03 | กลิ่นกายอันแสนคุ้นเคย

​

“คนดีพี่ทำอาหารไว้บนโต๊ะนะ พอดีวันนี้ต้องไปสอบแต่เช้า”เสียงทุ้มดังที่หน้าประตูห้องนอนจนคนที่กำลังประทินโฉมอยู่หน้ากระจกต้องขานตอบด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน

“ค่ะ~”เนื่องจากว่าโรงเรียนมัธยมที่เรียนนั้นอยู่ใกล้คอนโดแค่นิดเดียว แต่มหาลัยที่พี่ชายศึกษานั้นห่างออกไปอีกหลายกิโลเมตร เพราะก่อนที่จะย้ายมาเรียนในกรุงเทพพร้อมมาดแมนพ่อและแม่ได้จัดสรรทุกอย่างเพื่ออำนวยความสะดวกให้สองพี่น้อวอยู่แล้ว

“เออ…วันนี้เดี๋ยวพี่กลับมานอนด้วยนะ”เพราะพักหลังมานี้เขาไม่ค่อยได้ดูแลน้องสาวสักเท่าไหร่ ขอภาวนาให้เงินสองแสนที่เขาก่อไว้ค่อยๆ หมดไปในระยะเวลาไม่นาน หากแต่เขาเองยังมืดแปดด้านไม่รู้ว่าจะหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากที่ไหน

“โอเคค่ะ!”หลังจากที่แต่งตัวเสร็จเธอก็เดินออกจากห้องนอนของตนเพื่อไปยังโต๊ะอาหาร สปาเก็ตตี้หน้าตาน่ารับประทานจากฝีมือมาดแมนทำให้เธออดยิ้มไม่ได้ เฮ้อ~ ขนาดร่างกายเขาบอบช้ำขนาดนั้นยังฝืนยัดกายขึ้นมาทำอาหารให้เธอทานก่อนไปมหาลัยอีก

ติ๊ง!

“เอ๊ะ! มือถือเฮียนี่น่า ลืมได้ยังไงกันเนี่ย”เสียงข้อความดังขึ้นข้างกายของเธอ โดยที่หน้าจอสมาร์ตโฟนหงายขึ้นโชว์อักขระที่ถูกส่งเข้ามาจนคนไม่ได้ตั้งใจจะอ่านเห็นมันพอดิบพอดี

‘คุณรามให้เวลาหาเงินอีกสามวัน ไม่งั้นฉันจะตามไปยิงหัวแก’ชนารดีถึงกับตกใจกับข้อความที่เธอเพิ่งอ่านเสร็จ มือบอบบางอันสั่นเทากดเข้าไปลบข้อความทิ้ง นัยน์หน่วยตาสวยเริ่มคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เธอกลัวว่าพี่ชายสุดที่รักจะได้รับอันตรายขนาดเมื่อวานลูกน้องของโต๊ะบอลยังซ้อมมาดแมนจนกระอักเลือด หากอีกสามวันไม่มีเงินสองแสนไปให้เขา เธอต้องสูญเสียพี่ชายเพียงคนเดียวจากโลกนี้ไปแน่

“งื้อ…อย่าทำอะไรเฮียของคนดีนะ”หญิงสาวพึมพำอยู่คนเดียวก่อนจะส่ายหน้ารวน ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของตนหยิบมือถือเพื่อต่อสายหาบิดา แต่ทว่าเพียงแค่นึกถึงสีหน้าอันผิดหวังของผู้เป็นพ่อก็ทำให้เธอตัดสายทิ้งในทันที

“คนที่จะทำร้ายเฮียมาดแมน เขาชื่อรามสูร”

“…”

“ใจร้าย! ใจร้ายที่สุด!!”เธอตัดพ้อเขาทั้งๆ ที่ไม่รู้จักมักคุ้นเลยสักนิด เพียงแค่นึกถึงภาพที่พี่ชายตนโดนกระทืบหัวใจดวงน้อยก็ไหวสั่น ไม่ได้การแล้วเธอต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อปกป้องผู้ชายที่โอบอุ้มเธอด้วยสองมือไม่ต่างจากพ่อผู้บังเกิดเกล้า

