10

จากนั้นคุณเลขาเข็มก็แนะนำน้องใหม่เป็นการใหญ่ ตลอดสองวันที่เจ้านายไม่อยู่เป็นโอกาสให้พิชญาได้รับการฝึกวิทยายุทธอย่างเต็มที่ พร้อมรับมือกับทุกสถานการณ์

“เออ...ยัยพิช หมู่นี้กลับบ้านเร็วดีนะเรา” คุณย่าเอ่ยทัก โดยตายังจับจ้องอยู่หน้าจอโทรทัศน์

“ช่วงนี้เจ้านายไม่อยู่ ไปต่างประเทศค่ะ คุณย่า”

“อ๋อ..บ้านข้าง ๆ เราใช่ไหม เห็นเงียบ ๆ มาหลายวัน”

“ค่ะคงจะกลับวันนี้แหละค่ะ”

“ดีนะที่เขาไม่เอาเรา กระเตงไปด้วยน่ะ ไปเมืองนอกเมืองนากันสองต่อสองก็ไม่งามอยู่นา” คุณย่าบ่นตามประสา

“ก็เกือบต้องไปด้วย แหละค่ะ พอดีพิชทำพาสปอร์ตไม่ทัน นี่ก็ไปทำไว้แล้ว คราวหน้าคงหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว”

“คุณหนูพิชคะ..เจ้าบู้บี้ออกไปอีกแล้วค่ะ” แป้นเข้ามาบอกหน้าตาตื่น เพราะเจ้าบู้บี้เข้าไปเดินเล่นข้างบ้านอีกแล้ว วันก่อนหล่อนต้องปีนรั้วไปพามันออกมา

“เหรอคะ พี่แป้น มันอยู่ไหนคะ”

“อยู่บ้านข้าง ๆ นี่แหละค่ะ ไม่รู้ติดใจอะไรนักหนา” แป้นบ่นพึมพำ

“อ๋อ บ้านเจ้านายพิชค่ะ เดี๋ยวพิชไปดูเอง”

หญิงสาวยืนเรียกเจ้าบู้บี้ที่ริมรั้ว ดูมันทำหูทวนลม ไม่สนใจสักนิด

“ปริ๊น..ปริ๊น....” เสียงแตรรถ พิชญาถึงกับสะดุ้ง หันไปมอง หัวใจพองฟู เฮ้ย ! อะไรเนี่ย แค่ดีใจที่เจ้านายกลับมาเสียที ทำไมต้องฟูขนาดนี้ด้วย

ราพณ์กดรีโหมดเปิดประตูรั้วขับเข้าไปภายใน โดยมีพิชญาถือวิสาสะเดินตามเข้าไปรับเจ้าบู้บี้ แบบเนียน ๆ

“เป็นไง เจ้าบู้บี้ อยากอยู่บ้านนี้หรือไง” ชายหนุ่มลูบหัว ทักทายเจ้าบู้บี้ ที่อยู่ในอ้อมแขนสาวน้อย

“สวัสดีค่ะ เจ้านาย...พอดีเจ้าบู้บี้มันหนีเข้ามาในนี้ พิชเกือบจะปีนรั้วอยู่แล้วเชียว” หญิงสาวชี้แจง

“ไม่เป็นไร คุณมาก็ดีแล้วช่วยอะไรหน่อยสิ”

พิชญาเดินตามเขาที่ลากกระเป๋าใบใหญ่เข้าบ้าน พอเปิดออกมา มันไม่ใช่เสื้อผ้า โอว..แม่เจ้า

“เลือกเอา ขนมทั้งนั้น เห็นชอบกิน”

“เจ้านาย ซื้อมาฝากพิชเหรอคะ” พิชญาตาโต ตื่นเต้นกับขนม นานาชนิด โดยเฉพาะสาหร่าย และถั่วต่าง ๆ หญิงสาวจึงเลือกมาถือไว้ สองสามถุงด้วยความเกรงใจ

“เอาไปอีกสิ” ชายหนุ่มเลือกมาให้อีกถุงใหญ่ แล้วก็เปิดกระเป๋าใบเล็กอีกใบ เป็นขนมของเจ้าบู้บี้

“เจ้าบู้บี้ก็ได้ขนมด้วย...ขอบคุณเจ้านายสิลูก...”หญิงสาวจับขาหน้าเจ้าบู้บี้ ยกขึ้นทำท่าสวัสดี เจ้าตัวเล็กก็กระดิกหาง ร้อง..งื้ด ๆ ง๊าด ๆ อย่างถูกใจ พยายามจะเลียถุงขนมเหมือนจะรู้ว่าเป็นของมัน

“มานี่....บู้บี้..” ราพณ์เรียก เจ้าตัวเล็กไปหา แกะขนมส่งให้ เท่านั้นแหละ มันทิ้งนายสาวไปหาเขาอย่างไม่ลังเล...

