ตอนที่ 5

เก้ามองเวลาบนนาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าใกล้เวลาเลิกเรียนของเบียร์แล้ว เสียงจากปลายสายที่โทร.ค้างไว้เริ่มวุ่นวาย ร่างสูงแอบเดินออกจากห้องเรียนของตัวเองขับรถมาที่ตึกคณะเบียร์เพื่อจะมาเอาคนตัวเล็กไปอยู่ด้วย

"เบียร์ กินข้าวกันป่ะ?" เสียงผู้หญิงที่ดังมาจากปลายสายทำให้เก้าชะงัก

"ผิงไปกับเพื่อนเถอะ"

"แต่....อื้อ ก็ได้ ไว้วันไหนเราไปกินข้าวด้วยกันนะ"

"อื้อ" เก้ากระตุกยิ้มชอบใจก่อนจะเดินไปหน้าห้องของคนตัวเล็ก เบียร์เบิกตากว้างรีบกวาดของทุกอย่างใส่กระเป๋าแล้ววิ่งมาหาเก้า

"กะ..."

"ไปกินข้าว แล้วไปเรียนกับกู รอกูเลิกเรียน" เบียร์พยักหน้า ตลอดเวลาทานอาหารกลางวันเก้ามองเบียร์ไม่ละสายตาจนเบียร์ระแวง

"เก้า...มีเรียนไม่ใช่หรอ"

"อย่าพูดมาก กินไป"

"เบียร์อิ่มแล้ว" เก้าขมวดคิ้วแน่นมองข้าวที่หายไปส่วนเดียว

"กินอีก วันนี้กูจะไปเข้าสโมฯ"

"....สโมฯ ของคณะเก้าหรอ"

"อืม...กินไป" เก้าว่าแล้วผลักหน้าผากเบียร์เบาๆ ก่อนจะเท้าคางมองคนรัก เบียร์พยักหน้าหงึกหงักแล้วกินเงียบๆ แต่ก็กินได้ไม่กี่คำเพราะอิ่ม เก้ากลัวว่าคนตัวเล็กจะเป็นห่วงเลยแวะซื้อขนมและน้ำ นมไว้เผื่อก่อนจะบังคับให้เบียร์เข้ามาเรียนกับเขา

เพื่อนๆ ต่างหันมามองให้ความสนใจ อาจารย์เองก็เหลือบมองเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ต่อว่าเพราะไม่อยากจะเสียเวลาสอน

"นั่งนี่แหละ" เก้าจับเบียร์นั่งชิดกำแพงแล้วตนเองก็นั่งปิดทางไว้ พร้อมกับคลุมเสื้อช้อปของตัวเองให้เบียร์เพราะอาการเริ่มหนาว

"ไอ้เบียร์ มาได้ไงวะ?" ฟลุ๊คกระซิบถามงงๆ เบียร์ไม่กล้าตอบคำถามได้แต่หลบตาเพื่อน ก่อนจะชะงักเมื่อเหลือบเห็นผู้ชายอีกคนที่นั่งถัดไป

ถึงจะไม่แน่ใจแต่รู้สึกว่าคืนก่อนคนที่เขาจูบ...น่าจะใช่คนนั้น...

"มองเหี้ยอะไร มึงจะหว่านเสน่ห์ใส่มันรึไง นอนไป!" เบียร์สะดุ้งแล้วรีบฟุบตัวลงนอน

ทั้งแมนและฟลุ๊ครวมถึงเพื่อนคนอื่นๆ ที่รู้จักเบียร์เริ่มสงสัยเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งสองคน

เก้าแทบไม่ปล่อยให้เบียร์ละสายตา ตอนที่เบียร์มีเรียนและเก้าว่าง เก้าก็จะแอบเข้าไปเรียนด้วย ตอนที่เบียร์ว่างก็ต้องมาอยู่กับเก้า เก้าจะไปเที่ยวเบียร์ก็ต้องตามไป ไม่ว่าเก้าจะไปที่ไหนเบียร์ก็ถูกบังคับให้ตามไป พอใครถามว่าเป็นอะไรกันเก้าก็ตอบแค่ว่าเพื่อนสนิท ใครๆ ก็ไม่เชื่อแต่ก็ไม่ได้พูด

