รุกแรงรัก

ลือสนั่นวงในนางแบบสาวสวยอักษรย่อ ห ยืนเฉยแถมกอดอกดูเหตุการณ์ตบสนั่นกอง

นางแบบสาวใจน้ำแข็งยืนดูคนถูกตบ

จริงหรือมั่วนางแบบสาวอักษรย่อ ห จ้างตบลั่นกอง

ไร้ความเคลื่อนไหวข่าวตบสนั่นกอง คนในเผยนางแบบสาวมีเอี่ยวเต็มๆ

นางแบบหรือนางร้าย การกระทำนี้เป็นคำตอบได้

ชีวิตวัยผู้ใหญ่นี่มันโคตรยากเลยเนาะว่ากันไหม

รู้งี้ถ้าเลือกได้อย่าเกิดมาเลยดีกว่า

“ข่าวบันเทิงไม่มีสำนักไหนไม่เล่นข่าวแกเลย”

“ดังอีกแล้วสินะ”

“นี่ยังเฉยหรือรู้ดีว่าในอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้สำนักข่าวพวกนั้นจะเหลือแค่ชื่อเรียกเพราะดับหมดเอง”

“…”

“ได้แต่ยิ้มไม่บอกอะไรหน่อยเหรอ”

“แล้วจะให้บอกอะไร?” และเมื่อประโยคนี้ออกจากปากไปอีกฝ่ายก็เงียบแต่กลับถอนลมหายใจยาวออกมาอย่างเบื่อหน่ายไม่ต่างจากฉันเท่าไหร่นัก “เดี๋ยวก็เงียบ”

“อืม ฉันเชื่อว่าเดี๋ยวก็เงียบจริง”

เพราะมันจะเป็นแบบนั้นจริงอย่างไม่น่าเชื่อ มันไม่ใช่เรื่องราวชวนเหลือเชื่ออะไรหรอกนะแต่มันเป็นจริงทุกครั้งเวลาที่เจออะไรทำนองนี้ ตอนแรกๆ นั่งกังวลแทบเป็นแทบตายกลัวมั่วไปสารพัดอย่างแต่ตอนนี้การเติบโตขึ้นและโลดแล่นอยู่ในวงการมายาแห่งนี้ได้สอนความแข็งแกร่งในหลายๆ เรื่องทั้งการใจเย็นและก็สอนความเป็นผู้ใหญ่ให้เสมอ

ไม่ชอบก็แค่นั่งยิ้มไม่แสดงออกทางสีหน้า

อยากตะคอกใส่แค่ไหนให้ยิ้มรับและลงท้ายว่าค่ะ

ตอบหลีกเลี่ยงตัวเองทั้งที่ความจริงจะเกี่ยวข้องแค่ไหนก็ตาม

ทุกอย่างต้องทำตัวดีเหมือนผ้าบริสุทธิ์ทั้งที่แปดเปื้อนแทบไม่มีจุดขาวสะอาด

ฉันเข้าใจมันทั้งหมด

“แล้วคิวงานเดือนนี้หมดใช่มั้ย”

“เคลียร์เรียบร้อย จะไปไหนก็ไปได้”

ประโยคลงท้ายที่ทำให้ฉันหันใบหน้าไปมองวิวด้านนอกคอนโดที่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่แสงแดดจ้าชวนร้อนระอุทั้งๆ ตอนนี้เกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว ความคิดที่แล่นไปไกลทำเอาสิ่งที่วาดฝันไว้จางหายลงไปในพริบตาเมื่อเสียงข้อความโทรศัพท์ในมือดังขึ้น

เจอกันที่ออสเตรีย

อวสานวันหยุดที่มาถึงในรอบหลายเดือน

อวสานกับสิ่งที่คิดและก็ฝันเอาไว้ตรงนี้เลยเพราะว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้นหรือว่าเดินไปได้ต่อ

