ามาในเขตรั้วขนาดใหญ่ก่อนจะปรากฏสิ่งก่อสร้างหรูหราตรงหน้า

“ก็เฮียพากลับบ้านไงคะ...”

“ไม่ใช่สักหน่อย นี่ไม่ใช่บ้านแต่เป็นคฤหาสน์ของใครก็ไม่รู้”เหลือบมองก่อนจะขยับตัวออกจากอ้อมแขนของเขา เป็นเวลาเดียวกันที่ชายหนุ่มเปิดประตูลงจากรถและอ้อมไปเปิดฝั่งที่เธอนั่งในทันที

“ลงมานี่ก่อนเร็ว”

“ไม่ค่ะ! เฮียหลอกหนูคนดีมาขายแน่เลย~”เด็กน้อยสำหรับปีนไปนั่งฝั่งคนขับ ทำให้รามสูรถอนหายใจอย่างละเหี่ยใจให้กับคำคิดคำอ่านของเธออย่างน่าขบขัน

“คนดีอย่าทำให้เฮียโกรธ ลงมาเดี๋ยวนี้ไม่งั้นจับแก้ผ้านะ”ร่างสูงย่อตัวเข้าไปในรถจับข้อมือเล็กออกลูกบังคับให้เธอยอมลงจากรถแต่โดยดี เขาเองก็ไม่อยากใช้กำลังขู่เข็ญเมียตัวน้อยสักเท่าไหร่

“ฮื้อๆ คุณหลอกหนูมาจริงๆ ด้วย”

“เฮ้อ~ แค่อยากนอนกอดไม่ได้หลอกมาขาย!”ท้ายประโยคในน้ำเสียงของรามสูรชั่งฟังดูน่าเกรงขาม ก่อนจะใช้กำลังที่มีมากกว่าช้อนร่างบางขึ้นถึงแม้จะทุลักทุเลไปนิดแต่มันก็ไม่เกินความสามารถของเจ้าพ่อแห่งความโลภ

“อึกๆ ปล่อยหนูลงนะ ฮื้อๆ...”เท้าเล็กปัดป่ายไปบนอากาศดีดดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย โก่งตัวไม่ให้เขาได้อุ้มเธอได้จนชายหนุ่มต้องย่อตัวลงเพื่อไม่ให้เจ้าหล่อนดิ้นตกลงพื้นกระเบื้องเบื้องล่างเอาได้

“จะดิ้นทำไม ห๊ะ!!”เสียงเข้มตะโกนแสกหน้างามอย่างเหลืออดกับอาการอันน่าหงุดหงิดของเจ้าหล่อนอย่างระงับอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่

“ฮื้อๆ ปะ...ปล่อยหนูนะ”กำปั้นน้อยระดมทุบอกกว้างของเขาเพื่อให้หลุดจากพันธนาการอันแสนเสน่หา ชนารดีปาดน้ำตาสลับกับพ่นคำขอร้องให้เขาปล่อยเธอ

“จะงอแงจะจับมัดไว้บนห้อง เงียบเดี๋ยวนี้เลย...”

“อึกๆ ไม่หยุด ใจร้ายใจดำที่สุด คนเห็นแก่ตัวได้ทุกอย่างไปแล้วต้องการอะไรจากหนูอีก...”

“เฮียต้องการหนูคนดี ได้โปรดเงียบฟังเฮียก่อนได้ไหม”ฝ่ามือหนาจับไหล่บอบบางตรึงร่างเธอเอาไว้ให้จ้องหน้าเขานิ่ง ถึงแม้นัยน์ตาหวานจะฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำใสแต่ชนารดีก็ยอมสงบนิ่ง

“...”

“หลังจากวันนั้นที่หนูคนดีบุกขึ้นจากเตียงรู้ไหมว่าเฮียโกรธมากแค่ไหน...”ชนารดีถึงกับอมลมไว้ในปากอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอทำให้เขาโกรธงั้นหรือแล้วบทลงโทษของอารมณ์เดือดดาลของชายหนุ่มคืออะไรกันนะ

“...”

“ไม่รู้นะว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นกับเฮียตอนไหน ทั้งที่มันไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน”

“เฮียรามกังหมายถึงอะไร?”

“เฮียชอบหนูคนดี ลองอยู่ด้วยกันไหม?”อะไรกัน! เขากินยาอะไรเข้าไปหรือเปล่านะ ฝ่ามือบอบบางวางทาบลงบนหน้าผากของเขาอย่างถือวิสาสะเพราะเธอคิดว่ารามสูรกำลังเจ็บไข้ได้ป่วย

“หนูคนดีว่าเฮียกำลังป่วยนะคะ”

“เฮียลองทำเป็นไม่สนใจหนูคนดีแล้ว สองอาทิตย์มันทรมานจริงๆ ทูนหัว ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราพบกันจวบจนตอนนี้เฮียรู้ว่าตัวเองกำลังหลงเด็กอ่างหนูแล้ว”รามสูรเป็นคนตรงไปตรงมาและซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองเป็นที่สุด หากโกหกความต้องการของหัวใจเป็นเขาเองที่ต้องทรมานแทบขาดใจ

“ตะ...แต่หนูคนดีนอนเฮียเพื่อใช้หนี้นะคะ”

---------------------------------

หนูว่าเฮียป่วยนะคะ ชอบแล้วไงต้องอยู่ด้วยกันเลยหรออออออ

1 คอมเม้นต์ = 1 กำลังใจ

แฟนเพจ>>>เอ็มแอล