2

พิชญา อุ้มเจ้าบู้บี้มาหลังบ้าน เตรียมอุปกรณ์ พวกเศษไม้ ค้อน ตะปู มาพร้อมก็เลือกทำเลเหมาะ ๆ อดที่จะมองไปบ้านข้าง ๆ ไม่ได้ ยังโกรธกรุ่น ๆ อยู่เลย ผู้ชายอะไร ปากร้ายชะมัด

“คุณหนูพิช ทำอะไรเหรอคะ” แป้นเข้ามาด้อม ๆ มอง ๆ

“ทำคอกให้เจ้าบู้บี้ค่ะ เผื่อได้งาน จะได้ไม่ต้องห่วง ตัวมันเล็ก อีกสักเดือนสองเดือนก็คงลอดรั้วออกไปข้างนอกไม่ได้แล้วล่ะ”

“มาค่ะ...พี่แป้นช่วยเป็นลูกมือ”

หญิงสาวต่างวัยช่วยกันทำคอกแบบง่าย ๆ ตอกตะปูบ้าง ใช้เชือกผูกบ้าง แก้ ๆ รื้อ ๆ ในที่สุดก็สำเร็จจนได้ เวลาล่วงเลยไปนานเท่าไรไม่รู้ แต่รู้ตัวอีกที ก็ต้องตกใจ ที่ไม่เห็นเจ้าบู้บี้นอนอยู่ที่เดิม ทั้งสอง ช่วยกันหาก็ไร้เงาเจ้าตัวเล็ก หรือว่า....หญิงสาวนึกขึ้นมาได้ ออกวิ่งสุดฝีเท้า

“ตายแล้ว...บู้บี้.....” พิชญาได้แต่ครางเมื่อเห็นเจ้าบู้บี้ เข้าไปอยู่ในรั้วบ้านของผู้ชายปากร้าย...โอย..จิเป็นลม...

“อะไรของเธออีกเนี่ย” ราพณ์ หงุดหงิดที่เห็นยัยเด็กไม่มีมารยาท มายืนเกาะรั้ว ชะเง้อชะแง้ โบกไม้โบกมือเหมือนคุยกับใคร ชายหนุ่มยอมละมือจากงานที่ทำ จำใจเดินออกมาหา เพราะบ้านเขาไม่มีคนทำงานแบบประจำ ไม่ว่าจะเป็นคนสวน หรือแม่บ้าน ล้วนจ้างมาแบบไป-กลับทั้งสิ้น เพราะเขาไม่ชอบคนพลุกพล่าน ส่วนเรื่องอาหารการกินก็จัดการให้เสร็จ จากนอกบ้าน มีบ้างที่ซื้ออาหารแช่เข็งเก็บไว้ แต่ก็ไม่ค่อยได้กินมัน เพราะส่วนใหญ่เขาจะกลับดึก มีวันนี้ที่กลับเข้ามาช่วงสาย ก็เป็นเรื่องจนได้

“มีอะไรอีก หรือจะกลับใจ มาชดใช้ค่าเสียหาย...ห๊ะ” ชายหนุ่มถามเสียงดุ

“คือว่า....ฉันมาตามเจ้าบู้บี้” หญิงสาวปากกล้าหายไป หล่อนจำเป็นต้องอ่อนเข้าหา เพราะเจ้าบู้บี้กำลังเอาขาเล็ก ๆ พยายามขุดคุ้ยสนามหญ้าที่ตัดไว้เรียบสวยราวกับถักทอด้วยกำมะหยี่สีเขียว

“มันจะเข้ามาทำไมในนี้ ไม่มีหรอก” ชายหนุ่มปฏิเสธ ไม่ทันได้เห็นเจ้าหมาชื่อน่าเกลียด

“เอ่อ ! คือว่า...มัน..อยู่โน่นแน่ะค่ะ” หญิงสาวพูดออกไป พร้อมกับชี้มือไปที่เจ้าตัวเล็กที่กำลังสนุกสุด ๆ หล่อนแทบจะกลั้นหายใจ เดี๋ยวอีตาหน้าดุนี่คงต้องแผดเสียง สนั่นหวั่นไหว

