รับรักหน่อยครับ สัญญาครับจะเป็นเด็กดี

"ยิ้มทำไม ยิ้มหน้าระรื่นเชียวนะ" ผมจิ้มนิ้วไปที่แก้มของเก้าที่นั่งยิ้มไม่หุบหลังจากที่ผมตกลงเป็นแฟนกัน

"ก็แฟนเก้าน่ารัก"

"ปากหวานอีกแล้ว"

"พูดจริงนะ!" เก้าทำหน้าจริงจัง มันนั่งนิ่งแล้วยืดแก้มทั้งสองข้างของผมออกและส่ายไปมา

"เนี่ย! แบบนี้ก็น่ารัก"

"ขอบคุณนะ" รู้สึก....ดีจัง หัวใจของผมมันเต้นระรัวไปหมด ทุกครั้งที่เก้าสัมผัส ทุกครั้งที่เก้าชม มันเหมือนชีวิตสดใสขึ้นมาเสมอ

"แหะๆ" เก้าหัวเราะเบาๆ แล้วโน้มตัวลงมานอนที่ตักของผม แถมยังเอามือของผมไปดมไปหอมตามอำเภอใจ

"โรคจิตจัง"

"ก็ชอบนี่ครับ"

"จะเบื่อเรารึเปล่า"

"ไม่เบื่อ" ตอบไปยิ้มไปแบบนี้ มีหรอที่คนเห็นจะไม่หวั่นไหวน่ะ

"ทำไมถึงขอเบียร์เป็นแฟนล่ะ สามปีที่ผ่านมาเราก็มีความสุขกันดีไม่ใช่หรอ" ผมถามเพราะความสงสัย เก้าทำหน้ายู่ ปากจู๋ ซุกหน้าเข้ากับหน้าทองของผมแล้วพูดอื้ออึงในลำคอ

"เบียร์ไม่รู้อะไรเลย"

"หือ?"

"เพราะเบียร์ทำเหมือนตลอดสามปีที่เราอยู่ด้วยกันมันเพียงพอแล้วสำหรับเบียร์ แต่รู้มั้ยตั้งแต่งานวันเกิดของเก้าวันนั้นเก้าก็คิดมากกว่าเพื่อนมาตลอด เบียร์จดจำเรื่องของเก้าเก่งมาก สังเกตุเก้าตลอด วันไหนเราอารมณ์ดี วันไหนเราอารมณ์เสีย ตอนไหนโมโห ตอนไหนไม่สบาย แค่ปวดท้อง ปวดหัว เบียร์ก็รู้ แต่พอเป็นเรื่องความรู้สึกรักที่เก้ามีให้เบียร์ เบียร์กลับทำเหมือนไม่รู้"

"ก็....ไม่คิดว่าเก้าจะรักเรามากขนาดนั้น"

"เชอะ เราทั้งรัก ทั้งหวงเลย จำไอ้คนที่เรามีเรื่องเมื่อเดือนก่อนได้ป่ะ เราต่อยมันเพราะมันจะจีบเบียร์" ผมชะงักทันทีที่ได้ยิน จำได้ว่าเดือนก่อนเก้ามีเรื่องกับโรงเรียนอื่นแถมฟลุ๊คเล่าว่าต่อยกันเพราะเรื่องเพื่อนด้วย

"ทำไมหรอ"

"ก็มันมาถามเก้าว่า...เพื่อนในกลุ่มมึง ที่ตัวเล็กๆ น่ารักๆ อ่ะชื่ออะไรวะ กูชอบ กูอยากจีบ เก้าแม่งโมโหมากเลยต่อยแม่งไปเลย หวงเว้ย! ไม่ให้จีบ!"

"ขนาดนั้นเลย"

"ใช่!! ถ้าขังไว้ในบ้านได้ก็ทำไปแล้ว!!" เก้าพูดไปขมวดคิ้วไปเหมือนคนหงุดหงิด

"รู้แล้วๆ ว่าหวง เราไม่ไปไหนหรอก ตอนนี้ก็มีเก้าเป็นแฟนแล้วไง"

"เรื่องนี้เราบอกเพื่อนได้มั้ย?" เก้าถาม

"แล้วแต่เก้าครับ"

"พรุ่งนี้เก้าจะไปส่งเบียร์ที่สนามบิน หลังจากนั้นเก้าจะไปหาพวกไอ้ฟลุ๊ค จะบอกเรื่องนี้กับมัน"

"เก้าแน่ใจนะว่าฟลุ๊คกับเพื่อนๆ จะ..."

