8

“เอ่อ..เจ้านายคะ...คือว่า...พิชไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาด้วยเลยค่ะ”

“อ๋อ..นึกว่าเรื่องอะไร...ไปหาซื้อใหม่ก็ได้นี่...เมืองกาญจน์นะ ไม่ใช่บ้านป่าเมืองเถื่อนสักหน่อย” ราพณ์บอกอย่างอารมณ์ดี จะไม่ให้ดีอย่างไร งานนี้ได้ผลเกินคาดด้วยซ้ำ และอีกอย่างเป็นเพราะเขาเองที่ลืมบอกหล่อนให้เตรียมพร้อม ในขณะที่ของเขามีพร้อมแล้วอยู่ท้ายรถ

“ไปกันเลยมั้ย” ชายหนุ่มชวน ใจดีเป็นพิเศษ

“ก็ได้ค่ะ” พิชญาตอบอ้อมแอ้ม ไม่ค่อยสบายใจเท่าไรที่จะต้องเสียเงินไปกับค่าเสื้อผ้าอย่างน้อยก็ตั้งสองชุด ทำไมเขาไม่ยอมบอกหล่อนล่วงหน้านะ ทำให้ต้องเสียเงินโดยใช่เหตุ

“เป็นอะไร มีปัญหาอะไรเหรอ กลัวคุณย่าดุหรือไง ผมพูดให้เอาไหม” ราพณ์เดาว่าหล่อนกังวลเรื่องที่บ้าน

“ไม่เป็นไรค่ะ พิชโทรบอกเองได้ คุณย่าท่านไม่ว่าหรอกค่ะ ถ้ามีเหตุผลพอ”

“แล้วกังวลอะไรอยู่ เห็นหน้านิ่วคิ้วขมวด ตั้งแต่รู้ว่าต้องค้างคืนแล้ว ไม่ต้องกลัวหรอกนะ รีสอร์ทที่นี่มีหลายห้อง ผมไม่ยอมนอนห้องเดียวกับคุณหรอก เอ๊ะ ! หรือว่ามีนัดกับแฟน”

“พิชไม่มีแฟนค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธเร็วปรื๋อ...

“อืม..ดีแล้ว..ผมไม่ชอบ พวกที่มีแฟนแล้วเอามาเป็นตัวถ่วงความเจริญในหน้าที่การงานน่ะ”

“มันเกี่ยวกันด้วยเหรอคะ พิชคิดว่าจะทำให้คนเรามีกำลังใจในการทำงานมากขึ้นเสียอีก” พิชญาได้แต่จินตนาการเอาเท่านั้น เพราะหล่อนก็ไม่เคยมีเหมือนกัน ชีวิตโฟกัสอยู่ที่คุณย่าและการทำมาหาเงินเท่านั้น

“เกี่ยวสิ ลองคิดดูนะ สายน้ำที่พุ่งไปทางเดียว กับลำน้ำที่แยกเป็นสองสาย คุณคิดว่าความแรงเท่ากันไหมล่ะ”

...เอากะเขาสิ... มีเหตุผลรองรับไปเสียทุกอย่างเลยวุ้ย หญิงสาวขี้เกียจเถียงกับเขา ดีแล้วที่เขาลืมตำหนิที่หล่อนกลับเข้ามาช้า ขืนเขานึกได้ขึ้นมาโดนด่าย้อนหลังอีก

