ตอนที่ 2 (ต่อ)

ผมได้แต่ยืนร้องไห้ทั้งน้ำตาแล้วปกปิดเรื่องนี้เป็นความลับตลอดหลายเดือน....ผมไม่อยากหักหลังไอ้ฟลุ๊คเพื่อนของผม....และผมหวังให้เบียร์เข้าใจ...

"งั้นขอถามรองเดือนวิศวะค่ะ มีแฟนรึยังคะ" ผมกดดัน....สายตาจากทุกคน...สายตาจากเพื่อนสนิท....และสายตาจากคนที่ผมรัก...ผม...ผมมันขี้ขลาด

"ผมก็โสดครับ"

ขอโทษ

เบียร์

เก้าขอโทษ....เก้ามันขี้ขลาด....

ทั้งที่ผมทำร้ายความสัมพันธ์ของเรา แต่เบียร์ไม่ด่าไม่ว่าผมสักคำ ทุกเช้าที่ได้ตื่นมาเจอเบียร์ ทุกคืนที่ได้หลับพร้อมกันทำให้ผมมีความสุขและรู้สึกผิดเสมอ....

"ไอ้เค กูขอให้มึงช่วยอะไรบางอย่างหน่อยได้ป่ะ" ผมเอ่ยขอกับเค เพื่อนที่เป็นเดือนคณะศิลปกรรมเอกภาษาฝรั่งเศสที่อยู่ห้องเดียวกันกับเบียร์

"อะไรวะ?"

"กูอยากให้มึงช่วยดูเบียร์ให้กูหน่อยว่ามีคนมาจีบมันมั้ยหรือมันคุยกับใครบ้าง" ผมคิดว่าไอ้เคคงจะรู้เรื่ิองของพวกเรา มันฉลาด และเลือกที่จะพูดหรือไม่พูดในสถานการณ์แบบไหน มันตกลงจะช่วยเท่าที่ทำได้

ในช่วงที่ผมถูกการรับน้องอย่างหนัก ผมถูกเลือกให้เป็นประธานรุ่น มีพี่รหัสเป็นประธานรุ่นทั้งสายและทุกคนก็เป็นเฮดว๊าก พวกรุ่นพี่กดดันให้ผมต้องอยู่ในกฎและสืบสานต่อเรื่องที่พวกพี่มันทำ ทั้งเรื่องเรียนก็ต้องดีกว่าใคร เรื่องหน้าที่ก็ต้องให้ดีที่สุด เรื่องกิจกรรมก็อย่าน้อยหน้า เพราะถูกรุ่นพี่ประกบหลังทำให้มีแต่คนหมั่นไส้และจ้องจะหาเรื่องผมตลอดเวลา และผมไม่เคยถูกสอนให้ยอมคน ผมมีเรื่องชกต่อยทุกวัน แค่นี้ก็เหนื่อยจะแย่ ยิ่งผมได้ยินเรื่องของเบียร์จากไอ้เคยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด

"พี่ประธานคณะบริหารเขามาจีบเบียร์ว่ะ"

"นักกีฬาว่ายน้ำเอาเหรียญทองมาให้เบียร์ด้วย"

"เพื่อนผู้หญิงในห้องชวนเบียร์ไปดูหนังสองคนว่ะ"

"มีคนเอาขนมมาให้เบียร์หน้าห้องทุกวันเลยมึง"

ทุกครั้งที่ผมได้ยินเรื่องแบบนี้ยิ่งทำให้ผมโมโห ผมรู้ว่าเบียร์รักผมมากแค่ไหนและรู้ว่านิสัยมันนิ่งและต้องปฏิเสธทุกคนแน่ๆ เพราะตลอดหกปีที่ผ่านมามันเป็นแบบนั้น แต่ว่าไม่ใช่....

"แล้วมันตอบว่าไง"

"ก็พี่เขาชวนไปกินข้าว มันก็ไปนะ"

"เออจำคนที่เอาเหรียญทองมาให้มันได้มั้ย วันนี้มันมีแข่ง เบียร์ก็ไปเชียร์"

"กูได้ยินเพื่อนผู้หญิงคนนั้นเล่าว่าไปดูหนังกับเบียร์มาจริงๆ แหละ"

ตุบ!!

ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เบียร์เปลี่ยนไป ทั้งที่เมื่อก่อนเป็นคนเก็บตัวและไม่มีเพื่อนเลยสักคน ดูทุกวันนี้ซิ....ไปดูหนังกับเพื่อน ไปติวหนังสืิอกับเพื่อน ไปซื้อเครื่องเขียนที่ร้านเปิดใหม่......ที่บอกว่าเพื่อน.....นั่นใช่เพื่อนจริงรึเปล่าวะ!!

"วันนี้เราเลิกเรียนเร็ว ไปกินเหล้าบ้านไอ้เก้ากันป่ะ"

"เออๆ ไปๆ"

"เดี๋ยวๆ มึงถามเจ้าของห้องรึยัง" ผมมองหน้าเพื่อนสนิทแล้วได้แต่หัวเราะ

"แล้วทำไมต้องเป็นห้องไอ้เก้าวะแมน มึงดูดิ พวกเรามีกันตั้งกี่คน ไปทีห้องแม่งเล็กลงเลย" ไอ้ฟลุ๊คถาม

"ก็กูอยากเจอเพื่อนคนนั้นของมึงอ่ะ ชื่ออะไรนะ...เบียร์ป้ะ น่ารักดี" ผมมองหน้าไอ้แมนที่มันหันมายิ้มกับผมอย่างมีเลศนัย...

น่ารักหรอ...

มึงรู้มั้ยว่าคนที่มึงชมอยู่นั่นเมียกู...

มันคือเมียของกู!!! ของกู!!

"........"

"กูว่าเราไปกินที่อื่นกันเถอะ ห้องไอ้เก้ามันเล็กอ่ะ ไปให้พวกเฮียๆ เลี้ยงดีกว่า"

"เออๆ"

ผมเริ่มหงุดหงิดทุกครั้งที่เจอหน้าไอ้แมนเพราะมันทำท่าทีออกตัวเกินไปว่าอยากจะจีบไอ้เบียร์ เพราะไม่อยากทะเลาะกับมันให้เพื่อนคนอื่นลำบากใจเลยพยายามเลี่ยงจะอยู่กับเพื่อนๆ

พักหลังๆ ผมมักจะไปกินเหล้ากับรุ่นพี่กลุ่มอื่นเพราะผ่อนคลายความหงุดหงิดและอารมณ์โกรธของตัวเอง ผมคิดแต่เรื่องไอ้เบียร์ว่ามันจะมีคนใหม่รึเปล่า ช่วงที่เราไม่ค่อยได้เจอกันมันจะแอบชอบใครมั้ย บางทีมันอาจจะมีเพื่อนสนิทและเป็นความสัมพันธ์แบบผมกับมันตอนเด็กๆ ก็ได้ ไอ้เคที่ผมให้ตามสืบก็ใช่ว่าจะไว้ใจได้ ไหนจะไอ้แมนอีก แล้วเพื่อนผู้หญิงในห้องมันอีกล่ะ รุ่นพี่ รุ่นน้อง ต่างก็เข้าหามันไม่ขาดสาย ผมแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว...ทำยังไงดี...

"นี่มิ้น น้องกู มันอยากลองมาเที่ยวผับอ่ะ..." ผมมองน้องมิ้นที่ส่งยิ้มมาให้ด้วยใบหน้านิ่งเรียบ ใครๆ ก็ดูออกว่ามิ้นตั้งใจจะอ่อยผม ขนาดพี่สาวตัวเองนั่งข้างๆ ยังแกล้งก้มหยิบของโชว์เนินหน้าอกให้ผมเห็นอีก....

เหอะ..

"ผมกลับก่อนนะครับ" ผมยกมือไหว้พวกรุ่นพี่ก่อนจะเดินออกมาสูบบุหรี่ระบายความเครียด แต่ว่า...