เป็นแบบนี้จนผ่านไปเกือบเดือน....ทุกอย่างเริ่มกลายเป็นความเคยชิน เก้าเองก็เริ่มกลับมาไว้ใจเบียร์อีกครั้งว่าเบียร์จะไม่นอกใจ เบียร์เองก็ดีใจที่ตลอดเวลาเก้าไม่มีคนอื่นให้เขาเห็นเลย ถึงจะไม่หวานเหมือนเดิมแต่ทั้งสองก็รู้ว่าเริ่มกลับมาเป็นปกติ

ติ้ง

เสียงกริ่งหน้าห้องเรียกความสนใจจากร่างสูง ยังไม่ทันที่เก้าจะออกไปดูเบียร์ก็รีบวิ่งออกไป ไม่นานก็วิ่งกลับเข้ามาพร้อมกับพัสดุ

"กูบอกว่าไง ไม่ต้องออกไปรับกูไปเอง"

"ก็เบียร์สั่งของไว้ รอมาตั้งนานแหนะ" เบียร์ยิ้มกว้างก่อนจะแกะออกมา แก้วการ์ตูนลายน่ารักแบบคู่ถูกแกะมาวางไว้ เก้ากระตุกยิ้มเล็กน้อย

"น่ารักมั้ย?" เก้าไม่ตอบแต่พูดอย่างอื่นแทน

"อยากกินกาแฟ" เบียร์ยิ้มกว้าง

"งั้นเราชงกาแฟใส่แก้วใหม่ให้นะ" เบียร์รีบจัดการให้ ชีวิตรักเริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิม เหมือนเรื่องราวหนึ่งเดือนก่อนจะถูกลืมเลือนไป คนหนึ่งดื่มน้ำหวานพร้อมป๊อปคอร์นสำหรับดูหนัง ส่วนอีกคนจิบกาแฟและทำงานไปด้วย

ติ้ง

เสียงกริ่งหน้าห้องดังอีกครั้ง เบียร์หันมองเก้าที่หลับไปพร้อมงานในมือแล้วค่อยๆ เดินออกมาเปิดประตูถึงจะถูกเก้าสั่งแล้วว่าห้ามละสายตาแต่เบียร์คิดว่าคงเป็นพัสดุเหมือนทุกครั้ง แต่ว่า...

"สวัสดีครับ" เบียร์ชะงักกึก มองผู้ชายร่างสูงตรงหน้าที่ยิ้มให้

"สวัสดีครับ"

"พี่เพิ่งย้ายมา อยู่ห้องตรงข้าม พี่อบเค้กไว้เลยเอ่มาให้ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ" เบียร์ยิ้มและรับขนมมา

"พี่ชื่อบอล แล้วเรา..."

"เบียร์ครับ"

"โห ชื่อเท่นะเนี่ย" เบียร์ยิ้มเล็กน้อย

"คือพี่ทำงานเกี่ยวกับศิลปะ แล้วก็เล่นดนตรีด้วย ถ้าวันไหนพี่เสียงดังบอกพี่ได้เลยนะ เวลาพี่ทำงานพี่ไม่ค่อยรู้ตัวเท่าไหร่" เบียร์พยักหน้า บอลเหลืิอบเข้าไปในห้องแล้วมองเห็นกระดานผ้าวาดรูปที่วาดทิ้งไว้ก่อนจะเลิกคิ้ว มองคนตัวเล็กอีกครั้ง

"เรา...วาดรูปด้วยหรอ" เบียร์พยักหน้า

"ครับ ที่จริงผมเรียนภาษาแต่ต้องเรียนวาดรูปวิชาบังคับด้วย..."

"แล้ว ชอบมั้ย?"

"ที่จริง...เพราะผมทำไม่ได้ดีเลยไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ มันคงไม่เหมาะกับผม"

"อื้อ พี่เข้าใจ พี่เก่งมากเลยเรื่องวาดรูปยังไงเบียร์ปรึกษาพี่ได้ตลอดเลยนะ"

"ครับ!" ทั้งสองยิ้มให้กันก่อนบอลจะขอตัว เบียร์กลับเข้ามานำเค้กจัดใส่จานแล้วกลับมาดูหนัง แต่ก็พล็อยหลับไป....