ประมาณครึ่งชั่วโมงจากรีสอร์ท สองหนุ่มสาวก็เดินทางมาถึงห้างดังของเมืองกาญจน์ ชายหนุ่มเลือกเสื้อผ้าให้เอง พิชญาได้แต่เดินตาม เขาไม่ได้ถามความเห็นหล่อนเลย ทำราวกับหล่อนเป็นตุ๊กตาให้เขาจับแต่งตัว แค่เอาเสื้อผ้ามาทาบ ๆ วัดไซส์ แล้วก็ส่งให้พนักงานเท่านั้น จากแผนกเสื้อผ้าก็มาที่ชุดว่ายน้ำ เขาก็เลือกให้เอาแบบปิดมิดชิด เป็นเสื้อแขนสั้น กางเกงขาสั้น พร้อมอุปกรณ์ครบชุด จะมีก็แต่แผนกชุดชั้นใน ที่เขาไล่ให้หล่อนไปเลือกเอง แถมเร่งให้เร็ว ๆ อีกไม่รู้จะรีบไปไหน แต่หล่อนก็ไม่ได้ทำให้เขาผิดหวัง จะให้พิชญางอแงได้ยังไง ก็ของทั้งหมดนี่เขาเป็นคนจ่ายให้ ถือเป็นสวัสดิการเลขาใหม่ ...โหย..เจ้านายใจป้ำอย่างนี้สู้ตายค่ะ.....

“ค้างแค่คืนเดียวเอง เจ้านายไม่น่าต้องซื้อของให้เยอะแยะขนาดนี้ เกรงใจจังค่ะ”

“ไม่เป็นไร มันเป็นส่วนหนึ่งของการทำงาน ผมไม่ได้มีจิตพิศวาสอะไรหรอกนะ อย่าเข้าใจผิด”

“ขอบคุณค่ะ เอาเป็นว่ารอบนี้พิชไม่เบิกโอทีนะคะ”

“ทำไมล่ะ สิทธิ์ของคุณ”

“ถือว่า เป็นส่วนลด ช่วงโปรโมชันค่ะ” หญิงสาวยิ้มเต็มที่ หล่อนไม่ได้งกขนาดไม่ลืมหูลืมตา สิ่งที่เขาให้วันนี้ มันมากกว่าโอทีตั้งหลายเท่า

เจ้านายหนุ่มหัวเราะ ฮึ ๆ เดาไม่ออก ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

ราพณ์ขับรถกลับรีสอร์ท ส่งเสื้อผ้าทั้งหมดของพิชญาให้แม่บ้านจัดการซักรีดแล้ว ออกจากรีสอร์ทพาเลขาสาวไปตะลุยเที่ยวเมืองกาญจน์ เรียกว่าเปิดอินเทอร์เน็ต หาจุดเช็คอินกันเลยทีเดียว แต่หล่อนก็ได้แต่แอบเซลฟี่รัว ๆ ใครจะกล้าใช้เจ้านายถ่ายรูปให้ ส่วนเขาก็แค่ดู ๆ ไม่เห็นตื่นเต้นอะไรเลย

“เจ้านายเคยมาบ่อยเหรอคะ” พิชญาชวนคุย ขณะที่กินไอศกรีมแท่งยี่ห้อดัง จากร้านสะดวกซื้อ หล่อนกินได้ทุกเวลาที่มีโอกาส แต่ก็แปลกน้ำหนักยังคงเดิมตลอด หรืออาจจะเป็นเพราะพิชญาใช้พลังงานเผาผลาญไปกับงานบ้านทุกวันก็เป็นได้

“เปล่า ปกติผมไม่ค่อยได้มาเที่ยวอะไรแบบนี้หรอก ทำแต่งาน วันนี้พอมีเวลาก็เลยลองออกเที่ยวดูบ้าง ทำไมเหรอ หรือคุณไม่ชอบ?” ราพณ์ผ่อนคลายขึ้นมาก กระทั่งตัวเขาเองยังแปลกใจเลย

“ชอบสิคะ พิชไม่เคยมาเลย ตอนเพื่อน ๆ มาเที่ยวกันก็ไม่ได้รับอนุญาตให้มา ได้แต่เที่ยววน ๆ อยู่ในกรุงเทพฯ คุณย่าท่านไม่ค่อยชอบให้ไปไหนไกลหูไกลตา” หญิงสาวตอบแล้วก็กัดไอศกรีมเข้าปาก