"รับได้แน่ ฟลุ๊คเป็นเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิตเก้าเลยนะ มันต้องเข้าใจเก้าแน่" เก้าพูดด้วยความมั่นใจจนทำให้ผมเองก็รู้สึกมั่นใจไปด้วย

ในคืนนั้นเราทั้งสองนอนกอดกันและหลับไปพร้อมกันตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ผมตื่นมาในตอนเช้า ทำอาหารเช้าและปลุก แฟน คนแรกของผมให้ตื่น สภาพร่างสูงเกือบร้อยแปดสิบที่เดินเปลือยท่อนบน ผมชี้ฟู หน้ายุ่งๆ เหมือนคนง่วงนอนทำให้ผมอดขำไม่ได้ เก้าเดินเข้ามากอดล็อคตัวไม่ให้ผมขยับไปไหนแล้วพูดด้วยเสียงอ้อนแอ้นเพราะเพิ่งตื่นนอน

"อยากอยู่อีกนานๆๆๆๆๆ"

"เบียร์ไปอยู่กับพ่อแม่แค่ช่วงปิดเทอมก่อนเข้ามหาลัยเอง"

"หกเดือนเลยนะ!!!"

"ก็ไปๆ มาๆ ไงครับ เดี๋ยวก็ได้เจอกัน"

"โหยย คิดถึงแย่ ขนาดตอนปิดเทอมใหญ่ปีก่อนก็คิดถึงจนจะขาดใจตาย" ผมหัวเราะออกมาก่อนจะลูบศีรษะร่างสูง เก้าดูท่าจะชอบมากทั้งที่ไม่ชอบให้ใครเล่นศีรษะ แต่พอผมลูบให้ก็หลับตาพริ้มทำตัวเป็นแมวน้อยอ้อนให้ผมลูบผมให้ตลอด

"อดทนรอหน่อยนะครับ ระหว่างนี้อย่าให้รู้ว่ามีคนอื่นนะ"

"รับรองไม่มีครับ!"

กว่าเก้าจะยอมปล่อยผม กว่าจะยอมมาส่งผมที่สนามบินก็ใช้เวลาอยู่นานเพราะเก้ามันโอดโอยใหญ่ที่จะไม่ได้เจอผมหลายเดือน

ช่วงปิดเทอมระหว่างรอขึ้นมหาลัยผมย้ายไปอยู่กับพ่อและแม่ที่ต่างประเทศ ส่วนเก้าก็ย้ายไปที่คอนโดใหม่ ตั้งใจจะหางานพาร์ทไทม์ทำ ถึงเวลาของเราทั้งสองจะแตกต่างกัน ไม่ตรงกัน แต่พวกเราไม่เคยที่จะเบื่อกันเลย ขอแค่บอกว่าทำอะไรก็มีความสุขแล้ว

ผมไม่ได้คุยกับเพื่อนคนอื่นเพราะไม่ค่อยมีเวลา กับฟลุ๊คก็นานๆ คุยที ไม่เห็นว่าฟลุ๊คจะมีทีท่าแปลกใจกับเรื่องของเราสองคน หรือมาถามอะไรเลย สงสัยเก้าคงบอกไปหมด ผมเองก็ไม่ได้สนใจ

จนเวลาผ่านไป

ผมกลับมาอยู่ที่นี่ก่อนที่จะเปิดภาคเรียน หารค่าห้องอยู่กับเก้าสองคน

ชีวิตคู่ในรั้วมหาลัยของเราทั้งสองคน

ถึงแม้เราสองคนจะอยู่กันคนละคณะ เก้าเรียนวิศวะ ส่วนผมเรียนศิลป์ภาษา แต่ตารางเรียนและอะไรหลายๆ อย่างก็เอื้ออำนวยความสะดวกให้เรามาก

ทุกอย่างลงตัว

มันเหมือนจะมีความสุขดี....

