29

“เป็นไงบ้างจ๊ะ ปลาช่อนลุยสวนของที่นี่” คุณหญิงโสภิตถาม ขณะที่เจ้าตัวยังไม่ได้แตะต้องอาหาร ส่วนราพณ์ นั่งสำลักกระอักกระไออยู่ข้าง ๆ หญิงสาว

“เอ่อ หนูว่ามันเค็มไปนิดนึงค่ะ” พิชญาเอ่ยไปตามตรง แต่ก็เสียงเบาอย่างเกรงใจ พูดไปแล้วก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองนัก ทำไมไม่บอกว่าอร่อยวุ้ย แค่เนี่ยทำไม่ได้..แต่คุณราพณ์สั่งให้เป็นตัวเองนี่ เราก็เป็นแบบนี้ช่วยไม่ได้

“ถ้างั้นลองนี่สิจ๊ะ” คุณโฉมนภาเลื่อนจานยำเห็ดให้หญิงสาว

“เป็นไงจ๊ะ” คุณโฉมนภาถาม จ้องหน้ารอคอยคำตอบ

“...แฮ่....มันหวานไปหน่อยค่ะ” พิชญายิ้มเฝื่อน ๆ ชักสงสัยว่าคนบ้านนี้ กินอาหารรสชาติแปลก ๆ

ชายหนุ่มนั่งกินเงียบ ๆ สัมผัสได้ถึงความผิดปกติตั้งแต่จานแรกแล้ว หรือนี่จะเป็นวิธีต้อนรับว่าที่ลูกสะใภ้ของ สองแม่

อาหารจานอื่น ๆ ถูกเลื่อนมาให้พิชญาชิม อย่างเอาใจ แต่รสชาติก็ขาด ๆ เกิน ๆ หญิงสาวก็ได้แต่ตอบไปตามตรง หรือลิ้นของหล่อนกำลังป่วยกันแน่ ถึงได้รับรสชาติผิดเพี้ยนไปหมด

“สรุปว่าอาหารที่นี่ไม่อร่อยสักจาน อย่างนี้ไล่แม่ครัวออกดีไหมจ๊ะ” คุณหญิงโสภิต ถามความเห็นหญิงสาวผู้อ่อนวัยกว่า โดยไม่ได้มีอาการเกรี้ยวกราดแต่อย่างใด

“โอ๊ะ..อย่าถึงขนาดนั้นเลยค่ะ บางทีตุ่มรับรสที่ลิ้นของหนูอาจจะชำรุดชั่วคราวมั้งคะ แต่แก้ไขได้นะคะ” หญิงสาวอ้อนวอน สีหน้าไม่สู้ดี หากความตรงเกินไปของหล่อนจะทำให้แม่ครัวตกงาน เพราะหล่อนรู้ซึ้งว่างาน สำคัญต่อชีวิตแค่ไหน พิชญาหันมองคนข้างกายเหมือนจะขอให้ช่วยเหลือ แต่ก็ดูเหมือนเขาไม่รู้สึกรู้สาอะไรด้วย

“เอาล่ะจ๊ะ..ถ้าอย่างนั้น วันหน้าหนูต้องมาให้แม่ครัวที่นี่แก้ตัวอีกนะ” คุณหญิงโสภิตเอ่ยอย่างมีเมตตา ต่างจากตอนแรกพบ ที่มีอาการไว้ตัวอย่างเห็นได้ชัด

“ขอบพระคุณค่ะ ถ้าไม่เป็นการรบกวนคุณแม่จนเกินไป แต่ก็ต้องแล้วแต่คุณราพณ์ด้วยล่ะค่ะ ว่าจะมีเวลาพาหนูมาหรือเปล่า” หญิงสาวไหว้อย่างนอบน้อม โยนความรับผิดชอบไปให้ชายหนุ่มบ้าง หลังจากปล่อยให้หล่อนรับมือกับสถานการณ์แต่เพียงผู้เดียวมานาน

“หนูพิชญา นี่น่าเอ็นดูนะคะคุณพี่” คุณโฉมนภายิ้ม

“ได้ข่าวว่าทำงานเก่งด้วยใช่ไหม”

“ก็ได้พี่เข็ม เลขาคนเก่าน่ะค่ะ ช่วยสอนให้อย่างละเอียด แต่ก็มีอะไรที่ยังต้องเรียนรู้อีกมากค่ะ” หญิงสาวถ่อมตัว

“คุณแม่ใหญ่ครับ ผมมีเรื่องจะขอความกรุณาหน่อยครับ”

“เรื่องอะไร หรือจะให้ไปขอหนูพิช” คุณหญิงโสภิตแกล้งสัพยอก

“เปล่านะครับ" ชายหนุ่มรีบปฏิเสธอย่างลืมตัว

"คือว่าเจ้าคิม มันชอบคุณดุจดาวมาก แต่ดันไปทำให้เจ้าหล่อนเข้าใจผิด รวมทั้งคุณพ่อเธอด้วย โกรธมากไม่ยอมมองหน้ากันเลย”

คุณราพณ์ใจกว้างแฮะ พิชญาคิด

“ไปทำอะไรเข้าล่ะ”

“มันคิดว่าคุณดาวมีเสี่ยเลี้ยง ที่แท้เป็นคุณพ่อเธอครับ พอโป๊ะแตก คุณดาวเลยโกรธนายคิมยกใหญ่

