ตอนที่ 6

"มึง...ชื่อแมนใช่ป่ะ" เบียร์หันมาถามอีกครั้ง แมนพยักหน้าไปมาก่อนจะเปิดประตูห้องให้

"เออ จำชื่อกูไว้ด้วย อย่างน้อยก็จำชื่อคนที่มึงจูบหน่อย"

"เรื่องนั้นกูขอโทษ" เบียร์เข้ามาในห้อง เดินมาหาเก้าที่นอนหลับอยู่แล้วมองแมนอย่างสำนึกผิด

"ง่ายๆ เลยหรอ"

"แล้วจะให้กูทำยังไงอ่ะ"

"มันก็ต้องมีแบบ...ไถ่โทษป่ะ"

"มึงจะให้กูทำอะไร?"

"มึงจะทำได้แน่หรอ อย่างมึงเนี่ยนะ"

"เออ ทำได้หมดนั่นแหละ" แมนกระตุกยิ้ม เดินเข้าไปใกล้คนตัวเล็กกว่าแล้วจับใบหน้าหวานเล็กน้อย

"กูขอกลับไปคิดได้ป่ะว่าจะให้มึงทำอะไร...."

"อะไรวะ?"

"มึงติดหนี้กูสองครั้งนะเบียร์ ครั้งแรกคือมึงทำให้กูถูกต่อย อีกครั้งคือกูต้องพาศัตรูอย่างไอ้เก้ามาหาหมอเนี่ย" เบียร์ชะงัก

"มึงสองคน...ไม่ถูกกันหรอ" แมนพยักหน้า

"แต่มึงก็อยู่ดูแลเก้าตลอดตั้งแต่มาถึงนี่จนตอนนี้เลยนี่"

"กูไม่ได้อยู่ดูแลมัน กูอยู่ดูมึงต่างหาก" แมนบอกก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ คนตัวเล็กถดหนี

"ทำแบบนี้..หมายความว่าไง"

"กูขอจีบมึงนะเบียร์"

"...!!"

"เอาน่า มึงก็ทำตัวปกติแอบคบกับไอ้เก้าต่อไป ส่วนเรื่องที่กูจะจีบไว้เป็นเรื่องของเราสองคน" เบียร์เบิกตากว้างอย่างตกใจ มือหนาจับใบหน้าหวานอีกครั้งก่อนจะยิ้มแล้วเดินถอยออกมา

"กูจะอยู่จนกว่าจะเบื่อ อย่าไล่กูล่ะ" แมนนั่งลงข้างเตียงคนไข้ก่อนจะเล่นมือถือและเหลือบมองเบียร์ไปด้วย เบียร์นั่งลงฝั่งตรงกันข้ามแล้วพยายามไม่สนใจแมนแต่ก็รู้สึกระแวงไปหมด

เวลาผ่านไปเบียร์เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ เขาตื่นมาเพราะเตียงที่เริ่มขยับเล็กน้อยและเห็นว่าคนป่วยของเขากำลังลืมตาขึ้นมา

"เก้า เก้า"

"เบียร์..." เสียงทุ้มแหบแห้งจนน่ากลัว เบียร์รีบรินน้ำและประครองเก้าดื่มจนหมด เก้าจับมือเบียร์เอาไว้เพื่อความสบายใจของตัวเองที่เบียร์ยังอยู่กับเขา เบียร์มองไปรอบห้องก็ไม่เห็นแมนแล้วคนตัวเล็กขมวดคิ้วแน่น

"มองหาอะไร" เก้าถาม

"เอ่อ..."

"ใครพามาที่นี่?" เบียร์เม้มปากแน่นกำลังลังเลว่าจะบอกดีมั้ยเพราะกลัวว่าถ้าเก้ารู้ว่าเบียร์ออกมาให้คนอื่นเห็นทั้งที่ใส่ชุดแบบนี้เก้าคงโมโห

"คือว่า..."

แกร๊ก

ประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมร่างสูงของเพื่อนสนิท เก้าเบิกตากว้างรีบดึงเบียร์เข้ามากอด

"ไอ้แมน!!"