"เก้าาา ตื่นได้แล้ว วันนี้เรียนเช้านะครับ" ผมเท้าเอวมองเจ้าตัวโตที่นอนหลับพริ้มหลังจากไปดื่มกับเพื่อนใหม่ๆ ในคลาสมา

"ขอกอดหน่อย" เก้าชูแขนทั้งสองขึ้นมาแต่ตาก็ยังไม่ลืม

"ลุกมากอดเองซิ"

"เบียร์ใจร้าย"

"ถ้าเก้ายังไม่ตื่นเบียร์จะไปเรียนก่อนแล้วนะ"

"หือออออ ตื่นแล้วๆ ใจร้ายอ่า! จะทิ้งเก้าไปคนเดียวหรอ" พูดไปกลิ้งลงจากเตียงไป ผมได้แต่อมยิ้มกับเจ้ายักษ์ตัวใหญ่ที่ทำตัวเป็นเด็ก

"เบียร์เตรียมน้ำอุ่นให้แล้ว อย่าหลับในอ่างนะ"

"ค้าบบบ...เบียร์"

"หือ?"

ฟอด!

"อ่ะ! นี่!"

"ฮ่าๆ หอมจังงง มีแรงไปเรียนแล้วว!"

ให้ตายเหอะ....แฟนผมทำไมทำตัวน่ารักขนาดนี้นะ!

ใช่...มันเหมือนจะมีความสุขดี......

"เบียร์ วันนี้เก้าไปกินเหล้านะ" ผมหันมองเก้าที่เดินยกมือไหว้ขึ้นหัวมาตั้งแต่หน้าห้อง

"อีกแล้วหรอ อาทิตย์นี้กินไม่หยุดเลย"

"ก็พวกรุ่นพี่แม่งรับน้องอ่ะ ไม่ไปก็จะเสียชื่อหมด ยิ่งเก้ามีพี่รหัสเป็นประธานรุ่นแล้วด้วย...เหอะ น่ากลัวมาก"

"พี่เขาเป็นเฮดว๊ากด้วยใช่มั้ย?"

"อือ เลยไม่อยากมีปัญหากับมัน นะ..."

"อื้อ แต่อย่าดึกมากนะ ให้เบียร์ไปรับมั้ย?" เก้าส่ายหน้าไปมา

"มันดึก อันตราย เดี๋ยวให้ฟลุ๊คมาส่ง ถ้าเมาทั้งคู่ก็คงนอนแถวนั้นแหละ ถ้ามีสติจะโทร.บอกก่อนนะว่าจะนอนค้าง"

"ครับ ระวังตัวด้วยนะ"

"รักเบียร์นะ มากอดหน่อย"

"พออออ!"

และก็เป็นแบบนี้...อีกหลายเดือน

เพราะอยู่กันคนละคณะ กิจกรรมที่มีเลยแตกต่างกันออกไป ผมได้ยินมาว่าคณะวิศวะรับน้องโหดมาก แม้แต่เก้าเองบางวันกลับมายังมีรอยช้ำไปหมด เก้าบอกว่าทั้งโดนลุกนั่ง วิ่งรอบสนามร้อยรอบ ยืนตากแดดและอะไรอีกมากมาย แต่เพราะยิ่งขัดรุ่นพี่มากเท่าไหร่ เพื่อนร่วมรุ่นก็ยิ่งถูกทำโทษหนักมากขึ้น น่าสงสาร.....

หลังจากการรับน้องจบลงก็ตามมาด้วยกิจกรรมที่ทุกคนรอคอย

ประกวดดาวเดือน

"ฟลุ๊คได้เป็นเดือนวิศวะหรอ" ผมถามย้ำอีกครั้ง เก้าพยักหน้า

"ตอนแรกเก้าจะได้ แต่ว่าแอบโดดเรียนฟลุ๊คเลยโดนบังคับให้เป็นอ่ะ"

"ก็ฟลุ๊คหล่อ"

ปัก

ผมยกมือขึ้นลูบหน้าผากไปมาหลังถูกเขกอย่างแรง

"เจ็บนะ"

"ผัวเบียร์หล่อกว่ามันอีก"

"กะ...เก้า! พูดอะไรเนี่ย"

"ก็จริงนี่ เบียร์เป็นเมียเก้า เก้าเป็นผัวเบียร์ ก็ถูดแล้วนี่" พูดจบก็ดึงผมไปนั่งตัก

ตึกตัก

ใจของผมมันเต้นระรัวไปหมด ผู้ชายคนนี้จะทำให้ผมตกหลุมรักได้กี่ครั้งกันนะ....

