32

หลังกลับจากสัมมนาที่ภูเก็ต ราพณ์เคร่งขรึม เขาไม่ค่อยพูดล้อเล่นกับเลขาสาวเหมือนเดิม พิชญาไม่เข้าใจ งง แทนที่จะเป็นหล่อนไม่ใช่เหรอที่โกรธ เพราะเขากระทำการจาบจ้วง หยาบคายกับหล่อน แต่ทำไมกลับกลายเป็นเขาไปได้

“กาแฟค่ะ คุณราพณ์” พิชญายกกาแฟดำหอมกรุ่น ไปวางให้บนโต๊ะเหมือนเคย

“ขอบใจ” ชายหนุ่มตอบสั้น ๆ

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ พิชทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า” หญิงสาวอึดอัด อดรนทนไม่ไหวจนต้องเอ่ยถามออกไป

“เปล่าหรอกพิช คุณไม่ได้ทำอะไรผิด แต่คุณทำดีเกินไป” ชายหนุ่มอธิบายเนิบ ๆ

“เอ๊ะ...ยังไงคะ พิชไม่เข้าใจ”

“ผมหมายความว่าคุณแม่กับคุณแม่ใหญ่ยื่นคำขาดให้ผมแต่งงานกับคุณโดยด่วน เพราะท่านอยากได้คุณมาเป็นสะใภ้มาก...”

“อะ...อะไรนะคะ” หญิงสาวตาค้าง ติดอ่างกะทันหัน

“คุณแม่ใหญ่ยื่นคำขาด ให้ผมต้องแต่งงาน ไม่อย่างนั้นท่านจะถอนหุ้นทั้งหมด แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับท่านจะตัดแม่ตัดลูกกับผม”

“ขนาดนั้นเลยหรือคะ”

“ใช่..เพราะผมปฏิเสธท่านมาตลอด ไม่ว่าท่านจะชักนำใครมาให้ผม ครั้งนี้ท่านถือว่าผมเลือกเองก็เลยเร่งรัดให้แต่งงานกัน คงเกรงว่านานไปผมจะเปลี่ยนใจเบี้ยวท่านอีก”

“แล้วคุณจะทำยังไงคะ” พิชญามึนตึบไปหมด

“ก็ต้องแต่งไปก่อน” ราพณ์พูดง่าย ๆ

“ไม่นะคะ พิชไม่แต่ง มันจะเลยเถิดไปกันใหญ่แล้วนะคะ” หญิงสาวส่ายหน้าหวือ หล่อนไม่ยอมเด็ดขาด

“พิช คุณจะเรียกเท่าไหร่ ว่ามาเลย” ราพณ์คิดว่าพูดเรื่องเงินแล้วจะตกลงกันได้ง่าย ๆ เหมือนครั้งก่อน เพราะตัวเขาเองก็ไม่ได้อยากแต่งงานเหมือนกัน

“ไม่ค่ะ ไม่เกี่ยวกับเงิน ถึงพิชจะต้องการเงินเท่าไหร่ พิชก็ไม่ยอมรับงานนี้เด็ดขาดค่ะ” พิชญาพูดหนักแน่น

“ทำไมล่ะ แต่งงานกับผมมันเสียหายมากนักรึ” ราพณ์ชักหงุดหงิด

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ เพียงแต่...พิชไม่คิดว่าจะต้องแต่งงานด้วยเหตุผลนี้”

“แล้วเหตุผลอะไรหรือ ที่จะทำให้คุณแต่งงานได้”

“ไม่มีเหตุผลค่ะ”

“อ้าว ! ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม”

“ความรัก ! คนจะแต่งงานกันต้องรักกันเท่านั้นค่ะ” พิชญาเน้นเสียงหนักแน่น

“...หึ.หึ..” ชายหนุ่มส่ายหัว เขาไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้

“จริง ๆ นะคะ คุณราพณ์ไปหาคนอื่นเถอะ” พูดไปแล้วก็ใจหาย ถ้าเขาแต่งงานกับคนอื่นจริง ๆ แต่หล่อนก็ทำใจไม่ได้ ถ้าต้องแต่งงานกับคนที่รู้ว่าเขาไม่มีใจให้

“คุณแม่ใหญ่กำหนดมาแล้ว ต้องเป็นคุณเท่านั้น พิชญาไม่อย่างนั้นผมคงไม่นั่งอ้อนวอนคุณอยู่นี่หรอก”

“นี่ขนาดอ้อนวอนแล้วนะคะ”

“พิช คุณต้องการอะไรบอกผม เพื่อแลกกับการแต่งงานกันชั่วคราวเท่านั้นแหละ อยู่ไปสักพักเราค่อยหาเรื่องหย่ากันก็ได้”

“ไม่ค่ะ...ยังไงก็ไม่ตกลง”

“คุณแน่ใจนะ ผมขอร้องคุณดี ๆ แล้วนะ”

“ไม่ค่ะ...ไม่มีทาง” หญิงสาวยืนยันคำเดิม

พิชญาออกมานั่งว้าวุ่นใจ หน้าตาไม่เบิกบานอย่างที่เคยเป็น แม้แต่คอมพิวเตอร์ก็ไม่เป็นใจ หล่อนเปิดโปรแกรมอะไรขึ้นมาก็ดูเหมือนจะรวนไปหมด

