3

“ไม่เป็นไรค่ะพี่เข็ม พิชพอหาได้” หญิงสาวรู้สึกสนิทสนมกับคุณเลขาได้รวดเร็ว แต่ก็อดเกรงใจไม่ได้ และหล่อนก็ได้เตรียมสิ่งเหล่านี้ไว้บ้างแล้ว จากน้ำพักน้ำแรงค่ารับจ้างเขียนบทความของหล่อน ที่หล่อนเริ่มทำเพื่อหารายได้พิเศษตั้งแต่ขึ้นปีสองแล้ว คนงกอย่างหล่อนน่ะเหรอ ไม่มีทางเสียเงินอย่างไม่คุ้มค่า หล่อนเลือกซื้อเสื้อผ้ามือสอง เลือกเฉพาะของแบรนด์ดัง เอามาซักรีดให้เอี่ยมอ่อง แค่นี้ก็ดูดีได้ แต่เสียเงินแค่นิดเดียว

“น่ารักจริง ๆ ค่ะน้องพิช ถ้ามีปัญหาอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดเวลาเลยนะคะ คุณราพณ์น่ะ เธอจู้จี้ ขี้โมโหก็จริง แต่จิตใจดีนะคะ เรื่องเจ้าชู้ไม่มีแน่นอน ไม่ใช่ประเภทสมภารกินไก่วัด พี่อยู่มานาน เห็นพนักงานสาว ๆ คนไหน ทำเป็นทอดสะพาน อยากเลื่อนตำแหน่งเป็นเจ้าของบริษัทล่ะก็ รายไหนรายนั้น ถูกเชิญออกหมด จนแทบจะไม่มีพนักงานผู้หญิงเหลืออยู่แล้วเนี่ย” เข็มเล่าขำ ๆ เหมือนเตือนทางอ้อมว่าถ้าคิดจะอยู่นาน ๆ อย่าทำแบบนี้

“พิชจะพยายามทำให้ดีที่สุดนะคะ เท่าที่พี่ให้โอกาสเด็กจบใหม่ไม่มีประสบการณ์อย่างพิช เข้าทำงานก็ขอบคุณมากแล้วค่ะ” พิชญายกมือไหว้ ด้วยความซาบซึ้งจากใจ

“ฮัลโหล...สวัสดีค่ะพี่เข็ม” พิชญากระหืดกระหอบรับโทรศัพท์ ในขณะที่วิ่งเข้าไปในอาคารสำนักงาน ที่หล่อนเพิ่งจะเริ่มงานใหม่วันนี้ ดูนาฬิกาเหลือเวลาอีก 7 นาที หล่อนจะต้องไปถึงก่อนสัก 5 นาทีกำลังดี

“ถึงหรือยังคะ เจ้านายโทรมาเล้ง ๆ กับพี่ใหญ่แล้ว ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย”

“ถึงหน้าสำนักงานแล้วค่ะ อีก 2 นาทีถึงห้องท่านประธานแน่นอนค่ะพี่เข็ม” พิชญาตอบกลับไม่ค่อยจะเป็นคำ หล่อนแทบจะหายใจไม่ทัน

“โอย..โล่งอก..ขอบใจนะจ๊ะ ที่ไม่ทำให้ผิดหวัง”

หญิงสาววิ่งมาถึงหน้าห้องท่านประธาน สูดหายใจเข้าปอดเต็มที่ ก่อนจะเคาะประตูและเปิดเข้าไป หล่อน แลเห็นร่างสูงของชายหนุ่มในชุดสูทสากล มองจากด้านหลังยังเห็นถึงความเนี๊ยบ ตั้งแต่หัวจรดเท้า อยากรู้ว่าข้างหน้าจะหล่อขนาดไหน

“....คุณ......” พิชญา ตาเบิกโพลง ร่างกายถูกตรึงอยู่กับที่ ราวกับเจอเหตุการณ์หลอนสุด ๆ ทันทีที่ท่านประธานหันมา

“...นี่.......เธอ......” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น พร้อมกับใบหน้าที่เครียดถมึงทึง อย่างไม่สบอารมณ์

บทที่ 2

“คุณเข็ม คุณส่งใครมาให้ผม ผมไม่ได้ต้องการเด็กฝึกงาน ผมต้องการเลขามืออาชีพ เข้าใจมั้ย !” ชายหนุ่มกระแทกเสียงใส่โทรศัพท์ ขณะที่สายตาจ้องเขม็งอยู่บนใบหน้าอ่อนใส ที่เคลือบด้วยเครื่องสำอางบางเบาราวกับไม่ได้แต่งแต้ม เขาจำได้ทันทีว่าหล่อน คือยัยเด็กบ้า เมื่อวานแน่ ๆ ตากลมๆ จมูกโด่งสวย กับปากรูปกระจับอิ่มเต็ม แต่เวลาพูดออกมามันตรงกันข้ามกับรูปลักษณ์โดยสิ้นเชิง

