เผชิญหน้า

โรงอาหาร คณะวิศวะ

ฉันกับไอน้ำมาถึงที่นัดหมายกับบอล

“แก! … ทำไมวันนี้คนเยอะอย่างนี้วะ!” ไอน้ำหันมาหาฉัน พวกเราต่างมองหน้ากัน เออ! … เยอะจริงอย่างที่นางว่าเลย

“พวกเราไปรอมันตรงนั้นดีกว่า” ฉันชี้นิ้วไปที่ม้าหินอ่อนด้านนอกโรงอาหาร

“คงไม่ซวยอย่างปากหรอกนะยัยอิงอิง” ไอน้ำหันซ้ายหันขวา มองหาใครสักคนที่นางก็ไม่อยากเจอ แต่ฉันต่างจากมัน เพราะปากของฉันไม่ตรงกับใจ

“เมื่อไหร่ ไอ้บอลมันจะมาวะ!” ไอน้ำเริ่มบ่น ฉันรู้ว่านางไม่อยากเจอพี่ธีร์สักเท่าไหร่ “เดี๋ยวก็ซวยเจอคนที่ไม่อยากเจอพอดี” นางพูดยังไม่ทันขาดคำ สายตาฉันก็ดันไปสบเข้ากับสายตาคู่หนึ่งทันที ฉันลืมตัวมองเขาอย่างไม่วางตา ใจบ้านี่ก็ดันเต้นแรงเหลือเกิน จนฉันต้องเก็บอาการด้วยการกุมมือตัวเองเพื่อลดอาการตื่นเต้น

ไอน้ำมันก็สังเกตเห็นความผิดปกติของฉัน นางหันหลังกลับไปมองคนที่ฉันกำลังจ้องอยู่ ไม่ถึงอึดใจนางหันกลับมาหาฉันแทบจะในทันที “อั๊ยย่ะ! ... อะไรมันจะซวยขนาดนี้แก” นางกระซิบกระซาบกับฉันเหมือนกลัวใครได้ยินพวกเราสองคนคุยกัน

ฉันนิ่งไม่ตอบอะไร ส่วนไอน้ำเงียบ เหมือนรู้ว่าฉันกำลังอึ้ง บรรยากาศรอบด้านของเราสองคนดูวังเวงไงพิกล ทั้งๆ ที่มีคนอยู่เต็มโรงอาหารเลย

ฉันสังเกตเห็นแววตาคู่นั้นก็มองฉันมันกลับเช่นกัน แต่มันไม่เหมือนเดิมเลย สายตาที่เคยอบอุ่นในตอนนั้น มาตอนนี้กลับกลายเป็นความว่างเปล่า และเย็นชา จ้องฉันตาเขม็ง

คนที่ใช้สายตาจ้องฉัน เดินตรงมาทางฉัน ใจฉันตอนนี้เต้นแรงกว่าตอนแรก เขาเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของไอน้ำ แววตาของเขามันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ยิ่งมองใกล้ๆ ยิ่งรู้ว่ามันไม่เหมือนเดิมเลย

“พวกเธอมาทำอะไรที่นี่!” คำถามที่ทำเอาฉันไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป ฉันที่กำลังประมวลผลในใจ เพื่อค้นหาคำตอบ ไม่รู้ว่าจะตอบออกไปอย่างไรดี

/มาหาเพื่อน/ หรือว่าจะ ...

“อือ...” ฉันลังเล ไม่รู้จะตอบตามจริงจากใจ หรือตามสถานการณ์ แต่ปากเจ้ากรรมของฉันที่มันเหมือนเตรียมพร้อมในการออกรบ มันก็ดันพูดในสิ่งที่อยู่ในใจฉันออกไป “มาหาพี่นั่นแหละ!”

ดูเขาจะอึ้งกับคำตอบที่ได้รับนะ เพราะเขานิ่งไปชั่วครู่ เขาดูแปลกใจกับคำตอบของฉัน แต่ไม่นานก็ถูกแทนที่ด้วยความเย็นชาและความไร้เยื่อใย

ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นที่แปลกใจกับคำพูดของฉัน แม้แต่ไอน้ำเพื่อนฉันยังแปลกใจเลย

ขนาดตัวฉันก็แปลกใจกับคำตอบของตัวเอง (จะมาใจกล้าอะไรตอนนี้อิงอิงเอ๊ย!) ฉันแอบบ่นในใจ

เขาเดินตรงมาหาฉัน ตอนนี้เราสองคนอยู่ใกล้กันมาก ฉันไม่เคยคิดว่าจะได้ใกล้เขาขนาดนี้อีกครั้ง ทุกครั้งที่เจอเขาฉันมักจะหลบหน้า และอยู่ห่างจากเขาให้ได้มากที่สุด แต่มาวันนี้ฉันกลับอยากอยู่ใกล้เขา และมันก็เหมือนความฝัน เหมือนฝันที่เริ่มจะเป็นจริง และฉันยังคงรอคอยฝันนั้นให้กลายเป็นจริงอยู่

ฉันได้ใกล้เขาจริงๆ!

ตอนนี้ใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เสียอาการ ตัวสั่นเล็กน้อย แต่ก็พยายามควบคุมตัวเองให้ได้ ไม่งั้นเสียหน้าแย่ ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุด ไม่คาดฝัน จู่ๆ เขาก็ยื่นหน้าเขามาหาฉัน “อือ ... พี่! จะทำอะไรนะ” ฉันอุตส่าห์ดีใจได้ไม่นานพร้อมกับคำพูดที่แทงเข้าสู้หัวใจของฉัน

“เหรอ… มาหาฉัน! คงเสียเที่ยวแล้วล่ะ เพราะฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเธออีก! ... และฉันคงไม่ทำอะไรเธอแน่นอน!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง ก่อนจะเดินถอยห่างฉันไป “และที่ตรงนี้!...” เขาใช้มือตัวเองทาบไปที่หน้าอกด้านซ้ายของเขา “...ไม่ใช่ที่ของเธอ!”

เขาเดินจากไปทั้งอย่างนั้น ปล่อยให้ฉันที่ได้แต่นิ่ง อึ้ง หูอื้อ ตาลาย ดวงตาของฉันเหมือนจะมีน้ำใสๆ คลอเคลียอยู่ แต่ฉันที่ฝืนไม่ยอมให้มันเอ่อล้นออกมา เขาคงไม่เห็นมันหรอก นั้นเพราะเขาเดินจากไปไกลแล้ว