“น้องพิช เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ดุจดาวส่งเสียงทักทาย หล่อนส่งยิ้มสดใสมาแต่ไกล

“สวัสดีค่ะพี่ดาว มานานแล้วหรือคะ” หญิงสาวทักทายผู้มาใหม่ หลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถาม

“เพิ่งมา เลิกงานแล้วกะว่าจะชวนน้องพิชไปที่คอนโดพี่น่ะค่ะ”

“มีอะไรพิเศษ หรือเปล่าคะ”

“พอดี อยากชวนไปลองทำเค้กสูตรใหม่ เพิ่งจะคิดได้เมื่อคืนนี้เอง”

“พี่ดาวชอบทำขนมหรือคะ อย่างนี้ไปด้วยกันได้” พิชญายิ้มเจ้าเล่ห์

“น้องพิชก็ชอบทำขนมเหมือนกันเหรอคะ” ดุจดาวตื่นเต้น

“....พิชชอบกินค่ะ....อิอิ”

“แต่ว่า คุณราพณ์จะไม่ว่าเอาหรือคะ พี่มาแย่งตัวน้องพิชไปแบบนี้”

“ไม่หรอกค่ะ เราไม่มีอะไรเกี่ยวกัน” พิชญาเผลอพูดออกไป

“อ้าว ! น้องพิชเป็นแฟนกับคุณราพณ์ไม่ใช่เหรอคะ” ดุจดาวเลิกคิ้วถาม

“เอ่อ ! ค่ะ แต่ก็แค่แฟนนี่คะ” พิชญาหาทางเลี้ยวลดไปจนได้

“เหรอคะ....ไปกันเถอะ” ดุจดาวไม่ได้ซักต่อ พอจะรู้ว่าทั้งคู่กำลังโดนมาตรการขั้นเด็ดขาดจากคุณหญิงโสภิตอยู่แน่ ๆ

พิชญาหน้าตาแช่มชื่นขึ้น บางทีการไปหัดทำขนมกับพี่ดาว อาจจะทำให้หล่อนลืมเรื่องบ้า ๆ นี่สักพักก็ยังดี

สองสาวขะมักเขม้นกับการทำเค้ก เอ ! มันจะเรียกอย่างนั้นได้หรือเปล่า ในเมื่อวัตถุดิบคือมันม่วงที่เอามาแทนแป้งสาลี ผสมด้วยถั่วอัลมอนด์สไลด์บาง ๆ กับแกนสับปะรดหั่นชิ้นเล็ก ๆ ที่เชื่อมเตรียมไว้แล้ว แต่พอ อบออกมาแล้วก็ดูดีเหมือนกันแฮะคล้าย ๆบราวนี่แต่ให้ความรู้สึก เหมือนจะคลีน กว่านิดนึง

“ดูดีนะคะ พี่ดาว น่ากินจังค่ะ”

“อย่าเพิ่งประมาทไป จะกินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”

เสียงกริ่งที่หน้าประตูดังขึ้น หญิงสาวเจ้าของห้องก้มดูโทรศัพท์ ที่เชื่อมต่อกับกล้องวงจรปิด ก็รู้ได้ทันทีว่าใครมายืนรออยู่หน้าประตู ความจริงไม่ต้องดูก็ได้ เพราะรู้อยู่แล้วว่าใครจะมา

“เชิญ” ดุจดาวเปิดประตู ให้ชายหนุ่มเข้ามาในห้อง ถ้าไม่ติดว่าต้องปฏิบัติภารกิจให้ลุล่วง หล่อนไม่คิดอยากจะเสวนาด้วย

“สวัสดี ฮะ..” ชายหนุ่มโผล่หน้าเข้ามา ส่งยิ้มแป้นมาก่อนเลย พอเข้ามาถึงก็ทำท่าสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด

“หอมจัง...”

“หอมอะไร พูดให้มันดี ๆ” หญิงสาวค้อนตาคว่ำ หมั่นไส้ผู้ชายตรงหน้าที่ชอบพูดจากำกวม

“ไม่รู้สิฮะ รู้แต่ว่าห้อม..หอม”

“อ้าว ! คุณคิม มาได้ยังไงคะ” พิชญาเดินตามดุจดาวออกมา เมื่อได้ยินเสียงคุ้นหู

“ผมต้องถามคุณพิชมากกว่าฮะ เพราะผมอยู่ที่นี่”

“นี่ คุณพูดให้มันดี ๆ หน่อย เดี๋ยวน้องพิชเข้าใจผิด” ดุจดาวแย้ง ปวดหัวกับคนชอบพูดกำกวม

“อะ..อะไรกันคะ” พิชญาหน้าตื่น คิดว่าสองคนนี้เขาคลิ๊กกันตั้งแต่เมื่อไหร่

“คืออย่างนี้ค่ะ คุณคิมเขาอยู่ห้องข้าง ๆ นี่แหละ เรื่องบังเอิญน่ะ” ดุจดาวอธิบาย

“บังเอิญที่ไหน ผมบอกแล้วไงว่าพรพมลิขิต” คิมยืนยันความคิดนี้มาตลอด

“..........ฮึ.............” ดุจดาวคร้านจะเถียง

“คุณคิมไปดูผลงาน เค้กสูตรของพี่ดาวกันดีกว่าค่ะ”

“โอ้โห...มีสูตรคิดค้นใหม่ด้วย” ชายหนุ่มทำท่าตื่นเต้นเกินจริง