“จะให้ฉันช่วยพูดให้หรือไง” คุณหญิงโสภิต คิดถึงหนุ่มคิมที่เปรียบเสมือนลูกชายอีกคน มากินมานอนสนิทสนมอยู่หลายปีแล้ว

“ครับ ถ้าจะกรุณา คนนี้เขาจริงจังมากครับ”

“ก็ได้..แต่จะได้ผลหรือเปล่าฉันไม่รับรองนะ ว่าแต่จะมาทำเล่น ๆ ไม่ได้นะ ฉันแก่แล้ว ไม่อยากโดนถอนหงอก”

“ขอบคุณครับ”

เมื่อสองหนุ่มสาวลากลับไปแล้ว คุณหญิงโสภิตกับคุณโฉมนภาก็ปรึกษากัน ต่างลงความเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้เป็นตามข่าวที่ได้รับมา

“คุณพี่สุดยอดมากเลยนะคะ คิดแบบทดสอบว่าที่ลูกสะใภ้ได้เฉียบขาดไปเลย”

“เป็นยังไงล่ะ แบบหนูพิชญาเนี่ยถูกใจไหม แม่โฉมนภา”

“ถูกใจสิคะ น้องล่ะอยากให้คู่นี้แต่งงานกันเร็ว ๆ”

“ใจเย็น ๆ เดี๋ยวก็เหมือนคราวแม่เรยา อีกหรอก หล่อนก็อยากได้เขามาเป็นลูกสะใภ้จนตัวสั่น แล้วเป็นยังไง” คุณหญิงโสภิตปราม

“ใครจะไปรู้ล่ะคะ ว่าแม่คนนั้นน่ะตลบตะแลง ขนาดนั้น โชคดีนะคะ ที่ตาราพณ์ไปเจอหนูพิชเข้า”

“ลูกชายหล่อนน่ะไม่โง่หรอกนะ ถึงไม่มีหนูพิชเขาก็ไม่เอาหรอกแม่เรยาน่ะ”

“จริงด้วยค่ะ”

“แต่ฉันว่าคู่นี้ยังมีอะไรปิดบังเราอยู่” คุณหญิงโสภิตตั้งข้อสังเกต เพราะตอนที่ถามถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ดูพิชญาตอบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก

“หรือตาราพณ์จะเล่นตุกติกอีกคะ” คุณโฉมนภาตาโต

“ขอบคุณนะ วันนี้คุณแสดงได้ดีมาก” ราพณ์เอ่ยกับหญิงสาว ขณะขับรถกลับบ้าน

“แสดงดีเหรอคะ พิชนึกว่าคุณจะโกรธเสียอีก เพราะพิชไม่ได้พยายามเอาใจคุณแม่คุณเลย”

“แบบนี้แหละดีแล้ว ตรง ๆ ดี บรรดาแม่ ๆ ผมน่าจะเบื่อกับพวกตีหลายหน้าเต็มที สาว ๆ ที่เข้ามา ไม่มีใครไม่พยายามเอาอกเอาใจ คงจะมีคุณคนเดียวล่ะมั้ง ที่กล้าพูดตรง ๆ กับท่าน”

“ก็คุณบอกให้พิชเป็นตัวของตัวเอง พิชก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ”

“โอเค ทำได้ดี แบบนี้ต้องให้รางวัล” ชายหนุ่มหันมายิ้มเจ้าเล่ห์

“จะเพิ่มโบนัสให้พิชเหรอคะ ขอบคุณนะคะ” สาวน้อยรีบพูดเร็วปรื๋อ

“ยังคงความงกได้เสมอต้นเสมอปลายจริง ๆนะเรา” ชายหนุ่มส่ายหัว ยิ้มมุมปาก นึกเอ็นดูหล่อนมากขึ้นเรื่อย ๆ

“อยากได้มากนักเหรอ เงินน่ะ”

“ก็แน่ล่ะสิ พิชต้องดูแลทุกคนในบ้านให้มีความสุขนี่คะ เป็นหน้าที่ของหัวหน้าครอบครัว” พิชญาพูดอย่างภูมิใจ แอบยึดตำแหน่งหัวหน้าครอบครัวจากคุณย่า มาตั้งแต่หล่อนเรียบจบและเริ่มทำงาน สาบานกับตัวเองว่าจะใช้สมองและสองมือ ทำให้ครอบครัวมีความสุขให้ได้.!...เอ...แต่การรับจ้างเป็นแฟนเขานี่มันใช้อะไรวุ้ย..ช่างเถอะ ไม่ผิดกฎหมาย ไม่ผิดศีลธรรม...อ้อ....ยกเว้นข้อมุสาฯข้อหนึ่ง แต่ขอแค่รายเดียวเท่านั้น แล้วจะไม่ทำอีก...อย่าพึ่งลงโทษพิชเลยนะคะ...พิชญานึกตามประสาคนที่มีความละอายและเกรงกลัวต่อบาป

“อีกหน่อยหาสามีรวย ๆ ได้ก็สบายแล้ว”

“พิชไม่หวังหรอกค่ะ ป่านนี้เขาคงจับคู่กันเองหมดแล้ว” พิชญาเผลอหลุดปากพูดไปอย่างที่คิด