เจ็บปวด

“อิงอิง” ไอน้ำตบไหล่ฉันเบาๆ “พี่ธีร์เขาไปแล้ว”

ฉันยืนนิ่ง มองคนที่เดินจากไป ฉันนั่งลงตรงเก้าอี้ ขาสั่น เสียงสั่น “อือ ... เราไม่เป็นไร” ปากบอกว่าไม่เป็นไร แต่ใจเจ็บฉิบหาย!

ฉันนั่งก้มหน้า น้ำตาคลอเบ้า ภาพความทรงจำระหว่างฉันกับเขาผุดขึ้นมาในหัวของฉันเต็มไปหมด แววตาที่เคยมองฉันอย่างอบอุ่น รอยยิ้มที่เคยสดใสที่เคยส่งให้ฉัน สัมผัสที่ฉันเคยได้รับ ตอนนี้มันเปลี่ยนไปหมดแล้ว

ความทรงจำและความรู้สึกผิดยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน ฉันที่อยากจะกลับไปแก้ไขอดีต ระหว่างเราสองคน ฉันที่นั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน เจ็บปวดเหรอ? หรือผิดหวัง!

ใช่! ฉันเจ็บปวด เจ็บปวดที่เห็นคนที่ตัวเองรัก เดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย โดยที่เขาไม่รู้ว่าฉันยังรักเขาอยู่ ครั้งนี้มันเจ็บปวดยิ่งกว่าคนเอามีดมาแท่งที่หัวใจของฉันเสียอีก ฉันผิดหรือที่เลือกเดินออกมาก่อน ฉันไม่รู้? แต่ที่รู้คือฉันเจ็บปวดจากการที่ไม่มีเขา!

และฉันยังผิดหวังด้วย มันใช่ทั้งคู่เลย ฉันทั้งเจ็บปวดและผิดหวัง ฉันที่ยังหวังว่าเขาจะเหลือเยื่อใยให้ฉันบ้าง แต่นี่อะไร! … ฉันมองไม่เห็นเยื่อใยของเขาที่มีต่อฉันเลย ถึงฉันจะผิดที่เลือกเดินออกมาก่อน แต่เขาไม่รู้เลยหรือไงว่าตัวเองผิดอะไรฉันถึงได้ตัดสินใจอย่างนั้น! และนั้นก็ทำให้ฉันผิดหวัง ฉันยังหวังว่าเขาจะอธิบายถึงคืนวันนั้น วันที่ฉันเจ็บปวดที่สุด และเป็นวันที่ฉันตัดสินใจเลือกเดินออกจากชีวิตเขา!

ตอนนี้ฉันมั่นใจตัวเอง เข้าใจตัวเองมากขึ้น ...

ฉันยังรักเขา รักมากด้วย และฉันตัดสินใจที่จะไม่คิดถึงคืนอันเจ็บปวดนั้นอีก ถึงแม้มันจะยังฝังลึกในใจฉันก็ตามเถอะ เพราะฉันได้เลือกแล้ว เลือกที่เขาเอาเขากลับมา

ก่อนที่น้ำตาฉันจะไหลพรากออกมาจากขอบตา จู่ๆ เสียงไอ้บอลก็ดังขึ้น “ไปกันเถอะสาวๆ” ฉันรีบเอามือปาดน้ำตาแบบลวกๆ ไอน้ำนางก็ได้แต่บีบมือฉันเบาๆ ไม่พูดอะไร สบตาฉัน ก่อนจะหันไปทางบอล “พอดีอาจารย์เรียกคุยนิดหน่อย ... ไงเราก็ขอโทษพวกเธอด้วยนะ” คำแก้ตัวของคนนัดเพื่อนที่มาสาย

“อาจารย์เรียกคุยหรือม่อสาวอยู่” ไอน้ำสวนกลับทันทีนะ

“ม่อสาวก็ดีกว่าม่อเธอละกันยัยแฟ็บ…” บอลสวนคืน

“หนอย~ นายว่าใครแฟ็บย่ะ?” สายตายัยไอน้ำนี้เขียวปัดใส่

“ก็เธอไงยัยแฟ็บ!” ไอ้บอลทำท่าทางใช้มือลูบหน้าอกตัวเองไปด้วย เล่นเอายัยไอน้ำยกกำปั้นใส่ “นายนี้มัน ... ปาก ห.มาจริงๆ แล้วอย่างนี้ชะนีที่ไหนจะกล้าเอานาย!” ยัยไอน้ำไม่ลดละ

