ตอนที่ 3

Rrrrrr

เสียงเรียกเข้าที่ดังไม่หยุดในเช้าของอีกวันปลุกให้ร่างสูงตื่นขึ้นมา เก้างัวเงียตื่นด้วยความอารมณ์เสียเพราะถูกปลุกด้วยเสียงอื่นที่ไม่ใช่เสียงของคนรัก แต่พอมีสติร่างสูงถึงคิดได้ว่าเมื่อคืนเขาทำอะไรลงไป...

เพี๊ยะ...

เขาตบหน้าเบียร์.....ตบหน้าคนที่ตัวเองรักไปด้วยความโกรธ ซ้ำยังทำร้ายร่างกายเบียร์ มัดเบียร์ไว้กับเตียงทั้งคืนไม่ให้ลุกไปไหน.....เขา...เป็นบ้าไปแล้วรึไงกัน

Rrrrrr

เก้าค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้น เหลือบตามองเบียร์ที่นอนหลับไหลทั้งที่มือสองข้างถูกมัดไว้กับเตียง ใบหน้าหวานมีแต่คราบน้ำตาและมีรอยช้ำที่แก้มอ่อนๆ

รอยจากการถูกตบ

เก้ามองชื่อคนที่โทร.มาก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า

"อืม...มีไรฟลุ๊ค"

"มึง โอเคมั้ยวะ"

".....เรื่องอะไร"

"มึงมีปัญหากับไอ้เบียร์รึเปล่า เกิดอะไรขึ้นวะจู่ๆ มึงไปทำแบบนั้นทำไม มึงต่อยไอ้แมนแล้วตบหน้าไอ้เบียร์อีก กูงงไปหมดแล้ว" เก้ากัดริมฝีปากตัวเองด้วยความหวาดกลัว และกำลังตัดสินใจว่าจะบอกเรื่องของเขาทั้งสองออกไปดีไหม....แต่ว่า

"กูเห็นมันสองคนจูบกัน"

"....."

"เพื่อนกันไม่น่าทำแบบนี้มั้ยวะ กูไม่ชอบเลย พวกเราคุยกันแล้วว่าจะไม่ให้มีเรื่องแบบนี้ในกลุ่ม กูไม่อยากมีปัญหา"

"......"

"ตอนนี้กูเลยทะเลาะกับไอ้แมนอยู่เนี่ย เมื่อคืนก็ต่อยกันไปทีนึง....มึงเองตอนเห็นมันจูบกันก็โกรธแบบนี้ใช่ป่ะ"

"ไม่..." เก้าพูดออกไปได้ไม่เต็มเสียง

"อะไรนะกูไม่ได้ยิน"

"มะ...."

"เก้า มึงกับกูคิดเหมือนกันตลอดคือไม่อยากให้เพื่อนคบกันเอง และมึงก็จริงจังกับเรื่องความรักมาก มึงคงโกรธที่พวกมันทำแบบนั้นเลยเผลอต่อยไอ้แมนไปใช่มั้ย กูเข้าใจ" ฟลุ๊คพูดไปถอนหายใจไปพลาง สองมือหนาของเก้ากำหมัดเข้าหากันแน่น อยากจะอธิบายให้เพื่อนสนิทฟังแต่มันเจ็บที่อกจนพูดไม่ออก

"อือ..."

"แล้วมึงทะเลาะกับไอ้เบียร์รึเปล่า"

"เปล่า คุยกันนิดหน่อย" ตาคมเหลือบมองคนตัวเล็กที่เริ่มรู้สึกตัว ขยับไปมาด้วยใบหน้าเหยแก

"ดีแล้ว คุยกันดีๆ กูจะเคลียร์กับไอ้แมนให้ ยังไงพวกเราก็เพื่อนกัน ถึงกูกับเบียร์จะไม่สนิทกันแต่ก็รู้จักกันมานาน กูไม่อยากให้มันกับเพื่อนเราคบกัน เพราะถ้ามีปัญหาจะทำให้เพื่อนคนอื่นลำบากใจ"

"อือ" เก้าตอบกลับอย่างรู้สึกผิด ฟลุ๊คคุยอีกไม่กี่คำก็วางสาย ร่างสูงกำมือถือในมือแน่นก่อนจะฟุบนั่งลงบนเตียงข้างกายคนตัวเล็ก

เสียงอื้ออึงเพราะรู้สึกเจ็บปวดครางดังออกมาเล็กน้อย มือหนาเอื้อมจับใบหน้าหวาน แก้มที่แดงเพราะถูกตบก่อนจะร้องไห้ออกมา

