33

“นี่ไงคะ หน้าตาดีไหมคะ” พิชญายกถาดเค้กขึ้นอวด

“แน่ใจนะฮะ ว่ากินได้” ชายหนุ่มพิจารณา แล้วไม่รู้ว่าจะเรียกขนมตรงหน้าว่าอะไรดี

“กินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน ไม่เปลือง” ดุจดาวหมั่นไส้

“โธ่ ผมล้อเล่น อย่าโกรธกันน๊า....” ชายหนุ่มยื่นหน้ามาใกล้ โดนดุจดาวถลึงตาใส่ ถึงกับคอหด

พิชญายิ้ม เห็นการหยอกเย้าของทั้งคู่แล้ว อยากให้ชอบกันจริง ๆ แต่เกรงว่าจะกำมะลออย่างคู่ของหล่อนน่ะสิ ถ้าหล่อนไม่รู้เรื่องราวความสัมพันธ์ของชายหนุ่ม มาก่อน ก็คงคิดว่าคุณคิมกำลังจีบพี่ดาวแน่ ๆ .......เสียดาย.......ทำไมผู้ชายน่ารัก ๆ เขาถึงได้ชอบจับคู่กันเองหมดนะ

“คุณพิช น่าจะชวนพี่ราพณ์มาด้วยนะฮะ” ชายหนุ่มเข้าเรื่อง

“คุณราพณ์ คงไม่ชอบอะไรแบบนี้หรอกค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงเบาหวิว

“ใครว่าล่ะฮะ ตอนอยู่อังกฤษพี่ราพณ์นี่เชฟประจำบ้านเลยแหละ ไม่ค่อยยอมเดทกับใคร วันหยุดก็หมกตัวอยู่ก้นครัว หรือไม่ก็อ่านหนังสือ”

“ไม่ต้องบอกก็รู้ เรื่องเจ้าชู้คงไม่มีใครสู้คุณได้อยู่แล้ว” ดุจดาวอดที่จะเหน็บไม่ได้

“นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ผมเลิกหมดแล้วนะฮะ”

คิม โชว์ฝีมือผัดสปาเก็ตตี้ไก่สับ มีดุจดาวเป็นลูกมืออยู่ข้าง ๆ ทำไป ก็เถียงกันไป กลายเป็นความเคยชินของคู่นี้เสียแล้ว ที่มักจะมีความเห็นแย้งกันแทบจะทุกเรื่อง ส่วนพิชญาก็ลงมือคั้นน้ำส้มสด ๆ และตระเตรียมจัดโต๊ะอาหาร ทั้งสามนั่งกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย ดูเหมือนคิมจะช่วยให้บรรยากาศสนุกสนาน โดยสรรหาเรื่องตลกมาเล่า ทำให้มีเสียงหัวเราะสลับเป็นระยะ กระทั่งเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พิชญาเห็นว่าควรจะกลับบ้านได้แล้ว จึงเอ่ยปากลาเจ้าของห้อง

“ขอบคุณนะคะ พี่ดาว วันนี้พิชสนุกมากเลยค่ะ แต่คงต้องกลับแล้วเดี๋ยวจะดึกเกินไป”

“ไม่ต้องกังวลหรอกฮะคุณพิช เดี๋ยวก็มีคนมารับ” คิมบอก

“เอ๊ะ พิชไม่ได้นัดใครไว้นะคะ” หญิงสาวใจเต้นแรง หรือจะเป็นคุณราพณ์

“คุณพิชไม่ได้นัด แต่มีคนอาสามารับเองแหละครับ”

เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น

“ผมไปเปิดให้เองฮะ”

ราพณ์เดินเข้ามา หญิงสาวกะแล้วว่าต้องเป็นเขา คุณคิมคงไลน์บอก ไม่รู้ว่าคู่นี้เขาคิดจะทำอะไรกันแน่ แต่ดูไปแล้ว ก็ไม่เห็นมีอะไร หรือว่าหล่อนอาจจะระแวงไปเองก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ อย่ามาเกลี้ยกล่อมให้หล่อนแต่งงานด้วย ไม่ยอมเด็ดขาด

“คุณราพณ์นี่น่ารักนะคะ อุตส่าห์มารับน้องพิชด้วย” ดุจดาวเอ่ยชม

“ก็มีแฟนอยู่คนเดียวนี่ครับ ไม่ห่วงเขาก็ไม่รู้จะห่วงใคร” ชายหนุ่มพูดหวาน ๆ ก็เป็น

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่เมื่อเย็นไม่ได้บอก เกรงใจคุณราพณ์น่ะค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ ไปกันเถอะคุณ” ชายหนุ่มหันมาคว้ามือนุ่มนิ่มไว้ ชวนกลับบ้าน

