ไม่หลบอีกแล้ว

ให้ตายสิ! ฉันนอนไม่หลับ

“อะไรกันวะ! ... ไอ้บ้าเอ๊ย!!” ฉันสบถออกมาดังๆ ก็มันเล่นนอนไม่หลับเลย ในหัวของฉันมีแต่ความทรงจำในอดีตระหว่างฉันกับเขาเต็มไปหมด หยุดคิดไม่ได้สักที

ก่อนหน้าที่จะเจอกับเขาเมื่อช่วงเย็น ยังแค่ฝัน และแอบคิดถึง แต่ไม่ถึงกับนอนไม่หลับอย่างนี้ แต่นี่! อะไร! “นายเล่นเอาฉันแทบบ้าแล้วนะ! … นายธีร์!” ใบหน้าฉันที่ดูเอาจริงเอาจังมากที่สุด มากกว่าตอนสอบโพรเจคท์อาจารย์เสียอีก

ฉันเด้งตัว ลุกนั่งจากที่นอนราบอยู่ “ฉันอิงอิง หากไม่มึนไม่ซึน ฉันคงไม่ได้นายมาเป็นแฟนหรอก ... นายธีร์! หลังจากนี้นายเตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย เพราะฉันจะไม่ปล่อยนายไปเด็ดขาด! ฉันอิงอิง คนมึน คนซึน บวกเพิ่ม ฉันจะหน้าด้านหน้าทนตามตื๊อนายจนกว่านายจะกลับมาเป็นแฟนฉัน!”

วันต่อมา ช่วงเที่ยง

หลังจากหมดคาบเรียนช่วงเช้า “แกไปกันเถอะ” ฉันหันไปพูดกับไอน้ำในขณะที่มือรีบเก็บข้าวของลงกระเป๋า

“เดี๋ยวๆๆ ... แกจะไปไหน?” หน้ามันเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

ให้ตายสิ … ฉันล่ะอยากถ่ายรูปไอน้ำในตอนนี้เก็บไว้จริงๆ โคตรตลกเลย ฉันล่ะอดขำไม่ได้ ฉันเก็บของไปอมยิ้มไปด้วย

“ก็ไปหาไอ้บอลไง?” คำตอบฉัน เล่นเอาหน้าเพื่อนสาวเปลี่ยนสีหน้าจากความงุนงงเป็นตกใจ “ไปหาไอ้บอลเหรอ … ฮะ! แกว่าไงนะ! แกจะไปคณะวิศวะ!?”

ฉันที่ได้แต่แอบหัวเราะในใจ ตลกคูณสองเลยล่ะ ฮ่าๆ ฉันนี้แทบเอามือตัวเองปิดปากไม่ทัน ก็นางเล่นทำหน้างงๆ ในตอนแรก แล้วก็ทำหน้าเออออห่อหมก ตามมาด้วยดวงตากลมโตของนางที่แสดงถึงความตกใจนะสิ ไม่ให้หัวเราะได้ไงกัน

“ก็ไปหาบอลไง ตกใจอะไรมิทราบ” ฉันที่ทำหน้าทำตาวางเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“จะไม่ตกใจได้ไงวะ! … แกหลีกเลี่ยงที่จะไปคณะวิศวะมาตลอด แล้วไหงวันนี้ถึงอยากไป?” ไอน้ำที่ยังไม่เข้าใจว่าฉันกำลังจะทำอะไร และต้องการอะไร

“ก็แค่ไปหาเพื่อน คิดอะไรมาก!” ฉันเสียงสูงใส่นาง ทำหน้าแบบไม่มีอะไรเลยจริงๆ

“แต่แกอาจจะเจอพี่เขานะ ... แกแน่ใจแล้วเหรอว่ะ?” ‘พี่เขา’ ที่น้ำพูดถึงไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็ ‘พี่ธีร์’ นั่นแหละ

“เจอก็ดีสิ” ฉันที่ตอบกลับอย่างมั่นใจ พร้อมยิ้มสู้

“แกว่าไงนะ!?” ความไม่เชื่อของยัยไอน้ำ นางทำเสียงแบบตกใจขั้นสุดใส่ฉัน

“ก็บอกว่า ... เจอก็ดีไง ... หูไม่ดีแล้วหรือไงอายุแค่เนี้ยฮะยัยไอน้ำ” ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้นางให้มากที่สุด พร้อมกับการยืนยันในคำพูด

