7

ณ รีสอร์ทหรู ที่มีสนามกอล์ฟเปิดใหม่ ดูกว้างขวางสุดลูกหูลูกตา โดยเฉพาะเมื่อมองไปทางฝั่งที่ตั้งสนามกอล์ฟ อันเขียวขจีด้วยหญ้าเบอร์มิวด้าที่ได้รับการ ตัดแต่งไว้อย่างสวยงาม ราวกำมะหยี่เนื้อดี บรรยากาศเงียบสงบได้ยินกระทั่งเสียงนกร้อง อากาสสดชื่นเย็นสบาย ลมพัดเอื่อยระเรื่อยมาพาเอากลิ่นหอมนุ่ม คล้ายข้าวใหม่ผสมใบเตย ของดอกชมนาด มากระทบจมูก พิชญาสูดลมหายใจเข้าไว้เต็มปอด ถ้าหล่อนเอาไปฝากคุณย่าได้คงทำไปแล้ว ถือเป็นการมาทำงานที่ได้กำไรชีวิตจริง ๆ เพราะลำพังหล่อนเองไม่มีโอกาสมาพักสถานที่แบบนี้หรอก

เจ้านายหนุ่มบิดเนื้อบิดตัวไล่ความเมื่อยขบหลังจากลงจากรถ พิชญาสงสัยว่าเขามีคนขับรถไว้ทำไม ในเมื่อชอบที่จะขับรถเอง พี่เข็มบอกว่านาน ๆ เขาจะเรียกใช้คนขับรถ สักที แรก ๆ แฟนพี่เข็มหึงแทบแย่ หาว่าเจ้านายหาโอกาสจะจีบเลขาถึงชอบไปไหนมาไหนสองต่อสอง แต่พออยู่ ๆ ไปแล้ว ก็รู้ว่าคุณราพณ์ไม่ใช่คนอย่างนั้น ดูเหมือนเขาจะไม่ชอบผู้หญิงด้วยซ้ำ เจ้าประคู้ณ...ขอให้เจ้านายเป็นเกย์จริง ๆ ทีเถอะ พิชญาแอบหวัง

“ราพณ์ยกนาฬิกาข้อมือราคาเรือนล้านขึ้นดูเวลา ยังเหลืออีกเป็นชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด เขาเผื่อเวลาไว้สำหรับรถติด แต่พอหลุดปิ่นเกล้า มุ่งหน้าสู่เมืองกาญจน์รถก็เคลื่อนตัวได้คล่องขึ้น ทำให้มีเวลาเหลือมากพอที่จะให้สาวน้อยได้นั่งดื่มด่ำกับธรรมชาติได้เต็มที่ เพราะเขาแอบเห็นหล่อนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ถ้าหล่อนเป็นผู้ชายก็คงจะดี เขาคงจะให้ความสนิทสนมได้มากกว่านี้ แต่นี่หล่อนเป็นผู้หญิงไม่อยากให้มาพัวพันยุ่งยากด้วยทีหลัง จึงต้องปรามไว้ในแบบของเขา

“เป็นไงชอบที่นี่มั้ย” ราพณ์ถามอย่างอารมณ์ดีขึ้นกว่าเมื่อเช้ามาก

“ชอบค่ะ อากาศสดชื่นมาก....พิชเบื่อ ควันพิษในกรุงเทพฯ จะแย่”

“อยากมาทำงานที่นี่ไหมล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยถามขณะพาหล่อนมานั่งที่ระเบียงไม้ที่สร้างโอบล้อมต้นไม้ใหญ่ เป็นส่วนที่ใกล้ชิดกับธรรมชาติมากที่สุดของห้องอาหารนี้

“ได้เหรอคะ...เจ้าบู้บี้คงสนุกมากเลยถ้าอยู่ที่นี่....แต่คุณย่าคงไม่ยอม...แน่ ๆ ” สาวน้อยตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกาย อดคิดถึงเจ้าตัวเล็กไม่ได้ แต่ก็เพียงครู่เดียว เมื่อรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้

“สวัสดีค่ะ คุณราพณ์ ไม่คิดว่าจะมาถึงเร็วรอสักครู่นะคะ” สาวสวยเดินตรงรี่มาหายกมือไหว้อย่างนอบน้อมแถมเรียกชื่อเจ้านายได้ถูกต้องด้วย คงจะไม่ใช่เป็นการพบกันครั้งแรก หล่อนน่าจะเป็นผู้จัดการหรือตำแหน่งอะไรสักอย่าง แต่ไม่ใช่พนักงานเสริฟแน่ เพราะหล่อนแต่งตัวแตกต่างจากคนอื่น ดูสวยมีออร่ากว่าด้วย

“ไม่เป็นไรครับ คุณนลินี ตามสบายเถอะ แขกของผมเป็นยังไงบ้าง” ชายหนุ่มถามเสียงอ่อน

“ออกไปปั่นจักรยานตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ เดี๋ยวคงกลับ” หญิงสาวตอบใบหน้าเปื้อนยิ้ม แถมส่งเผื่อแผ่มาถึงสาวน้อยด้วย

“ไม่เป็นไร ยังอีกนานกว่าจะถึงเวลานัด ฝากดูแลด้วยนะครับ”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ พนักงานสาว ๆ แย่งกันดูแลเป็นพิเศษ ก็ แหม...คุณเขาหล่อขนาดนั้น” หญิงสาว เล่าเรื่อง ราวกับคนกันเอง