ร่างสูงตื่นมาเห็นคนรักนอนหลับทั้งที่ปากยังมีป๊อปคอร์นอมไว้ก็อดอมยิ้มไม่ได้ นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้มีเวลาด้วยกัน

"หวังว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้นะเบียร์" ริมฝีปากหนากดจูบปากเล็กๆ แผ่วเบาแล้วนั่งมองแฟนนอนหลับอยู่นานสองนาน จนเวลาร่วงเลยมาเป็นชั่วโมง คนตัวเล็กงัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนจะชะงักเมื่อเห็นเก้า

"เก้า"

"เย็นแล้ว จะกินอะไร"

"เก้าอยากกินอะไรหรอ"

"กูถามมึงนะ" เบียร์ชะงัก

"วันนี้เราไปกินข้าวข้างนอกกันมั้ย เบียร์อยากเดินถนนคนเดิน"

"....ไม่" เก้าปฏิเสธ

"แต่เราไม่ได้ไปกัน...หลายเดือนแล้ว" ถ้าจะให้พูดให้ถูก เก้าไปกินเหล้ากับเพื่อนตลอดไม่เคยพาเบียร์ไปถนนคนเดินมาเป็นปีแล้วด้วยซ้ำ

"มึงจะไปเดินให้คนมองทำไม กูไม่ให้ไปหรอก"

"แต่..."

"อยากกินอะไรก็สั่งแอพเอา" เก้าบอกแล้วนั่งทำงาน สีหน้าเริ่มแสดงความไม่พอใจ เบียร์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะสั่งอาหารและเป็นเก้าที่ออกไปรับ

"มีเค้กด้วยนะ" เบียร์บอกแล้วหยิบเค้กที่พี่บอล พี่ห้องตรงข้ามเอามาให้ เก้าชอบเค้กอยู่แล้วก็อารมณ์ดีขึ้น ร่างสูงตักเค้กวานิลาเข้าปากก่อนจะกระตุกยิ้ม

"อร่อยนี่ ทำสูตรใหม่หรอปกติไม่ทำแบบนี้"

"พี่ห้องตรงข้าม...."

Rrrrrrr...

เสียงเรียกเข้าดังขัดจังหวะ เก้าเดินออกไปรับสายก่อนจะกลับออกมาด้วยใบหน้าไม่พอใจ

"มีอะไรหรอ"

"กูจะออกไปข้างนอก"

"แล้วเรา...."

"อยู่นี่" เบียร์ชะงัก

"ปกติเก้าให้เราไปด้วยตลอด ครั้งนี้มีอะไรหรอทำไมไม่ให้เราไป"

"เออน่า"

"หรือว่าเก้าไปกับใคร?" เก้าขมวดคิ้วแน่น

"มึงจะถามมากทำไมวะเบียร์" เบียร์นิ่งไปก่อนจะค่อยๆ เผยยิ้ม

"เราไม่ถามแล้ว เก้าจะไปกับใครก็ไปเถอะ.....แต่กลับมาหาเรานะ" เก้าไม่เข้าใจคำพูดของเบียร์ ร่างสูงแค่กำชับว่าให้อยู่แต่ในห้อง และวิดีโอคอลกับเก้าตลอดเวลาห้ามตัดสายเพื่อที่เก้าจะได้เห็นเบียร์ตลอด

ร่างสูงขับรถมาที่ผับตามที่เพื่อนสนิทบอกก่อนจะมาที่โต๊ะที่นัดไว้

"มีไรวะ"

"ไอ้แมนกับไอ้ฟลุ๊คมันทะเลาะกัน"

"เรื่องอะไร"

"กูไม่รู้ ได้ยินแต่อะไรเบียร์ๆ พวกกูยังงงอยู่เลย"

"แล้วพวกมันอยู่ไหน"

"ไอ้ฟลุ๊คอยู่โรงพยาบาล ไอ้แมนอยู่สถานี" เก้ารีบขับรถไปหาฟลุ๊คตามที่เพื่อนบอกและบังเอิญเจอฟลุ๊คที่กำลังทำแผลอยู่กลางโรงพยาบาล

"ไอ้ฟลุ๊ค!"