ผมรักเก้ามาก....มากเสียจนขอพรทุกครั้งว่าขอให้เราสองคนรักกันแบบนี้ อยู่ด้วยกันแบบนี้และไม่มีเรื่องให้ทะเลาะกันแบบนี้ตลอดไป....

"ขอถามเดือนวิศวะค่ะ น้องฟลุ๊คมีแฟนหรือยังคะ?" ผมมองฟลุ๊คที่ยืนอยู่บนเวที มันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะขยิบตาทำท่าวิงค์ใส่สาวๆ

"ยังครับ ผมยังโสด"

กรี๊ดดดดด

และได้ผล

"แล้วรองเดือนวิศวะ น้องเก้าล่ะคะ" ผมชะงัก หันมองเก้าที่ยืนใกล้ฟลุ๊ค ทั้งที่เป็นรองเดือนมีหน้าที่แค่ยืนเฉยๆ พี่พิธีกรไปถามทำไมล่ะ แบบนี้แฟนผมก็เด่นซิ

แต่ขอโทษนะ เก้าน่ะมีผมแล้ว

"ผมก็โสดครับ"

.......

"เก้า ทำไมตอนอยู่บนเวทีเก้าถึง..."

"เบียร์ เราไม่รู้ว่าคนทั้งม.มีทัศนคติยังไงกับเรื่องที่ผู้ชายคบกัน" ผมหันมองเก้าที่วางทั้งดอกไม้และของขวัญไว้มุมห้องก่อนจะเดินเข้ามาหาผม

"เบียร์อย่าโกรธนะ เก้าก็มีแค่เบียร์"

"แต่...."

"ไม่เชื่อหรอ"

ผม..เชื่อ

ผม..ไว้ใจ

ผมรักเขามาก...แหละเชื่อทุกอย่าง...

"วันนี้พวกไอ้ฟลุ๊คขอมากินเหล้าที่บ้าน พวกพี่ๆ ในคณะก็มาด้วย" เก้าเดินเข้ามาในห้องแล้วทิ้งตัวนอนอย่างหมดแรง

"ไปทำอะไรมากันหรอ"

"หนีวิศวะของม.อื่นมา...แม่งดักตี"

"มีเรื่องหรอ?!"

"อย่าตกใจซิ เก้ามีเรื่องปกติน่า อีกอย่างรอบนี้มันเรื่องของพวกพี่ๆ เก้าแค่บังเอิญเดินกับพวกพี่ๆ เลยต้องวิ่งหนี อยากตีแม่งแต่พี่ๆ เขาห้าม" เก้าพูดจบก็ค่อยๆ หลับตาลง

"ตอนสามทุ่มพวกมันจะมานะ"

"อื้อ....จะลงไปซื้อเหล้าให้นะ"

"ขอบคุณครับ"

อยากรู้จังว่าเพื่อนของเก้าจะนิสัยเป็นยังไงเพราะเก้าไม่เคยเล่าอะไรให้ผมฟังเลย... ครั้งนี้รึเปล่าที่เราจะได้เจอเพื่อนของแฟนเรา ตื่นเต้นจัง....

"เก้า ฟลุ๊คส่งข้อความมาหาเก้าว่าจะถึงแล้วครับ ไปอาบน้ำหน่อยนะ" ผมปลุกร่างสูงที่นอนหลับสบายใจ เก้าตื่นขึ้นมาอย่างไม่พอใจแต่พอเห็นหน้าผมก็เริ่มยิ้มออกมา

"ขอบคุณนะ เก้าไปอาบน้ำก่อน"

"ครับ"

ระหว่างที่เก้าอาบน้ำ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ผมมองออกไปก็เจอฟลุ๊คเพื่อนสนิท

แกร๊ก

"....ไอ้เบียร์?? ไหงมึงมาอยู่นี่วะ" คำทักทายแรกที่มันทักผม

"มึงก็ถามแปลก ถ้าไม่ให้อยู่นี่แล้วจะให้กูอยู่ไหน"

"กูนึกว่าไอ้เก้านัดแค่พวกกู มันไม่บอกว่านัดมึงมา" ผมอยากจะหัวเราะ

"เปล่า กูอยู่ที่...."

