ตอนที่ 08.จากลา

หลังจากวันที่ฟางหลินได้ทำการทดสอบและเดินทางไปสำนักเพลิงสีนิลก็ผ่านไป 1 ปีแล้ว ในตอนนี้ตัวของฟ่านอวิ๋นเองก็ฝึกพื้นฐานวรยุทธอย่างต่อเนื่อง โดยในทุกๆวันฟ่านอวิ๋นจะใช้เวลาถึง 5 ชั่วยามในการฝึกฝน และใช้เวลาอีก 2 ชั่วยามในการเดินเคล็ดวิชา ทำให้ฟ่านอวิ๋นตอนนี้ทะลวงสู่ระดับชำระกระดูกขั้นกลางไปเสียแล้ว ซึ่งระหว่างนี้พ่อของฟ่านอวิ๋นก็มักจะพูดถึงเรื่องราวต่างถึงความโหดร้ายในยุทธภพ และสอนให้ฟ่านอวิ๋นรู้จักนึกคิดและตัดสินใจให้เด็ดขาด เพราะนี่เป็นสิ่งที่พ่อของฟ่านอวิ๋นพอจะสั่งสอนลูกของตนได้นั่นเอง และในวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฟ่านอวิ๋นต้องขึ้นไปฝึกพื้นฐานวรยุทธอีกเช่นเคย โดยในระหว่างนี้พ่อและแม่ของฟ่านอวิ๋นก็มาปรึกษากัน

"ท่านพี่ เราจะทำแบบนี้จริงๆงั้นหรือ ข้าน่ะ.." แม่ของฟ่านอวิ๋นเริ่มมีน้ำตาคลอ

"เราไม่มีทางเลือก หากเราอยู่ที่นี่ทุกคนจะตายกันหมด และหากเรานำอวิ๋นเอ๋อไปด้วยเขาจะต้องตกอยู่ในอันตราย" พ่อของฟ่านอวิ๋นกล่าวด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

"แต่มันเร็วเกินไป ไหนท่านพี่บอกว่า 3 ปียังไงล่ะ แต่นี่มันแค่ 2 ปีเองนะ ข้ายังไม่อยากจากลูกไปไหน" แม่ของฟ่านอวิ๋นกล่าวทั้งน้ำตา

"ชิงชิงข้าเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเจ้า แต่พวกเราจะให้ความเห็นแก่ตัวของพวกเรามาทำลายชีวิตของอวิ๋นเอ๋อไม่ได้ เจ้าคงเข้าใจนะ" พ่อของฟ่านอวิ๋นกล่าว

แม่ของฟ่านอวิ๋นนั้นรู้ดีว่าเวลานี้มันต้องมาถึง แต่มันเร็วเกินไปที่นางจะรับได้ จากนั้นพ่อของฟ่านอวิ๋นก็เดินออกไปนอกบ้านและแม่ของฟ่านอวิ๋นก็ได้แต่ปล่อยวางและเดินตามผู้เป็นสามีออกไป

ด้านฟ่านอวิ๋นที่ยังไม่รู้เรื่อง ในตอนนี้ตนกำลังฝึกฝนอย่างขะมักเขม้นเพื่อที่จะบรรลุขั้นชำระกระดูกขั้นปลายได้โดยเร็ว หากมีใครรู้ว่าฟ่านอวิ๋นใช้เวลาเพียงแค่ 2 ปีมาถึงขั้นนี้ได้คงตกใจมิใช่น้อย อีกอย่างฟ่านอวิ๋นไม่ได้ใช้สมุนไพรอื่นๆในการช่วยฝึกอีกด้วย

"เอาล่ะ อีกไม่นานข้าจะทวงสู่ขั้นชำระกระดูกขั้นปลายแล้ว ท่านพ่อท่านแม่ต้องตกใจมากแน่ๆเจ้าว่าอย่างงั้นมั้ยเสี่ยวหมิง" ฟ่านอวิ๋นที่ฝึกอยู่หันมาหาหมาสีดำ

หลังจากนั้นฟ่านอวิ๋นก็ฝึกฝนอย่างต่อเนื่องเหมือนในทุกๆวันจนกระทั่งถึงช่วงเย็น ตัวของฟ่านอวิ๋นก็รีบวิ่งลงหน้าผามุ่งสู่บ้านของตน ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนว่าแม่ของฟ่านอวิ๋นจะทำอาหารไว้รออยู่ก่อนแล้ว

"ท่านพ่อ ท่านแม่!! ข้ากลับมาแล้ว!!" ฟ่านอวิ๋นตะโกนและรีบเดินเข้ามาในบ้าน

"มาแล้วงั้นหรืออวิ๋นเอ๋อ ดูนี่สิวันนี้แม่ทำเต้าหู้ทอดราดซอสของโปรดของลูกไว้มากมายเลยนะ" แม่ของฟ่านอวิ๋นกล่าว

"ว้าว!! ข้ารักท่านแม่ที่สุด!!" ฟ่านอวิ๋นวิ่งมากอดแม่ด้วยความดีใจก่อนจะขึ้นมานั่งพร้อมหน้ากัน

