07 | ห่วงใย ใช่ 'เสน่หา'

“ก็กำลังหาอยู่นี่ไงคะ อึก…แต่มันยังไม่พอ”รามสูรแทบอยากจะตบปากตัวเองแรงๆ นัก ดูสิแม่หนูคนดีของเขาร้องไห้ใหญ่แล้ว ชายหนุ่มค่อยๆ คลายอ้อมกอดออกช้าๆ ทว่าฝ่ามือหนากลับพลาดพลั้งไปโดนต้นแขนเล็กจนเธอส่งเสียงร้องออกมาอย่างดัง

“โอ๊ย! ออกไปให้ห่างคนดีนะ”

“เป็นอะไร?”เพียงแค่สัมผัสแผ่วเบาไม่ได้ลงน้ำหนักมือเสียด้วยซ้ำ แต่ทำไมเจ้าหล่อนถึงร้องเสียงหลงราวกับเจ็บปวดเสียเต็มประดาขนาดนี้

“ปล่อยค่ะหนูจะไปทำงาน”ชนารดีใช้มือกุมแขนตัวเองเอาไว้

“เป็นอะไร?”สายตาคมปะทะมองตรงแขนเรียวที่เจ้าหล่อนใช้มือกุมไว้ ทว่าแสงในห้องก็ชั่งสลัวแต่มันยังทำให้คนตาดีอย่างเขาเห็นรอยแดงที่ตัดกับผิวขาวผ่องของตัวเอง

“ไม่มีอะไรค่ะ คนดีขอตัวนะคะ”หญิงสาวหลบสายตาคมที่จดจ้องมายังบาดแผลที่เกิดจากอุบัติเหตุในการทำงาน ร่างบางตระเตรียมหมุนตัวออกจากห้องทันที

“มีมารยาทหรือเปล่าห๊ะ…ผู้ใหญ่ถามให้ตอบไม่ใช่เดินหนี”ไม่มีคำพูดอ่อนโยนเลยสักครั้งจากปากของคนใจร้าย ชนารดีกระพริบตาปริบๆ ขับไล่หยาดน้ำตาไม่ให้ไหลหลั่ง ควบคุมน้ำเสียงหวานไม่ให้สั่นเครือ

“ปล่อยคนดีเถอะคะ หนูขอร้องหนูต้องทำงาน ไม่งั้นผู้จัดการไล่หนูออกแน่ๆ”

“มันไล่เธอ ฉันจะไล่มันออก!!”รามสูรพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว ถึงแม้จะรู้ว่าตอนนี้หญิงสาวคงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมีสิทธิ์ไล่ทุกคนที่นี่ออกได้

“แต่คุณรามไม่มีสิทธิ์นะคะ คุณไม่ได้ยิ่งใหญ่ค้ำฟ้าเสียหน่อย”

“ลองให้ฉันไล่ทุกคนที่นี่ออกให้เธอดูไหมล่ะ?”เขาไม่ได้พูดเล่นถึงแม้าจจะไม่มีเหตุผลไล่ทุกคนออก แต่ก็อยากให้เธอเห็นว่าคนอย่างรามสูรทำได้ทุกอย่าง

“งื้อ…ปล่อยหนู”ไม่อยากจะเสวนากับคนบ้าอำนาจ เธอไม่ได้ซื่อถึงกับไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงควบคุมทุกอย่างในบาร์นี้ได้ หากเป็นถึงเจ้าของบ่อนในเมืองไทยได้ แค่สถานที่ท่องเที่ยวในตอนกลางคืนคงไม่ใช่เรื่องยากหากเขาจะเปิดและเป็นเจ้าของ

“สรุปแล้วแขนไปโดนอะไรมา”

“มะ…ไม่เป็น ว๊าย!!!”เมื่อถูกเสียงเข้มเค้นถามคนตัวเล็กก็รีบปฏิเสธ แต่ทว่าข้อมือกับถูกกระชากให้แยกออกจากกัน ก่อนที่เขาจะลากเธอไปในพื้นที่สว่างกว่าหน้าบาร์ส่วนตัว

“น้ำร้อนลวกใช่ไหม??”นิ้วเรียวยาวเกลี่ยสัมผัสรอยแดงที่ตัดกับโทนผิวขาวเธออย่างสิ้นเชิง เขารู้สึกผิดไม่น้อยที่ตนอาจเป็นต้นเหตุให้แม่หนูคนดีต้องเจ็บตัวเช่นนี้

“ใช่ค่ะ แต่คนดีไม่เป็นอะไรเลยนะคะ ยังทำงานได้ค่ะ”ชนารดีพยายามรั้งแขนออกจากการเกาะกุมจากฝ่ามือหนา ดวงตากลมโตก้มหลบสายตาของเขาที่ทอดมองเธออย่างยากจะคาดเดาว่าเขาคิดอะไรอยู่ในขณะนี้

“ทำไมไม่ระวัง!!”รามสูรถึงขั้นกับฉุนเฉียวโดยไม่รู้ตัวว่าทำไมต้องรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยเธอขนาดนี้ ชายหนุ่มถอดถอนหายใจอย่างระงับอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเอง

“อย่าดุหนูสิ คนดีกำลังทำงานใช้หนี้คุณรามอยู่นะ…”เสียงแหลมแผดใส่คนตัวโตอย่างเหลืออด ทำไมจะต้องยิงคำถามและตะคอกใส่เธอย้ำๆ ด้วย เขาเป็นใครกันพ่อแม่ก็ไม่ใช่ ถึงเธอจะเป็นลูกหนี้เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาบงการชีวิตเธอนะ

“ขึ้นเสียงกับฉันเหรอคนดี เธอขึ้นเสียงกับฉันใช่ไหม”เสียงทุ้มกดต่ำอย่างน่าเกรงขามหากลูกน้องเข้าใกล้รัศมีในตอนนี้คงได้นองเลือดกันบ้าง แต่ทว่าคนตัวเล็กก็คงเหลืออดเช่นกันเจ้าหล่อนมองเขาอย่างค้อนแขวะอย่างไม่ยอมแพ้

“ก็คุณรามชอบดุนิ ชอบออกคำสั่งด้วย…เป็นผู้ใหญ่นิสัยไม่ดี อื้อ…”ถ้อยคำตัดพ้อต่อว่าถูกริมฝีปากหนากระแทกจูบลงมาปิดปากบางที่กล้าแผดเสียงใส่เขาครั้งแรก รามสูรบดขยี้จนกลีบระเรื่อแตกซ่านด้วยความเดือดดาล

“อื้อ…”กำปั้นน้อยระดมทุบบนอกกว้างระรัวสลับกับผลักร่างของเขาให้ผละออก ภายในโพรงปากถูกลุกล้ำเข้ามากวาดชิมความหวานละมุนลิ้น ก่อนที่หญิงสาวจะหลบการคุกคามของเขาโดยการเบือนหน้าหนี

“อืม!!”รามสูรรู้สึกขัดใจเล็กน้อยที่แม่กวางน้อยเอาแต่เบี่ยงหน้าหลบ ฝ่ามือหนาล็อคท้ายทอยเล็กเอาไว้ให้เธอแหงนเงยรับจุมพิตอันแสนจาบจ้วงของเขา

------------------------------

1 คอมเม้นท์ = 1 กำลังใจ

แฟนเพจ>>>เอ็มแอล