9

“เห็นมั้ย แค่นี้ก็เสร็จแล้ว” ชายหนุ่มชะงักไปนิด ที่เห็นหญิงสาวในชุดกระโปรงเกาะอกสีครีม เผยผิวเนื้อเนียนละเอียดผุดผ่องโดยไม่ต้องอาศัยเครื่องประดับด้วยซ้ำ ไม่น่าเชื่อว่า ยัยเด็กโก็ะ ที่เขาแอบเรียกหล่อนในใจ จะกลายเป็นสาวเต็มตัว และเปล่งประกายความสวยขึ้นมาได้ปานนี้

“มันจะดีเหรอคะ มันแปลก ๆ โล่ง ๆ ยังไงไม่รู้" พิชไม่เคยใส่ชุดแบบนี้เลยรู้สึกว่ามันโป๊เกินไปสำหรับหล่อน

“เอาเถอะน่า เพื่อภาพลักษณ์ของบริษัท ท่องเอาไว้” พูดจบชายหนุ่มก็คว้าแขนสาวน้อยขึ้นมาคล้องแขนตัวเองแล้วออกเดินไปเลย

บทที่ 4

“อ้าว ! คุณแดเนียล ยังไม่มาเหรอคะ” พิชญาแปลกใจ เอ่ยถามชายหนุ่ม ขณะเข้ามานั่งในห้องอาหารของโรงแรมดัง มีดนตรีสดกำลังบรรเลงเพลงสากลยุค 90

“อืม...พอดีเขากลับมาไม่ทัน ยังอยู่ทองผาภูมิอยู่เลย เพิ่งให้เลขาไลน์มาบอก”

“ผิดหวังหรือไง ที่เขาไม่มา เห็นขยันส่งยิ้มกันอยู่นี่ อย่าเคลิ้มล่ะ คนระดับนั้นน่ะเขาไม่มาอะไรกับเด็กกะโปโลหรอกนะ” ราพณ์แปลเจตนาสาวน้อย ได้เป็นฉาก ๆ

“เปล่าค่ะ ก็แค่แปลกใจ” หญิงสาวนึกขึ้นได้ ไม่อยากต่อปากต่อคำ สงสัยเขาจะหงุดหงิด เดี๋ยวจะหาเรื่องมาลงที่หล่อนอีก จริง ๆ หล่อนสบายใจมากกว่า อยู่กับเขาทำตัวสบาย ๆ จะได้ไม่ต้องเก็กสวย ถึงแม้จะปากร้าย แต่ก็เริ่มชินแล้ว

“ผมก็แค่เตือนไว้ เห็นเด็กสาว ๆ ชอบเพ้อฝันกันนัก สุดท้ายก็โดนหลอกกินฟรี” ราพณ์ยังไม่หยุดค่อนขอด

“พิชไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ” หล่อนเริ่มฉิว ในเมื่อตอนนี้มีหลักฐานอยู่ทนโท่แบบนี้ ยังจะหาว่าหล่อนเป็นเด็กอีก

“อืม...ก็จริงนะ” ชายหนุ่มแกล้งจ้องมองหน้า ระเรื่อยมาหยุดที่เนินอกขาวผ่องที่ยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าหล่อนน่ะ เต็มสาวแล้ว

“นี่คุณ...มองบ้าอะไรเนี่ย” หญิงสาวยกมือขึ้นกอดอก ถลึงตาใส่ ชักเหลืออดกับเจ้านายหนุ่ม

“.....ฮ่า...ฮ่า.......”ไม่ต้องกลัวหรอกน่า แบบนี้ไม่ใช่สเป๊ก” ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจ ที่แกล้งยั่วอารมณ์สาวน้อยได้สำเร็จ ทำเป็นหงิมอยู่ได้ตั้งนาน

“เจ้าค่ะ สเป๊กเจ้านาย ต้องหล่อล่ำ ใช่มั้ยล่ะคะ” เมื่อฟิวส์ขาดก็หยุดไม่อยู่

“อะไรนะ!..คุณหมายความว่ายังไง”

“ก็...คุณรังเกียจผู้หญิงขนาดนี้ จะให้หมายความว่ากระไรได้ล่ะเจ้าคะ” หญิงสาวลุยต่อ

“...ฮ่า...ฮ่า........” ชายหนุ่มหัวเราะเต็มเสียง ไม่รู้ว่าอะไรทำให้สาวน้อย มโนไปได้ขนาดนั้น แต่ก็ดีเหมือนกัน ไม่เห็นจำเป็นต้องชี้แจง

เป็นไงล่ะ พอรู้ทันก็ทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อนเชียวนะ ...ฮึ...เล่นกับใครไม่เล่น...หญิงสาวคิดเข้าข้างตัวเอง

“เออดี...อย่างนี้จะได้เข้าใจอะไร อะไรได้ง่ายหน่อย...งั้นออกไปเต้นรำกัน” ชายหนุ่มตีขลุม

“พิชเต้นไม่เป็นหรอกค่ะ” หญิงสาวอ่อนลงที่เขาไม่เถียง แสดงว่าที่หล่อนคิดมา..ตรงเผง....

