ราชาเทพเสินโจว

“คุณพ่อ วันนี้มีการแสดงทักษะด้านศิลปะที่โรงเรียนอนุบาล คุณพ่อมาดูเถียนเถียนแสดงได้ไหม?”

“พวกเขาบอกว่าเถียนเถียนไม่มีคุณพ่อ เป็นเด็กสวะ พวกเขายังทุบตีหนู”

โรงพยาบาลจิตเวช No. 1เมืองจงไห่ หยางยี่ได้รับสายที่ไม่รู้จักสายหนึ่ง

“แม่หนูน้อย หนูโทรผิดรึเปล่า?”

“คุณไม่ใช่คุณพ่อเหรอ? งั้นเถียนเถียนเป็นเด็กสวะจริงๆเหรอ? แต่คุณแม่บอกว่าหนูมีคุณพ่ออยู่นะ คุณพ่อของหนูชื่อหยางยี่ เขาเป็นคุณพ่อที่ดีที่สุดในโลก แต่แค่คุณพ่อกำลังปฏิบัติภารกิจอยู่ในอวกาศ กลับมาไม่ได้！”

หยางยี่?

เป็นเวลา5ปีแล้วที่ชื่อนี้ไม่ได้ดังก้องในหูของหยางยี่

10ปีมานี้ เขามีเพียงฉายาเดียว--ราชาเทพ

คนที่รู้ชื่อจริงของเขา มีเพียงคนเดียว นั่นก็คือเสิ่นเสวี่ย

หรือว่าเสิ่นเสวี่ยได้ให้กำเนิดลูกสาวคนหนึ่งกับเขา?

ชั่วเวลานั้น ในหัวของหยางยี่ก็เหมือนมีฟ้าผ่าดังก้องขึ้น

“พวกเธออย่าตีฉันนะ เถียนเถียนไม่ได้โกหกพวกเธอ เถียนเถียนมีคุณพ่อจริงๆ！”

“คุณครูอย่าตีหนูนะ เถียนเถียนจะกินข้าวเดี๋ยวนี้แหละ”

“เถียนเถียนกลัวจังเลย！ คุณพ่ออยู่ไหน คุณพ่อ……”

อีกด้านของโทรศัพท์ มีเสียงวางสายดังขึ้นอย่างกะทันหัน

“เถียนเถียน！”

“เถียนเถียน คุณพ่อจะไปหาหนูเดี๋ยวนี้เลย”

หยางยี่ตะโกนออกมา กำแพงซีเมนต์ที่หนาถึง50เซนติเมตรถูกต่อยให้แตกสลายในหมัดเดียว

พริบตาเดียว บอดี้การ์ดที่อยู่ในบ้านทั้งหมดก็มารวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียง

แต่พวกเขาไม่ได้มาเพื่อขัดขวางหยางยี่ แต่เพื่อมาบอกลา ใครใครก็รู้ทั้งนั้นว่า ที่นี่หยุดยั้งเขาไหวไม่ได้หรอก

“กลับบ้าน！”

หยางยี่ตะโกนด้วยความโกรธ เสียงดังกึกก้องกังวาลไปทั่วหุบเขาทั้งหลาย

“เร็ว เร็ว เร็ว ราชาเทพกลับมาแล้ว รีบไปเตรียมเครื่องบิน”

10กิโลเมตรห่างออกไปก็เป็นสนามบินทหารแล้ว เพียงแค่5นาทีก็สามารถถึงได้

ทันทีที่หยางยี่ขึ้นรถ ทุกคนในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นแพทย์ คนป่วย บอดี้การ์ด ต่างก็คุกเข่าลงกับพื้น

ส่งเสียงดังตะโกนออกมา“พวกเรารอการกลับมาของท่านราชาเทพ！”

รถสปอร์ตสีดำเร่งด้วยความเร็วเยี่ยงสายฟ้า เครื่องบินสีเงินบินว่อนในท่ามกลางอากาศ

……

บนโรงเรียนอนุบาลNo.8 เมืองจงจิง มีร่มชูชีพปรากฏออกมาอย่างกะทันหัน

หยางยี่หมุนลงมาเป็นเกลียวด้วยความรวดเร็ว ตกลงบนสนามโรงเรียนอนุบาลอย่างแม่นยำ

ท่ามกลางสายตาที่แปลกใจ หยางยี่เดินเข้าไปในตึกเรียน

“คุณ คุณหาใครเหรอ?”รปภ.มองดูหยางยี่ด้วยความหวาดระแวง

“ฉันมาหาเถียนเถียน”

“เถียนเถียน? เป็นนักเรียนหรือคุณครู?”