ชายหนุ่มเดินกลับไปคว้าตัวเจ้าบู้บี้ มาอุ้มไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างปัดเศษดิน เศษหญ้าให้อย่างเบามือ หญิงสาวแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เป็นไปได้หรือ ทีแรกคิดว่า เจ้าบู้บี้จะแหลกคามือยักษ์ปักหลั่นเสียแล้ว แต่มันกลับทำท่าประจบประแจง เลียมือให้เขาเสียนี่ อยู่เป็นจริง.. จริ๊ง..ลูกแม่

“อ๊ะ...ดูแลดี ๆ หน่อย รักจะเลี้ยงหมาก็ต้องดูแลให้ดี ไม่ใช่พอมันโต ไม่น่ารักแล้วก็เอาไปทิ้งขว้าง ถ้าอย่างนั้นอย่าเลี้ยงดีกว่า”ชายหนุ่ม ยื่นเจ้าบูบี้มาให้ พร้อมกับอบรมเสียยืดยาว

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวพูดได้แค่นั้นจริง ๆ กลัวจะสะกิด ต่อมโมโหของเขาเข้าให้อีก

“อีกอย่างนะ ทีหน้าทีหลัง ตั้งชื่อหมาน่ะสงสารมันบ้าง ตั้งมาได้ บู้บี้” ชายหนุ่มส่ายหัว ละเหี่ยใจ ก่อนจะหันหลังกลับไม่รอให้ ยัยเด็กบ้าได้ตอบโต้

พิชญา ได้แต่ยืนหน้าเหวอ อ้าปากค้าง คนอะไร ! หาเรื่องด่ากระทั่งชื่อหมา...คนบ้า....

“นี่คุณเข็ม ยังไงพรุ่งนี้เช้าผมก็ต้องมีเลขาไปด้วย คุณจะทำอย่างนี้ไม่ได้” ราพณ์ พูดจนเกือบจะเป็นการ ตะโกนใส่โทรศัพท์เสียงดังลั่น เขาอารมณ์เสียตั้งแต่รู้ว่าเลขาคู่ใจมาขอลาออกเพราะตั้งครรภ์ แต่ก็ยังพอทำใจได้ว่า หล่อนรับปากจะสอนงานคนใหม่ให้ก่อน แล้วนี่อะไร..เขายังไม่ได้คัดเลือกเลขาใหม่เลยด้วยซ้ำ หล่อนก็มาบอกขอลาหยุดงานกระทันหัน ในเมื่อพรุ่งนี้เขามีนัดกับลูกค้าจากต่างประเทศ เขาจะไปโดยไม่มีเลขาได้ยังไง ครั้นจะพาพนักงานผู้ชายไปแทนก็ไม่เหมาะ เพราะภาพลักษณ์เป็นสิ่งสำคัญสำหรับธุรกิจระดับนี้อย่างยิ่ง

“แต่ คุณราพณ์คะ เข็มจำเป็นจริง ๆ ค่ะ เอาอย่างนี้มั้ยคะ ถ้าพรุ่งนี้เข็มมีเลขาไปแทนได้แน่ ๆ จะได้ไหมคะ” เข็มเลขาคนเก่ง ต่อรอง

“ก็ได้ ถ้าคุณหาได้ทัน ผมก็ไม่ขัดข้อง” ชายหนุ่มเป่าลมออกทางปาก วันนี้มันเป็นวันโลกาวินาศหรือยังไง เจอแต่เรื่องแย่ ๆ โดยเฉพาะยัยเด็กบ้านั่น นึกถึงแล้วมันคันหัวใจขึ้นมาจริง ๆ

เข็ม เลขาสาว ค้นหาเบอร์โทรศัพท์ เด็กใหม่ที่มาสมัครงานเมื่อวาน มีอยู่คนนึงหน่วยก้านดี สวย สง่า ดูดี มีรสนิยม ช่วยส่งเสริมภาพลักษณ์ของบริษัทได้แน่ ๆ เพราะบริษัททำเกี่ยวกับเครื่องสำอาง น้ำหอม และอาหารเสริม ล้วนเกี่ยวกับความสวยความงามทั้งสิ้น ดังนั้นพนักงานจึงต้องดูดี โดยเฉพาะผู้บริหารกับเลขา ที่ต้องติดต่องาน หรือบางทีก็ต้องออกสื่อ จึงต้องดูแลภาพลักษณ์เป็นพิเศษ

แต่โชคไม่เข้าข้างเสียเลย เจ้าหล่อนปฏิเสธเร็วปรื๋อ เมื่อรู้ว่าต้องเริ่มงานพรุ่งนี้เช้า อ้างเตรียมตัวไม่ทัน เฮ้อ ! เด็กสมัยนี้...