พิชญา นึกค่อนเจ้านายหนุ่ม ทีกับคุณนลินี เขาพูดดีด้วยได้ แต่กับหล่อน หาเรื่องตีรวนทุกคำ ไม่รู้เป็นศัตรูกันมาแต่ชาติปางไหน ...เฮ้อ...สงสัยจะเป็นเจ้ากรรมนายเวร

พนักงานลำเลียงอาหารเช้า มาวางให้เต็มโต๊ะ ไม่รู้ชายหนุ่มไปสั่งตอนไหน แต่ก็ช่างเหอะ เรื่องกินพิชญาสู้ตาย หล่อนจัดการอาหารตรงหน้าเงียบ ๆ ส่วนเจ้านายหนุ่มนั่งจิบกาแฟดำ อย่างเดียว ไม่เห็นแตะต้องอย่างอื่น โอว..เขาอยู่ได้ยังไงนะ..

“คุณราพณ์ ไม่กินอะไรเลย นอกจากกาแฟแก้วเดียว ไม่หิวแย่เหรอคะ” พออิ่มแล้วหล่อนจึงมีแก่ใจห่วงคนอื่น

“ผมไม่ใช่พวกท้องยุ้ง พุงกระสอบนี่”

อีกแล้ว เปิดช่องไม่ได้เลย

“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง” หญิงสาวพูดยานคาง แล้วหยุดแค่นั้น

“อย่างนี้น่ะ อย่างไหน หมายความว่าอะไร”

“ก็....เขาว่า คนที่ได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ มักจะหงุดง่าย แก่เร็วด้วย น่ะสิคะ ขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวรีบลุกขึ้นยืนเพื่อไปจัดการ แปรงฟันล้างมือ เติมหน้าเติมปาก เตรียมพร้อมเริ่มงาน

“เดี๋ยว....” ชายหนุ่มคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของพิชญาเพื่อให้หยุด แต่คงแรงไปหน่อยหญิงสาวไม่ทันได้ระวังตัว ทำเอาหล่อนเซล้มมานั่งตักเจ้านายหนุ่ม พอดิบพอดี จังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มก้มมามอง หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นมา ทำให้จมูกโด่งเป็นสัน สัมผัสเข้ากับแก้มใส ๆ อย่างจัง เป็นช่วงนาทีที่ยาวนานสำหรับหนุ่มสาวที่ต่างคน ต่างรู้สึกแปลก ๆ แต่ก็รีบผละออกจากกันทันทีที่รู้ตัว พนักงานที่ยืนรอบริการอยู่ห่าง ๆ ต่างพากันซ่อนหน้าอมยิ้ม

“นี่...คุณหลอกด่าผมใช่มั้ย” ราพณ์ทำเสียงดุ กลบเกลื่อน ไม่ใช่เขาไม่เคยใกล้ชิดผู้หญิง แต่พิชญาทำให้เขารู้สึก.. บอกไม่ถูก

“เปล่านี่คะ...เขาว่ามา..ก็เอามาว่าต่อเท่านั้นเอง จริง ๆ นะคะ” หญิงสาวรู้สึกประหม่า มือไม้เกะกะไปหมด แต่ก็แข็งใจเถียงเขาจนได้

“เอาล่ะ..จะไปไหนก็ไป แล้วกลับมาเร็ว ๆ ล่ะ” ชายหนุ่มตัดบท เมื่อแลเห็นชายร่างสูงราว 190 เห็นจะได้ ผมสีทอง เครื่องหน้าชัดเจน รวม ๆ แล้วหล่อ ราวเทพบุตรกรีก น่าจะเป็นคนนี้แหละที่คุณนลินีพูดถึง

พิชญา รีบแจ้นเข้าห้องน้ำ ได้แต่ยืนจ้องแก้มตัวเองบนกระจกเงาอยู่เป็นนาน...โธ่..พิชเอ๋ยพิช...แก้มฉันไม่เคยโดนชายใดดอมดมมาก่อน ดันมาพลาดพลั้งกับคนปากร้ายจนได้...ฮือ...ถ้าคุณย่ารู้..มีหวัง..โดนหยิกเนื้อเขียวแน่ หญิงสาวพยายามเช็ด ๆ ออกให้หมด นี่ถ้าเป็นแฟนกันจะไม่บ่นเลยซักคำ แต่นี่....โอย...ฉันจะบ้าตาย......

เลขาสาวออกมาเห็นเจ้านายนั่งคุย กับผู้ชายชาวต่างชาติ ก็เดาได้ทันทีว่าคงจะเป็นลูกค้าที่นัดไว้แน่ ๆ หล่อนรีบก้าวยาว ๆ เข้าไปหา รู้ตัวว่าพลาดอีกแล้ว เจ้านายเห็น เหมือนเขาจะรออยู่แล้ว เรียกเข้าไปแนะนำตัว แล้วก็คุยธุรกิจกันต่อ โดยหล่อนมีข้อมูลให้ครบถ้วนเหมือนเคย ดูว่าคู่ค้าจะพอใจมาก เขาขยันส่งยิ้มมาให้หล่อนด้วยสิ ในที่สุดก็นัดเซ็นสัญญากันในวันรุ่งขึ้น เอาล่ะสิ ! ปัญหาเกิด หล่อนไม่ได้เตรียมข้าวของเพื่อจะมาค้างคืนเสียด้วย