"ว่าไง เพื่อนรัก"

"มึงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!!!" แมนกรอกตามองบนก่อนจะเดินมาที่ปลายเตียงคนป่วย

"ก็พาเพื่อนรักมาหาหมอไง...." เก้ามองเบียร์กับแมนไปมา

"พอดี เมีย มึงเขาต้องการความช่วยเหลือ แล้วกูเห็นเสื้อบางๆ กางเกงขาสั้นแบบนี้แล้วมันอดใจไม่ช่วยไม่ได้ว่ะ...มันล่อสายตากูเกินไป" เก้ารีบก้มมองเบียร์ทันที คนตัวเล็กสะดุ้งเพราะความเจ็บที่ข้อมืิอจากการที่เก้าบีบแขนของเขาตามแรงอารมณ์ เก้าตวัดสายตากลับไปมองที่แมนอีกครั้งแล้วออกปากไล่ตะโกนอย่างไม่พอใจ

"ออกไปซะ!!! ออกไปให้พ้นหน้ากู!!"

"ไม่ กูไม่ได้จะอยู่มองหน้ามึงนี่ กูจะอยู่มองหน้าเมียมึง!" แมนยักคิ้วกวนๆ กลับไป

"ไอ้เหี้ยแมน!!" ร่างสูงผลักเบียร์ออกแล้วจะลงจากเตียง แต่แขนของเขาถูกเจาะน้ำเกลืออยู่ แมนหัวเราะร่าก่อนจะล้วงกระเป๋ายกยิ้มเหมือนได้ชั้ยชนะ

"รู้รึเปล่าตอนนี้กี่โมงแล้ว...ห้าโมงเย็นแล้วนะ"

"...."

"ห้าชั่วโมงที่กูอยู่กับเมียมึงสองคนในห้องนี้....หึ....อิ่มไปหมดเลย"

"!!!" นิ้วเรียวชี้ไปที่ระเบียง

"ทั้งตรงนั้น..." ชี้ไปที่ห้องน้ำ

"ในนั้น..." ชี้ไปที่หน้าทีวี

"ข้างหน้านั่น" และชี้มาที่โซฟาข้างเตียง

"รวมถึงตรงนี้.....กูเก็บทุกพื้นที่แล้ว"

"เบียร์!!!" เก้าตะหวาดลั่น เบียร์ส่ายหน้าไปมา ร่างสูงกระตุกเข็มน้ำเกลือออกแล้ววิ่งมาชกแมนอย่างแรงจนแมนล้มลงไป แต่เพราะอาการป่วยของเก้าก็ทำให้เก้าล้มลงไปอีกทางจนเบียร์ต้องมาประครอง แต่เก้าก็สะบัดเบียร์ออกไป

"ไม่ต้องมาจับกู!! มึงบอกมาว่าพวกมึงทำอะไรกัน!!" คนตัวเล็กถูกกระชากเข้ามาหาตัวจนเจ็บไปหมด เบียร์ส่ายหน้าไปมาพูดปฏิเสธทั้งน้ำตา

"เปล่า ฮึก เปล่า...แมนโกหก"

"อ้าว....เรื่องนี้เป็นเรื่องที่พูดไม่ได้หรอกหรอ ว้า...เผลอพูดไปแล้ว"

"ไอ้เบียร์!! กูถามว่าพวกมึงเอากันใช่มั้ย!"

"เราเปล่านะเก้า! เราไม่ได้ทำอะไรเลยนะ! เราเฝ้าเก้าแล้วเราก็นอนหลับไปตอนไหนไม่รู้!"

"ใช่ เพราะมึงหลับไม่รู้เรื่องไงกูเลยกินจนหนำใจเลย"

"แมน! ทำไมพูดแบบนี้" เบียร์หันไปมองแมนอย่างไม่พอใจ

"แล้วทำไมมึงไม่ระวังตัว! มึงคุยกับมันทำไม! กูบอกแล้วไม่ใช่รึไงว่าห้ามมึงคุยกับใคร โดยเฉพาะผู้ชาย!!"

"ก็เรา..."

"แม้กระทั่งใส่ชุดนี้ไปอ่อยมันถึงหน้าห้อง...กูต้องจัดการกับมึงยังไงเบียร์!!"

"เราไม่ผิดนะ!!"