"เชี่ยเก้า..โอ๊ะ...เจ็บ.." ฟลุ๊คจับปากตัวเองเล็กน้อยก่อนจะดึงเก้าลงมานั่งข้างตัว

"ไอ้เหี้ยแมน มันบอกว่ามันไปถามไอ้เคมาเรื่องมึงกับไอ้เบียร์" เก้าชะงัก ตาเบิกกว้างเพราะความตกใจ

"ระ...เรื่องอะไร"

"ก็ไอ้เหี้ยแมนมันสงสัยว่าทำไมตั้งแต่มีเรื่องมึงก็ตัวติดไอ้เบียร์ตลอด มันเลยไปถามเพื่อนคณะเบียร์ว่าปกติมึงไปหาเบียร์รึเปล่าก่อนหน้าจะมีเรื่อง เพื่อนแม่งก็บอกว่าไม่เคยเลย เพิ่งเห็นมึงสองคนสนิทกันประมาณเดือนหนึ่ง แล้วไอ้เคแม่งก็เผลอพูดออกมา"

"พูด...อะไร"

"เคมันบอกว่า ทำไมคณะวิศวะมีแต่คนมารุมจีบไอ้เบียร์ ไอ้แมนเลยถามว่ามีคนอื่นจีบไอ้เบียร์หรอ เคเดือนศิลป์ก็ตอบว่า เออ ไอ้เก้ารองเดือนวิศวะก็แอบคบแอบจีบกับเบียร์มาตั้งแต่เข้าเรียนแรกๆ.... ไอ้แมนเลยมาพูดเรื่องนี้กับกู" เก้านั่งนิ่ง ฟลุ๊คมองหน้าเพื่อนสนิทแล้วเอ่ยถามออกมา

"จริงหรือเปล่าวะ"

"....."

"ไอ้เก้า กูถามว่าจริงมั้ย"

"มึงตอบไอ้แมนว่าอะไร"

"กูก็เถียงมันสุดชีวิตว่ามึงไม่มีทางคบกับไอ้เบียร์ มึงไม่มีทางปิดบังเรื่องนี้ โกหก หรือหักหลังกู...แต่มันด่าว่ากูโง่....พวกกูเลยต่อยกัน....มึงบอกให้กูมั่นใจได้มั้ยวะเก้า ว่ามึงสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน แค่เพื่อนสนิทตอนม.ปลาย ไม่ได้แอบคบกันลับหลังกู"

เบียร์ที่นั่งฟังทุกอย่างในห้องกำมือแน่น ลุ้นไปกับสิ่งที่คนรักจะตอบออกมา ขอให้เก้ากล้าจะพูดออกไป ยอมรับสถานะของเราทั้งสองคน...

"มันจะไปจริงได้ยังไง...กูกับเบียร์แค่เพื่อนสนิทกัน" หยาดน้ำตาไหลออกมาช้าๆ เบียร์กอดแก้วน้ำทรงน่ารักที่สั่งทำเป็นคู่กันแล้วร้องไห้เงียบๆ

"ตกลงพวกมึงสองคนไม่ใช่แฟนกันหรอ" เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง แมนกระตุกยิ้มเดินมาใกล้ๆ พร้อมใบหน้าล่อมือล่อเท้า

"ไอ้เหี้ยแมน..มึงยังไม่จบไอ้เรื่องไอ้เบียร์อีกหรอวะ" ฟลุ๊คถาม

"กูก็แค่อยากได้คำยืนยันจากเพื่อนสนิทมันก่อนกูจะไปจีบมันจริงๆ"

"ไอ้เหี้ยแมน.." เก้ากำหมัดแน่น

"กูสงสัยนะ มึงลากมันไปนั่นไปนี่ ให้คนรู้จักไปทั่วทำเหมือนเพื่อนสนิทแต่กูรู้สึกไม่ใช่...เหมือนมึงพยายามบังคับเขาให้อยู่ในสายตามากกว่า...กูก็อดคิดจริงๆ ไม่ได้ว่าพวกมึงเป็นแฟนกัน"

"เหลวไหล! มันก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็น!"