"พี่เก้า..." ผมหันไปมองมิ้นแล้วถอนหายใจ

"ว่าไง"

"มิ้นกลับด้วยได้มั้ย พี่ใหม่จะไปต่อกับเพื่อน มิ้นไม่กล้านั่งรถกลับกลัวถูกข่มขืน"

"...."

"นะคะ" ผมถอนหายใจก่อนจะพยักหน้า ยังไงมิ้นก็น้องสาวของรุ่นพี่ ถ้าผมเสียมารยาทไปผมคงมีปัญหากับพี่ใหม่น่ะสิ ผมมาส่งมิ้นถึงบ้านตามทางที่มิ้นบอก ตลอดทางเจ้าตัวพยายามอ่อยผมแทบทุกวิธีทางแต่ผมไม่สนใจ

"ลงไป" ผมหันหน้าหนี มองน้องมิ้นที่หน้าบูดไม่ยอมลงดีๆ แต่พอเห็นผมไม่สบอารมณ์น้องก็ยอมลงจากรถ

"โอ๊ย!" ผมหันมองมิ้งที่ล้มลงไปกับพื้น

"พี่เก้า มิ้นเจ็บขาอ่ะ สงสัยขาแพลง..."

น่ารำคาญ

"......"

"พี่เก้า! อันนี้ล้มจริงนะไม่ได้อ่อย! เจ็บ!!" คราวนี้หน้าน้องจริงจังมาก ผมกรอกสายตาไปมาก่อนจะเดินไปดูและเห็นส้นรองเท้าน้องหักจริงๆ แค่ผมอุ้มหรือขยับขาน้องนิดหน่อยก็ร้องจะตายห่า กว่าจะพาเข้าบ้านได้ก็ทำเอาเหนื่อย ผมค่อยๆ วางน้องลงที่โซฟากลางบ้านแล้วตั้งใจจะกลับแต่แขนเล็กก็มาโอบผมจากด้านหลังไว้

"มิ้นชอบพี่"

"ปล่อย"

"ทำไมล่ะ! มิ้นให้ท่าขนาดนี้แล้วทำไมถึงยังไม่สนใจ!"

"กูมีเมียแล้ว!" ผมตอบกลับไป แต่อีกฝ่ายกลับนิ่งเงียบ

"...." ผมรู้สึกแปลกใจเลยหันกลับไปมองก็เห็นน้องมิ้นที่ถอดเสื้อและชั้นในของตัวเองออกไปตอนไหนไม่รู้และกำลังจะถอดกระโปรงของตัวเอง

"มิ้น!"

"ถ้าเห็นขนาดนี้แล้วยังไม่ทำพี่เก้าน่าจะนกเขาไม่ขันแล้วแหละ" ผมหายใจเข้าออกก่อนจะปาเสื้อของเขาใส่หน้าเขาอย่างไม่พอใจ

"พี่นกเขาขั้นแค่กับเมียพี่....พี่ไม่เอากะหรี่ข้างถนน"

พูดจบผมก็รีบกลับมาที่รถและขับรถออกไป ยอมรับว่าเรือนร่างบอบบางของมิ้นทำให้ผมมีอารมณ์จริงๆ ผมพยายามสงบจิตใจตัวเองจนกระทั่งถึงคอนโดผมก็ยังไม่เลิกรู้สึก ผมไม่อยากกลับไปหาเบียร์ทั้งที่ยังเป็นแบบนี้เพราะกลัวเบียร์จะคิดมากเลยนั่งสงบสติพร้อมกับเหล้าที่เพิ่งซื้อมา ดื่มไปจนสตเริ่มไม่มีถึงขึ้นห้อง ทันทีที่เห็นเมียตัวเองนอนอยู่ก็เกิดอารมณ์ขึ้นง่ายดาย....

"อ๊ะ...เก้า...เก้าครับ...เบียร์เจ็บ"

ผมไม่รู้ตัวเลยว่าคืนนั้นผม....เผลอเรียกชื่อคนอื่นออกไป.....