พิชญากำมือแน่น หน้าแดงก่ำปากเม้มสนิท หล่อนพยายามสะกดกลั้นเต็มที่ แม้กำลังโดน ดูถูกด้วยคำพูดและสายตาก็ตาม หล่อนยังมีเวลาเอาคืนถมไป อดทนไปก่อน...พิชญา..อดทนไว้ เพราะที่สำคัญที่สุด คือเงินเดือนที่สูงกว่ามาตรฐานปริญญาตรีทั่วไปพร้อมโอที

ไม่รู้ว่าพี่เข็มพูดอะไร เขาจึงสงบลงได้ อย่างไม่น่าเชื่อ

“ไปกันได้แล้ว พร้อมใช่มั้ย” ราพณ์จำใจต้องโอนอ่อนผ่อนตามคุณเข็มไปก่อน เพราะหล่อนตอบกลับมาว่าเด็กคนนี้มีความตั้งใจสูง และเมื่อวานก็เข้ามาให้หล่อนสอนงานอย่างไม่อิดออดจนค่ำ หล่อนมั่นใจว่าเด็กคนนี้ต้องเป็นเลขาที่ดีได้แน่ ๆ ....ฮึ...คุณเข็มยังไม่เจอฝีปากแม่นี่สินะ...ถ้าไม่ดีจริงอย่างที่คุยไว้ล่ะก็ เธอได้กระเด็นแน่ ยัยเด็กบ้าชายหนุ่มคาดโทษในใจ

วันนี้ราพณ์ขับรถเอง โดยมีเลขาคนใหม่ขึ้นนั่งเคียงคู่ทางตอนหน้า กระโปรงสั้นร่นขึ้นมาอวดขาเรียวยาวผิวเนื้อเนียนละเอียด ชายหนุ่มปรายตามามองแวบเดียว ก็เบนสายตามองตรงไปข้างหน้า ริมฝีปากเหยียดยิ้มหยัน หญิงสาวเพิ่งรู้ตัวรีบดึงกระเป๋าใบใหญ่มาปิดบังจนมิดชิด ทั้งที่เมื่อเช้าหล่อนได้ยืนเช็คตัวเองหน้ากระจกแล้วว่าไม่ได้สั้นจนน่าเกลียด อย่างที่เขาว่า อาจจะเพราะหล่อนรีบร้อนเดินตามเขาให้ทัน ขึ้นรถก็รีบ เลยไม่ได้ทันระวังก็เป็นได้

“ตั้งใจใส่มาอวด แล้วปิดทำไม มันไม่ทันแล้วมั้งแม่คุณ” ชายหนุ่มพูดกวน ๆ ชวนทะเลาะ

“ขอโทษค่ะ...เกรงว่าคุณจะเข้าใจผิดแล้วค่ะ” หญิงสาวกัดฟันพูด

“ก็ไม่เห็นจะเข้าใจยากตรงไหน ของมันเห็น ๆ กันอยู่” เขาเน้นเสียง

“ดิฉันพยายามแต่งตัวให้เหมาะสมกับภาพลักษณ์ของบริษัทที่สุดแล้วค่ะ” หญิงสาวชี้แจงอย่างใจเย็น หล่อนมั่นใจว่า เดรสสั้น คลุมด้วยสูทเท่ห์ ๆ กับรองเท้าส้นสูง สามนิ้วนั้นทำให้ดูดี ขนาดคุณย่ายังชื่นชม ว่าวันนี้หล่อนแต่งตัวสามผ่าน สงสัยจะติดมาจากรายการเพลงที่ท่านชอบดู

“จะบอกว่า ทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อบริษัท ว่างั้น?” ชายหนุ่มยังรวนไม่เลิก เขารู้สึกสนุกที่ได้ต่อปากต่อคำกับยัยเด็กบ้า...อ้อ..ไม่ใช่สิ..คงไม่เด็กแล้วล่ะ...เมื่อวานหล่อนแต่งตัวอย่างกับเด็กกะโปโล แต่วันนี้เธอมาในลุคสาวมั่น สวยเก๋ไก๋เชียวล่ะ ผมซอยสั้นเผยให้เห็นต้นคอขาวผ่องนั่น มันช่วยเสริมให้หล่อนดูคล่องแคล่วขึ้นมาก ถ้าไม่นับเรื่องเมื่อวาน บุคลิกแบบนี้แหล่ะที่เขาชอบ สาวลุย ๆ ไม่อืดอาด วางท่า เป็นนางหงส์

“ถ้าใช่ คุณจะขึ้นเงินเดือนให้ดิฉันเหรอคะ” พิชญาอดที่จะยอกย้อนไม่ได้ ทั้งที่ตั้งใจจะเงียบ ไม่อยากเถียง เพราะเสียดายตัวเลขเงินเดือนที่พี่เข็มแจ้งกับหล่อน กลัวจะปลิวง่าย ๆ เหมือนกัน

“เปล่า ! ถ้าไม่ใช่ ผมจะลดเงินเดือนคุณต่างหาก” ชายหนุ่มขู่ เขาเริ่มจับทางสาวน้อยถูก

“งก..ชะมัด” หญิงสาวพึมพำในลำคอ