“4ขวบ”

“4ขวบ ถ้างั้นคงเป็นห้องต้นกล้า อยู่ที่ห้องเรียน202”

“ขอบคุณ！”

ฝีเท้าของหยางยี่ปนไปด้วยความลุกลน เพราะเขาตื่นเต้นเป็นอย่างมาก 26ปีมานี้ ไม่เคยตื่นเต้นแบบนี้มาก่อน

“ฉันจะได้เป็นพ่อแล้ว！ เถียนเถียน พ่อมาแล้ว！”

“เถียนเถียน หนูไม่เป็นไรนะ? มีคนรังแกหนูใช่ไหม！”

“พ่อจะแก้แค้นให้หนูเอง”

ณ ตึกเรียนสอง ห้องเรียน202 หยางยี่ยืนอยู่หน้าประตูห้องเรียน สูบหายใจเข้าลึกๆ เปิดประตูออก

ฉากต่อไปที่เห็น กลับทำให้หยางยี่ตกตะลึง

บนเวที มีครูผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจับแซ่ฟาดไปที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

ปากก็กำลังด่าว่าอยู่ว่า“แกน่ะมันก็แค่เด็กสวะ จะไปมีพ่อได้ยังไง?”

“นักเรียนทุกคนดูให้ดี จุดจบของการโกหกก็จะเป็นแบบนี้แหละ！”

เด็กผู้หญิงสวมกระโปงสีน้ำเงินที่เก่ามาก ที่น่องถูกฟาดจนเห็นเป็นแผลรอยช้ำเลือดอยู่หลายแผล

ตะโกนพร้อมกับร้องไห้ออกมา“เถียนเถียนไม่ใช่เด็กสวะ เถียนเถียนมีคุณพ่อ！”

“หยุดเดี๋ยวนี้！”

หยางยี่โกรธกริ้ว เส้นเลือดในตาทั้งสองข้างแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด พุ่งเข้าไปถีบครูผู้หญิงคนนั้นจนกระเด็นออกไป

“เถียนเถียน คุณพ่อมาแล้ว คุณพ่อมาแล้ว！”

“คุณพ่อ?”

เด็กผู้หญิงที่น้ำตาคลออยู่ได้ลืมตาขึ้นแล้วมองไปที่หยางยี่ บนหน้ามีรอยยิ้มออกมา

“นี่คุณพ่อเอง นี่คุณพ่อเอง！ เถียนเถียน คุณพ่อขอโทษ”

หยางยี่มองเห็นคราบน้ำตาที่อยู่บนหน้าและรอยแผลที่เป็นเส้นๆบนขา น้ำตาก็อดไม่ไหวที่จะไหลออกมา

นี่เป็นลูกสาวที่น่ารักของตัวเอง แต่เธอกลับ กลับถูกคนทุบตีอย่างโหดร้าย ถูกคนรังแกแบบนี้

“เถียนเถียนมีคุณพ่อ มีคุณพ่อ เถียนเถียนมีความสุขมาก”

เถียนเถียนยกมือขึ้น อยากจะลูบหน้าของหยางยี่ แต่มือที่ยกขึ้นครึ่งหนึ่งก็หยุดลง แล้วตกลงไป จากนั้นก็สลบไป

“เถียนเถียน หนูเป็นอะไรไปเถียนเถียน เถียนเถียน”

หยางยี่ร้องไห้ฟูมฟาย อุ้มเถียนเถียนขึ้นแล้ววิ่งไปข้างนอก

“แท็กซี่ โรงพยาบาล โรงพยาบาล！”

