ตอนที่ 4

ความหนาวเย็นทำให้คนตัวเล็กรู้สึกตัวเร็วกว่าทุกครั้ง เบียร์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาในเช้าของวันและพบว่าวันนี้คนรักของตนไม่ได้นอนหลับพริ้มเหมือนอย่างเคย

ซ่า...

เสียงน้ำจากในห้องน้ำเรียกสายตาให้เบียร์หันมามอง ไม่นานร่างสูงของเก้าก็เดินออกมาทั้งที่ตามตัวยังมีหยดน้ำเกาะ

"ไปอาบน้ำ" เบียร์พยักหน้า เขางุนงงว่าทำไมวันนี้้เก้าตื่นก่อนเขาได้ แต่เพราะไม่กล้าถาม ในใจรู้ดีว่าเราทั้งสองเปลี่ยนไปแล้วและคงไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแต่ถึงอย่างนั้นเก้ายังอยู่กับเขา ขอแค่เก้าเห็นใจเขา เห็นแก่ช่วงเวลาหลายปีที่อยู่ด้วยกันมา สงสารกันและไม่ทิ้งกันไปไหนก็พอ ไม่ว่าจะขออะไรเบียร์ก็จะยอมทำ

หลังอาบน้ำเสร็จก็เห็นร่างสูงนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร เบียร์รู้หน้าที่ทันที กาแฟดำถูกเสริฟพร้อมรายการข่าวที่เปิดให้ก่อนจะไปทำอาหารอย่างรู้ใจ เก้ามองแผ่นหลังเล็กที่ทำอาหารเงียบๆ อยากเดินเข้าไปกอด ไปหอมเหมือนทุกครั้งแต่กลัวว่าเบียร์จะกลัวเขา

คงไม่หรอก

ปึก

แก้วกาแฟถูกวางลงที่โต๊ะ เก้าเดินเข้ามาใกล้หวังจะกอดเบียร์จากด้านหลังเหมือนทุกครั้ง แต่จู่ๆ คนตัวเล็กก็ชะงักมือที่ทำอาหาร ร่างกายสั่นขึ้นมาเล็กน้อย อาจจะเพราะร่างกายยังจำเรื่องในวันนั้นที่ถูกตบและถูกทำร้ายร่างกายทั้งคืนจนทำให้เบียร์ฝังใจ พอเห็นว่าเป็นแบบนี้เก้าก็เดินถอยหลังแล้วกลับมานั่งที่พร้อมความโกรธและเกลียดตัวเองมากยิ่งขึ้น

"เบียร์ทำข้าวผัดไข่ให้นะ..."

"อืม"

"เก้าอยากกินอะไรเพิ่มมั้ย" เก้าส่ายหน้า

"งั้นเบียร์จะไปซักผ้านะ"

"ไม่ต้อง" เก้าบอกก่อนจะดึงคนตัวเล็กให้นั่งลงฝั่งตรงข้ามและผลักจานข้าวของตนให้คนตัวเล็ก

"กินข้าวไป"

"แต่..."

"เดี๋ยวกูไปซักเอง" เบียร์ชะงัก... ตากลมโตหม่นลงทันที เบียร์มองแผ่นหลังของคนรักที่เดินไปที่ระเบียงห้องเงียบๆ.....

"ไม่อยากให้เราเจออะไรอีกรึเปล่า...หึ..." คนตัวเล็กปาดน้ำตา ภาพลิปสติกที่เสื้อของเก้าวันนั้นเบียร์ยังจำได้ บางทีเสื้อตัวอื่นก็อาจจะมี...ถ้ามันมากกว่านั้นล่ะ....ถ้าเกิดเป็นอย่างอื่น อย่างเช่นถุงยาง...

เพล้ง

แก้วในมือเผลอตกแตกเพราะเบียร์ตกใจกับความคิดตัวเองจนทำให้แก้วหลุดมือ คนตัวเล็กรีบปาดน้ำตาแล้วก้มเก็บเศษแก้วอย่างไม่ทันคิดจนถูกแก้วบาด

"โอ๊ย!"

"เบียร์!" เก้าวิ่งเข้ามาหาเพราะตกใจ เบียร์สะอื้นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่แต่ก็พยายามไม่ให้เก้าเห็นน้ำตา ทั้งที่มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยบาดแผลและเลือดที่ไหลไม่หยุดแต่เขาก็ยังฝืนเก็บเศษแก้วด้วยมือเปล่าอยู่ดี

"มึงทำอะไรวะ!!" เก้าตะโกนออกมาเพราะความตกใจและโมโหก่อนจะดึงเบียร์ออกมา มองมือทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยเลือด

"ฮึก...เราไม่ได้ตั้งใจทำแตก เรา..ฮึก...เผลอทำหลุดมือ เดี๋ยวเราทำความ ฮึก...สะอาดเอง เก้าอย่าโกรธเรานะ" เบียร์เช็ดน้ำตาด้วยมือที่เปื้อนเลือดจนเลือดเลอะเต็มไปทั่วแก้ม เก้าจับมือเบียร์ออกเพราะกลัวว่าเบียร์จะบาดเจ็บแต่เบียร์คิดว่าเก้าจะทำร้ายเขาเลยยิ่งพยายามเช็ดน้ำตา ทั้งสองยื้อแย่งกันไปมาจนเก้าใช้แรงบังคับให้เบียร์หยุดเช็ด

"พอ!!"

