30

“........ฮ่า...ฮ่า..........” ชายหนุ่มขำ ที่หญิงสาวยังยึดมั่นตามความเชื่อของตัวเองและเชื่ออย่างเป็นตุเป็นตะเสียด้วย หล่อนปักใจว่าเขาเป็นเกย์ ขนาดพิสูจน์ไปตั้งหลายครั้งแล้วยังไม่เก็ตอีก....ยัยโก๊ะเอ้ย !...

ถึงหน้าบ้านพิชญา ชายหนุ่มจอดรถแล้วคว้าร่างสาวน้อยเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว ก่อนก้มลงแตะริมฝีปากกับหน้าผากกลมมนอย่างแผ่วเบา

“ฝันดีนะ”ชายหนุ่มปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ ก่อนจะหยอดเสียงนุ่ม

พิชญารีบเปิดประตู ลงมาทำหน้าเหมือนโดนผีหลอก เป็นบ้าอะไรของเขานะ ขยันแกล้งให้หล่อนหวั่นไหวอยู่ได้ “โอย...พิชญาอย่าฟุ้งซ่าน เจ๊เขาไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น” หญิงสาวท่องไว้เพื่อดึงสติตัวเอง

“เอ้า ! เข้าบ้านได้แล้ว ยืนบ่นอะไรพึมพำอยู่คนเดียว ผีเข้ารึไง” ชายหนุ่มลดกระจกลง ตะโกนหยอกเย้า แถมส่งยิ้ม หลิ่วตาให้อีกต่างหาก

พิชญาหันหลังจ้ำอ้าวเข้าบ้าน.... อยู่ไม่ไหวแล้ว คนอะไร ทั้งหลอกทั้งหลอนยิ่งกว่าผีอีก !

“พ่อว่าเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะลูก” นายประพจน์ บิดาของดุจดาวบอกลูกสาว

“ใครว่าล่ะคะคุณพ่อ นายนี่เจ้าชู้ กะล่อน ลื่นยิ่งกว่าปลาไหล แถมจิตใจต่ำตมอีกต่างหาก เอาอะไรมาคิด หาว่าคนอย่างหนูจะต้องมีเสี่ยเลี้ยง” ดุจดาวพูดไป ก็ใจเต้นถี่ด้วยความโกรธ

“ก็เขาไม่รู้ อีกอย่างนะ เหตุการณ์มันชวนให้คิดไปได้นี่นา” นายประพจน์ กลับข้างมาอยู่ข้างชายหนุ่มนามว่า คิม ตั้งแต่รู้จากคุณหญิงโสภิต ว่าหนุ่มน้อยเป็นใคร มาจากไหน ที่แท้ก็คนกันเองทั้งนั้น

“เอ๊ะ ! คุณพ่อย้ายข้างตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“พ่อพูดไปตามเนื้อผ้า เทือกเถาเหล่ากอเขาก็ไม่ได้เลวร้าย พ่อเขาก็อยู่ในกลุ่มนักธุรกิจจังหวัดภูเก็ตเหมือนกับพ่อนี่แหละ ดีกันไว้ไม่เสียหายนี่ลูก เขาทำโรงแรม ส่วนเราทำฟาร์มไข่มุก มันก็น่าจะมาร่วมมือกันได้นา พ่อว่าหนูลองคิดให้ดี ๆ” นายประพจน์ชักแม่น้ำทั้งห้า

“คุณพ่อก็เป็นแบบนี้ทุกที เห็นเรื่องธุรกิจสำคัญกว่าหัวใจ” ดุจดาวตัดพ้อด้วยความน้อยใจ คราวคุณราพณ์ก็ทีนึงแล้ว

“พ่อไม่ได้จะบังคับหนูนะลูก เพียงแต่ นักธุรกิจอย่างเรามีมิตรเอาไว้ดีกว่าสะสมศัตรู ไม่เป็นแฟนกัน ก็เป็นเพื่อนกันก็ได้นี่”

ดุจดาวนิ่ง หล่อนตั้งใจไว้ว่า จะอยู่ครองความโสดตลอดชีวิต เพราะตั้งแต่แรกรุ่นผู้เป็นบิดามักจะชี้นำ ชี้แนะ หนุ่มคนนั้น ลูกคนนี้ โดยยกเหตุผลทางธุรกิจมาอ้าง ทำให้หญิงสาวต่อต้าน แต่ด้วยความที่เป็นคนดื้อเงียบ บิดาหล่อนจึงไม่มีโอกาสได้รับรู้เลยว่า ได้สร้างปมในใจไว้ให้กับลูกสาวโดยไม่ตั้งใจ

ในที่สุดวันที่รอคอยของหลาย ๆ คนก็มาถึง ราพณ์เดินทางมาพร้อมกับพิชญาและดุจดาว ขณะที่พนักงานคนอื่น ๆ เดินทางมาล่วงหน้าตั้งแต่เช้าแล้ว

“สวัสดีฮะ ยินดีต้อนรับครับ” คิมเดินมารับด้วยตัวเอง

“เป็นไงบ้าง พนักงานที่มาก่อน โอเคกันไหม” ราพณ์เป็นห่วงพนักงานของเขาเสมอ

“เรียบร้อยฮะ ลงเล่นน้ำกันตั้งแต่มาถึงแล้ว”

“คุณดาวกับคุณพิช จะเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องก่อนไหม” ชายหนุ่มถามอย่างเข้าใจผู้หญิง

“ไปไหมคะ พี่ดาว”