“ฉันยังหูดีเว้ย!” ไอน้ำยื่นหน้าใส่ฉันกลับ นางพูดต่อทันที “ฉันแค่รู้สึกตกใจ ปกติแกเล่นหนีมาตลอด แล้วทำไมวันนี้แกถึงได้อยากไปที่นั่น ... คิดดีแล้วเหรอ?” เหมือนนางจะเข้าใจความต้องการของฉันแล้ว พร้อมกับที่นางตวาดฉันกลับ “ไม่รู้สิ!? เรายังไม่ได้คิดอะไรเลย” ฉันยักไหล่ใส่นาง

“เอ้า! ไหงพูดอย่างนั้นล่ะเพื่อน” ไอน้ำมองหน้าเอาเรื่อง นางคงคิดว่าฉันกวนนาง แต่คำตอบของฉันไม่ได้กวน ก็ฉันไม่ได้คิดจริงๆ “เราไม่รู้จริงๆ ว่าเรากำลังคิดอะไร ... อือ จะบอกเธอไงดีล่ะ ... เอาเป็นว่า เราจะไม่หนีพี่เขาอีกแล้ว” คำตอบของฉัน ทำเอาไอน้ำกอดอก มองฉันเหมือนอยากจะถามอะไรต่อ แต่ก็เงียบ

“จะไปไม่ไป!?” ฉันที่คร้านจะตอบคำถามนาง ยื่นทางเลือกให้นางไป“แล้วเราเลือกได้ไหมล่ะ?” นางยักไหล่มองบนใส่ฉัน “ก็ไม่” ฉันที่ไม่ให้นางเลือก และไม่ให้นางได้ปฏิเสธ

ใต้อาคารเรียน คณะวิศวะ

ช่วงเที่ยงบรรยากาศเต็มไปด้วยเหล่านักศึกษาชายที่กำลังนั่งอยู่ใต้อาคาร

ขณะที่เราสองคนกำลังเดินบนฟุตบาทฝั่งตรงข้ามกับอาคาร สายตาของพวกเราก็มองเห็นเพื่อนสมัยมัธยมของพวกเราทันที เราทั้งคู่ตรงดิ่งเข้าไปหามัน

“ไง! ตาเฒ่าหัวงู” คำทักทายของไอน้ำ ที่เห็นเพื่อนชายกำลังนั่งม่อสาว

“เอ๋ น้อง! ... ว่าใครเฒ่าหัวงู!?” คำถามของคนถูกทัก ที่ไม่ยอมหันหน้ามามองว่าใครเป็นคนทัก เพราะเขากำลังนั่งเท้าคางมองสาวเขียนอะไรบางอย่าง อย่างตั้งใจอยู่ที่โต๊ะ ก่อนที่เจ้าตัวจะหันมามองว่าเป็นใคร และแน่นอน เมื่อรู้ว่าเป็นใคร สีหน้าตกใจเหมือนกันกับตอนที่ไอน้ำได้ยินฉันชวนมาที่นี่เลยล่ะ “เฮ้ย! มาได้ไงวะ!”

“หายตัวมามั้ง ถามโง่ๆ” ไอน้ำตอบยียวน “อ่าว ยัยแฟ็บพูดงี้ก็สวยอะดิ” บอลที่ไม่ยอม กวนกลับ

“รู้ตัวว่าสวย ไม่ต้องชม”

“เฮอะ…กล้าพูด สวยตายอะ!”

“ไอ้นี่!” ไอน้ำที่กำลังจะเถียงบอลกลับ “พอได้แล้วทั้งสองคน” เป็นฉันอีกแล้วที่ต้องห้ามทัพ ฉันส่ายหัวอย่างเอือมระอา

“เอ๋! … นั้น” เดี๋ยวนะเหมือนฉันเห็นอะไรแวบๆ ไม่ผิดตัวแน่ เห็นแค่แผ่นหลังฉันก็จำได้ดี เร็วกว่าสมองก็ขาฉันนี่แหละที่วิ่งไปทันที

“เฮ้ย! จะไปไหนน่ะ!?” เสียงเพื่อนทั้งสองตะโกนไล่หลังมา ฉันไม่ได้หันไปตอบอะไร จิตใจฉันอยู่กับคนที่ฉันกำลังไล่ตาม