“แต่วันนี้ท่านยอม?” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว เป็นเชิงถาม

“จำเป็นต้องยอมมากกว่าค่ะ” หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ นึกถึงตอนที่โทร ไปบอกคุณย่า ท่านถึงกับอึ้งไปพักใหญ่ แล้วก็สั่งให้ดูแลตัวเองดี ๆ

“เดี๋ยวนะอยู่นิ่ง ๆ” อยู่ ๆ ชายหนุ่มก็ควักผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา สาวเท้าเข้ามาจนชิด หญิงสาวยืนตัวเกร็งเพราะไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายขนาดนี้ ชายหนุ่มใช้ผ้าเช็ดริมฝีปากที่เลอะไอศกรีมออกอย่างเบามือ ขณะที่ลมหายใจอุ่น ๆของชายหนุ่มเป่ารดคลอเคลียอยู่ตรงหน้าผากมันจั๊กจี้ สะท้านวูบวาบแปลก ๆ กระทั่งเขาถอยออกไปหล่อนยังยืนนิ่งเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่

“คุณเป็นเลขาผมนะ ไม่ระวังกิริยาบ้างเลย” ชายหนุ่มบ่นออกมาดัง ๆ กลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่าง

“แฮ่...ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวได้แต่ทำหน้าปูเลี่ยน ๆ อายแทบแทรกแผ่นดินหนี

เย็นนั้น พิชญาลงไปเริงร่าในสระน้ำกว้างขวางของรีสอร์ท น้ำใสสะอาด บ่งบอกว่าได้รับการดูแลอย่างดี ไม่มีแขกคนอื่นลงเล่นนอกจากเจ้านายหนุ่มกับเลขาสาวอาจจะเป็นเพราะไม่ใช่วันหยุดก็ได้ แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะจริงจังกับการว่ายน้ำไปกลับ ตามความยาวของสระ เขาว่ายกลับไปกลับมาจนเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วมั้ง ยังไม่มีทีท่าว่าจะเหน็ดเหนื่อย หญิงสาวแอบมองสรีระ ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแข็งแรง เอวสอบ..โอย..แค่เอวจริง ๆ หล่อนรีบเลื่อนสายตากลับ ไม่กล้ามองเลยไปกว่านั้น น่าเสียดาย ไม่น่าเป็นเกย์เลยจริง ๆ พับผ่าสิ....

ชายหนุ่มสั่งให้พิชญา เตรียมตัวเพราะมีนัดดินเนอร์กับลูกค้ารายเมื่อเช้า ก่อนจะเซ็นสัญญากันในวันรุ่งขึ้น เขาได้เตรียมซื้อชุดให้หล่อนแล้วคิดว่าหล่อนคงจะเลือกใช้ได้ถูก ราพณ์รอสักพักก็ร้อนใจเคาะประตูเชื่อมระหว่างห้องหวังจะไปดูความเรียบร้อย เขาต้องเคาะประตูอยู่นาน กว่าหล่อนจะมาเปิดประตู

“ยังแต่งตัวไม่เสร็จอีกเหรอ” ชายหนุ่มเห็นสภาพที่หล่อนสวมชุดเข้าไปแล้ว แต่ก็ยังคลุมผ้าขนหนูให้วุ่นวาย รุงรังไปหมด

“คือ...มันรูดซิบไม่ถนัดค่ะ”

“แล้วก็ไม่บอก มานี่ หันหลังมา” ชายหนุ่มสั่ง

“แต่ว่า...”หล่อนพยายามขยับผ้าขนหนูปิดบังบางส่วนที่ควรปิดอย่างทุลักทุเล

“มานี่ ผมไม่มองหรอก หันมา เสียเวลา” ชายหนุ่มเสียงเข้ม จัดการสอดมือเข้าไปใต้ผ้าขนหนู ควานหาซิปแล้วก็รูดขึ้นโดยง่าย