"กูเรียกมันมาเองแหละ" ผมหันมองเก้าที่พูดขึ้น เก้าดึงผมเข้ามาด้านหลังแล้วถอนหายใจ

"กูเห็นว่ามึงกับมันไม่ค่อยคุยกัน กูคุยกับเบียร์บ่อยๆ พอดีมันอยู่คอนโดนี้กูเลยชวนมันมากินเหล้าด้วย" ผมมองหน้าเก้าที่พูดโกหกออกไป...

"เออดี หลายๆ คนก็สนุกดี พวกพี่ๆ กำลังมา..."

"เออ ไอ้เบียร์มันทำกับข้าวไว้อ่ะ....พวกมึงก็กินกันก่อนเลย กูขอคุยธุระกับเบียร์ก่อน" ผมถูกลากเข้ามาที่ระเบียงพ้นสายตาจากเพื่อนๆ ของเขา เก้าถอนหายใจก่อนจะดึงผมเข้ามากอด

"เบียร์...เก้าขอโทษ"

"เก้า...ไม่ได้บอกเรื่องของเราให้ฟลุ๊ครู้หรอ" ผมถามออกไป ใบหน้าที่พยักหน้าขึ้นลงเป็นคำตอบได้ดี

"ทำไม..."

"ขอเวลาเก้าอีกนิดนะ"

"เก้า.."

"ตอนนี้เบียร์ก็ทำเหมือนเราเป็นเพื่อนกันปกติก็ได้ ทำเหมือนตอนที่อยู่ม.ปลาย....เรายังรักกันเหมือนเดิม แค่ไม่ให้ใครรู้ไง"

"เพื่ออะไรวะ!"

"นะเบียร์"

แค่สายตาที่มันมองผม....ผมก็ใจอ่อน....

ผมได้แต่มองมันและเพื่อนๆ นับสิบเฮฮาปาร์ตี้ในห้องโถงในขณะที่ตัวเองนั่งดื่มคนเดียวเงียบๆ

"เออเบียร์ ว่าแต่มึงเรียนที่ไหนวะ" คำถามจากฟลุ๊คทำให้ผมชะงัก

"กู...เรียนที่เดียวกับพวกมึงแหละ"

"เอ้าจริงดิ ตอนนั้นกูช่วยติวให้มึงแต่กูไม่ได้ถามผลว่ามึงสอบติดมั้ย มึงติดคณะอะไร"

"ศิลป์ภาษา"

"กูไม่รู้เลย จะถามก็ไม่ได้ถาม มึงไปอยู่ต่างประเทศกว่าจะคุยแต่ละประโยคแม่งเป็นวันๆ โทษๆ กูไม่ได้ใส่ใจมึงเลยว่ะ" ผมส่ายหน้าไปมา

"ไม่เป็นไร"

"แล้วมึงอยู่คอนโดนี้ใช่ป่ะ ชั้นไหนวะ" ผมหันหน้ามองเก้าเล็กน้อย เก้าก้มหน้านิ่งเหมือนกำลังคิดคำโกหก

"สาม" ผมตอบ

"สี่" เก้าตอบพร้อมกับผม

เราสองคนมองหน้ากันสลับไปมา

"ห้ะ?"

"เออ กูจำผิด นึกว่ามันอยู่ชั้นสี่ ไอ้เบียร์มันอยู่ชั้นสามๆ เพื่อนอีกคนกูต่างหากชั้นสี่"

"งั้นดีเลยดิ นี่ชั้นห้า งั้นวันไหนที่พวกกูนัดกินเหล้ากันมึงก็มาด้วยดิ"

"อื้อ" ผมพยักหน้า

ผมได้รู้จักเพื่อนๆ และรุ่นพี่ของเก้าที่มาทุกคน แต่ละคนมีความน่ากลัวไม่แพ้ที่ลือกัน แต่พวกพี่ก็ใจดีกับผมมาก พวกเราดื่มกันจนเมา มีเพื่อนบางคนนอนค้างแต่เก้าก็ให้นอนที่โซฟา อ้างว่าไม่ชอบให้ใครมายุ่งในห้อง

หลังจากทำความสะอาดและอาบน้ำ ผมก็ล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรง ก่อนจะถอนหายใจเมื่อรับรู้ถึงแรงกอดจากด้านหลัง

"ขอโทษ"

"ไม่ต้องหรอกครับ เบียร์ไม่ว่าอะไร"

"เบียร์ เราไม่ได้จะโกหก หรือไม่บอกความจริงกับพวกมันเพราะเราจะหลอกเบียร์นะ เรามีแค่เบียร์ เก้ามีแค่เบียร์นะ"

"อื้อ เราเข้าใจ..นอนเถอะ"

ผมคิดว่ามันไม่ใช่ปัญหาเลย ไม่ใช่ปัญหาที่เราจะเปิดเผยหรือไม่ ขอแค่เราซื่อสัตย์ต่อกันก็พอ.....