"งั้นทำไมรองเดือนวิศวะที่มีแต่คนมาจีบไม่เห็นจะมีแฟน หรือคยคุยสักที..ปีสองแล้วนะ...ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้องก็อยากจะเอามึงทั้งนั้น"

"มันจะมีแฟนหรือไม่มีก็เรื่องของมันซิวะ!"

"ออกตัวปกป้องเพื่อนรักจังเลยนะฟลุ๊ค หึ...ระวังเหอะ ระวังถูกหักหลัง" เก้ากำหมัดแน่น

"ไม่ต้องโกรธกูหรอกเก้า หนึ่งเดือนที่ผ่านมาที่กูนิ่งเฉยกูแค่ยังไม่มีเวลาว่าง...แต่หลังจากนี้ไม่ต้องห่วงนะ กูจะรุกจีบ เบียร์ เพื่อนมึงจริงๆ...ฝากบอกเบียร์ด้วยนะ...ว่ากูคิดถึง จูบ ของมันจะแย่....คนอะไร ทั้งหวาน..ทั้งหอม...นุ่มนิ่มไปหมด....หึ.....ถ้าได้กินคงจะติดใจ"

"ไอ้เหี้ยนี่!!" เก้ากระโจนใส่แมนอย่างสุดจะทนแต่ก็ถูกฟลุ๊คและหมอแถวนั้นห้ามไว้ แมนหัวเราะร่าก่อนจะโชว์กุญแจห้องที่มีสัญลักษณ์คอนโดเดียวกัยกับเก้า

"กูอยู่ชั้นเดียวกับมึงด้วยแหละเก้า....คงได้เจอกันบ่อยๆ นะ...หึ..." เก้ากำหมัดแน่น....

ร่างสูงกลับมาที่ห้องด้วยความกังวลว่าเบียร์จะเจอกับแมนจนร้อนรนทำอะไรตกหล่นไปหมด ทันทีที่มาถึงห้องก็เปิดประตูอย่างลนลานจนทำกุญแจหล่นลง

"นี่ครับ" บอลที่เดินออกมาหยิบและยื่นให้ เก้ามองผู้ชายที่ออกมาจากห้องตรงข้ามด้วยความแปลกใจเพราะปกติห้องนี้เป็นห้องของวัยรุ่นผู้หญิง

"ผมเพิ่งย้ายมาชื่อบอล....คุณอยู่ห้องนี้..."

ปัง!

"อ้าว..." บอลทำหน้างง มองประตูที่ปิดใส่อย่างแรงเจื่อนๆ ก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง

"เบียร์...เบียร์!!" ร่างสูงวิ่งเข้ามาข้างในห้องนอนก่อนจะถอนหายใจเมื่อเห็นคนรักนอนหลับพริ้ม

"ยัง....อยู่...ยังอยู่กับเรา..." เก้ากุมขมับแน่น

กลัว...กลัวว่าแมนมันจะใช้วิธีอะไรหลอกเบียร์ไปเป็นของมัน กลัวเบียร์จะทิ้งตัวเองไป...

"ถ้าไอ้แมนอยู่ที่นี่ก็มีโอกาสจะเจอกัน...ต้องให้โอกาสเป็นศูนย์"

ต้องเข้มงวดกว่านี้...ต้องบังคับมากกว่านี้....ห้ามให้เจอเด็ดขาด...

เช้าของวันถัดมาเบียร์ตื่นมาพบว่ามีเก้านอนกอดเขาอยู่ตลอดเวลา ร่างสูงมีไอร้อนออกมาจากร่างกายจนเบียร์ตกใจ

"เก้า...เก้า...เก้าไม่สบายหรอ" เก้าค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาแล้วดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด

"แค่กๆ"

"เก้า...เก้าครับ"

"นอนเหอะ วันนี้ไม่มีเรียน"

"แต่ว่าเก้าต้องกินยา"

"นอนพักก็หาย แค่เวียนหัว" เบียร์ส่ายหน้าไปมาก่อนจะพยายามขัดขืน

"เบียร์จะไปทำอาหาร..."

