27

พิชญาอุ้มเจ้าบู้บี้ที่โตขึ้นผิดตา เจ้าหมาน้อยซุกหัวไถลตัวขึ้นไปบนตัก มันอ้อนเต็มที่เพราะหลัง ๆ มานี่หล่อนมัวแต่ยุ่ง ๆ เลยไม่ค่อยได้มีเวลาเล่นกับมัน โถ...มันก็ต้องการความรัก การดูแลเอาใจใส่มากกว่าการได้ข้าวได้น้ำ ไม่ต่างจากเด็ก ๆ นักหรอก

“เย็น ๆ ก็ไปดูเขาเสียหน่อยสิ เป็นแฟนกัน มันก็ต้องดูแลกันบ้าง แต่อย่าให้เกินขอบเขตล่ะ” คุณย่าพร่ำสอน หมายมั่นปั้นมือว่าหลานสาวคนนี้จะไม่เลือกทางผิดเหมือนพ่อของหล่อน

“ค่ะ คุณย่า”

“คุณดาว เย็นนี้ไปออกกำลังกายเหมือนเดิมหรือเปล่าฮะ” ชายหนุ่มถาม เมื่อส่งหญิงสาวถึงบริษัท

“ค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” เขาสุภาพมา หล่อนก็สุภาพกลับ

“เปลี่ยนจากคำขอบคุณ เป็นออกกำลังกายพร้อมกัน เย็นนี้ได้ไหมฮะ”

“อืม.....ก็เชิญสิคะ ฟิตเนสก็ของส่วนรวม ใครจะใช้ก็ได้”

“เย็นนี้เจอกันนะฮะ” ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม ก่อนขับรถออกไป

ถ้าไม่นับเรื่องที่ชอบทำท่าเจ้าชู้ ประตูดินของเขาแล้ว เขาก็เป็นผู้ชายที่ดูดีคนหนึ่งเชียวแหละ ถ้าเขาจะยอมหยุดที่ความเป็นเพื่อน หล่อนก็ไม่รังเกียจที่จะคบหากับเขา

ณ คอนโดหรูย่านสาธร

ชายหนุ่มผิวปากอย่างอารมณ์ดี เตรียมพร้อมอยู่ในชุดออกกำลังกาย เปิดประตูเดินออกมาตั้งใจจะมาดักรอหญิงสาว พลันหางตาก็สังเกตเห็นการเคลื่อนไหว หน้าประตูห้องข้าง ๆ ชายหนุ่มหันไปดูโดยอัตโนมัติ ทันได้เห็นด้านหลังชายวัยกลางคน ผมสีดอกเลา รูปร่างสมาร์ทสวนทางกับสีผมบนศีรษะ เขาเดินออกมาจากห้องของดุจดาว หัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบ ยืนตัวชาอยู่กับที่ สมองประมวลผลอย่างรวดเร็ว “เด็กเสี่ย !”

คิมไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง อยากให้นี่เป็นแค่ความฝัน ชายหนุ่มค่อย ๆ ถอยกลับเข้าไปในห้องทิ้งตัวลงกับที่นอนหนานุ่ม แขนขาไร้เรี่ยวแรง จ่อมจมอยู่กับห้วงอารมณ์แห่งความทุกข์ ดุจดาวเป็นหญิงสาวที่เขาตั้งใจจะจริงจังด้วย เขาหลงรักหล่อนทันทีตั้งแต่แรกพบก็ว่าได้ แต่ทำไม หญิงสาวที่ดูสวย ฉลาดและไว้ตัวอย่างหล่อน จึงเลือกเส้นทางนี้ เส้นทางลัดสู่ความสบายโดยยอมเป็นของเล่นให้กับเศรษฐี

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน กว่าชายหนุ่มจะตัดสินใจหาความจริงให้จงได้ ขืนอยู่แบบนี้ ก็รังแต่สับสน เศร้าสร้อย ไม่แน่ บางทีทุกอย่างอาจจะไม่เป็นอย่างที่เขาคิดก็ได้ แต่ความหวังก็ริบหรี่เต็มที

ดุจดาว กดหยุดลู่วิ่งไฟฟ้า ลงมาคูลดาวน์วันนี้เธอไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ เผลอมองไปทางประตูอยู่บ่อย ๆ นึกโมโห หนุ่มข้างห้อง ที่นอกจากเจ้าชู้ ทะเล้นแล้วยังพ่วงความกะล่อนเข้าไปอีกหนึ่งตำแหน่ง