"ถ้ามึงไม่ไปคุยกับมันก่อนแล้วมันจะคุยกับมึงได้ยังไง!! ห้องก็ล็อคไว้ถ้ามึงไม่เปิดประตูให้ผู้ชายมันจะเข้ามาหามึงได้ยังไงไอ้เบียร์!!!"

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือหนาฝาดตบไปที่ใบหน้าของคนตัวเล็กจนเบียร์ล้มลงไป แมนเบิกตากว้างรีบวิ่งเข้าไปผลักเก้าออกแล้วกอดเบียร์เอาไว้

"ไอ้เหี้ยเก้า! มึงตบเบียร์ทำไม!"

"มึงจะเสือกเหี้ยอะไร! ปล่อย!" เก้าดึงแมนออกแต่แมนไม่ยอมปล่อย

"เบียร์ ลุก...แล้วมายืนข้างหลังกู" แมนดึงเบียร์มายืนข้างหลังแล้วตวัดสายตามองเก้าอย่างไม่ชอบใจ

"ถ้ามึงไม่พอใจก็มาต่อยกู มึงจะไปตบเบียร์ทำไม"

"ถ้าไม่ใช่เพราะมันเปิดประตูให้ผู้ชาย มึงจะมาอยู่ตรงนี้รึไง!!"

"นั่นก็เพราะมึงไม่สบายและเบียร์เป็นหะ..."

"ฮึก....พอแล้ว...แมน....ไม่ต้องพูดแล้ว" แมนชะงัก เบียร์ค่อยๆ เดินออกมาจากข้างหลังแล้วมองมาที่เก้า

"เก้าแค่โมโหน่ะ....เขาแค่เผลอปัดกูเฉยๆ..ไม่ได้ตบสักหน่อย"

"เบียร์!!" คนตัวเล็กค่อยๆ เดินเข้ามาหาคนรัก เกิ่กระตุกยิ้มเหมือนคนชนะ

"แมนกลับไปเถอะนะ..ฮึก.....กูจะอยู่ดูแลเก้าเอง"

"ต่อหน้าคนอื่นมันยังตบมึงขนาดนี้แล้วถ้าอยู่กันสองคนมันไม่ตบ...."

"พอแล้ว!!" เบียร์ตะหวาดลั่น

"กูไม่ได้โดนตบ! เก้าไม่ได้ตบกู! ฮึก ถึงจะตบ...แต่กูก็ผิดจริงๆ นี่! เพราะเก้าสั่งเด็ดขาดว่าห้ามกูเปิดประตูให้คนอื่น ห้ามกูคุยกับใคร ห้ามกูคุยกับผู้ชาย เก้าสั่งกูตลอด เป็นกูที่ดื้อเองที่ไม่ทำตาม ฮึก...เพราะงั้นจะถูกตีก็ไม่เห็น ฮึก...เป็นไรเลย"

"เบียร์..."

"กลับไปเถอะแมน...ขอร้อง" แมนชะงัก ดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยน้ำตามองมาที่เขาอย่างขอร้องอ้อนวอนให้เขากลับไป ร่างสูงกำหมัดแน่นก่อนจะมองเก้าที่กอดเบียร์ไว้แน่นทั้งที่เบียร์ตัวสั่นระริกเพราะความกลัว

"ตอนแรกกูแค่เล่นๆ ไอ้เก้า...แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว...ของๆ มึงมึงไม่ยอมรักษา....กูไม่อยากให้มันมีตำหนิ..." แมนว่าก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่พอใจ

ปัง

สิ้นเสียงประตูปิดลอง เบียร์กอดเก้าไว้แน่นแล้วร้องไห้เสียงดัง

"ฮึก ขอโทษ เราผิดเอง เราขอโทษ...ฮื้อ....อย่าทิ้งเรานะเก้า....อย่า..ฮึก..ไล่เรานะ" เก้ามองเบียร์เล็กน้อย

"อย่าให้กูรู้ว่ามึงทำอีก"

"ไม่ทำแล้ว ไม่ทำแล้ว...."

"....."

ถ้าไม่ดื้อก็จะได้อยู่ด้วย ถ้าดื้อเก้าจะโกรธและอาจจะไปมีคนอื่น เพราะงั้น เบียร์จะไม่ดื้อ.....จะยอมทำตามทุกอย่าง....ขอแค่ให้เก้าอยู่กับเขาต่อไป...