“เดี๋ยวพิชไปหยิบกระเป๋าก่อนนะคะ” หญิงสาวแกะมือเขาออก คิดว่าคงหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าไม่ได้เสียแล้ว

เมื่อเข้ามานั่งด้วยกันในรถ หญิงสาวเปิดฉาก ปล่อยหมัดตรงทันที

“คุณราพณ์อย่าพยายามเลยค่ะ ยังไงพิชก็ไม่รับงานนี้แน่นอน” พิชญาพูดโพล่งออกไป หล่อนไม่ชอบความคลุมเครือ อึดอัด

“ผมถามจริง ๆ เถอะ คุณมีใครอยู่ในใจหรือไง ถึงได้แข็งขืน ไม่ยอมแบบนี้” ราพณ์ถามอย่างอ่อนใจ

“มันไม่เกี่ยวกับว่ามีหรือไม่มี ประเด็นคือ พิชจะแต่งงานด้วยความรักเท่านั้นค่ะ”

“เพ้อเจ้อ ความรักหน้าตาเป็นยังไง รู้จักเหรอ” ชายหนุ่มถามกวน ๆ

“ไม่รู้จัก แต่พิชเชื่อว่า เมื่อเขาเข้ามา เราจะรู้สึกได้เอง”

“อืม...แล้วเคยรู้สึกกับใครหรือยัง”

“คนไม่มีหัวใจอย่างคุณราพณ์ไม่มีวันเข้าใจหรอกค่ะ” หญิงสาวตัดบท ไม่อยากจะพูด ยังไงเขาก็ไม่เข้าใจ

“รู้ได้ยังไงว่าผมไม่มีหัวใจ”

“ก็คุณไม่เคยเชื่อ ไม่ศรัทธาในความรัก ใช้สมองตัดสินทุกเรื่อง”

“ลองพิสูจน์ไหมล่ะ” ชายหนุ่มท้าทาย

“พิชจะทำไปเพื่ออะไรคะ”

“ก็ถ้าคุณหาเจอ ผมให้หมดเลย” ชายหนุ่มพูดขำ ๆ

แต่หญิงสาวขำไม่ออก ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ผิวหน้าร้อนซู่ขึ้นมา ถ้าไม่อยู่ในความมืด คงได้เห็นสาวน้อยหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเป็นแน่..อย่าเคลิ้มน่า.....เขาพูดไปงั้น ๆ ไม่ได้มีความหมายสักหน่อย....หญิงสาวพยายามเตือนตัวเอง

บทที่ 13

พิชญาสับสนอย่างหนัก กับข้อเสนอของชายหนุ่ม ความจริงหล่อนก็แอบปลื้มเขาอยู่ไม่ใช่น้อย แต่ติดตรงที่รู้อยู่เต็มอก ว่าหัวใจของเขาอยู่ที่คนอื่น แต่คนอื่นที่ว่า ก็ทำท่าเดินหน้าจีบคนอื่นอีก โอย....พิชญาปวดหัว.....งงไปหมดแล้ว...ทีกับเรื่องนี้ทำไมหล่อนถึงไม่กล้าถามเขาให้เคลียร์นะ..... หรือหล่อนจะเดินหน้าคว้าหัวใจเขามาให้ได้ไม่ต้องสนอะไรทั้งนั้น......บางทีหล่อนอาจจะเป็นผู้หญิง ผู้ซึ่งสามารถเปลี่ยนเกย์ให้เป็นผู้ชายทั้งแท่งได้ตลอดกาลก็ได้.....

แต่ความจริง ถึงไม่ได้หัวใจก็ได้เงินอยู่ดี แค่จ้างเป็นแฟนยังได้ตั้งหกหลัก นี่จ้างแต่งงานนะ น่าจะได้เยอะอยู่หรอก.......ไม่นะ..พิชญา หล่อนอย่า งกเกินเหตุ..อย่าริอ่านเล่นกับไฟเชียว........หญิงสาวนั่งคิด นอนคิด ทะเลาะกับตัวเอง จนหลับไปตอนค่อนรุ่งนี่เอง

“นี่คุณ ไปผ่านศึกสงครามที่ไหนมา ดูสิ ตาเหมือนลูกหมีแพนด้าเลย” ราพณ์ ยิ้มล้อเลียนเมื่อรับหญิงสาวขึ้นรถไปทำงานด้วยกันเหมือนเคย

“ก็คุณราพณ์ น่ะแหละทำพิชปวดหัวไปหมดแล้ว”