"กูรักมึงมากเกินกว่าจะปล่อยมึงไปเบียร์.....ไม่ว่ากูต้องเหี้ยแค่ไหน กูก็จะไม่ปล่อยให้มึงละสายตาจากกู......แม้แต่นาทีเดียว"

ความร้อนจากอากาศด้านนอกทำให้เบียร์เริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ความเจ็บที่ร่างกายและแขนทั้งสองข้างเริ่มออกฤทธิ์ ภาพเมื่อคืนฉายซ้ำย้อนกลับมาทำให้คนตัวเล็กสั่นกลัว ทันทีที่เริ่มตาขึ้นและพบว่าเก้านั่งมองตัวเองด้วยแววตานิ่งดุก็ทำให้เบียร์ตกใจ

"ฮึก...เก้า....เราไม่ได้ทำ เราขอโทษ" เบียร์ส่ายหน้าไปมา ถดตัวถอยหลังเก้าเพราะความตกใจ ร่างสูงชะงักเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างน่าสมเพช...สมเพชตัวเองที่ทำร้ายคนที่รักได้ลงคอ

"เมื่อคืนมึงกับไอ้แมนทำอะไรกัน" เก้าถามเสียงเข้ม เบียร์เบิกตากว้างแล้วส่ายหน้าไปมา

"เปล่า! เราไม่ได้ตั้งใจ...ฮึก.....เรา....เราทำไปเพราะความโกรธ"

"โกรธ?"

"ฮึก...ใช่...."

"โกรธอะไร"

"ก็เก้า....ฮึก...นอก...."

"มึงพูดมึงก็มองหน้ากูดิเบียร์!! มึงจะร้องไห้ทำไมวะ!" ร่างสูงจะหวาดใส่อีกครั้ง เบียร์สะดุ้งก่อนจะส่ายหน้าไปมา

"ฮึก ขอโทษ...ขอโทษ" เก้ามองคนตัวเล็กที่พูดออกมาแค่คำว่าขอโทษแล้วรู้สึกเจ็บใจ ระหว่างเขาทั้งสองคนคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว

"วันนี้ไม่ต้องไปเรียน"

"ฮึก....แต่..."

"กูบอกว่าไม่ต้องไปไง!" เก้าตะคอกใส่อีก สภาพร่างกายของเบียร์ไม่พร้อมที่จะไปเรียน แถมตอนนี้เบียร์คงตกใจน่าดูจนไม่มีสติขืนปล่อยไปเรียนอาจจะเกิดอุบัติเหตุ เบียร์พยักหน้าเข้าใจ เขากลัวเก้าแบบนี้มากที่สุดกลัวว่าเก้าจะทำร้ายเขา กลัวว่าเก้า....จะทิ้งเขาไปถ้าเขาไม่เชื่อฟัง

ร่างสูงเหลือบมองคนรักก่อนจะแก้มัดเชือกให้... เบียร์ตัวสั่นขวัญผวา เมื่อถูกแก้มัดเชือกเบียร์ก็รีบถอดตัวหนีแต่ร่างสูงของเก้าดึงกลับมานั่งที่เดิม

"มึงกลัวกูหรอ" เบียร์ส่ายหน้าไปมา หยาดน้ำตาเริ่มคลออีกครั้ง

"มึงไม่กลัวกูซินะ....อยากให้กูใจร้ายกับมึงเหมือนเมื่อคืนอีกใช่มั้ย?"

"ฮึก...ไม่...ไม่ครับ...."

"ถ้ามึงไม่อยากให้กูโมโหแบบเมื่อวาน มึงรู้ใช่มั้ยว่ามึงต้องทำยังไง" แก้มนิ่มถูกบีบด้วยมือหนา เบียร์พยักหน้าขึ้นลงไปมาพร้อมเช็ดน้ำตาก่อนจะกระโจนกอดร่างสูงด้วยสองแขนที่สั่นระริก

"เบียร์.....ไม่อยากเลิกกับเก้า..ฮึก...เบียร์ทำได้ทุกอย่าง....เก้าจะมีคนอื่นหรือ..ฮึก...หรือไม่รักเบียร์...เบียร์ก็ไม่สนใจ...ฮึก...ขอแค่เก้ายังอยู่กับเบียร์...ได้...ฮึก...มั้ย" เก้าชะงัก.... มีคนอื่นหรอ เขาไม่รู้ว่าเบียร์พูดเรื่องอะไร แต่ว่า

"ใช่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมึงต้องอยู่กับกู.....ไม่งั้นกูไม่ปล่อยมึงไปแน่...เบียร์....." เบียร์พยักหน้าไปมา

เขายอมถูกมองว่าโง่ ยอมถูกมองว่าน่าเบื่อน่านำคาญและเป็นแค่ของเก่าถูกทิ้ง เบียร์ยอมทุกอย่างขอแค่ให้เก้ายังอยู่กับเขาเหมือนเดิม...หกปีที่ผ่านมา....เบียร์รักเก้าเกินกว่าจะเห็นเก้าไปรักใคร...เขายอมเจ็บ เพื่่อผู้ชายคนนี้ แม้เขาจะเปลี่ยนไปก็ตาม....

