23

“...ฮ่า ๆ ๆ ....” ช่วยไม่ได้ เขาชอบเห็นหน้าสาวน้อย ตอนที่หล่อนเขินอายไปสะแล้ว ถึงได้แกล้งหล่อนบ่อย ๆ มันเป็นสีสัน กระตุ้นให้เขามีชีวิตชีวามากขึ้นอย่างประหลาด

คิมมาส่งดุจดาวที่บริษัท รถของหล่อนซ่อมเสร็จเรียบร้อย จอดรอพร้อมใช้ เขาจึงแวะเข้าไปหาเพื่อนรุ่นพี่ ที่กำลังง่วนอยู่กับงานบนโต๊ะ

“กำลังยุ่งเหรอฮะ พี่ราพณ์” ชายหนุ่มเดินล้วงกระเป๋าเดินเข้ามาอย่างสบายอารมณ์

“อ๋อ เปล่า ไม่ได้รีบร้อนอะไร” ราพณ์วางมือ เงยหน้าจากกองเอกสาร

“เป็นไง ทำงานรวดเร็วดีนะ วันเดียวรู้เรื่อง” ชายหนุ่มชื่นชมผู้อ่อนวัยกว่า หลังจากเมื่อวานได้พูดคุยกัน และเขาอาสาจะช่วยค้นหาความจริง

“บังเอิญโชคช่วยมากกว่าฮะ พอดีรถของคุณดุจดาวเขาเสีย เลยได้มีโอกาสไปส่ง แล้วที่สำคัญกว่านั้น เราอยู่คอนโดเดียวกันอีกด้วยฮะ”

“อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น” ราพณ์เลิกคิ้วแปลกใจ

“เขาเรียกพรหมลิขิตฮะ สงสัยจะเป็นเนื้อคู่” คิมยิ้มปลื้ม

“น้อย ๆ หน่อย เพิ่งเจอกันวันสองวันเอง ฝันเฟื่องไปไกลจริงนะ ทำอย่างกับไม่เคยเจอผู้หญิง” ราพณ์นึกถึงสมัยที่อยู่อังกฤษ คิมถือเป็นหนุ่มฮอตคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ โดยเฉพาะในหมู่นักเรียนไทยที่นั่น

“แต่คนนี้ไม่เหมือนคนอื่น ๆ จริง ๆ นะฮะ” คิมชี้แจง ทีท่าจริงจัง

“ยังไง เขาแสดงอภินิหาร เหาะเหิน เดินอากาศได้เหรอ” ราพณ์ประชด

“แหมพี่ราพณ์ รักแรกพบน่ะ ไม่เคยได้ยินเหรอ” คิมเถียง เขามั่นใจว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อดุจดาว มันพิเศษกว่าที่มีให้กับสาวคนไหน ๆ

“ไร้สาระ ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าอะไรที่เรียกว่ารัก สำหรับฉัน มันก็แค่คำสมมุติ เอาไว้เรียกเวลาที่ลุ่มหลงกันและกันมากกว่า” ชายหนุ่มพูดไปตามที่คิด

“อ้าวแล้วพี่กับคุณพิชล่ะ ไม่ได้รักกันเหรอฮะ” ชายหนุ่มงง

“ไม่รู้สิ คงจะเป็น คนที่ใช่ในเวลาที่เหมาะสมล่ะมั้ง” ราพณ์ไม่คิดว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อสาวน้อยหน้าใส จะใช่ความรัก แต่ก็ยอมรับว่าเขารู้สึกดีกับหล่อน อาจจะเพราะหล่อนไม่ทำตัวน่ารำคาญเหมือนสาวหลาย ๆ คนก็เป็นได้

“คุณพิชรู้หรือเปล่าฮะ ว่าพี่รู้สึกยังไง”

“ไม่เห็นเคยถาม” ราพณ์ตอบเลี่ยงไป เขาไม่ยอมคายความลับสุดยอดเด็ดขาด

“งั้นก็ถือว่ายังโชคดีนะฮะพี่ราพณ์”