ชนารดีตัดสินใจออกจากห้องในเวลาถัดมาแต่เป้าหมายของเธอไม่ใช่โรงเรียนมัธยมที่ตนกำลังศึกษาอยู่ แต่เป็นคาสิโนที่เธอไปหามาดแมนเมื่อวาน ทันใดที่รถแท็กซี่จอดหน้าตึกขนาดหกชั้นก็ทำให้เธอมองอย่างชั่งใจ

“มาหาใคร?”เสียงเหี้ยมของการ์ดที่ยืนคุมทางเข้าเอ่ยถามจนคนมองต้องกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ เท้าเล็กเริ่มขยับไม่ได้เมื่อชายฉกรรจ์ร่างบึกบึนตรงเข้ามาหา

“คือนะ…หนูมาหาคนที่ชื่อราม เอ่อ…รามสูรน่ะค่ะ”น้ำเสียงปนสั่นเครือเอ่ยตอบโดยที่ไม่กล้าเงยหน้าสบตากับการ์ดตัวโต ชายคนดังกล่าวเอียงคอมองอย่างจับสังเกตุราวกับหาพิรุธบางอย่าง

“เป็นเด็กคุณรามหรือไง”

“เอ่อปะ…เปล่านะคะ คือนะ…หนูจะเอาเงินมาใช้หนี้น่ะค่ะ”ทั้งที่เธอไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นมาคืนให้เจ้าหนี้เลย แต่เจ้าหล่อนก็ยังอยากเจรจาต่อรองกับเขาเพื่อผลัดผ่อนไปก่อนเพื่อจะได้หาเงินมาคืนให้เขาทุกบาททุกสตางค์

“ตามมา!!”ชนารดีพยักหน้างึกๆ ก่อนจะเดินตามการ์ดเข้าไปอย่างเว้นระยะห่างเอาไว้ ดวงตาหวานมองตามทางที่ตนกำลังก้าวไปผู้คนต่างพากันหลงมัวเมากับการพนันในหลายรูปแบบต่างๆ แต่ที่เห็นซะส่วนมากน่าจะเป็นโพยบอลเสียมากกว่า

“พอดีเด็กคนนี้จะเอาเงินมาใช้หนี้คุณราม”ชายคนที่เดินนำเธอเข้ามานั้นสนทนากับคนที่ยืนคุมอยู่หน้าประตูบานใหญ่ที่ถูกแกะสลักอย่างหรูหรา

“…”เมื่อได้ยินดังนั้นมือหนาจึงเอื้อมไปเคาะประตูห้องสองครั้ง ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มตะโกนออกมาอย่างนึกรำคาญ

“มีอะไรวะ!”

“มีเด็กผู้หญิงมาหาคุณรามครับ เธอบอกว่าเอาเงินมาใช้หนี้”เด็กผู้หญิงงั้นเหรอ! ส่วนมากลูกหนี้ของเขามักเป็นผู้ชายเสียมากกว่า แต่หากเป็นการนำมาใช้แทนคนรู้จักหรือคนในครอบครัวก็อาจจะเป็นได้

“เข้ามา!”ขาเรียวยาวตวัดเหยียดบนโต๊ะทำงานของตนก่อนจะเอนหลังพิงพนักงานราคาหลายแสนบาท สายตาคมหลุบลงอย่างไม่นึกใส่ใจการมาของลูกหนี้ เพราะวันๆ เขาเองก็ต้องรับเงินจำนวนไม่น้อยจากการพนันที่ทำให้คนศรัทธามันยิ่งกว่าอะไรดี

“สะ…สวัสดีค่ะ”เพียงแค่เสียงหวานเปล่งทักทายตามมารยาทคนไทยก็ทำดวงตาคมกล้าค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น แต่สิ่งดึงดูดเขามากที่สุดคือกลิ่นหอมที่ลอยแตะปลายจมูกของเขา

แววตาราบเรียบจดจ้องไปร่างบอบบางอย่างไม่วางตา ทว่าคนที่เพียงมองหน้าชายหนุ่มครั้งแรกถึงกับผงะเล็กน้อย เธอจำเขาได้ดีผู้ชายคนนั้นที่ขโมยจูบแรกและมอบความรู้สึกอันแสนวาบหวามมาให้เธอในคืนนั้น

“เอ่อ…”ถึงกับไปไม่ถูกและเรียบเรียงคำพูดตัวเองไม่ถูก ริมฝีปากจิ้มลิ้มเพียงเม้มเป็นเส้นตรง สองมือน้อยประสานกับแน่นดวงตากลมกระพริบปริบๆ อย่างทำอะไรไม่ถูก