เก้าเริ่มมีสังคมใหม่ๆ กับเพื่อนและรุ่นพี่ การเรียนและสิ่งแวดล้อมทำให้เก้าเริ่มเปลี่ยนไปเพราะความเหนื่อย

บางครั้งเก้าก็กลับมาด้วยความโกรธ หงุดหงิด บางครั้งก็มีรอยแผล บางครั้งก็เผลอทำร้ายข้าวของ

เก้า....เริ่มไกลจากผมเรื่อยๆ เหมือนคนที่ผมไม่รู้จัก แต่ถึงอย่างนั้น

"เบียร์....เก้ารักเบียร์นะ อย่าทิ้งเก้าได้มั้ย"

ผมก็ยังรักเขาไม่เปลี่ยนแปลง...

ใช่ ความรักในรั้วมหาลัยของเราไม่ได้ดีอย่างที่คิด.....

ผ่านไปหนึ่งเทอม ผมรู้สึกว่าความรักของเรามันเริ่มเปลี่ยนไป เก้าทุ่มเทเวลาให้เพื่อนและรุ่นพี่ ออกจากคอนโดตั้งแต่เช้า กลับมาอีกทีก็ตีสอง ตีสาม เป็นแบบนี้ตลอด

"ไปต่อยกับใครมาหรอ" ผมถามระหว่างที่ทำแผลที่ใบหน้าให้ แต่ก็ถูกตะคอกใส่มา

"อย่าถามได้มั้ยเบียร์! แค่ต้องนึกถึงหน้ามันเก้าก็ไม่พอใจแล้ว!"

"ขอโทษ"

"เห้อ...พอแล้ว ไม่ต้องทำแล้ว แผลแค่นี้เอง เก้าผิดเองที่ขึ้นเสียงใส่เบียร์"

"....จะไปไหนหรอ"

"ไปกินเหล้าอ่ะ....เบียร์รีบนอนนะ อย่าหักโหมทำงานเข้าใจมั้ย"

"......"

"เก้าไปก่อนนะ"

เก้าเริ่มไกลจากผมไปทุกวัน เขาเปลี่ยนไป...และมันทำให้ผมเหงา แต่ผมก็ยังอดทน คิดว่าแค่เราสองคนรักกันมันก็พอแล้ว แต่ไม่ใช่...แค่ความรัก มันไม่พอ

"เก้า..."

"ครับ?"

"รอยลิปสติกที่คอเสื้อ...ของใครหรอ"

"!!!"

"...."

"เบียร์ มันไม่ใช่..."

"ช่างเถอะ เก้าไปเรียนก่อนเลย เดี๋ยวเราซักผ้าตากผ้าก่อนค่อยไป วันนี้เราเรียนสาย"

"วันนี้เบียร์เรียนสายหรอ"

"อื้อ"

"งั้น...เก้าไปก่อนนะ" ผมมองประตูห้องที่ปิดสนิทลง

เรียนสายหรอ

ผมมีเรียนสายที่ไหน ผมเรียนเช้าทุกวัน....เทอมหนึ่งแล้วนะเก้า...เก้าจำไม่ได้เลยงั้นหรอ...

พรึบ...

"เบียร์...."

"กะ...เก้า...ทำไมกลับดึกจัง"

"แหะๆ ก็พี่ๆ เขาไม่ยอมให้ออก เอิ้ก....เบียร์...อยากเอา"

"ห้ะ? ตอนนี้หรอ"

"อื้อ"

"แต่..."

"นะ"

.

.

.

"อ๊ะ อ๊ะ เก้า! เบาๆ อึก ระ เราจุก..."

"เสียวจัง เอิ้ก.....น้องมิ้น....อ๊าาาา"

"....กะ...เก้า......เก้า..."