ฉันเห็นสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้น “หยุดเลยทั้งคู่!” ฉันรีบเอ่ยห้ามทัพทันที สองคนนี้คุยกันดีๆ ได้ไม่กี่ประโยคหรอก พวกเขาเน้นตีกันซะมากกว่า ฉันส่ายหัวเบาๆ ก็ดูเพื่อนฉันสองคนคุยกันสิ เจอกันทีไรก็ชอบแย่กัน โดยเฉพาะไอ้บอลที่มันชอบล้อไอน้ำ แล้วไอน้ำยอมที่ไหนกัน

ลานจอดรถคณะวิศวะ

“เอาสาวๆ ขึ้นรถ” บอลเดินไปยังฝั่งคนขับ ขณะที่เปิดประตูรถเพื่อขึ้นไปนั่ง “เฮ้ๆ ... ไอน้ำ มานั่งหน้า ... อย่าเนียน ... นี้เพื่อน ไม่ใช่คนขับรถนะ” บอลมองหน้าไอน้ำ ทำให้ไอน้ำปฏิเสธไม่ได้

ปกติไอน้ำก็จะนั่งคู่กับบอลตลอด แต่วันนี้นางรู้ว่าฉันเจอสถานการณ์อะไรมา นางเลยต้องการอยู่ข้างฉัน “แกไปนั่งข้างหน้าเถอะ” ฉันบอกให้ไอน้ำไปนั่งข้างหน้ารถ ไอน้ำพยักหน้ารับ “อือ”

“วันนี้พวกเธอสองคนเป็นอะไรไปวะ ดูแปลกๆ” บอล อดสงสัยไม่ได้

“ไม่มีอะไร รีบๆ ขับรถเลย ช้า! …” ไอน้ำบ่ายเบี่ยง เลี่ยงไม่ตอบ จากนั้นนางก็เดินขึ้นรถ บอลก็ยังคงทำหน้าสงสัยพวกเรา แต่ก็ขึ้นรถไปโดยไม่ได้ถามอะไรต่อ

ระหว่างนั่งรถกลับคอนโด ในใจของฉันมันว่างเปล่า และกำลังนึกถึงคนที่เพิ่งเจอวันนี้ที่เล่นเอาฉันอมทุกข์ ฉันไม่รู้ว่าบอลกับไอ้น้ำคุยอะไรกันบ้าง เหมือนโลกนี้มีแต่ฉันคนเดียว จนกระทั่งเสียงบอลดังขึ้นจนแสบแก้วหู “อิง ... อิง ... อิง!”

“ฮะ! อะไร ตะโกนทำไมเนี่ย?” ฉันร้องทักเสียงหลง มองไปยังคนเรียก

“ถึงแล้วโว้ย! ฉันเรียกแกจนปากจะฉีกอยู่แล้วเนี่ย!” บอลตอบกลับ

“โทษทีมึง…” ฉันที่มีน้ำเสียงดูอ่อนแรง

“ไม่เป็นไรแน่นะอิง?” ไอน้ำเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง มันรู้ว่าฉันเจออะไรมาวันนี้

“อือ .. วันนี้เราก็ว่า ... ดูอิงอิงแปลกๆ ไปนะ เป็นอะไรหรือเปล่าเพื่อน” บอลถามด้วยความสงสัยอีกครั้ง

“เราไม่เป็นไร เหนื่อยๆ น่ะ ... เดี๋ยวนอนพักก็คงดีขึ้น” ฉันตอบกลับทั้งสองคน

“ถ้ามีอะไรโทรหาเรานะ” ไอน้ำยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงฉัน

“อือ ... ไว้เจอกัน บายเพื่อน~” หลังจากบอกลาเพื่อนทั้งสอง ฉันก็ลงจากรถแล้วเดินขึ้นคอนโดด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทั้งเจ็บปวด ผิดหวัง คิดถึง โหยหา

ฉันหยิบรูปเก่ามาดู รูปที่เราถ่ายด้วยกันตอนนั้น มันดีมากเลย ดีมาก