“ก๊อก.....ก๊อก.....ก๊อก”

“ฝ่ายการเงินเสนอมาค่ะ” พิชญา ยื่นแฟ้มเอกสารให้เจ้านายหนุ่ม

“วันนี้คุณพิชสวยสดใสจังนะฮะ” คิมทักทายสาวน้อยตามแบบฉบับหนุ่มเจ้าเสน่ห์

“ไม่มีการมีงานทำหรือนายคิม มาเที่ยวชมแฟนชาวบ้านเขาอยู่เนี่ย” ราพณ์หวงก้าง

“คร๊าบ....จะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ รู้น่าว่าของหวง” ชายหนุ่มยิ้มหน้าทะเล้น เดินออกไปทันที

“อะไรกันคะ”

“ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละ”

“อะไรคือของหวงหรือคะ” พิชญายังจับต้นชนปลายไม่ถูก

“ไม่รู้จริง ๆ หรือ” ราพณ์ลุกขึ้นเดินมาหาหญิงสาวรั้งบ่าบอบบางเข้ามาหา จ้องลึกเข้าไปในดวงตา ก็เห็นแต่แววตาสับสน

“คุณราพณ์ อย่าล้อเล่นอย่างนี้อีกนะคะ” หญิงสาวเบี่ยงตัวออก ให้พ้นจากการเกาะกุม

“ไม่ได้ล้อเล่น....ซ้อมไว้ก่อน...เป็นไงบทบาทใช้ได้มั้ย” ชายหนุ่มยิ้มพราว ยอมปล่อยตัวพิชญาง่าย ๆ เพราะไม่ได้คิดจะเกินเลย แค่แกล้งหยอกเย้าเล่นเท่านั้น

“ระดับตุ๊กตาทองเลยแหละค่ะ” พิชญากระแทกเสียงประชด

“คุณคิมไม่รู้ความจริงเหรอคะ พิชคิดว่าคุณกับคุณคิมจะไม่มีความลับต่อกันเสียอีก”

“ไม่ นอกจากคุณกับผม จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้อีก” ชายหนุ่มย้ำหนักแน่น

“........เฮ้อ !.............ไม่เข้าใจจริง ๆ เลย” หญิงสาวแกล้งถอนใจและบ่นออกมาดัง ๆ

คิมเดินผ่านแผนกบุคคล มองผ่านกระจกใสเข้าไปแลเห็นดุจดาวกำลังคุยกับ หญิงวัยกลางคนดูแล้วน่าจะเป็นหัวหน้าแผนก สงสัยมาหาข้อมูลอีกตามเคย แม่นักสืบสาวเอ้ย !... คิมคิดขำ ๆ ถ้าหล่อนรู้ว่าสิ่งที่หล่อนทำนั้น เป้าหมายรู้ตัวหมดแล้วหล่อนจะทำหน้ายังไงนะ ชายหนุ่มยกมือสองข้างประกบกันทำสัญลักษณ์รูปหัวใจส่งไปให้ ขณะที่หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองพอดี ได้ผลเกินคาด

ดุจดาวก้าวเดินฉับ ๆ ตรงดิ่งมาหาชายหนุ่ม ไม่ใช่ปลื้มปริ่มอะไรหรอกนะ

“คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย มาทำรุ่มร่ามอะไรตรงนี้” หญิงสาวเปิดฉากต่อว่าทันที

“แสดงว่าตรงโน้น ทำได้” ชายหนุ่มแกล้งเฉไฉ

“คุณ..นี่..” ดุจดาวไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาว่า ถ้ากระทืบเท้าได้หล่อนทำไปแล้ว

“เอาล่ะ ๆ ผมไม่กวนแล้ว ตอนเย็นเจอกันนะฮะ”ชายหนุ่มส่งยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวเป็นระเบียบ ยกมือทำท่าตะเบ๊ะ แล้วเดินจากไป