นี่คือสิ่งที่ฉันแลกมาเพราะอยากได้คำว่าอิสระจากครอบครัว อิสระที่โหยหาและก็อิสระที่คิดว่ามันจะดีสุดท้ายก็เป็นเหมือนนกน้อยในกรงทองอยู่ดี ต่างกันเพียงแค่อยู่ที่นี่แล้วไม่ต้องแค่คำคนที่ได้ชื่อว่าเป็นครอบครัวเท่าไหร่นัก

“คิดอะไรเอ่ยนางแบบสาวพราวเสน่ห์แต่มีเจ้าของแล้ว”

“คิดถึงเมื่อก่อน... ตอนที่เจอเขา”

คิดถึงตอนนั้น

เมื่ออายุได้สิบห้า ได้รับรู้เหตุการณ์นี้...

“ขนมที่คุณหนูชอบค่ะ”

เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของคนในบ้านฉันหรอกนะ

รู้ไหมเสียงนี้ทำเอาปากกาในมือของฉันชะงักลงหยุดทุกอย่างที่กำลังทำเอาไว้ตรงนั้น

เวลาต่อมาก็มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่ายว่า ‘ขอบคุณครับ ของโปรดเลย’ ประโยคที่ธรรมดาทว่ารู้ไหมว่าน้ำเสียงไม่ใช่เลย อีกฝ่ายดีใจมากถึงแม้จะไม่ได้เห็นใบหน้าเขาก็ตามเนื่องด้วยมีกำแพงกั้นระหว่างเราเอาไว้ทุกอย่างจบลงแค่นั้นแต่สำหรับฉันไม่หรอกเพราะสายตาเบือนไปมองจานขนมบนโต๊ะตัวเองที่ยังไม่แตะสักคำเดียว

ซาหริ่ม ขนมไทยที่ฉันเกลียดที่สุด

แต่ยังมีคนมาบังคับยัดเยียดให้ทานอยู่ได้

ไม่เคารพสิทธิกันเลย ได้แต่บังคับอยู่ในกรอบ

ทำไมถึงไม่เป็นเหมือนบ้านข้างๆ บ้างนะ มันเป็นแค่การตั้งคำถามของเด็กอายุสิบห้าแบบที่รู้ไหมว่าไม่มีทางได้คำตอบหรอก ยังไงหนทางข้างหน้าก็มีแต่การบังคับทุกครั้งคราแม้กระทั่งเรื่องการเรียน

เรียนในสิ่งที่ไม่ชอบ

เรื่องที่ชอบกับไม่ได้เรียน

แล้วจะให้ตั้งใจเรียนไปทำไมกัน

เมื่ออายุได้สิบหก ได้เห็นเหตุการณ์นี้...

“มา...”

ฉันละประโยคเอาไว้แค่นี้และก็เปิดประตูบ้านค้างเอาไว้แบบนั้นพร้อมกับคำถามในเมื่อสายตาปะทะกับร่างสูงกว่าตัวเองมากถ้าจะให้เดาก็เกือบยี่สิบเซ็นเลย เขาส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้ในขณะที่ฉันยังนิ่งไม่ขยับตัวเคลื่อนไหวอะไรทั้งนั้นไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ ตื่นเต้นไปหมด

“พี่มาหาสองครับ”

มาหาพี่สองเหรอ

เขาเป็นอะไรกับพี่สองนะ

“…”

“ขอเข้าไปหาสองหน่อยนะ”

“…”

ความคิดที่ตั้งคำถามเองก็ได้แต่เก็บเอาไว้ไม่พูดอะไรแต่ฉันก็หลีกทางให้เขาเข้ามาในบ้านประจวบกับพี่สองลงจากชั้นสองมาจึงได้รู้ว่าเขาชื่อว่า ‘วัน’ รุ่นเดียวกับพี่สองซึ่งห่างจากฉันเกือบสามปี วันนั้นฉันได้เห็นความสนิทสนมของพี่สาวตัวเองกับผู้ชายคนนั้นพร้อมด้วยอาการคันยุบยิบตรงหัวใจแทบบ้า

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ได้แค่เข้าใกล้ทำความรู้จัก

แล้วก็แอบชอบพี่วันเหมือนที่พี่วันแอบชอบพี่สอง