“ผมสอนให้...ก็รู้หมดแล้วจะกลัวอะไร” ชายหนุ่มนึกสนุก ที่ได้เย้าแหย่สาวน้อย

ทั้งคู่ออกไปเต้นรำ ท่ามกลางไฟสลัว ทั้งฟลอร์ มีอยู่เพียงสองคู่เท่านั้น พิชญาเต้นไม่เป็นจริงอย่างที่หล่อนว่า เหยียบเท้าเขาไปตั้งหลายหน ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นสนุกกันไปทั้งคู่ ชายหนุ่มไม่ได้มีเจตนาเอาเปรียบ เพียงแต่ไม่ต้องระวังตัวแจ จนต้องสร้างกำแพงขึ้นมา เหมือนที่ผ่านมา กว่าจะกลับมานั่งกันได้ก็จบไปตั้งสามเพลง

“ขอโทษนะคะ เจ้านาย..ก็พิชบอกแล้วว่าเต้นไม่เป็น ก็ไม่เชื่อ” หญิงสาวจีบปากจีบคอ รู้สึกว่าช่องว่างระหว่างเขาและหล่อนตีบแคบลง

“ของมันต้องลอง เห็นมั้ยแป๊บเดียวเท้าผมก็ปลอดภัยขึ้นเยอะ”

“เจ้านายเต้นเก่งจังค่ะ”

“อยากลองอีกมั้ย”

“หิวแล้วค่ะ” อาหารที่วางรออยู่เต็มโต๊ะ เรียกความสนใจจากหญิงสาวได้ชะงัดนัก

“คุณนี่....ดีตรงนี้แหละ ตรง ๆ ดี ผมชอบ...ฮ่า...ฮ่า.......”

ราพณ์ ตักอาหารให้สาวน้อย ปกติเขาไม่ค่อยดูแลเอาใจใส่ใครแบบนี้ เขาก็แค่เอ็นดูหล่อนเหมือนน้องสาวเท่านั้น เพราะความที่เขาเอง เป็นน้องชายคนสุดท้อง ก็อยากจะลองมีน้องสาวบ้างก็เท่านั้น ไม่ได้คิดเกินเลยไปมากกว่านี้

“ขอบคุณค่ะ..” พิชญาแทบจะสำลักอาหาร กับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา

คืนนั้นกว่าทั้งคู่ จะกลับเข้าที่พักก็ปาเข้าไปเกือบสี่ทุ่ม หญิงสาวให้เขารูดซิปให้ ไม่เก้อเขินเหมือนครั้งแรก นี่หล่อนคงคิดว่าเขาเป็นเกย์จริง ๆ

“ขอบคุณนะคะ เจ้านาย หลับฝันดีนะคะ” พิชญาฉีกยิ้มแทบจะถึงใบหู ทำหน้าทะเล้นได้อีก เห็นเขาใจดีก็ได้ใจ หญิงสาวนอนหลับสบายทั้งคืน ไม่รู้เลยว่าคนที่นอนลืมตาโพลงหลับไม่ลงอยู่ห้องข้าง ๆ จะรู้สึกยังไง

การเซ็นสัญญาในตอนเช้าผ่านไปด้วยดี แดเนียลให้ทนายดำเนินการแทนทั้งหมด ส่วนตัวเองยังไม่กลับ กำลังแวะเที่ยว ปางช้างที่ไทรโยค แต่ทุกอย่างก็ดำเนินไปด้วยความเรียบร้อย หลังจากนั้น ราพณ์ก็บินไปเกาหลีหลายวัน นัยว่าเขาไป ดูแลฝ่ายการผลิตที่นั่น พอดีกับพี่เข็มครบกำหนดลากลับมาทำงานพอดี

“เป็นยังไงบ้างจ๊ะ น้องพิช งานหนักมั้ย” เข็มเอ่ยทักทาย เพราะตลอดสัปดาห์ เงียบหายไปทั้งเจ้านายและเลขาคนใหม่ หล่อนจึงเดาว่าน่าจะเข้าขากันได้แล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นคุณราพณ์คงวีนแตกไปแล้ว

“ก็พอไหวค่ะ”

“เห็นเงียบกันไปหมด นึกว่าโดนคุณราพณ์หักคอจิ้มน้ำพริกไปแล้ว” เข็มพูดติดตลก

“เจ้านายใจดีค่ะ แค่ปากร้ายไป นี๊ด! เดียวเอง”

“พี่ฟังผิดหรือเปล่าคะเนี่ย”

“ไม่ผิดหรอกค่ะ เจ้านายก็แค่หาเรื่องว่า เรื่องติ ได้ทุกเรื่อง สงสัยจะเหงา”

“ดีจัง ที่น้องพิช คิดได้แบบนี้ พี่จะได้หายห่วง คือพี่ขอลาออกกับคุณราพณ์ตั้งแต่เดือนที่แล้ว รอให้หาเลขาใหม่ได้ก่อนแล้วพี่จะวางมือ”

“ทำไมล่ะคะ คุณเข็ม”

“คืออย่างนี้ พี่เข็มกำลังจะมีเบบี๋ค่ะ” เข็มพูดพร้อมกับเอามือลูบท้อง ยิ้มปลื้ม

“อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง พิชดีใจด้วยนะคะ”

“ขอบใจจ๊ะ มาเดี๋ยวพี่เข็มจะส่งต่อรายละเอียดทุกอย่างให้เลยนะคะ อีกตั้งสองวันกว่าคุณราพณ์จะกลับ”