18

“โอย ! ...ค่อยยังชั่ว รู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงก็ไม่รู้เนี่ย” ชายหนุ่มพูดติดตลก...ยกสองแขนขึ้นกอดตัวเอง เหมือนกลัวการจู่โจมจากฝ่ายตรงข้าม จนหญิงสาวอดขำออกมาไม่ได้

“ช่างเถอะค่ะ..เราจะลืมเรื่องนี้..ไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีกนะคะ พิชไม่อยากมีปัญหากับคุณคิม” หญิงสาวตัดสินใจ คุยกันแบบแมน ๆ กันไปเลย

“คุณหมายความว่าไง...คิมเกี่ยวอะไรด้วย” ชายหนุ่มงง จู่ ๆ ก็มีชื่อนายคิม โผล่มากั้นกลาง หรือว่าสองคนนี้ไปแอบปิ๊งกันตอนไหน

“เอาเถอะค่ะ ตกลงตามนี้นะคะ” พิชญารีบตัดบท ส่งสายวิงวอน

“ก็ได้...แต่อย่าทำอะไรเค้าอีกน๊า..ตัวเอง...” ราพณ์แกล้งหยอก ทำมือทำไม้กระตุ้งกระติ้ง

หนุ่มสาวหันมามองหน้ากัน และปล่อยหัวเราะออกมาดังลั่น ความรู้สึก เข้าหน้ากันไม่ติด จางหายไปแล้วกับเสียงหัวเราะ กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ราพณ์ดีใจที่เขาตัดสินใจรีบมาเคลียร์ ดีกว่าปล่อยให้เนิ่นนานออกไป

“สวัสดีครับคุณแม่” ราพณ์กลับมาหามารดา ในเช้าวันรุ่งขึ้น ด้วยโดนตัดพ้อต่อว่าน้ำตาท่วมจากผู้เป็นมาดา

“กว่าจะมาได้นะ เดี๋ยวนี้แม่ไม่มีความสำคัญแล้วนี่” คุณโฉมนภายังไม่วายคร่ำครวญ

“โธ่.....คุณแม่ครับ ไม่ว่าจะยังไง คุณแม่ก็เป็นคนสำคัญที่สุด สำหรับผมเสมอนะครับ” ราพณ์กอดผู้เป็นมารดา หอมแก้มซ้าย แก้มขวา เป็นสิ่งที่เขาปฏิบัติเป็นประจำ

“แต่รองจากแม่เลขาใหม่ของลูกใช่มั้ยล่ะ” มารดายังไม่เลิกงอน

“คุณแม่.... ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะครับ”

“หนูเรยา โทรบอกแม่ว่าเจอราพณ์กับแม่เลขา กำลังซื้อของเข้าบ้านกันกระหนุงกระหนิงเชียว แถมเขายังพูดทำนองว่าลูกกับเขามีอะไรลึกซึ้งกันแล้วด้วย จริงเหรอลูก” คราวนี้คุณโฉมนภาแสดงความกังวลออกทางสีหน้าชัดเจน

“ผมกำลังศึกษาดูใจกับพิชญาจริง แต่ไม่ได้มีอะไรเกินเลย จริง ๆ ครับ” ราพณ์คิดว่าคุ้มค่ามาก ๆ มารดาเชื่อสนิทใจว่าเขาคบหากับพิชญา ต้องขอบคุณเรยา ที่ทำให้เรื่องมันง่ายขึ้น อย่างน้อยท่านก็คงไม่กล้าไปทาบทามลูกสาวบ้านไหนให้อีกนาน

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ได้ข่าวว่าเป็นเด็กใจแตกด้วยใช่มั้ย ไม่ใช่แค่คลำไม่มีหางก็เอามาทำเมียนะ แม่ไม่ยอมจริง ๆ ด้วย” คุณโฉมนภา มีภาพลบต่อผู้หญิงของลูกชาย เพราะได้ข้อมูลจากเรยามาเต็ม ๆ

“ไปกันใหญ่แล้วครับคุณแม่” ชายหนุ่มชักเริ่มหนักใจ เขาแค่ต้องการให้มารดารับรู้ว่าเขามีแฟนแล้ว แต่ถ้าแฟนไม่ถูกใจแม่ นี่อาจจะกลายเป็นเรื่องยุ่งกว่าเดิมอีก

“ไม่รู้ล่ะ ราพณ์เป็นลูกชายคนเดียวของตระกูล แม่ไม่ยอมให้เราไปคว้าผู้หญิงสุ่มสี่ สุ่มห้า เอาคนไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาเป็นเมียหรอกนะ ไหนยังจะแม่ใหญ่อีก ราพณ์คิดให้ดีนะลูก” คุณโฉมนภาเกรงว่า ลูกชายอาจถูกตัดจากกองมรดกง่าย ๆ เพราะเมื่อบิดาของเขาเสียชีวิตลง ก็ยังไม่ได้แบ่งสมบัติเป็นเรื่องเป็นราว ยกให้คุณหญิงโสภิต ภรรยาหลวง เป็นผู้จัดการมรดกแต่เพียงผู้เดียว ยังโชคดีอยู่บ้าง ที่หล่อนรัก ราพณ์ เหมือนลูกชายแท้ ๆ ถึงกับขอไปเลี้ยงเองเสียเป็นส่วนใหญ่