“ไม่ดีกว่าจ๊ะ พี่ขอเดินดูอะไรแถวนี้ก่อนดีกว่าจ๊ะ” ดุจดาวไม่มองหน้าคิมสักนิด ไม่อยากจะได้ยินเสียงด้วยซ้ำ หล่อนจึงปลีกตัวไปเดินเล่นเพียงลำพัง

พิชญาละล้าละลัง ไม่รู้ว่าควรจะตามไปดีไหม

“คุณ เดี๋ยวไปจิบกาแฟเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ” ราพณ์เรียกพิชญาไว้ เพราะเห็นหล่อนทำท่าจะตามดุจดาวไป

คิม เดินมาตามหาหญิงสาวที่ชายหาด เห็นหล่อนยืนอยู่ท่ามกลางเด็กวัยรุ่นปากเปราะสามคน เขาเร่งฝีเท้าเข้าไปหา ดุจเดากำลังมีทีท่ายุ่งยากใจ ด้วยวัยรุ่นกลุ่มนี้เข้ามาทักทายเชิงแทะโลม อีกทั้งหล่อนก็เดินเรื่อย ๆ ออกมาไกลจากตรงที่มีนักท่องเที่ยวอยู่หนาแน่นโดยไม่รู้ตัว

“คุณดาว เป็นอะไรหรือเปล่าครับ จะกลับหรือยัง ” คิมส่งเสียงไปก่อน

กลุ่มวัยรุ่นพวกนั้น เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ก็หยุดคะนองปาก ยกมือไหว้แล้ววิ่งจากไป

“คงใหญ่โตน่าดูสินะ เด็กพวกนั้นถึงได้กลัวลนลาน” ดุจดาวไม่วายเหน็บ แม้จะดีใจที่เห็นเขามา

“เด็กแถว ๆ นี้ทั้งนั้นแหละ ไม่ใช่อันธพาลหรอกฮะ แต่ก็อย่าประมาทนะ ถ้าจะมาไกลขนาดนี้ หาเพื่อนมาด้วยดีกว่า” คิมขู่ หญิงสาวจะได้ไม่กล้าหนีมาแบบนี้อีก

“ยังไงก็ขอบคุณนะคะ” ดุจดาวพูดจบ แล้วเดินหนีไป

“รอด้วยฮะ..” ชายหนุ่มรีบก้าวตาม จนเดินเคียงกัน

“ผมขอโทษ ยังไม่หายโกรธเหรอฮะ”

“มันน่าโกรธไหมล่ะ ที่ถูกมองเสีย ๆ หาย ๆ แบบนั้น”

“โธ่..! ผมผิดไปแล้วคร๊าบ...จะให้ทำอะไรก็ยอม ถ้ามันจะทำให้คุณหายโกรธ” ชายหนุ่มคุกเข่านั่งลงตรงหน้าหญิงสาว มองไกล ๆ เหมือนกำลังคุกเข่าขอแต่งงานยังไงยังงั้น

“แน่นะคะ ฉันจะให้โอกาสคุณก็ได้ แต่คุณต้องทำอย่างที่พูด ไม่อย่างนั้นจะไม่มีโอกาสแบบนี้อีก”

“ครับผม ขอบคุณนะฮะ” ชายหนุ่มดีใจคว้ามือดุจดาวขึ้นมากุม เจอดุจดาวถลึงตาใส่ ถึงกับจ๋อย...รีบปล่อยมือ

คุณหญิงโสภิตกับคุณโฉมนภา เดินทางมาพักเพื่อรอคณะของลูกชายตั้งแต่เมื่อวาน สองแม่ต้องการพิสูจน์อะไรบางอย่าง จึงขอร้องให้ดุจดาวช่วย

“สวัสดีค่ะ คุณหญิงป้า คุณน้าโฉมนภา” ดุจดาวไหว้ทักทายผู้อาวุโส

“เพิ่งมาถึงหรือจ๊ะ ป้าเห็นเราเดินมากับนายคิม ปรับความเข้าใจกันได้แล้วใช่ไหม” คุณหญิงโสภิต ยิ้มอย่างพึงใจ

“ก็เค้าขอโอกาส แต่ก็มีเงื่อนไขนะคะ เพราะหนูคิดว่าถ้าได้คุณคิมเป็นพวกอีกคน จะทำให้ภารกิจของเราง่ายขึ้นค่ะ”

“ยังไงจ๊ะ” คุณนภาสงสัย

“เค้าบอกว่าจะยอมทำทุกอย่าง ถ้าหนูยอมยกโทษให้ค่ะ”

“...อิ..อิ...นายคิมนะนายคิม มาถอดเขี้ยวเล็บเพราะหนูดาวนี่เอง” คุณโฉมนภาหัวเราะชอบใจ

“เราเป็นแค่เพื่อนกันค่ะ” ดุจดาวรีบชี้แจง ก่อนที่ผู้ใหญ่จะคิดไปไกล

“นั่นแหละ ค่อย ๆ ดูกันไป อย่าปิดกั้นตัวเองสิจ๊ะ นายคิมก็ไม่ใช่คนเลวเกวที่ไหน อาจจะเจ้าชู้ไปบ้างแต่นั่นก็ตั้งแต่รุ่น ๆ คราวนี้อาจจะหยุดได้จริง ๆ เผื่อว่าเข้ากันได้ จะพัฒนาเป็นอย่างอื่นก็ให้เป็นไปตามธรรมชาติ” นี่ก็เป็นอีกคู่ที่คุณโฉมนภาลุ้น เอาใจช่วย เพราะเอ็นดูเด็กทั้งคู่ ไม่ต่างจากลูกหลาน