ผม...กำลังทำอะไรอยู่

"ฟลุ๊ค ช่วงนี้ไปกินเหล้ากับเก้าบ่อยเลยหรอ" ผมตัดสินใจทักไปถามฟลุ๊คส่วนตัวเพราะเริ่มไม่เชื่อใจคนของตัวเอง และคำตอบที่ฟลุ๊คตอบก็ทำให้ผมตกใจ

"กินเหล้า? ไม่นะ ไม่มีเลย ไม่เห็นมันจะชวน"

"ไม่ได้ไปกับเพื่อนๆ พี่ๆ ในคณะหรอ"

"บ้าแล้ว พวกพี่ๆ เขาเรียนหนักจะตายหลังรับน้องติดเอฟกันเต็ม แก้บรรลัยเลยจะเอาเวลาไหนไปกินเหล้า เบียร์ถามทำไมอ่ะ"

"อ๋อ เปล่า พอดีเจ้าของคอนโดเม้าท์ว่าเก้าออกเที่ยวทุกวัน เราเลยถามน่ะ"

"ไม่รู้นะ เพราะตอนนี้เก้ามันสนิทกับพวกรุ่นพี่มาก กูไม่ค่อยได้คุยเพราะกูก็ตามจีบเด็กอยู่เลยไม่ได้สนใจ ถ้ามันจะไปกินก็คงเป็นรุ่นพี่สักคน...แต่ไม่น่ามี เพื่อนๆ ก็ไม่ค่อยสนิทกันนะ....อ๋อ ก็มีอยู่ มีรุ่นพี่พวกบริหารอ่ะ"

"รุ่นพี่บริหาร?"

"ใช่ พวกพี่ผู้หญิง สนิทตอนประกวดดาวเดือน ตอนนั้นกินเหล้ากันบ่อยๆ ไอ้เก้าก็เหมือนจะมองๆ น้องของรุ่นพี่เขาไว้ ชื่ออะไรนะ...มิ้นๆ สักอย่าง"

"......"

ผม...กำลังถูกนอกใจงั้นหรอ

กับคนที่เขารักผมมากขนาดนั้น

กับคนที่ผมรักเขา...สุดหัวใจ

ปัก

"อึก..." เหล้าในมือผมหมดไปกี่รอบผมก็จำไม่ได้ แต่ไม่ว่าจะดื่มมันไปเท่าไหร่ผมก็ไม่ได้ลืมเรื่องที่ได้ยินมาเลย....ทุกคำพูดของฟลุ๊คผมยังจำได้...ไหนจะเสียงครางที่เก้าครางออกมาในคืนนั้น

ชัดเจนแล้วไม่ใช่หรอ

ชัดเจนแล้วว่าผม...กำลังถูกทิ้ง

ชัดเจนแล้วนี่ว่าผมกำลังจะกลายเป็นของเก่า

"เอ่อ...มึง...มึง ใช่เบียร์ป่ะ?" ผมหันตามเสียงเรียก ผู้ชายตัวสูงใหญ่ตรงหน้าที่มองมามันคุ้นตา แต่เพราะตาผมมันพร่าเบลอจนจำไม่ได้ว่าใคร

"คะ...ใคร"

"กูชื่อ แมนไง เพื่อนไอ้เก้าที่กินเหล้ากันวันนั้น"

".....จำ...ไม่...ได้...เอิ้ก"

"เอ้า! วันนั้นมึงยังสอนกูทำยำอยู่เลย เออๆ กูเห็นมึงนั่งกินคนเดียวเลยมาทัก....มึง ไหวเปล่าเนี่ย"

"ฮึก..." ผมอ่อนแอมากเลยใช่มั้ย ถึงได้ร้องไห้ให้คนแปลกหน้าเห็น

ไม่มีแรงแม้แต่จะทรงตัว

ไม่มีแรงจะพูดอะไร

ทำได้แค่ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา

"ฮึก...ฮึก...ฮื้ออออออ"

"เห้ยๆ ร้องทำไม..เอ้า กอดกูอีก อย่าอ้วกนะมึง"

"ฮื้อออออ" เราทั้งสองโอนเอนไปมาเพราะแรงของผมที่ไม่คงที่ ผมอยากให้คนตรงหน้าของผมเป็นเก้า อยากถามว่าคนชื่อมิ้นคือใคร เก้านอกใจผมหรอ เก้าไม่รักผมแล้วงั้นหรอ....!

"ฮึก..กะ...เก้า"

พลัก!