“พิช เค้าก็ไม่มีอะไรเสียหายนะครับคุณแม่ แถมทำงานเก่ง คล่องแคล่วอีกต่างหาก” ข้อนี้ชายหนุ่มพูดจริง

“เมียนะ ไม่ใช่ลูกน้อง ที่จะมาวัดกันที่ผลงานน่ะ” มารดาอดหมั่นไส้คนบ้างานไม่ได้

“ก็ผมมันคนชอบทำงานนี่ครับ ก็เลยชอบคนเก่ง” ชายหนุ่มยังแถไปเรื่อย

“ถ้าอย่างนั้น กล้าพามาหาแม่มั้ยล่ะ” มารดาท้าทาย

“ได้สิครับ คุณแม่...เอาไว้ผมจะพาพิชมากราบคุณแม่นะครับ” ชายหนุ่มรับคำ เขาไม่หนักใจเพราะเชื่อในฝีมือการแสดงสาวน้อยอยู่แล้ว

ราพณ์ โทรหาพิชญา ให้เตรียมตัว เร็ว ๆนี้เขาจะพาไปพบกับคุณแม่ของเขา สาวน้อยถึงกับอึ้ง ไม่คิดว่าจะต้องเข้าไปหาผู้ใหญ่ เร็วอย่างนี้ หญิงสาวถึงกับ นั่งฝันหวาน ถ้านี่เป็นเรื่องจริงก็คงดี แฟนบอกว่าจะพาไปพบผู้ใหญ่ก็หมายถึงงานแต่งงานก็คงจะมีขึ้นในอีกไม่ไกลนี้ หล่อนอยากได้ชุดเจ้าสาวฟูฟ่อง มีระบายเป็นชั้น ๆ ลากหางยาวมีเด็กน่ารัก ๆ เดินถือชายกระโปรง และที่สำคัญ เวล ผ้าคลุมหน้าคลุมผม ต้องโปร่งเบาประดับลูกไม้สลับเลื่อมงดงาม เหมือนตุ๊กตาบาร์บี้

พิชญามาทำงานด้วยหัวใจว้าวุ่น เช้านี้หล่อนยังไม่เจอเจ้านายหนุ่มเลยด้วยซ้ำ ทราบว่าเขาไปนอนบ้านแม่ตั้งแต่เมื่อวาน เลยยังไม่มีโอกาสได้ถามเรื่องที่ ต้องไปพบแม่ของเขา

กระทั่ง ราพณ์ เดินมากับสาวสวยร่างบางระหง ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนดัดลอนธรรมชาติ เข้ากับใบหน้าสวยหวาน ท่าทางทั้งสองคนดูสนิทสนมกันดี เดินพูดคุยแย้มยิ้มพร้อมกับเสียงหัวเราะเบา ๆ สายตาพนักงานหลายคู่แอบมอง แลเลยมาถึงเลขาสาว คงอยากเห็นว่าหล่อนจะมีปฏิกิริยายังไง เพราะเป็นที่รับรู้กันทั้งบริษัทว่า พิชญานอกจากจะเป็นเลขาแล้ว ยังพ่วงตำแหน่งแฟนเจ้านายอีกด้วย

“สวัสดีค่ะ” พิชญาลุกขึ้นยิ้ม ไหว้ทักทาย เจ้านายหนุ่มที่ส่งยิ้มมาแต่ไกล นี่ถ้าเป็นแฟนกันจริง ๆ หล่อนคงจะหวั่นไหวน่าดู เพราะสาวข้างกายของเขาตอนนี้ สวยเหลือเกิน

“พิช นี่ คุณดุจดาว เธอจะมาฝึกงานกับผม” ชายหนุ่มแนะนำสองสาวให้รู้จักกัน

“สวัสดีค่ะ คุณดุจดาว” พิชญายกมือไหว้หญิงสาว ที่น่าจะอายุมากกว่าหล่อนอย่างน้อยสองสามปี

“สวัสดีค่ะ เรียกพี่ดาวดีกว่านะคะ น้องพิช” หญิงสาวรับไหว้ ตอบกลับอย่างเป็นกันเอง

“ขอบคุณค่ะ...พี่ดาว” พิชญารู้สึกถูกชะตากับหญิงสาวตรงหน้า

ราพณ์ พาดุจดาวเข้าไปในห้อง โดยสั่งให้พิชญาตามเข้าไปด้วย ทั้งสามหายเงียบเข้าไปเป็นนาน แต่นอกห้องนี่สิ

“แกว่า..งานนี้มีตบมั้ยอ่ะ..” พนักงานสาวกระซิบถามเพื่อนชายหัวใจเป็นสาว ข้าง ๆ

“คงไม่มั้ง สงสัยเข้าไปเคลียร์กันแน่เลย” ดูผู้ดี๊ ผู้ดี เนอะ ไม่เหมือนคุณเรยา รายนั้นเหมือนหลุดมาจากหนังสือเพล์บอย

“สงสัย น้องพิชของเรา จะตกกระป๋องซะก็ไม่รู้”

“ไม่หรอกน่า น้องพิชน่ารักจะตาย...ฉันอยู่ทีมน้องพิช”

“ฉันก็ด้วย”