ตั้งแต่วันนั้นผมรู้สึกว่าเบียร์มีท่าทางแปลกไป รอยลิปสติกที่เสื้อผมถูกมิ้นแกล้งตอนอุ้มเขาที่ขาแพลงแน่ๆ ผมพยายามอธิบายแต่เบียร์ไม่ฟัง แถมยังไม่ต่อว่าอะไรเหมือนไม่ใส่ใจ

หรือผมคิดไปเอง

ผมแค่รู้สึกว่าเบียร์ไม่ค่อยใส่ใจผม เมื่อก่อนผมไปเที่ยวก็จะโทร.ถามว่าจะกลับตอนไหน ไปกับใคร กลับไหวมั้ย เวลาที่ผมยุ่งๆ ก็จะถามว่างานหนักรึเปล่า ให้ช่วยมั้ย ก่อนไปเรียนก็จะคอยดูแลเสื้อผ้าของผม จูบผมให้ผมมีกำลังใจก่อนไปเรียน วันไหนผมกลับดึกก็จะนอนรอ

แต่เดี๋ยวนี้ไม่เลย...ไม่มีอะไรเหมือนเดิม....

ทำให้ผมกลัว

ผมกลัวว่าเบียร์จะเปลี่ยนไป...ผมกลัวว่าผมจะเสียคนที่ผมรักสุดหัวใจไป...

"มึงว่า...คนที่นั่งตรงนั้นใช่ไอ้เบียร์ป่ะ" ไอ้ฟลุ๊คชี้ไปที่ผู้ชายตัวเล็กที่นั่งดื่มคนเดียวที่เคาน์เตอร์ ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ

เบียร์ไม่เห็นบอกผมว่าจะดื่ม...ผมไม่เห็นเบียร์ดื่มมานานแล้ว ทำไม...ไม่บอกผม...แอบผมมางั้นหรอ....มากับใคร รุ่นพี่ประธานบริหาร นักกีฬาม. หรือรุ่นน้องที่คณะ...

ในขณะที่ผมใช้ความคิด ไอ้แมนมันก็วิ่งนำหน้าผมไปแล้ว ผมได้แต่ยืนมองพวกมันสองคนคุยกันด้วยความไม่ชอบใจ...แมนมันชอบเบียร์ นั่นเมียผม...ผมควรยืนมองนิ่งๆ งั้นหรอ....แต่ถ้าผมออกตัวไปขวาง ไอ้ฟลุ๊คจะสงสัยรึเปล่า...ผม...ผมควรจะทำยังไงดี

"เหี้ย!!" ทุกคนอุทานออกมาทันทีเมื่อเห็นภาพเด็ด ทั้งสองคนล้มลงไปและจูบกันอยู่ตรงนั้นนานหลายวินาที มาตอนนั้นผม....โกรธมาก โกรธจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ลืมว่าผมมากับใคร...

"พวกมึงทำเหี้ยอะไรกัน!!!"

โกรธมากกว่าเดิมเมื่อเห็นเบียร์เข้าไปจูบไอ้แมน และโกรธจนอยากฆ่าใครสักคนเมื่อไอ้เมนมันพยายามจะลวนลามเมียของผมต่อหน้าต่อตา

ผม......ผมไม่อยากให้เบียร์ไปทำแบบนี้กับใคร...ผมไม่อยากให้เบียร์มีคนอื่น....

"ฮึก...เก้า...เก้าปล่อยเบียร์นะ..."

"มึงอย่าคิดว่าจะได้ลุกจากเตียงไอ้เบียร์" เพราะถ้ามึงไป...กูคงอยู่ไม่ได้

"กูจะไม่ยอมให้มึงหนีกูไปไหน....คืนนี้มึงต้องอยู่กับกูทั้งคืน" ผมจะไม่ยอมละสายตาจากมัน...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมกลัว...กลัวว่าถ้าผมหลับไปแม้แต่วินาที มันอาจจะหนีผมไป...

"เก้า...ฮึก...ปล่อยเราได้มั้ย...แก้เชือกให้เราหน่อย"

กลัวว่าถ้าผมแก้เชือกให้มัน มันจะวิ่งหนีผมไปหาคนอื่น

"มึงอย่าหวัง"

กลัวจะเสียคนที่ตัวเองรักที่สุดไป...ผมกลัวว่าผมจะเสียเบียร์ไป....

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...