"อยู่...นี่ ตรงนี้" เบียร์ชะงัก มองเก้าที่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ถ้ามึงไป กูจะมองไม่เห็นมึง"

"เก้า..." เบียร์เม้มปากแน่นก่อนจะยอมหยุดนิ่ง เป็นหุ่นให้คนรักนอนกอดอยู่แบบนั้นจนกระทั่งผ่านไปหลายชั่วโมง เก้ามีอาการไข้รุนแรงมากขึ้นจนเบียร์ดื้อจะดิ้นจนหลุด ร่างสูงพยายามคว้าหาคนตัวเล็กแต่สติของเขาไม่เพียงพอ เบียร์วิ่งหากุญแจรถของตัวเองแต่เพราะถูกเก้ายึดไปเพราะไม่ให้เบียร์ไปไหน ส่วนรถของเก้าเบียร์ก็ขับไม่เป็น

"เก้า เก้าครับ กุญแจรถเบียร์อยู่ไหน เบียร์จะพาไปหาหมอ"

"อยู่กับกูนะเบียร์..." เก้าดึงเบียร์เข้ามากอด

"เก้า! กุญแจรถเราอยู่ไหน"

"......" เบียร์หยิบมือถือขึ้นมาจะโทร.หาฟลุ๊คแต่มือถือของตัวเองก็ไม่มีเบอร์ติดต่อคนอื่นเลย

"โทรศัพท์เก้าอยู่ไหน เก้า..." เก้าไม่ตอบ พยายามจะดึงเบียร์เข้ามากอดตลอดเวลา เบียร์เบะปากน้ำตาเริ่มคลอขึ้นมา ตัวเก้าร้อนจี๋จนเบียร์ที่เข้าใกล้รู้สึกแสบร้อน เก้าต้องถูกรักษาทันที

"เก้า..."

ติ้ง...

เสียงกริ่งหน้าห้องเรียกสติคนตัวเล็ก เบียร์วิ่งไปมองผ่านช่องมองก็เห็นคนหน้าคุ้นเคยที่เป็นเพื่อนของเก้า

"ไอ้เก้า กูไปถามเคาน์เตอร์มาแล้ว เบียร์ไม่ได้อยู่ชั้นสาม มึงรู้ใช่มั้ยว่าเบียร์อยู่ชั้นไหน" แมนตะโกนถามพร้อมทุบประตูและกดกริ่งซ้ำไปซ้ำมา เบียร์รีบเปิดประตูออกไปขอความช่วยเหลือ

"ไอ้กะ....เบียร์.."

"มึง..มึงเป็นเพื่อนเก้าใช่มั้ย!"

"กูไม่.."

"พาเก้าไปโรงพยาบาลที..ฮึก......พาเก้าไปหาหมอได้มั้ย....นะ.." แมนชะงักนิ่ง มองเบียร์ที่อยู่ในชุดนอนลายน่ารักและมองไปข้างใน แก้วกาแฟคู่ที่วางอยู่ตรงโต๊ะกินข้าวทำให้แมนรู้ได้ทันที แต่แมนเลือกจะไม่พูดออกมาแล้วทำตามที่เบียร์ขอ

ทั้งสองพาเก้ามาที่โรงพยาบาล อาการของร่างสูงทรุดหนักทั้งเครียดและพักผ่อนน้อยจนไข้ขึ้นถึงสามสิบแปดจุดห้าและถูกรักษาฉุกเฉิน แมนเห็นตลอดเวลาที่ขับรถมาเบียร์กอดเก้าไว้ไม่ห่างและร้องไห้ไม่หยุด เก้าเหมือนไม่มีสติไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเบียร์มากับเขา....

หลังส่งคนป่วยให้หมอทั้งสองก็ออกมานั่งรอข้างนอก แมนหันมองคนตัวเล็กในชุดนอนกางเกงขาสั้นแล้วถอดชุดคลุมตัวเองโยนใส่

"หือ..?"