"ฮึก..." ร่างสูงหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะดึงเบียร์มานั่งที่โซฟา พร้อมกับหากล่องยามาทำแผลให้ ตลอดเวลาที่ทำแผลเบียร์ร้องไห้ออกมาไม่หยุดจนเก้าทำแผลเสร็จเบียร์ยังสะอื้นอยู่แบบนั้น ร่างสูงดึงคนรักเข้ามากอดอย่างแรงเพราะความเป็นห่วง ดวงตากลมโตเบิกกว้างหลังถูกดึงเข้าไปกอด

"ฮึก..."

"นั่งนี่ เดี๋ยวกูไปทำเอง"

"....ฮึก....ขะ...ขอโทษ" เก้าไม่พูดอะไร เดินไปทำความสะอาดเศษแก้วเงียบๆ จนเสร็จและถือจานข้าวผัดมาที่โซฟา

"รีบกิน มึงมีเรียนเช้า"

"เก้า..."

"กินข้าวเถอะ....ให้กูป้อนมั้ย"

"มะ..ไม่เป็นไรครับ" เบียร์พยายามฝืนยิ้ม กอดเมื่อกี้มันอบอุ่นมาก เหมือนเก้ายังรักและเป็นห่วงเขา.....ถ้าเก้ารักเขาอยู่ก็คงจะดี แต่ไม่ใช่หรอก...เก้านอกใจเขาไปมีคนอื่น ใจของเก้าคงเปลี่ยนไปแล้ว เบียร์แค่คิดไปเองเท่านั้น คนตัวเล็กพยายามทานอาหารด้วยมือที่เจ็บโดยไม่พูดไม่จา เก้าก็คิดอยากจะป้อนแต่กลัวว่าเบียร์จะกลัวตัวเองมากกว่านี้เลยนั่งมองเบียร์เฉยๆ

หลังจากทานข้าวอิ่มทั้งสองก็ขับรถมาที่มหาลัยโดยเก้าบังคับให้เบียร์มากับเก้าและเก้าก็ไปส่งที่หน้าคณะ ไปส่งถึงหน้าห้อง นั่งรอจนกว่าจะถึงเวลาเรียน รอจนกว่าอาจารย์จะมา เป็นเรื่องฮือฮาที่รองเดือนคณะวิศวะที่ดังกว่าเดือนมาที่นี่ แถมยังมากับเบียร์คนเงียบ เก็บตัวแต่มีคนมาชื่นชอบมากมายอีกจนทำให้ตกเป็นเป้าสายตาคนทั้งห้อง

"อย่าตัดสายกู...อย่าให้กูรู้ว่าอยู่ในห้องมึงแอบคุยกับใคร ถ้าสายตัดเมื่อไหร่แล้วกูโทร.ไม่ติดเป็นเรื่องแน่" เบียร์พยักหน้า หยิบหูฟังไร้สายที่เก้าให้มาใส่แล้วมองเก้าที่ใส่หูฟังไร้สายโทร.หาเขาตลอด

"ทำไมถึงต้องโทร.หากันตลอดหรอ" เบียร์ถาม

"เพราะกูไม่ไว้ใจมึง"

"....." เก้าว่าก่อนจะผลักเบียร์เข้าห้องเรียนแล้สตัวเองก็กลับไปที่คณะที่อยู่อีกฝั่งซึ่งห่างไกลมาก ตลอดเวลาเก้าได้ยินเสียงจากฝั่งเบียร์เสมอ เบียร์ไม่พูดอะไรกับใคร มีเพื่อนๆ ถามตลอดว่ารู้จักกับเก้ารองเดือนวิศวะหรอเบียร์ก็ไม่ได้ตอบอะไร ซึ่งทำให้เก้าหงุดหงิดเพราะคิดว่าเบียร์คงไม่อยากบอกเรื่องที่รู้จักกันให้ใครรู้

"ไงไอ้เก้า เป็นไงบ้างวะ ทำไมมาสาย" เก้ามองหน้าเพื่อนๆ เล็กน้อยแล้วไปนั่งที่ของตน

"เสือก"

"ไอ้ห่า..." ฟลุ๊คส่ายหน้าไปมาก่อนจะไม่สนใจ จนกระทั่งแมนเดินเข้ามา ฟลุ๊คมองแมนกับเก้าสลับกันไปมาเล็กน้อย

"พวกมึง..." เก้ามองแมนด้วยความไม่พอใจอย่างเปิดเผย แมนเองก็ไม่ต่างกัน

"ไอ้ฟลุ๊ค ฝากบอกเพื่อนมึงหน่อยนะว่าที่ต่อยกูวันนั้นกูเอาคืนแน่" เป็นแมนที่พูดก่อน ฟลุ๊คถอยหายใจแล้วหันมามองเพื่อนสนิท

"ไอ้เก้า..."