"ดูเหมือนลูกเองใกล้จะทะลวงสู่ขั้นต่อไปแล้วสินะ เก่งมากเลยลูกพ่อ เอาล่ะมาทานอาหารกันเถอะ" พ่อของฟ่านอวิ๋นลูบหัวบุตรชายก่อนจะพากันทานอาหาร

หลังจากที่ทานอาหารเรียบร้อยแล้วตัวของฟ่านอวิ๋นก็อาบน้ำชำระร่างกายก่อนจะมานั่งเดินเคล็ดวิชาของตนในห้องนอน ซึ่งมันส่งผลให้ตอนนี้พื้นฐานวรยุทธของฟ่านอวิ๋นใกล้จะทะลวงสู่ขั้นต่อไปแล้ว และหลังจากการฝึกจบลงความเหนื่อยล้าก็เข้ามาแทนที่ ฟ่านอวิ๋นหลับลึกเป็นตายตามปกติทันที ซึ่งเมื่อตนได้หลับไปแล้วพ่อและแม่ของตนก็เดินเข้ามาในห้องและจูบหน้าผากของบุตรชายเพียงคนเดียวก่อนจะพากันเดินออกไปด้วยความเศร้า

____________________________________

เช้าวันต่อมาฟ่านอวิ๋นก็ตื่นแต่เช้าตามปกติ แต่ที่แปลกออกไปก็คือฟ่านอวิ๋นไม่ได้ยินเสียงแม่ของตนทำอาหาร แต่ฟ่านอวิ๋นไม่ได้คิดอะไรมากและเดินออกไปเพื่อล้างหน้าล้างตาตามปกติเหมือนในทุกๆวัน

"อรุณสวัสดิ์ขอรับท่านพ่อท่านแม่.." ในขณะที่ฟ่านอวิ๋นกำลังจะกล่าวทักทายจู่ๆก็ต้องหยุดชะงักลง

ในตอนนี้ภายในบ้านสิ่งที่เห็นมีเพียงอาหารบนโต๊ะและกระดาษที่ถูกพับวางอย่างดีอยู่แผ่นหนึ่ง แต่ทว่าฟ่านอวิ๋นกลับไม่เห็นพ่อและแม่ของตนเหมือนเช่นเคยทำให้ตนรู้สึกใจหายอย่างมาก ก่อนที่ฟ่านอวิ๋นจะรีบวิ่งมาเปิดกระดาษแผ่นนั้นออกและอ่านมันทันที โดยมีใจความว่า

'ถึงอวิ๋นเอ๋อลูกรัก พ่อและแม่ต้องขอโทษด้วยที่จากลูกไปโดยไม่บอกกล่าวเช่นนี้ มันเป็นการตัดสินใจอย่างยากยิ่งที่พ่อและแม่ต้องทิ้งลูกไว้เพียงคนเดียวเพราะพ่อและแม่มิอาจอยู่กับเจ้าได้นานกว่านี้อีกแล้ว และมันมีเหตุผลบางอย่างที่พ่อและแม่มิสามารถพาลูกไปด้วยได้ขอให้ลูกเข้าใจพ่อและแม่ด้วย พ่อและแม่ได้ฝากฝังลูกไว้กับลุงต้วนและป้าเสวี่ยแล้วดังนั้นลูกมิต้องกังวลถึงที่พักอาศัย อีกอย่างนึงที่พ่อและแม่จะบอกลูกก็คือจงตั้งใจฝึกฝนให้แข็งแกร่งขึ้น และเมื่อใดก็ตามที่ลูกถึงระดับราชันย์ขั้นปลายแล้ว ลูกจงเผาจดหมายฉบับนี้เสีย และมันจะพาลูกมาพบกับพ่อและแม่อีกครั้ง สุดท้ายนี้พ่อและแม่อยากให้ลูกดูแลตัวเองดีๆรักษาสุขภาพและอย่าดื้อกับลุงต้วนและป้าเสวี่ยหวังว่าลูกจะทำได้ พ่อและแม่รักลูกเสมอ'

เมื่อได้อ่านข้อความในม้วนกระดาษจบฟ่านอวิ๋นก็น้ำตานองหน้า แข้งขาของตนรู้สึกไร้เรี่ยวแรง จากนั้นเองลุงต้วนและป้าเสวี่ยก็มาถึงพอดีและเห็นภาพบาดใจของตรงหน้า ก่อนที่ทั้ง 2 จะเดินเข้ามาประคองฟ่านอวิ๋นขึ้น

"ท่านลุง!! ท่านป้า!! ฮือๆๆๆ!!" ฟ่านอวิ๋นกอดลุงต้วนแน่นและร้องไห้ออกมา

ตอนนี้ทั้งลุงต้วนและป้าเสวี่ยเองก็เศร้าใจอย่างมากที่เห็นฟ่านอวิ๋นที่เปรียบเสมือนเป็นหลานชายร่ำไห้ด้วยความเสียใจ ทั้ง 2 ทำได้เพียงลูบหัวของฟ่านอวิ๋นเพื่อเป็นการปลอบประโลมและสัญญาว่าจะดูแลฟ่านอวิ๋นแทนพ่อและแม่เป็นอย่างดีแน่นอน