“คุณดาวมานานแล้วเหรอครับ” ชายหนุ่มทัก พยายามปรับสีหน้าให้ปกติ

“จะกลับแล้วค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงเข้ม อารมณ์ขุ่นมัว ทำเป็นไม่สนใจ

“ขอโทษนะฮะ...ความจริงจะลงมานานแล้ว” ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจของหญิงสาว

“ช่างเถอะค่ะ ฉันก็ไม่ได้รออยู่แล้ว ใครจะไปจะมาตอนไหน ก็ไม่เกี่ยวกับฉัน” หญิงสาวเพิ่งคิดว่าจะให้โอกาส คบเขาเป็นเพื่อน แต่ก็ต้องมาเจอเหตุการณ์ผิดนัดเป็นชั่วโมง ๆ แบบนี้เห็นทีจะขอบาย

“คือ...ผม.....” ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าเต็มปอด หวังรวบรวมกำลังใจทั้งหมดทั้งมวลเพื่อจะเคลียร์กับหญิงสาวตรงหน้าให้รู้เรื่อง เขาตัดสินใจแล้วว่า ยินดีที่จะลืมอดีตทั้งหมดของหล่อน ขอเพียงหล่อนยอมเริ่มต้นใหม่กับเขา

“มีอะไรคะ...ถ้าไม่ ฉันจะกลับ” หญิงสาวทำท่าจะหมุนตัวกลับ แต่ถูกชายหนุ่มรั้งแขนไว้ก่อน

“อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันนะคะ” หญิงสาวสะบัดแขนออกอย่างแรง แล้วเดินเร็ว ๆ กลับขึ้นห้องไป

“เดี๋ยวฮะ คุณดาว ผมขอโทษ...ผมมีเรื่องจะคุยด้วย” ชายหนุ่มตามมาทันได้ขึ้นลิฟท์พอดี แต่ดุจดาวก็ยังไม่ยอมพูดด้วย กระทั่งเดินมาถึงหน้าห้อง หญิงสาวจึงหยุด แล้วหันมาทางชายหนุ่ม

“อะ...มีอะไรก็ว่ามา”

“เมื่อเย็นผมเห็น....เสี่ยเดินออกจากห้องคุณ” ชายหนุ่มรวบรวมความกล้า เอ่ยออกไปเสียงเบาหวิว

“............” หญิงสาวหันมาทำตาโต ตกใจ อ้าปากจะพูดแต่ก็ไม่ยอมพูด กลับทำหน้าบึ้งตึง

“ไม่ว่าคุณจะเป็นยังไง ผมจะไม่สน อดีตของคุณ ขอเพียงคุณรับปากจะเลิกคบกับเขาแล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่” คิมพูดอย่างแมน ๆ คงหาผู้ชายใจกว้างอย่างเขายากเต็มทนใน พ.ศ.นี้ โดยเฉพาะได้มาเห็นตำตาตำใจแบบนี้ด้วย

“ฉันเลิกกับเขาไม่ได้ค่ะ เรารักกันมาก” ดุจดาวเอ่ยสวนเสียงเย็น โดยไม่ต้องเสียเวลาคิด

“คุณดาว” ชายหนุ่มคว้ามือดุจดาวขึ้นมากุม อยากให้หล่อนมั่นใจว่าเขาจริงใจแค่ไหน

“ปล่อยมือฉันค่ะ...เขามาโน่นแล้ว” ดุจดาวแกะมือเขาออก

ชายหนุ่มหันหลังมองก็เจอผู้ชายคนเดียวกับเมื่อตอนเย็น คราวนี้เห็นหน้ากันชัด ๆ เหมือนจะคุ้น ๆ ว่าเคยเจอกันที่ไหนสักแห่ง ชายผู้มาใหม่เดินก้าวยาว ๆ เข้ามาหา หน้าตาไม่สู้ดี

“มีอะไรหรือเปล่า ดาว” ชายผู้มาใหม่พูดเสียงดัง เดินเข้าไปโอบไหล่ดุจดาว อย่างปกป้องเต็มที่

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณพ่อ เข้าใจผิดกันน่ะค่ะ”

“คุณพ่อ !” ชายหนุ่มอุทานเสียงดัง เหมือนโดนผีหลอก