จริงสิ ! มีอีกคน ถึงจะไม่สวยเท่าคนแรกแต่หน้าใส ๆ นั่นก็น่าจะพอได้

“ฮัลโหล..พิชญาค่ะ” หญิงสาวรับโทรศัพท์ในขณะที่ตาจับจ้องอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ หล่อนกำลังไล่ กรอกใบสมัครงานส่งไปยังบริษัทต่าง ๆ เพียงเพราะต้องการหางานให้ได้เร็วที่สุด

“จากบริษัทอาร์เค ออร่า ค่ะ คุณพิชญา พร้อมที่จะเริ่มงานพรุ่งนี้เช้ามั้ยคะ”

“คะ..พร้อม...พร้อมมากค่ะ” หญิงสาวตอบโดยไม่ต้องคิดนาน ละความสนใจจากสิ่งที่กำลังทำทันที นั่งตัวตรงอย่างตั้งอกตั้งใจ ไม่คิดไม่ฝันว่าหล่อนจะได้งานจากที่นี่ เรียกได้ว่าความหวังแทบไม่มี ตั้งแต่ก้าวเข้าไปยื่นใบสมัครด้วยตัวเอง ที่สำนักงานใหญ่ อันโอ่อ่า โก้หรู ทำให้หล่อนดูตัวลีบเล็ก เหมือนเข้ามาผิดที่ผิดทาง ยังไงก็ไม่รู้

“แต่มีข้อแม้อยู่นิดนึงค่ะ คือพรุ่งนี้ต้องออกไปพบลูกค้า กับท่านประธานแต่เช้าเลยนะคะ ดังนั้นวันนี้ต้องเข้ามาเรียนรู้งานกับพี่เข็มก่อนที่จะเริ่มงาน น้องพิชญาจะสะดวกมั้ยคะ” เข็มใจชื้นที่สาวน้อยตอบรับ ไม่เกี่ยงงอน เลยนับเนื่องเป็นพี่น้องเสียเลย

“ได้ค่ะ อีกสักครึ่งชั่วโมงนะคะ” หญิงสาวตอบกลับ กระตือรือร้นเต็มที่ คว้าตัวเจ้าบู้บี้ที่นอนหลับ ไม่รู้เรื่อง เข้ามากอดอย่างดีใจ ก่อนจะไม่ลืมพามันไปอยู่ในคอกใหม่ แล้วรีบแต่งตัวลวก ๆ ออกไปตามนัด

“สวัสดีค่ะ คุณเข็ม” พิชญามาถึงตามเวลานัด ด้วยกางเกงยีนส์ขาเดฟ เสื้อเชิ้ตเข้ารูป ง่าย ๆ แต่ก็น่ารักไปอีกแบบ

“สวัสดีค่ะ เรียกพี่เข็มก็ได้” เข็มรู้สึกถูกชะตากับพิชญาขึ้นมาเป็นพิเศษ อาจจะเป็น เพราะชอบความกระตือรือร้นของหล่อนก็ได้

เข็มเริ่มอธิบายภารกิจหน้าที่เลขาของคุณราพณ์ ซึ่งจะมีขอบเขตกว้างขวางกว่าเลขาทั่วไป ให้สาวน้อยพิชญาฟังคร่าว ๆ หลังจากนั้นก็เตรียมข้อมูล รายละเอียด และอธิบายสิ่งที่ต้องทำพรุ่งนี้ให้ทราบ รวมถึงการดูแลภาพลักษณ์ของตัวเองให้ดูดีด้วย

“ขอโทษนะคะ...น้องพิช เตรียมเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าทันมั้ยคะ ถ้าไม่ทันเนี่ย พี่เข็มมีให้ยืมนะคะ” เข็มเอ็นดูหญิงสาวถึงขนาด เอ่ยปากให้ยืมของรักของหวงกันเลยทีเดียว