"คลุมไว้ กางเกงมึงสั้น" เบียร์ยิ้มออกมา

"ขอบคุณนะ แต่ไม่เป็นไรหรอกกูเป็นผู้ชายใครจะมามองขากู" แมนกรอกตาไปมา

"ผู้ชายอย่างมึงนี่แหละมีแต่คนมอง บอกให้คลุมก็คลุมเหอะน่า" เบียร์ทำหน้างงๆ ก่อนจะคลุมไว้

"ขอบคุณนะที่พามา กูตกใจมากเลยที่เก้าไม่สบาย รู้จักกันมาหลายปีเพิ่งเห็นเก้าไม่สบายหนักนี่แหละ"

"มึงรู้จักกับไอ้เก้ากี่ปีวะ" แมนถาม"

"รู้จักกันตั้งแต่ม.ต้นแล้ว แต่มาเป็นเพื่อนกันตอนม.ปลาย" เบียร์ตอบไปยิ้มไป แมนกระตุกยิ้มแล้วหรอกถามต่อ

"แล้วเป็นแฟนกันตอนไหน"

"ก็ตอนเรียนจบ........อ๊ะ....เมื่อกี้..."

"กูว่าแล้ว"

"มัน มันไม่ใช่ คือกับเก้า"

"เป็นแฟนกันก็บอกว่าเป็นแฟนกันดิ ไปกินเหล้าห้องไอ้เก้าทีไรก็เห็นมึงตลอด ถึงมันกับมึงจะโกหกว่าอยู่คอนโดเดียวกันเลยชวนมากินเหล้า พวกมึงคิดว่าเพื่อนจะโง่หรอวะ ข้าวของในห้องไอ้เก้ามึงรู้ดีกว่าเจ้าของห้องอีก มึงหยิบจับทุกอย่างทำความสะอาดให้หมด ทั้งแก้ว ช้อน จานมีของคู่กันตั้งหลายแบบ ไหนจะแปรงสีฟันที่วางสองอัน และรองเท้าเข้าห้องสองคู่อีก....จะบอกว่าไอ้เก้าอยู่คนเดียวรึไง" เบียร์นิ่งไป

"พวกเพื่อนเขารู้กันหมดเขาแค่ไม่พูด มีแต่ไอ้ฟลุ๊คที่โง่ มองว่าพวกมึงเป็นเพื่อนสนิทกันจริงๆ แล้วไม่คิดว่าพวกมึงจะหลอกมัน....."

"ขอโทษ" เบียร์ตอบไป

"ไม่ต้องมาขอโทษกู...ตอนนี้กูกับพวกไอ้เก้าแยกกันแล้ว กูเบื่อจะอยู่กับพวกมัน" แมนถอนหายใจแล้วหันมองเบียร์

"ว่าแต่มึงจำกูได้รึเปล่า"

"...??"

"เรื่องที่ผับตอนนั้น..." เบียร์ชะงักก่อนจะพยักหน้า

"กูขอโทษนะที่จูบมึง กู.....แค่อยากให้เก้าสนใจ"

"มึงไม่ขอโทษที่ทำให้กูถูกต่อยบ้างหรอ"

"หือ? มึงถูกต่อยแล้วเกี่ยวอะไรกับกูวะ" แมนหัวเราะออกมา

"ก็ที่กูถูกต่อยเพราะมึงไง"

"กู?"

"มึงไม่รู้จริงๆ หรอว่าไอ้เก้ามัน..."

"ญาติผู้ป่วยเชิญพบคุณหมอหน่อยค่ะ" เบียร์รีบวิ่งไปหาคุณหมอแล้วปล่อยแมนไว้ แมนมองตามแผ่นหลังเล็กแล้วเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากออกมา

ติ้ง ติ้ง ติ้ง

เสียงข้อความแชทดังขึ้นมารบกวนความคิดเขา ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะกรอกสายตาด้วยความหงุดหงิด

'พี่แมนไปไหนหรอ....อิ้งจะรออยู่ที่ห้องนะครับ อิ้งซื้อของโปรดพี่มาเต็มเลย....กลับมาหาอิ้งนะพี่แมน อย่าทิ้งอิ้งนะครับ'

"พวกทำตัวไร้ค่า...ง่ายๆ แบบนี้มันไม่สนุกหรอก ต้องแบบนั้นต่างหาก...หึ....ยิ่งมีเจ้าของ ยิ่งต้องได้แย่งมามันน่าสนุกกว่าไม่ใช่รึไง" แมนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินตามเบียร์เข้ามาข้างในห้องหมอ...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...