บทที่ 5 ไม่แปลกใจ

ชีวิตในกรงทอง สวย รวยแต่เสียใจทุกครั้ง

มันเป็นฉันจริงๆ

เหมาะสมกับตำแหน่งแบบนี้เหลือเกินอย่างไม่ต้องหาใครมาแทนด้วยซ้ำไปและไม่รู้ว่ามันจะคงตำแหน่งตลอดไปหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างงั้นฉันก็ต้องทนปั้นหน้ากับความรู้สึกพวกนั้นให้กัดกร่อนกินหัวใจไปเรื่อยๆ ใช่ไหมนะยังไงซะมันหลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว

เผชิญไปก็อึดอัดแทบตาย

ความเงียบก่อเกิดขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่โคตรดีแต่ทั้งฉันและเขาที่อยู่ท่ามกลางอากาศพวกนี้ไม่ได้ดีเด่นอะไรทั้งนั้นกระทั่งเป็นฉันเองปลีกตัวเองขึ้นมานอนโซฟาที่เดิม

การหันหลังให้ฝั่งประตูแล้วคลุมผ้าห่มปกศีรษะเหลือแค่ดวงตาโผล่พ้นออกมามองเกล็ดหิมะสีขาวที่กำลังโปรายลงจากท้องฟ้าอย่างนับไม่ได้ค่อยทำให้อารมณ์ของตัวเองดีขึ้นตามลำดับ

จากที่คุกกรุ่นกลายเป็นนิ่งสงบ

ฉันทำแบบนี้มาเรื่อยๆ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา

เมื่อจิตใจสงบไม่นานดวงตาก็ค่อยหลับลงจนสติจางหายลงกลายเป็นนอนหลับไปโดยปริยาย

แกรก...

แกรก...

เสียงวัตถุอย่างหนึ่งกระทบกันจนเกิดเสียงนี้ขึ้นปลุกขึ้นโสตประสาทของฉันทำงานอีกครั้งแล้วเมื่อค่อยลืมตาขึ้นแสงไฟสลัวจากโคมที่ยังทำงานทำให้เห็นแผ่นหลังใหญ่ในชุดเสื้อคลุมซาตินมันวาวสีดำนั่งข้างล่างโดยพิงโซฟาที่ฉันนอนเหมือนว่าเขาตั้งใจนั่งตรงนี้เพื่อบังไม่ให้ฉันตก การเป็นคนที่นอนดิ้นพอสมควรถ้านอนเผลอหลับตรงไหนที่มีขนาดเล็กก็จะตกลงง่ายมากแต่ครั้งนี้ทำให้รู้สึกแปลกใจนิดหน่อย

แผ่นหลังกว้างขยับเคลื่อนด้วยความเบาสุดเมื่อมองไปสุดมือก็จะเห็นแท่งปากกาถูกวางไว้เจ้านี่ละมั้งที่ทำให้เกิดเสียงเมื่อกี้ กลิ่นหอมเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวล่องลอยมาให้สูดดมไปเรื่อยๆ แทนที่จะโวยวายหรือหลีกเลี่ยงลุกขึ้นไปนอนบนเตียงฉันกับทำให้ทางตรงกันข้ามนั่นก็คือนอนนิ่งใช้สายตาสังเกตไปเรื่อยๆ

เสี้ยวใบหน้าคมชัดไปด้วยจมูกโด่งโผล่ขึ้นมากระทบกับแสงไฟ ผิวขาวเรียบเนียนไปทั่วใบหน้าจะเด่นชัดนิดกว่าที่อื่นคงเป็นริมฝีปากกระจับตรงนั้นที่พอหันกระทบแสงไฟก็เป็นสีแดงนิดหน่อย ใบหน้าสดของเขาไม่มีทางไม่ดูดีมันเหมือนประติมากรรมชั้นเลิศลูกรักของพระเจ้ามากกว่ายิ่งเมื่อโตขึ้นเรื่อยๆ ก็ดูดีขึ้นเรื่อยๆ

จริงสิ... เมื่อนึกว่ามืออีกข้างของเขาเป็นแผลสายตาของฉันจึงตั้งใจมองไปตรงนั้นทว่าความตั้งใจพังทลายลงเมื่อเขาหันตัวกลับมาพร้อมกับใช้แขนเท้ากับโซฟาจับจ้องมายังฉันแบบตั้งใจ

แบบนี้ไม่ดีแน่เลย

แบบนี้ทำใจของฉันเต้นรัว

“จะเอาอะไร?”

“…”

“อยากได้อะไรอีกนอกจากเงินสด”

“หา...” แล้วฉันก็เบิกสายตากว้างขึ้นในทันทีที่เขาหลีกเบี่ยงหัวไหล่ที่บดบังกองอะไรบางอย่างบนโต๊ะ กองเงินสดหลายปึกตั้งเรียงกันขึ้นแบบนั้นจะไม่ให้ตกใจได้ยังไงกัน “นี่คือ...”

“เงินไง ไหนบอกว่าไม่พออยากได้เยอะกว่านี้แล้วเป็นเงินสดด้วย นี่ไงเอามาให้แล้ว”

~กรุ้งกริ่ง~กรุ้งกริ่ง~

~กรุ้งกริ่ง~กรุ้งกริ่ง~

ลูกกระดิ่งสีโรสโกลด์ขนาดเล็กประดับตกแต่งลงโชคเกอร์เส้นเล็กสีชมพูอ่อนบนลำคอส่งเสียงดังขึ้นรัวแล้วไม่มีทีท่าว่าเสียงดังกล่าวจะหยุดด้วยซ้ำเพราะทีแรกเสียงนี้ไม่ได้ดังสนั่นถี่ขนาดนี้แต่เนื่องด้วยร่างกายเป็นจุดรองรับแรงกระทบจากการกระแทกด้านหลังไม่ยั้งเสียงกระดิ่งน้ำเสียงกังวานนี้จึงสั่นปล่อยเสียงออกมาไม่หยุด

แค่จะขยับร่างกายในแต่ละครั้งยังแทบทำไม่ได้แล้วจะเอาอะไรมาห้ามได้นอกจากรับแรงกระแทกซึ่งมาพร้อมกับความเปียกชื่นจากทางด้านหลังของลำคอ บางครั้งก็มาพร้อมกับแรงหายใจแรงชวนขนลุกทว่าบางครั้งก็แอบแฝงความเจ็บปวดในจุดหนึ่งของผิวหนังไม่นานความเจ็บนั้นก็จางหายไป

แต่เชื่อไหมจะมีร่องรอยสีแดงละทิ้งเอาไว้

นั่นคือสิ่งที่เขาชอบทำ