"เชี่ย!!" ผมล้มลงกับพื้นเต็มแรง ซ้ำยังถูกคนตรงหน้าล้มทับใส่ ปากของเราทั้งสองแตะกันค้างอยู่อย่างนั้นด้วยความตกใจ ก่อนที่จะ....

"ไอ้เหี้ยแมน!!!!"

หมับ!

ตุบ!!!

ผมมองเก้าที่ชกต่อยผู้ชายคนนั้นด้วยความโกรธ แม้สายตาผมจะพร่าเบลอแค่ไหน แต่ผมก็มองเห็นความโกรธจากแววตาของเก้าชัดเจน ผมค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้น แต่ทว่ายังไม่ทันได้ตั้งตัวผมก็ล้มลงไปอีกครั้งเพราะแรงตบจากคนรัก

เพี้ยะ!!

"......."

"มึงทำเหี้ยอะไรเบียร์!! มึงจูบเพื่อนกูทำไม!!"

"......."

"พวกมึง.....พวกมึงทั้งสองคนจูบกันทำไม!!"

"ไอ้เก้า! เป็นเหี้ยอะไรของมึงวะ เมาแล้วรึไง! จู่ๆ ก็มาต่อยกู!"

"มึงก็พูดมาดิไอ้แมนว่าพวกมึงทำเหี้ยอะไรกันน!!"

"ทำเหี้ยอะไร! มีคนผลักกูล้ม แล้วกูก็ล้มใส่มันเฉยๆ!! ไม่เชื่อมึงถามมันดิ้!"

นี่คือสิ่งตอบแทนความซื่อสัตย์ของผมงั้นหรอ...

"ไอ้เบียร์!! มึงบอกไอ้เหี้ยเก้าดิว่ามันเกิดอะไรขึ้น กูกับมึงไม่ได้....!!!"

"....!!!!..."

ในตอนนั้น ผมทำเพราะความโกรธ ความโกรธ ความน้อยใจทั้งหมดที่ผมมีทำให้ผมทำสิ่งที่ไม่ควรทำ

ผม...กระโจนใส่แมนและจูบเขา

ไม่ใช่แค่จูบแบบปากแตะปาก

ผมทั้งสอดลิ้น และจูบกับเขาเหมือนตอนที่ผมกับเก้าจูบกัน

มือทั้งสองข้างโอบรอบลำคอของเขาให้โน้มลงมา แมนตกใจเพียงชั่ววูบก่อนจะค่อยๆ จูบตอบผม มือหนาจับที่เอวของผมและลูบไปมาอย่างเผลอไผล ผมเหลืิอบมองเก้าที่ยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้านิ่งเรียบของเขา..ผม...ไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไร

"อื้อ!" เสื้อของผมค่อยๆ ถูกเลิกขึ้น แมนผลักผมชิดเคาน์เตอร์บาร์ ไล่จูบลงมาที่ลำคอและกดผมเอาไว้ ดูดดึงคอของผมจนรู้สึกเจ็บท่ามกลางสายตาคนมากมาย ทำให้ผมได้สติ

"ปะ..ปล่อย!!"

แมนชะงักหลังจากผมพูดออกไป ร่างสูงละตัวออกจากผมแล้วหันมองเก้า

"ไอ้เก้า..."

"พวกมึงไม่ต้องบอกแล้วว่าพวกมึงทำอะไรกัน กูว่ากูเข้าใจ" น้ำเสียงราบเรียบและเย็นเฉียบที่ผมไม่เคยได้ยินทำให้ผมขนลุก

แขนของผมถูกดึง ลากออกมาจากผับด้วยมือของเก้าและผลักเข้ามาในรถ ตลอดทางเก้าขับรถด้วยความเงียบและไม่พูดอะไร

ทันทีที่มาถึงคอนโดเขาก็กระชากผมขึ้นมาบนห้อง

ตุบ

"โอ๊ย!"

ผลักผมลงกับเตียงอย่างแรง แล้วพูดเพียงคำเดียว

"กูไม่ปล่อยมึงแน่...ไม่ว่ามึงจะอยากไปแค่ไหน....ต่อให้ต้องฆ่ามึง...กูก็ไม่ปล่อยมึงไปแน่...ไอ้เบียร์"

ตั้งแต่นั้นมามัน.....คือนรก....

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...