“ห่ามจริง ๆ อีตาคนนี้” ดุจดาวส่ายหัว เผลอยิ้มออกมา พอหันกลับเข้ามาในห้อง ทันได้เห็นสายตาหลายคู่จ้องมองอยู่ ถึงกับหุบยิ้มแทบไม่ทัน

“สวัสดีค่ะ คุณหญิงป้า คุณน้าโฉมนภา” ดุจดาวไหว้ทำความเคารพผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม

“เป็นไงบ้างจ๊ะ หนูดาว” คุณหญิงโสภิตทอดเสียงอ่อน เสียดายหญิงสาวคนนี้เหลือเกิน อย่างนี้สิถึงจะเหมาะสม กับตำแหน่งคุณผู้หญิงเคียงข้างลูกชายคนเดียวของตระกูล อย่างราพณ์ หล่อนหมายมั่นมาก ว่าจะจับจองเอามาเป็นลูกสะใภ้ให้ได้

“คุณป้าคะ หนูว่าน้องพิช คงไม่ใช่เด็กใจแตกอย่างที่ได้ยินมาหรอกค่ะ” ดุจดาวรายงานผล

“หนูแน่ใจได้ยังไงล่ะจ๊ะ เพิ่งเจอกันไม่กี่วันเอง คนบางคนน่ะนะ ซ่อนลายเก็บหางไว้ได้มิดชิด กว่าจะรู้ก็โน่นแหละ กลับตัวไม่ทันแล้ว” คุณหญิงโสภิตร่ายยาวตามประสาผู้มีประสบการณ์

“อืม...ก็อาจจะจริงนะคะ” ดุจดาวไม่อยากขัดใจผู้ใหญ่ ความจริงหล่อนก็สรุปเร็วเกินไปจริง ๆ น่ะแหละ

“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน รอดูอีกสักหน่อยนะหนูนะ นึกว่าช่วยคนแก่” คุณหญิงโสภิตขอร้อง

“คุณพี่ยังไม่แก่สักหน่อยค่ะ เมื่อวานยังบอกให้ช่างทำผม สีเทาปลายชมพูอยู่เลยนี่คะ” คุณโฉมนภาขัดขึ้น

“มันใช่เวลามั้ยจ๊ะ แม่โฉมนภา” คุณหญิงโสภิตลากเสียงยาว เป็นอันรู้กันว่าต้องปิดปากเงียบ

คุณโฉมนภาเกรงใจคุณหญิงโสภิต อยู่มาก เรียกได้ว่าทั้งรักและเคารพก็ว่าได้ เพราะเมื่อตอนรุ่นสาวเธอทำงานเป็นเลขาของคุณหญิง จนกระทั่งคุณหญิงออกปากสู่ขอนางมาเป็นภรรยารองให้กับสามีตัวเอง เพราะอยากได้ลูกชาย ซึ่งก็สมใจ ทำให้ความคาดหวัง ในการสืบทอดตระกูลอันยิ่งใหญ่ทั้งหมดจึงตกอยู่ที่ ราพณ์ คนเดียว

“ก็ได้ค่ะ คุณหญิงป้า” หญิงสาวรับคำ

“ขอบใจนะจ๊ะ เดี๋ยวอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันนะ” คุณโฉมนภาชวนหญิงสาวที่คุณหญิงโสภิตหามาให้ราพณ์ ช่างแตกต่างกับเรยา ราวฟ้ากับเหว คิดแล้วน่าใจหาย นี่ถ้าลูกชาย เลือกเรยา ล่ะก็คนที่เสียใจที่สุดก็คงเป็นตัวหล่อนเองที่ตาไม่ถึง คราวนี้เลยต้องปล่อยให้คุณหญิงโสภิตออกหน้า

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณน้า พอดีหนูมีธุระที่อื่นต่อค่ะ เดี๋ยวจะกลับค่ำเกินไป” หญิงสาวปฏิเสธอย่างนุ่มนวล ไม่ให้ผู้ใหญ่ต้องเสียน้ำใจ