4

ราพณ์ ใช้เวลาไม่นาน ก็มาถึงโรงแรมหรู เขาเดินเข้าไปคุยกับประชาสัมพันธ์ เพียงครู่เดียว ทั้งเขาและหล่อน ก็พากันมาถึงชั้นบนสุด ของโรงแรมหรูกลางกรุง

ห้องสวีทใหญ่ที่สุดของโรงแรมแห่งนี้ คือจุดนัดพบคุยธุรกิจ มันช่างน่าประหลาดแท้ ๆ พิชญาไม่คาดคิดมาก่อน นี่ถ้าพี่เข็มไม่บอกไว้ก่อนว่าคุณราพณ์ ไม่ใช่ประเภทสมภารกินไก่วัดแล้วล่ะก็ หล่อนคงอกสั่นขวัญแขวนไปแล้ว วันแรกที่เข้าทำงาน เจ้านายก็พามาห้องสูทของโรงแรม...เฮ้อ! ...เจริญล่ะ ถ้าคุณย่ารู้คงให้หล่อนลาออกเสียวันนี้พรุ่งนี้เลยละมั้ง ถึงแม้ท่านจะไม่ค่อยพูดดี ๆ ด้วย แต่ หล่อนก็รู้ว่าท่านมีความห่วงใยให้แค่ไหน

เมื่อเจ้านายหนุ่มกับเลขาสาว เข้ามานั่งต่อหน้าลูกค้า หล่อนจึงถึงบางอ้อ ว่าทำไมคุณเข็มต้องหาเลขาด่วน ๆ ขนาดนี้ ซูซี่ ลูกค้าสาวใหญ่ชาวจีนแต่งตัวสบาย ๆ รออยู่แล้ว ชายหนุ่มนั่งลงคุยเป็นงานเป็นการด้วยภาษาอังกฤษ โดยมีหล่อนคอยบันทึกและเสริฟข้อมูลสำคัญ ๆ ให้อย่างรวดเร็ว หล่อนจัดหมวดหมู่มาเรียบร้อย ทั้งในไอแพดและเอกสารในแฟ้ม หล่อนศึกษา และพยายาม จดจำมาค่อนคืน ทำให้การเจรจาลื่นไหล ไม่มีสะดุด ดูท่าทางว่า อาจจะดีลกันได้ไม่ยากหากสำเร็จจริง คงจะเป็นลูกค้ารายใหญ่พอสมควร

ก่อนลากลับ ซูซี่ชื่นชมสาวน้อย บอกกับราพณ์ว่าเลขาของเขาเก่งมาก น่ารักด้วย หล่อนรู้สึกถูกชะตา ทำเอาพิชญายิ้มแก้มแทบแตก คิดในใจว่าขนาด วันแรกของการทำงานนะเนี่ย ฉันก็ลบคำสบประมาทของเจ้านายปากร้ายได้แล้ว...ฮึ...

“กินสิ รีบหน่อยนะ เดี๋ยวมีงานต่อช่วงบ่าย” ราพณ์พาเลขาคนใหม่ เข้ามาในห้องอาหารของโรงแรมแล้วสั่งอาหารมาสี่อย่าง โดยไม่ถามไถ่หล่อนเลยสักคำ ช่างไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาเลย... แถมยังเร่งให้รีบกินอีก

พิชญานั่งกินอาหารเงียบ ๆ หล่อนไม่เดือดร้อนอะไร ยิ่งกินฟรีด้วยแล้วไม่เคยปฏิเสธให้เจ้าภาพเสียน้ำใจ ส่วนราพณ์เขาลอบมองเลขาคนใหม่ ซึ่งวันนี้ถือว่าหล่อนทำงานใช้ได้ ถึงขั้นดีทีเดียวแตกต่างจากที่คิดไว้เยอะ แม้แต่ยามนี้ก็ไม่มีอาการประหม่าเคอะเขินเหมือนหญิงสาวทั่วไป ดูสิ..หล่อนช่าง กิน..กิน..และกิน เข้าไปได้จนเกลี้ยงทุกอย่าง ....สงสัยหล่อนจะรู้ว่าเขามองอยู่ จึงชะงัก

“ก็แค่เสียดายของ ไม่อยากกินทิ้งกินขว้าง สงสารชาวนาต่างหาก” พิชญาพูดแก้เก้อ เมื่อเจอสายตาเหมือนตำหนิจากชายหนุ่ม

“เหรอ.....นึกว่าตะกละ” เจ้านายหนุ่มลากเสียงยาว ตอนนี้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ความขุ่นมัวเมื่อเช้าหายไปสิ้น

“ก็แล้วแต่จะคิด เอาที่สบายใจเลยก็แล้วกัน” หญิงสาวเผลอจีบปากจีบคอเถียงราวกับเขาเป็นเพื่อน ไม่ใช่เจ้านาย

ชายหนุ่มหัวเราะ ฮึ ๆ เขาชอบมองปากรูปกระจับสีชมพูจาง ๆ เวลาที่เจ้าตัวจีบปากจีบคอเถียงดูมันน่าตลกพิลึก

“ไปค่ะ ดิฉันพร้อมแล้ว” หญิงสาวเอ่ยชวนอย่างลืมตัว หล่อนตื่นเต้นกับงานใหม่ หลังจากประสบความสำเร็จกับงานแรกไปแล้ว กำลังใจจึงมีมาเป็นกอง เรียกว่ากำลังร้อนวิชาคงได้