“คุณคะ…คือรามสูร”

“ไหนล่ะเงิน!”รามสูรเป็นฝ่ายเปิดประเด็นประโยคสนทนาทั้งที่หัวใจดวงแกร่งสั่นไหวเต้นไม่เป็นส่ำ สาวน้อยผู้แสนเย้ายวนกับเนื้อนวลที่แสนหอมหวานที่เขาทนึงหามาหลายวัน เขาไปผับทุกวันเพื่อหวังว่าจะได้พบเจ้าหล่อนอีกครั้งแต่ทว่าเธอหายไปอย่างไร้เงาให้ตามหา

“คะ…คือว่าคนดีไม่มีเงินมาค่ะ!”

“งั้นก็กลับไปซะ!”คนดีคือชื่อของเธอ! ชายหนุ่มทำราวกับว่าเรื่องในคืนนั้นเขาลืมมันหมดสิ้น และเขาเองก็คิดเช่นกันว่าแม่สาวกร้านโลกที่เที่ยวกลางคืนเช่นนั้นคงจะลืมเลือนทุกอย่างแล้วเช่นกัน

“กลับไม่ได้คนดีกลับตอนนี้ไม่ได้ค่ะ คุณรามจะให้ลูกน้องกระทืบพี่ชายคนดี”ทันทีที่เขาเอ่ยปากไล่หญิงสาวก็ส่ายหน้าอย่างไม่ยอมไม่ไหนเด็ดขาด ถึงแม้เธอจะทำใจตั้งแต่เนิ่นๆ ว่าคงจะโดนลากออกจากที่นี่แน่ๆ เพราะไม่มีเงินมาใช้หนี้

“พี่ชายเธอ?”

“เฮียมาดแมนที่ติดหนี้พนันบอลสองแสนบาท คนดีกลัวเฮียจะเจ็บตัวเลยมาหาคุณเพื่อเจรจา”ชั่งพูดเป็นเฉาะเป็นฉ่องเสียจริงแม่คุณ! ตัวแค่นี้จะหาเงินที่ไหนมาใช้หนี้แทนพี่ชายตัวเองได้

เขารู้จักมาดแมนดีพ่อหนุ่มเสียนพนันบอลเป็นยอดเยี่ยม แต่พลาดท่าเสียทีในเสต๊ปสุดท้ายและยังทุ่มสุดตัวด้วยเงินหลายแสนอีกต่างหาก

“หึๆ เจรจางั้นเหรอ! คิดว่าคนอย่างฉันว่างพอจะฟังคำพูดที่ไม่น่าเชื่อถือของเด็กคนหนึ่งไหมหืม…”ก็อยากจะรู้ว่าเธอจะทำอย่างไรหากเขาไม่ได้ใจดีทำตามที่เธอนั้นวางเอาไว้ มามะมานั่งบนตักของรามสูรเสียดีๆ แล้วให้สูดดมความหอมจากพวงแก้มแดงเลือดฝาดเสียก่อนถึงจะยอมฟัง

“ขอร้องเถอะนะคะให้หนูคนดีกราบก็ได้”นะ…หนูคนดี~ พระเจ้าทำไมพูดจาได้น่ารักแบบนี้หน๋อคนดีจ๋า อืม!! เดินเข้ามาพี่รามสักนิดอยากจะสะกิดเนื้อตัวเจ้าหล่อนเบาๆ ให้ขนในกายสาวลุกชันเลยเชียว

“มาหาฉันสิ”รามสูรกระดิกนิ้วราวกับว่าสั่งการทำงานของจิตใต้สำนึกของเธอได้ ชนารดีคว่ำปากอยากจะร้องไห้แต่ทว่าเท้าเล็กกลับขยับเข้าไปอีกนิด อีกนิดจนเข้าใกล้เขาแค่เอื้อมมือ

“หนูคนดีขยับมาแล้วค่ะ ขอร้องนะคะคุณรามให้หนูได้หาเงินสักหน่อย”

“ฉันบอกให้เธอมาตรงนี้”

“…”คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเป็นปมเมื่อเธอคิดว่านี่ก็ใกล้เขามากแล้ว อีกอย่างตอนนี้เรี่ยวแรงของเธอก็เริ่มจะหดหายเพราะเสน่ห์อันมากล้นและความหล่อเหลาของเขา

“บนตักของฉัน!”