21

“ขอโทษนะคะ พี่ก็เสียมารยาท ถามอะไรไม่รู้ซอกแซกไปเรื่อย” ดุจดาวหัวเราะเบา ๆ เหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าอาจจะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของ สาวน้อยมากเกินไป

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะพี่ดาว อย่าคิดมากสิคะ” พิชญาเลื่อนมือไปแตะหลังมือของดุจดาว

ดุจดาวยิ้ม มองลึกเข้าไปในดวงตาสาวน้อยก็เห็นแต่ความบริสุทธิ์ใจ แบบนี้หรือที่เรียกว่าเด็กใจแตก หล่อนแน่ใจว่าสาวน้อยคนนี้ไม่ได้เป็นอย่างที่หล่อนรับรู้มา แต่มีบางสิ่งที่น่าสงสัยยิ่งกว่า ซึ่งหล่อนต้องรู้ให้ได้

“สวัสดีฮะ พี่ราพณ์”

“เอ้า ! คิม กลับมาเมื่อไหร่ ไหนว่าจะต้องไปดูแลโรงแรมทางภูเกตไม่ใช่เหรอ” ราพณ์เพิ่งคุยกับเพื่อนรุ่นน้องคนนี้เมื่อไม่กี่วัน ตอนที่เขากลับจากอังกฤษ ยังบอกว่าทางบ้านจะให้ช่วยไปดูแลธุรกิจทางบ้าน

“ตั้งแต่เมื่อวานแล้วฮะ พอดีเพิ่งย้ายเข้าไปอยู่คอนโดใหม่เลยยุ่ง ๆ ” ชายหนุ่มอธิบาย เพราะปกติเขาจะต้องมาค้างกับราพณ์ เวลาที่อยู่กรุงเทพฯ

“อ้าว...ตกลงยังไงกันเนี่ย” ราพณ์งง

“ผมตกลงกับคุณพ่อ ขอมาบริหารโบรกเกอร์ทางนี้ดีกว่า งานถนัด ก็เลยซื้อคอนโดอยู่ให้เป็นหลักแหล่งเสียเลย ”

“เออ ! ดี ๆ จะได้เจอกันบ่อย ๆ”

“คุณพิช ไม่อยู่เหรอฮะ” คิมถามหาเลขาสาวของเพื่อนรุ่นพี่

“ออกไปธุระกับคุณดุจดาว เดี๋ยวก็คงกลับ” ราพณ์ขุ่นใจทุกครั้งที่คิม ถามหาเลขาของเขา สงสัยจะแอบปิ๊งกันจริง ๆ

“ใครหรือฮะ คุณดุจดาว อย่าบอกนะว่า คู่หมายใหม่อีกแล้ว” คิมรู้เรื่องที่ผู้ใหญ่ของราพณ์พยายามจะจับคู่ให้เขา ก็เลยเดาออกได้ทันที

“ก็ประมาณนั้น แต่แปลก รายนี้คุยกันรู้เรื่องตกลงกันง่าย คุณดุจดาวเขาน่ารักนะ” ราพณ์คิดอะไรบางอย่างได้ มองหน้าหนุ่มรุ่นน้องนิ่ง

“ไม่ ไม่...อย่าแม้แต่จะคิด ไม่ต้องมาจับคู่ให้ผมเลย” คิมปฏิเสธลั่น

“......ฮ่า...ฮ่า.........” ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ

“ก็สายตา พี่มันฟ้อง” คิมพูดอย่างรู้ทัน

"เออ...อย่ากลับคำทีหลังก็แล้วกัน"

สองสาวเดินพูดคุยยิ้มแย้มกลับเข้ามาในออฟฟิศ สยบข่าวลือที่แพร่ไปอย่างรวดเร็วตั้งแต่เมื่อวาน ว่าดุจดาวเข้ามาเป็นคู่แข่งคนสำคัญกับเลขาสาวเสียแล้ว แต่วันนี้เกมส์พลิก ภาพสองสาวเดินจูงมือกัน กระหนุงกระหนิง ทำเอากองเชียร์เซ็ง ! แยกย้าย

ดุจดาวต้องแปลกใจ เมื่อก้าวเข้าไปในห้องของราพณ์ พบชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา แต่ที่สะดุดตาคือแพขนตายาวที่อยู่เหนือดวงตาคู่สวยหวานราวกับดวงตาของอิสตรี อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับหล่อน เขานั่งไขว่ห้างพูดคุยอยู่กับเจ้าของห้องอย่างสนิทสนม

“สวัสดีค่ะ คุณคิม” พิชญาที่เดินตามหลังมาเอ่ยทักทายชายหนุ่มตาสวย

“สวัสดีฮะ คุณพิช หนีเที่ยวเหรอฮะ” ชายหนุ่มแกล้งแซว พลางส่งยิ้มเก๋

ราพณ์แนะนำให้ชายหนุ่มรุ่นน้องรู้จักกับดุจดาว แต่ดูเหมือนสายตาของฝ่ายชาย ไม่ยอมละจากสาวสวย รูปร่างระหง ทรวดทรงกระแทกใจชายหนุ่มอย่างจัง