หยางยี่ถึงกับไปยืนอยู่กลางถนน หยุดรถโฟล์คสวาเกนสีดำคันหนึ่ง แล้วเปิดประตูขึ้นรถไปทันที

“โรงพยาบาล เร็วเข้า เร็ว！”

ฟังเสียงที่โกรธกริ้วของหยางยี่ คนขับรถไม่กล้าลังเลเลยแม้แต่น้อย เหยียบคันเร่งตรงไปที่โรงพยาบาลทันที

ณ โรงพยาบาลอันดับ1ของเมืองจงจิง หยางยี่ส่งเถียนเถียนไปยังห้องฉุกเฉิน

“เถียนเถียน หนูห้ามเป็นอะไรทั้งนั้น ห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด！”หยางยี่พูดอยู่เรื่อยๆเหมือนดั่งถูกมนต์สะกด

“ถ้าหากเถียนเถียนเป็นอะไรแม้แต่น้อย ฉันไม่ปล่อยพวกแกทุกคนไปแน่！”

“ฉันจะให้พวกแกทุกคนต้องชดใช้！”

ครึ่งชั่วโมงที่แสนทุกข์ทรมานได้ผ่านไป แสงสีเขียวของห้องฉุกเฉินก็ได้สว่างขึ้น

คุณหมอเดินออกมา ถามว่า“ใครคือผู้ปกครอง?”

หยางยี่รีบพุ่งเข้าไปอย่างร้อนรน “ฉันเอง ฉันคือพ่อของเธอ！”

“เตรียมตัวเซ็นชื่อเพื่อทำการผ่าตัด แล้วก็ ค่าใช้จ่ายในการผ่าตัด1แสน ไปชำระตอนนี้เลย”คุณหมอพูดจบ หันตัวเดินจากไป

“คุณหมอ ลูกสาวผมเป็นอะไรเหรอ? เป็นอะไรกันแน่?”หยางยี่วิ่งตามเข้าไปถาม

คุณหมอรู้สึกรำคาญ “ขาดสารอาหารในระยะยาว บนตัวมีบาดแผลจำนวนมาก ในท้องมีเนื้องอกอีก คุณที่เป็นพ่อ ทำหน้าที่ยังไงกันเนี่ย”

บูม！

หัวของหยางยี่เหมือนระเบิดออกทันที！

เป็นแบบนี้ได้ยังไง? เถียนเถียนพึ่งจะ4ขวบ เธอผ่านอะไรมากันแน่?

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาตามหาสาเหตุ ต้องช่วยคนก่อน！

หยางยี่มุ่งไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน ไม่สนคนที่กำลังต่อแถว ยื่นบัตรเครดิตไปให้เจ้าหน้าที่เคาน์เตอร์ทันที

“เร็วเข้า ชำระค่าผ่าตัด！”

การผ่าตัดจะเริ่มในสิบนาทีให้หลัง

หยางยี่เข้าสู่การรอคอยที่ทุกข์ทรมานอีกครั้ง

ในหัว มีภาพของครูผู้หญิงคนนั้นโผล่ออกมา

หยางยี่เข้าใจดีว่า ทั้งหมดนี้ จะต้องเกี่ยวข้องกับเธอคนนั้นแน่นอน ที่ทรมานเถียนเถียนเป็นระยะเวลานาน ต้องเป็นเธอแน่นอน

แต่ตอนนี้ลูกสาวกำลังเข้ารับการผ่าตัด ตัวเองไปไหนไม่ได้

หยางยี่ทำได้แค่โทรไปที่สายๆหนึ่ง

“ราชาเทพ นั่นท่านเหรอ?”คนที่ถือสายทางนู้น ลุกลนอย่างมาก ขนาดที่ว่าตกใจเลย

“เข้าควบคุมโรงเรียนอนุบาลNo.8 เมืองจงจิง！ ห้ามทุกคนออกไปไหน！ เดี๋ยวนี้！”

“คนที่ขัดขืน ต้องตาย！”