คนตัวเล็กมองตัวเองในกระจกด้วยความหวาดกลัวที่ยังคงหลงเหลือ เก้าไม่เคยทำรอยรักรอยเจ้าของไว้ที่ตัวของเขามากขนาดนี้....มันเจ็บและแสบ ช้ำไปหมด แค่จะถูสบู่ยังลำบากแต่เพราะเก้าสั่งให้มาอาบน้ำให้สะอาดด้วยใบหน้าหงุดหงิดเบียร์ก็ไม่กล้าขัดขืน ถึงจะต้องทนเจ็บ ขัดเนื้อของตัวเองจนขึ้นสีแดงก็จะขัดไปจนกว่าจะคิดว่ามันสะอาดแล้ว

เก้าถอนหายใจออกมาหลังเก็บห้องเรียบร้อย เขายึดโทรศัพท์มือถือของเบียร์มาดูทุกอย่างหลังจากที่ไม่เคยแตะต้องเพราะความเชื่อใจ ในแอพพลิเคชั่นแชทต่างๆ มีคนทักมาหาเมียของเขาไม่ขาดสาย ส่วนใหญ่ก็มีแต่ชวนไปเดท เขาบล็อคพวกนั้นทั้งหมด ถือวิสาสะลบบัญชีของเบียร์ออกจะได้ไม่ต้องคุยกับใคร....

"เก้า..." เก้าหันตามเสียงก่อนจะชะงักเมื่อเห็นตัวของเมียขึ้นสีแดงไปหมด

"มึงทำอะไรมา"

"เรา....ทำความสะอาดอย่างที่เก้าสั่ง" เก้าขมวดคิ้วแน่น ท่าทางเบียร์ยังหวาดกลัวเขาจนเหมือนคนเสียสติ

แต่แบบนี้ก็ดี

จะได้ไม่ต้องไปมีลูกเล่นกับใคร

"ใส่เสื้อผ้า กูจะพาออกไปข้างนอก"

"ไปไหนหรอ" เบียร์เผลอถามก่อนจะตบปากตัวเองแล้วเดินไปที่ห้องแต่งตัว

คนตัวเล็กเดินออกมาในชุดเสื้อยืดสีชมพูลายหมีน่ารักและกางเกงสีขาวขาสั้นเหมือนอย่างทุกที แต่มันกลายเป็นว่าเพิ่มความไม่พอใจให้เก้าเข้าไปอีก

"ทำไมมึงมีแต่กางเกงขาสั้นวะ!" เบียร์สะดุ้ง ทำหน้างุนงง

"ช่างแม่งเหอะ....มานี่...ไป..." เก้าลากแขนเล็กออกมาข้างนอกและขับรถออกมามุ่งตรงไปที่ห้างชั้นนำระแวกใกล้บ้าน เบียร์นั่งเงียบตลอดทางได้แต่มองไปรอบตัวไม่กล้าจะพูดอะไรออกมา

ร่างสูงพาเข้ามาที่ร้านเสื้อผ้าก่อนจะผลักเบียร์ไปข้างหน้าเล็กน้อย

"ซื้อเสิื้อผ้าใหม่ให้หมด"

"เอ๊ะ..."

"กูไม่ชอบชุดแบบนี้"....มันน่ารักเกินไป

"แต่เราใส่แบบนี้ปกตินะ"

"ก็ตอนนี้กูไม่ชอบไง!" เพราะปกติกูคิดว่ามันเข้ากับมึงมาก ตอนนี้กูรู้แล้ว เพราะเข้ากับมึงมากเกินไปทำให้มึงน่ารักมากขึ้นและมีคนสนใจมากขึ้น...กูไม่ชอบ กูน่าจะบังคับไม่ให้ใส่แบบนี่แต่แรก

"แต่.."