“สวัสดีค่ะ” ดุจดาวทักทายตามมารยาท รู้สึกไม่ค่อยชอบใจนัก ที่อีกฝ่ายจ้องมอง อย่างไม่เกรงใจแบบนี้ ก็รู้แหละว่าตัวเองสวยแค่ไหน แต่เขาก็ควรให้เกียรติกันบ้าง

“สวัสดีฮะ...คุณดุจดาว...ยินดีที่ได้รู้จักฮะ” คิมฉีกยิ้มกว้าง ยื่นมือมา หวังจับทักทายแบบประเทศตะวันตก

ดุจดาว ยืนนิ่ง ตวัดสายตา ขว้างค้อนใส่ชายหนุ่มหน้าทะเล้น... โครมใหญ่......ที่บังอาจจะฉกฉวยโอกาสจากหล่อน

“เอาล่ะ ๆ ..เลิกทำเป็นเล่นได้แล้วคิม.. อย่าถือสาไอ้คิมเลยนะครับคุณดาว ปกติมันก็สุภาพเรียบร้อยดี แต่พอเจอผู้หญิงสวย ๆ เข้าหน่อย เป็นอย่างนี้ทุกที” ราพณ์ต้องเข้าช่วยไกล่เกลี่ย ก่อนที่พายุลูกย่อม ๆ จะเกิดขึ้น แต่ทำให้ใครบางคนคิดไปอีกทาง

“โอ๊ะ ! ขอโทษฮะ ผมเผลอไป ขอโทษจริง ๆ ฮะ” ชายหนุ่มละล่ำละลัก

“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันไม่ถือ” ดุจดาวพูดเรียบ ๆ

“พิช ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” พิชญาเอ่ยแล้วรีบหมุนตัวออกมาเลย บรรยากาศชักเริ่มมาคุ.....ตกลงยังไงกันแน่ หล่อนงงไปหมดแล้ว หรือว่าคุณคิมเป็นประเภท เสือไบ หญิงก็ได้ชายก็ดี….แบบนี้คุณราพณ์ของเราก็แย่สิ...ไม่น่าเลย....น่าสงสาร....

พิชญารีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัว แล้วเร่งลงมือทำงานอย่างขะมักเขม้น หล่อนไม่อยากเอาเปรียบบริษัท ถึงแม้จะได้รับอนุญาตแล้ว แต่หล่อนก็ยังรับเงินเดือนเต็มอยู่ดี ดังนั้น เพื่อไม่ให้เป็นการติดค้างกัน หล่อนจึงเร่งมือเป็นสองเท่า ไม่อย่างนั้นมันจะเป็นบาป เป็นกรรมติดตัว อย่างที่คุณย่าเคยพร่ำสอนบ่อย ๆ

เย็นนั้น ที่ลานจอดรถ ดุจดาวพยายามสตาร์ทรถ แต่ก็ไม่เป็นผล มันไม่หือไม่อือกับหล่อนด้วยเลย ทั้งที่รถคันนี้ หล่อนเพิ่งจะใช้ได้แค่สองสามปีแค่นั้น หญิงสาวออกมายืนนอกรถกำลังจะโทรหาราพณ์ ชายหนุ่มคนเดียวที่หล่อนนึกออก น่าจะช่วยแก้ปัญหาให้หล่อนได้

“รถเป็นอะไรหรือครับ ให้ผมช่วยมั้ยฮะ” คิมเดินเข้ามาถามไถ่ ด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะ กำลังจะโทรหาคุณราพณ์ค่ะ” หญิงสาวไม่อยากรับความช่วยเหลือจากเขา

“พี่ราพณ์กลับไปกับคุณพิชแล้วฮะ เอาอย่างนี้ ทิ้งรถไว้เดี๋ยวผมจัดการให้” ชายหนุ่มสรุป

“ไปครับ ขึ้นรถไปกับผม ผมไปส่งนะฮะ” ชายหนุ่มอาสาด้วยความเต็มใจ ถือเป็นโอกาสทองของเขาด้วยซ้ำ

“แต่ว่า..”ดุจดาวยังลังเล สีหน้ายุ่งยากใจ

“หรือว่าคุณดุจดาวไม่ไว้ใจผม” ชายหนุ่มทำหน้าเศร้า

“ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวรับคำอย่างว่าง่าย เวลานี้ไม่ใช่เวลามาเล่นตัวหรือตั้งแง่

ชายหนุ่มโทรติดต่อศูนย์ซ่อม อธิบายรายละเอียดเสร็จสรรพ ก็กลับมาขึ้นรถ

หญิงสาวขึ้นไปนั่งรออยู่แล้ว ส่วนเขาเองขึ้นประจำตำแหน่งคนขับก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนรถออกไปอย่างเชื่องช้า อยากจะยืดเวลา ออกไปนาน ๆ

“ทราบว่าคุณดาวอยู่คอนโด แถวสาธร คอนโดอะไรหรือครับ”

หญิงสาวเอ่ยชื่อคอนโดออกมา ชายหนุ่มหัวใจพองโต ดีดนิ้วเป๊าะ

“สงสัยพรหมลิขิตนะฮะ ผมก็เพิ่งย้ายเข้าไปอยู่ที่นั่นเมื่อวานนี้เอง”

“อย่ามามั่ว พรหมที่ไหนลิขิต” หญิงสาวเบรกความฝันของเขาหัวทิ่ม