“บู้บี้ ทำไมตะกละอย่างนั้นล่ะลูก” หญิงสาวบ่น

“แม่ยังไง ลูกก็ยังงั้นแหละเนอะ..” เขาพูดกับเจ้าบู้บี้

“นี่คุณ...หาว่าพิชตะกละเหรอคะ” หญิงสาวตาคว่ำ

“.....ฮ่า...ฮ่า.......พูดเองนะนั่น” ชายหนุ่มอารมณ์ดี ตลอดหลายวันมานี้เขามักจะคิดถึงสาวน้อยตรงหน้า ยิ่งเวลาไปนั่งกินที่ไหน ภาพสาวน้อยจะชัดขึ้นมาทันที สงสัยหลัง ๆ มานี่จะกินข้าวกับหล่อนบ่อย จนเคยชินแล้วล่ะมั้ง

“พิชช่วยเก็บของนะคะ เจ้านายมาเหนื่อย ๆ เดี๋ยวจะได้พัก” หญิงสาวไม่รอให้เขาอนุญาต พยายามเก็บของที่เกลื่อน ๆ ให้เข้าที่เข้าทาง ทั้งที่ไม่ค่อยจะรู้ที่หรอก อย่างน้อยก็ตอบแทนน้ำจิตน้ำใจที่เขามีให้

ชายหนุ่มยื่นกล่องสีสวยใบใหญ่ให้ พิชญารับมา งง ๆ

“ของพิชเหรอคะ” หญิงสาวรับมาเปิดดู ถึงกับตาโต

“มันอยู่ในมือใครล่ะ” ราพณ์บอก สายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหมดจดของสาวน้อย

พิชญา หยิบออกมาอย่างเบามือ มันคือตุ๊กตา Brown & Cony น่ารักสุด ๆ หญิงสาวยิ้มปลื้ม หล่อนอยากได้มันมานานแล้ว เผลอตัวแนบแก้มกับตุ๊กตาตัวนุ่ม ดวงตาเป็นประกาย

“ไหนว่าเป็นสาวแล้ว...เด็กน้อยแท้ ๆ” ชายหนุ่มไม่รู้หรอก ว่าพิชญาชอบเจ้าตุ๊กตานี่ เพียงแต่เขานึกสนุก อยากรู้ คนที่ประกาศตัวว่าเป็นสาวแล้ว จะมีปฏิกิริยา ยังไง เวลาเจอตุ๊กตาน่ารักแบบนี้

“ฮึ...ฮึ....” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ

“ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวพนมมือไหว้

“ทีนี้ เจ้าบู้บี้ก็ตกกระป๋องเสียแล้วล่ะมั้ง” ราพณ์เอ่ยลอย ๆ ขณะอุ้มเจ้าบู้บี้ขึ้นมากอดเล่น

“พิชต่างหากที่จะตกกระป๋อง ดูสิคะ ได้ขนมไปไม่ยอมห่างเจ้านายเลย”

“.....ฮ่า...ฮ่า........เจ้าตัวเล็กมันอยู่เป็นต่างหาก”

“บู้บี้...กลับบ้านกันเถอะ...มาเร็ว..” พิชญาพยายามจะเรียกเจ้าบู้บี้ แต่มันกลับเมินเสียนี่ ขาเล็ก ๆ เคลื่อนไหวดุ๊กดิ๊ก พยายามจะไขว่คว้าสัมผัสหน้าชายหนุ่ม ไม่แม้แต่จะชายตามาทางนยสาวสักนิด

“หมั่นไส้.... กลับแล้วนะบู้บี้” หญิงสาวรวบของฝาก ทำแกล้งเดินออกไป เท่านั้นแหละเจ้าตัวเล็กดิ้นลงจากอ้อมกอดของราพณ์ วิ่งตามนายสาวของมันทันที

เสียงหัวเราะของสาวน้อยพิชญา ที่หลอกเจ้าบู้บี้ได้สำเร็จ ทำให้บ้านที่เงียบเหงา กลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาได้อย่างประหลาด ชายหนุ่มเผลอยิ้มให้กับภาพ ลูกหมาขาสั้น ๆ วิ่งซอยเท้าถี่ ๆ ไล่ตามผู้หญิงขายาวที่วิ่งวนหลอกล่อพาเจ้าตัวแสบกลับบ้านจนได้

“หายไปตั้งนาน มัวโอ้เอ้ทำอะไรอยู่...ยัยพิช” เสียงบ่นของคุณย่า ลอยมากระทบโสตประสาททันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น

“เจ้านายเขากลับมาพอดีค่ะ เลยชวนเข้าไปเลือกของฝาก นี่ไงคะคุณย่า” หญิงสาวชูถุงขนมที่หอบมาพะรุงพะรัง อวดผู้เป็นย่า

“เห็นแก่ของฟรี ระวังเถอะ ! เที่ยวตามเขาเข้าไปส่ง ๆ เขาจะล่อลวงไปทำอะไรมิดีมิร้ายสักวัน” คุณย่าปราม ถึงอย่างไรผู้สูงวัยก็ยังมองหลานสาวเป็นเด็กเล็ก ๆ เสมอ

“โธ่...คุณย่าขา ก็เขาตั้งใจซื้อมาฝากแล้วนี่คะ จะปฏิเสธให้เสียน้ำใจได้ยังไงล่ะคะ เจ้าบู้บี้ก็ยังได้ด้วยเลย” หญิงสาวเฉลี่ยความผิดให้เจ้าตัวเล็กด้วย ก็รับของกำนัลของเขามาเหมือนกันนี่นา

“นั่นแหละ เราน่ะผู้หญิง สำเหนียกไว้บ้าง พลาดพลั้งขึ้นมา ฉันขี้เกียจเอาปี๊บคลุมหัว”

“ค่ะ...คุณย่า..รับรอง พิชไม่ทำให้คุณย่าเสียใจแน่นอนค่ะ” หญิงสาวรับคำหนักแน่น เพราะท่านพร่ำสอนในเรื่องเหล่านี้จนหล่อนจำได้ขึ้นใจเลยทีเดียว

“ราพณ์ ขา.....” เสียงหวานนำมาก่อน โดยไม่ต้องเงยหน้ามองก็รู้ว่าใคร

“มีอะไรหรือเปล่าครับเรยา...ผมกำลังยุ่ง” ชายหนุ่มหน้าเครียด เลขาตัวดีปล่อยให้หล่อนเข้ามาได้ยังไง เขาอุตส่าห์สั่งไว้แล้วเชียว