"ฟลุ๊ค มึงฟังมันรู้เรื่องด้วยหรอ กูฟังภาษาสัตว์ไม่ออกว่ะ" เก้าตอบกลับ

"ไอ้เหี้ยเก้า!!" มือหนาของแมนกระชากคอเสื้อเก้าแน่นและง้างมือจะต่อยแต่เก้ากลับนิ่งเฉยก่อนจะพูดสั้นๆ

"มึงก็รู้ว่าสู้กูไม่ได้....อย่าพยายามเลย"

"กูจะสู้จนกว่ากูจะเข้าใจว่ามึงต่อยกูทำเหี้ยอะไร!"

"ก็วันนั้นมึงทำเหี้ยกับไอ้เบียร์วะ!"

"ก็แค่จูบมั้ย! แล้วมันก็จูบกูก่อนด้วย!!"

ผลัก!

เก้าผลักแมนออกก่อนจะกระชากคอเสื้อแมนอย่างแรงเหมือนที่แมนทำเก้า

"แต่ที่กูเห็นคือมึงพยายามจะเอามันกลางร้าน!! มึงกำลังลวนลามมัน!!"

"แล้วถ้ากูทำมันหนักหัวมึงตรงไหนห้ะ!! คนเริ่มก่อนก็คือไอ้เบียร์! แล้วไม่ต้องใช้ข้ออ้างว่าเพื่อนกันไม่เอากันเองหรอกนะ เพราะกูจะเอาเอาไอ้เบียร์! แม้จะต้องเสียเพื่อนอย่างพวกมึงก็ตาม!"

"ไอ้เหี้ยแมน!!"

"พวกมึงพอสักทีเถอะว่ะ!!" ฟลุ๊คตะโกนห้ามก่อนจะแยกทั้งสองออกจากกัน

"ไอ้เก้า มึงพอแล้วไม่ต้องโกรธขนาดนั้น เราตกลงกันแล้วว่าเราจะไม่เอากันเอง แล้วไอ้แมนก็แยกตัวไปแล้ว ถ้ามันจะไปคุยกับไอ้เบียร์ก็ช่างแม่งดิวะ"

"ไอ้ฟลุ๊ค!! มึงพูดเหี้ยอะไรออกมาวะ!" เก้าตะหวาดใส่เพื่อนรัก

"ก็ต่อให้ไอ้แมนกับไอ้เบียร์คบกัน มีปัญหากันก็ไม่เกี่ยวกับเรามั้ย ช่วงนี้เราก็ไม่ได้สนิทกับไอ้เบียร์ กูคุยกับมันปีนึงนับครั้งได้...มึงอย่าซีเรียสดิ"

"ไม่ได้!"

"ทำไม! หรือว่ามึงมีอะไรกับเบียร์" แมนพูดจี้จุด เก้าชะงักกึกทันที

"มึงกับเบียร์ เคย เป็นแค่เพื่อนสนิทนี่ กูไม่เคยเห็นมึงพูดถึงมันด้วยซ้ำ แล้วมึงจะหวงทำไม.....นอกจากมึงกับมันจะมีอะไรบางอย่างที่พวกกู พวกไอ้ฟลุ๊คไม่รู้" ฟลุ๊คหันมามองเพื่อนสนิท

"ไอ้เก้า...มึงมีอะไรอย่างที่ไอ้แมนบอกรึเปล่า มีอะไรที่มึงไม่เคยบอกกูมั้ย" เก้ากำหมัดแน่น เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะส่ายหน้า

"ไม่มี"

"แล้วมึงจะหวงไอ้เบียร์ทำไม" แมนถามอีก เก้าตะหวัดสายตามองแมนอย่างไม่ชอบใจ...

"กูไม่อยากให้เพื่อนกูเจอคนเหี้ยอย่างมึง"

"งั้นมึงสบายใจได้เลย กูจะเป็นคนดีสำหรับเพื่อนมึง....เพราะคนนี้กู เอา จริงว่ะ...หึ" แมนกระตุกยิ้มก่อนจะเดินไปนั่งอีกฝั่ง

ตุบ!!

ร่างสูงโมโหและระบายอารมณ์ไปกับโต๊ะเรียนจนเพื่อนๆ สะดุ้งกลัวไปหมด ฟลุ๊คสังเกตุอาการเพื่อนสนิทที่ดูฉุนเฉียวง่ายกว่าปกติจนรู้สึกแปลกๆ

หรือว่าไอ้เก้ากับไอ้เบียร์มีอะไรบางอย่างปิดบังวะ.....ไม่หรอก เก้ามันเพื่อนรักกูนะ มันไม่ปิดบังอะไรกับกูหรอก...คิดมากจริงๆ ไอ้ฟลุ๊ค..

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...