บ่ายวันนั้น พิชญาง่วนอยู่กับการ สรุปรายละเอียดดีลล่าสุด ศึกษาและเตรียมข้อมูลสำหรับนัดหมายในวันพรุ่งนี้ ส่วนเจ้านายหนุ่มทำงานเงียบอยู่ในห้องตั้งแต่กลับมา ค่อยยังชั่วที่เขาไม่มาจุกจิกจู้จี้กับหล่อน กระทั่งบ่ายสามโมงเป๊ะ หล่อนจึงยกกาแฟดำ ไม่ใส่น้ำตาลเข้าไปให้ในห้องตามที่พี่เข็มกำชับไว้ เขาไม่ได้เงยหน้ามองด้วยซ้ำ กระทั่งหล่อนกำลังจะออกจากห้อง จึงเรียกไว้

“พิชญา พรุ่งนี้ มาพบที่นี่ หกโมงเช้านะ” ราพณ์บอกเรียบ ๆ ไม่ได้ขยายความอะไร

“ทำไม มีปัญหาอะไร หรือว่าเธอทำไม่ได้” เขาพูดต่ออย่างหัวเสีย ที่ได้รับความเงียบเป็นคำตอบ

“ทำได้ค่ะ..” หญิงสาวรู้อยู่แล้วว่า พรุ่งนี้เจ้านายมีนัดที่เมืองกาญจน์ นัยว่ามีลูกค้าทางยุโรปมาพักผ่อนที่นั่น ก็คงจะนัดคุยธุรกิจเหมือนเคย แต่ที่นิ่งเพราะกำลังตัดสินใจว่าจะถามเขาดีมั้ยว่า หล่อนจะเบิกโอทีได้หรือเปล่า

“เรื่องโอที เธอเบิกได้ตามสิทธินะ ฉันไม่ชอบเอาเปรียบใคร” ราพณ์พูดเหมือนรู้ใจ

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยิ้ม จนเห็นฟันซี่เล็ก ๆ เรียงเป็นระเบียบ ชอบใจที่เจ้านายพูดอย่างรู้ใจ เอาเถอะ ถึงจะปากร้ายแต่ใจป้ำ ก็ถือว่าโอเค หยวน ๆ กันไป

“ราพณ์คะ ทำไมไม่ยอมรับโทรศัพท์ เรยา คะ” หญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าเรยาปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับกลิ่นน้ำหอมเย้ายวน เข้ากับรูปทรงองเอวอรชรของหล่อนอย่างเหมาะเจาะ

“เดี๋ยว คุณพิชญาอย่าเพิ่งไป รอเอาเอกสารกลับไปด้วย” เจ้านายหนุ่มเอ่ยกับเลขาสาว หวังว่าหล่อนคงมีไหวพริบพอ

พิชญา ยืนนิ่ง รับรู้ถึงสถานการณ์ไม่ชอบมาพากล หล่อนปิดปากสนิทยอมไหลตามน้ำไปก่อน

“เรยา คุณมีอะไรหรือเปล่า ผมกำลังยุ่ง” ชายหนุ่มไล่หล่อนกลาย ๆ เรยาเป็นลูกสาวของเพื่อนมารดาที่ผู้ใหญ่อยากให้ทำความรู้จักกัน เขาถึงได้เกรงใจ ยอมอดทนกับหล่อนมาพอสมควรแล้ว สำหรับเขามันเป็นไปไม่ได้ ที่จะให้ผู้หญิงอย่างเรยามาเป็นตัวถ่วง คอยดูสิถ้าได้แต่งงานกันจริง ๆ หล่อนคงจะเรียกร้องอะไรต่อมิอะไร จนเขาไม่เป็นตัวของตัวเอง แค่ต้องอาศัยอยู่ภายใต้คฤหาสน์ของตระกูลใหญ่ที่มีแต่ความวุ่นวายเขายังทนไม่ได้ ต้องแยกตัวออกมาซื้อบ้านอยู่คนเดียว แล้วจะหวังให้เขาแต่งงานมีครอบครัวล่ะก็ ไม่มีทาง !

“ทำไมคะ ยุ่งอยู่กับอะไรหรือคะ... หรือว่า...แต่เอ๊ะ ! ..นี่ไม่ใช่คุณเข็มนี่” หญิงสาวเพิ่งสังเกตุหญิงสาวหน้าอ่อนใสที่ยืนอยู่ข้างประตู รู้สึกไม่ชอบใจ ไม่ชอบหน้า ก็ไม่ชอบผู้หญิงทุกคนนั่นแหละที่เข้าใกล้ ผู้ชายของหล่อน

“คุณเข็มเขาลา...” ชายหนุ่มพูดแค่นั้น ไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องอธิบายอะไร

“ไม่รู้ล่ะ วันนี้เรยาจะรอ จนกว่าราพณ์จะเสร็จงาน แล้วเราค่อยไปหาอะไรกินอร่อย ๆ กันนะคะ” หญิงสาวไปหยุดยืนข้างเก้าอี้ตัวใหญ่ของชายหนุ่ม

“ไม่ได้หรอกเรยา ผมไม่รู้ว่างานจะเสร็จเมื่อไหร่ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน วันมะรืนค่อยไปนะครับ” ราพณ์บอกปัด เอาตัวรอดไปก่อน

“ก็ได้ค่ะ อย่าลืมอีกนะคะ” เรยาเสียงอ่อนลง ถือโอกาสนั่งตัก แล้วโน้มคอชายหนุ่มลงมาจุ๊บอย่างรวดเร็ว ตามด้วยเสียงหัวเราะคิกคักของเจ้าหล่อน

พิชญา ตกใจตาโต ยกมือขึ้นปิดปากเกรงจะหลุดเสียงอะไรออกไป นึกไม่ถึงว่าหญิงสาวจะกล้าแสดงกิริยาแบบนั้นต่อหน้า คนแปลกหน้าอย่างหล่อน สงสัยถ้าอยู่กันสองคน ไม่รู้จะไปถึงไหนต่อไหน....อึ๋ย....