"กินผลไม้หน่อยนะ" เบียร์ปลอกผลไม้ด้วยมือที่สั่นระริก บาดแผลจากการถูกเศษแก้วบาดได้ทำแผลจากคุณหมอแล้ว แต่เพราะการทะเลาะกันเมื่อกี้ทำให้แผลฉีกออกมาและเจ็บกว่าเดิมแต่เบียร์ก็อดทน เก้ามองเบียร์ที่สะอื้นไห้เล็กน้อยก่อนจะดึงเบียร์มานั่งบนเตียง

"อ๊ะ..."

"นั่งนี่"

"แต่..."

"เจ็บใช่มั้ย"

"......"

"ที่หน้าน่ะ" เบียร์ส่ายหน้าไปมา

"เปล่า"

"ขอโทษ" เบียร์ชะงัก หันมองเก้าเล็กน้อย

"แต่ถ้ามึงยังไม่ฟังกูอีก มันจะมากกว่าถูกตบไอ้เบียร์"

"อื้อ"

"เดี๋ยวกูปลอกให้" เก้าว่าแล้วแย่งมีดกับผลไม้มาปลอกแทน เบียร์เม้มปากพยายามกลั้นเสียงสะอื้นแล้วมองเก้าด้วยความรู้สึกที่แปรปรวนไปหมด

"เก้า...เรื่องของเรา แมนบอกว่าเพื่อนๆ รู้กันหมดแล้ว"

"...."

"แต่ฟลุ๊ค"

"กูไม่สนใจคนอื่น แค่ไอ้ฟลุ๊คไม่รู้ก็พอ"

"ทำไม ทำไมเก้าต้องแคร์ฟลุ๊คขนาดนั้น.."

"เพราะตอนกูไม่มีใคร กูมีมัน...ในตอนนั้นแม้แต่มึงก็ไม่ได้อยู่กับกู..." เก้าตอบกลับ เบียร์ชะงักไป

"แม้แต่เบียร์หรอ..."

"ใช่ แม้แต่มึง......"

"เรา...สู้ฟลุ๊คไม่ได้เลย" เบียร์ยิ้มออกมาช้าๆ เก้าหันมามองคนตัวเล็กก่อนจะปลอกผลไม้อีกครั้ง

"หยุดพูดเรื่องนี้เถอะ กูขอเวลา....กูยังบอกมันตอนนี้ไม่ได้"

"เก้าขอเวลาเรามาสองปีแล้ว สองปีที่เราคบกัน...สองปีที่ต้องแอบคบ"

"มึงจะย้ำทำไมวะเบียร์ คิดว่ากูไม่อยากบอกหรอวะ!"

"ก็แค่บอกเองเก้า! แค่พูดออกไป ถ้าเก้าไม่อยากพูดเราพูดเองก็ได้!"

"เลิกคิดซะ!"

"ทำไมอ่ะเก้า หรือว่าเก้าไม่ได้แคร์แค่ฟลุ๊ค! เก้าแคร์คนอื่นใช่มั้ย!"

"คนอื่น?"

"ผู้หญิงที่ชื่อมิ้นไง!" เก้าชะงัก เบียร์เม้มปากแน่นก่อนจะก้มหน้าลง

"มึงพูดเรื่องอะไรไอ้เบียร์..."

"เรา...เปล่า..."

"มึงรู้จักมิ้น?" เบียร์ส่ายหน้า

"แล้วมึงรู้เรื่องมิ้นได้ไง"

"..."

"กูถามว่ามึงรู้ได้ไง!!!" เก้าตะหวาดลั่นออกมาอย่างลืมตัว

กลัว...ว่าเบียร์จะรู้เรื่องของมิ้น กลัวว่าเบียร์จะคิดว่าเขามีคนอื่ร กลัวว่าเบียร์จะเอามิ้นมาเป็นข้ออ้างแล้วบอกเลิก

"เรา..."

ก๊อกๆ

"ไอ้เก้าาาาา กูมาเยี่ยมมมม"

100%

#โปรดติดตามต่อไป...