"กูเลือกเอง" เก้ารู้สึกหงุดหงิดที่มีพนักงานทั้งชายและหญิงหันมาให้ความสนใจ ในเวลานี้เขาหวงคนตัวเล็กไปหมด แค่คนมองยังไม่ชอบใจเลย เก้ารีบเลือกเสื้อชุดสีเข้มที่คิดว่าไม่เข้ากับคนตัวเล็กมาหลายสิบชุดโดยไม่ถามเบียร์แล้วไปจ่ายเงิน หลังจากนั้นก็บังคับให้เปลี่ยนทันที

คนตัวเล็กเปลี่ยนชุดมาเป็นกางเกงขายาวสีดำและเชิตสีดำสนิท ทั้งที่เก้าคาดหวังว่าคงจะไม่เข้ากับเบียร์ กลับทำให้เบียร์ดูขาวและมีออร่ามากขึ้นอีกนั่นทำให้เก้ารู้สึกหงุดหงิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

"มานี่" เก้าพาเบียร์มาที่ร้านโทรศัพท์และบังคับให้เบียร์ซื้อมือถือเครื่องใหม่ มือถือไม่มีข้อมูลมาก่อนคงจะดีกว่ามือถือเครื่องเก่าที่ต่อให้ลบยังไงก็คงไม่รู้ว่าจะมีใครบ้าติดต่อเมียเขาอีก ซ้ำเก้ายังบังคับให้รับสายและโทร.ออกหาแค่เขาเท่านั้น ห้ามติดต่อกับคนอื่นเด็ดขาด

หลังจากนั้นทั้งสองก็ซื้ออาหารมาทานที่ร้านเพราะเก้าไม่อยากให้เบียร์เป็นเป้าสายตามากกว่านี้ เพิ่งสังเกตุว่าเบียร์มีเสน่ห์มากจนทำให้ใครหลายคนเผลออ้าปากค้าง ตลอดหลายปีที่คบหาเป็นแฟนเขาคงแย่มากที่ปล่อยปะละเลยเบียร์จนเบียร์ต้องไปเที่ยวเตร่กับผู้ชาย ผู้หญิงคนอื่น...

"พรุ่งนี้กูจะไปส่งมึงที่หน้าคณะ" เก้าบอก เบียร์ชะงัก

"เรา...เราไม่กวนเก้าดีกว่า เราขับรถไปเองได้ครับ"

"กูจะไปส่ง จะได้รู้ว่ามีไอ้เหี้ยตัวไหนมาติดตูดมึงอยู่"

"...."

"แล้วตอนมึงพักกูก็จะไปเอามึงมาอยู่กับกู" เบียร์ชะงักอีกครั้ง

"แต่ตอนเราพัก...เก้าเรียนอยู่"

"นั่นมันเรื่องของกู ต่อไปนี้นอกจากเวลาเรียนมึงต้องอยู่กับกูตลอด เข้าใจมั้ยห้ะ!"

"ตะ...แต่...."

"เข้าใจมั้ย!"

"ครับ" เบียร์พยักหน้า เก้ามองคนตัวเล็กที่กินข้าวอย่างละเมียดละไมแล้วมองนิ่งๆ เพิ่งรู้ว่าเบียร์.....ทานข้าวคำเล็กขนาดนี้...และเพิ่งสังเกตุว่าเบียร์ดื่มน้ำแทบทุกคำที่ทานข้าว ไม่ซิ...เรื่องพวกนี้เขาเคยสังเกตุมันมาก่อนหลายปี แต่เขาแค่

ลืม

ลืมไปแล้วว่าความรู้สึกตอนแรกมันคืออะไร....

....ตลอดหนึ่งปีตั้งแต่เปิดเรียนมา เขาทำอะไรอยู่นะ....

ร่างสูงก้มมองคนตัวเล็กที่นอนหลับพริ้มในตอนดึก เก้าลูบศีรษะของเบียร์อย่างอ่อนโยนก่อนจะค่อยๆ ล้มตัวลงนอนใกล้ๆ แล้วกอดเบียร์ไว้จากด้านหลัง

"อื้อ...." เบียร์ครางออกมาเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวและหลับต่อ เก้าสูดดมความหอมจากไหล่บาง ปล่อยให้น้ำตาของตัวเองค่อยๆ ไหลออกมาด้วยความกลัว

"กูคิดไม่ออกเลย...ฮึก...ถ้ากูต้องเสียมึงไป.....กูขอเป็นคนน่ากลัว เห็นแก่ตัวแล้วบังคับให้มึงอยู่กับกูนะเบียร์...กู...ฮึก...ไม่อยากให้มึงไปเป็นของใคร..." เก้ากอดคนตัวเล็กและร้องไห้ ร่างกายสั่นระริกไปหมดเพราะความกลัว เสียใจ และเกลียดที่ตัวเองเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจนทำให้ที่เขารักกลัวเขา...

"ขอโทษเบียร์...เก้าขอโทษ"

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...