17

ก่อนกลับ ราพณ์พาหญิงสาวไปนั่งกินไอศกรีมแบรนด์ดัง เขานั่งลงตรงข้างตัวหญิงสาว เผื่อว่าจะมีใครตามมาเห็นอีก อันที่จริงก็ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้ก็ได้ ก็ไม่รู้ทำไม เขาบอกตัวเองไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง แต่ที่แน่ ๆ ก็คือเขามีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ ถึงแม้พิชญาจะชอบยอกย้อน ต่อปากต่อคำกับเขาก็ตามเถอะ

“คุณราพณ์ ไม่ชอบเชอรี่ หรือคะ” พิชญามองเห็นชายหนุ่มเขี่ยเชอรี่สีแดงสด ที่วางมาข้างบนเหนือก้อนไอศกรีมออก

“ทำไมเหรอ....”ขายหนุ่มหันมาถาม เห็นพิชญามองลูกเชอรี่ ตาละห้อย

ราพณ์หัวเราะ ฮึ ฮึ พอจะเดาความต้องการจากสายตาได้ ตักลูกเชอรี่ส่งให้ สาวน้อยหน้าตาเบิกบานขึ้นมาทันที หล่อนเคยเป็นทุกข์กับใครเขาบ้างมั้ย

“ขอบคุณนะคะ...เรานี่เข้าขากันดีจริง ๆ”

“เหรอ...”ชายหนุ่มแกล้งมองตาเชื่อม ระยะห่างกันไม่ถึงคืบ

“คุณราพณ์น่ะ อย่าล้อเล่นสิคะ เดี๋ยวพิช คิดเป็นจริงเป็นจังขึ้นมาหรอก เดี๋ยวเหอะจะจับให้ดิ้นไม่หลุดเลย” หญิงสาวขู่ ทำท่ายกสองมือขึ้น กางนิ้วงองุ้ม เหมือนกรงเล็บแม่เสือสาว เพราะรู้ว่าเขากลัวผู้หญิงจะแย่

“..ฮึ...ทำเป็นเก่ง” ชายหนุ่มมอง นัยน์ตาพราว

โอ๊ย ! เสียดายจริง จริ๊ง หญิงสาวได้แต่ตะโกนในใจ ไม่น่าเลย ถ้าเขาไม่เป็นเกย์นะ จะทำอย่างที่พูดจริง ๆ ด้วย แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ก็คงไม่ตกมาถึงท้องหล่อนหรอก คงโดนแม่มดเรยา เขมือบไปทั้งตัวแล้วมั้ง...อิ.อิ

พิชญากลับมาช่วยเขาเก็บของที่ซื้อมาทั้งหมดเข้าที่เข้าทาง เพราะแม่บ้านกลับไปแล้ว หญิงสาวพยายามจะเขย่งให้ถึงตู้ชั้นบนสุด ที่เขาเก็บอาหารกระป๋องไว้ ราพณ์มองอยู่ เลยเข้าไปช่วยหยิบจากมือเอาขึ้นไปเก็บให้เรียบร้อย หญิงสาวหมุนร่างกลับมา ไม่ทันได้ระวัง เพราะเขามายืนซ้อนหลังอยู่ จึงได้ปะทะเข้ากับอกแกร่งแข็งแรงที่หล่อนแกล้งลูบไล้อยู่เมื่อตอนที่เจอเรยาในห้าง ในขณะที่แขนแข็งแรงของชายหนุ่ม ก็เอื้อม โอบรับร่างบางไว้โดยอัตโนมัติ

พิชญาเงยหน้าสบสายตาหวาน ในระยะห่างไม่ถึงคืบ หญิงสาวเหมือนถูกคำสั่งตรึงอยู่กับที่ ขาเจ้ากรรมไม่ยอมขยับเขยื้อน ในขณะที่ความอดทนของชายหนุ่มสิ้นสุดลง เขาก้มลงหาริมฝีปากอิ่ม ค่อย ๆ และเล็มชิมความหวานเนิ่นนานก่อนจะตัดใจ หยุดตัวเองไว้อย่างยากเย็น หญิงสาวเข่าอ่อนแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้น หากเขาไม่รั้งร่างนั้นเอาไว้

บทที่ 7

หญิงสาวยันแผงอกแข็งแรงนั้นออก พาตัวเองออกจากอ้อมกอดที่ทำให้หล่อนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ พิชญาทำอะไรไม่ถูก จู่ ๆ หญิงสาวที่ปราดเปรียว คล่องแคล่ว กลับกลายเป็นเงอะงะ มึนงง

“...เอ่อ...พิช...ผมขอโทษ” ราพณ์ก็ถึงกับติดอ่างไปเหมือนกัน

หญิงสาวอายแทบแทรกแผ่นดินหนี หันหลังก้าวยาว ๆ กลับบ้านโดยไม่พูดไม่จา ขอแค่เพียงออกไปจากสถานการณ์ย่ำแย่นี่เสียก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง

“อ้าว ! ยัยพิช เพิ่งกลับเหรอ” คุณย่าถามไปยังงั้นเอง เพราะตายังอยู่กับหน้าจอทีวี

“ค่ะ” หญิงสาวตอบสั้น ๆ แล้วรีบกลับขึ้นห้องไปเลย

หญิงสาวเข้าห้องนอนได้ก็ทุ่มตัวลงกลางเตียงนอนที่มีที่นอนหนานุ่ม ก่อนจะกรี๊ดใส่หมอน ให้หายอัดอั้นตันใจ นี่หล่อนควรจะดีใจหรือว่าเสียใจดีนะ จูบแรก พิชญาเสียจูบแรกให้กับผู้ชายที่หล่อนแอบปลื้มก็จริง แต่เขาเป็นเกย์นี่สิ...อร้าย..... หญิงสาวเผลอเอานิ้วแตะริมฝีปากตัวเองเหมือนมันยังอุ่น ๆ อยู่เลย เฮ้อ...คราวนี้จะมองหน้ากันยังไงล่ะหว่า...สาวน้อยคิดวนเวียนไปมาในหัว ไร้คำตอบ เหมือนพายเรือในอ่าง จนผล็อยหลับไป

“แป้น.. ลองขึ้นไปดูยัยพิชหน่อยซิเป็นอะไรหรือเปล่า ป่านนี้ยังไม่ลงมาอีก” คุณอนงค์นั่งคุยอยู่กับ ราพณ์ ที่หอบของสดมาให้แม่ครัวตั้งแต่บ่าย

“สงสัยจะเหนื่อยน่ะค่ะ ยัยพิชน่ะทำงานดึกดื่นทุกวัน” คุณอนงค์หันมาบอกชายหนุ่ม แก้ตัวแทนหลานสาว เพราะมันดูไม่งามนัก เป็นสาวเป็นนางนอนกลางวันเหมือนคนขี้เกียจ

“เอ๊ะ ! คุณพิชทำงานอะไรเหรอครับ ไม่น่าจะใช่งานที่บริษัทหรอกนะครับคุณย่า ช่วงนี้ไม่ยุ่งขนาดนั้น”

“อ๋อ ! งานพิเศษของเขาน่ะ รับจ้างเขียนบทความอะไรนี่แหละ รายได้ก็ไม่ได้มากมาย พอมีทางหาเงิน ยัยพิชทำหมด” หญิงสูงวัยเล่าด้วยความภูมิใจในความขยันของหลานสาว

ชายหนุ่มรู้สึกผิดที่หลอกท่าน ถ้าหากคุณย่ารู้เรื่องที่หลานสาวรับจ้างเป็นแฟนของเขา ขึ้นมาล่ะก็ ไม่รู้จะยังอารมณ์ดีได้แบบนี้หรือเปล่า แต่ก็ไม่มีอะไรแน่นอนบางทีมันอาจจะเป็นจริงขึ้นมาก็ได้ จู่ ๆ ความคิดแบบนี้ก็แวบขึ้นมาในสมอง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาดิ้นรนหนีแทบตาย

พิชญาเดินลงมาหลังจากแป้นไปปลุก หล่อนรีบอาบน้ำเรียกความสดชื่น ทาแป้งหน้าแฉล้มลงมาหาคุณย่า แต่..เอ..คุณราพณ์ก็อยู่ด้วย ทำไมพี่แป้นไม่ยอมบอกนะ...จะหันหลังกลับ ก็ไม่ทันซะแล้ว คุณย่าหันมาเห็นพอดี

“ยัยพิช มานี่แน่ะ คุณราพณ์มารอตั้งนานแล้ว.คุยกันตามสบายนะคะ เดี๋ยวย่าจะไปดูในครัวหน่อย” คุณอนงค์เปิดโอกาสให้หนุ่มสาวได้คุยกันตามลำพัง

“เอ่อ...มีอะไรหรือเปล่าคะ คุณราพณ์” หญิงสาวยังวางหน้าไม่ถูก

“ผมจะมาขอโทษ...พิช..โกรธผมหรือเปล่า..ที่ผม...จ” ราพณ์พูดไม่ทันจบ หญิงสาวกระโจนเข้าไปประชิดตัวชายหนุ่ม เอามือปิดปากไว้ เกรงว่าสิ่งที่เขาพูดออกมา จะหลุดรอดไปถึงหูคุณย่า

“อะไรของคุณ....พิช..” ชายหนุ่มดึงมือหญิงสาวออก ทำเอาร่างบางเสียหลักเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเขาโดยง่าย

พิชญาดิ้นขลุกขลัก พยายามจะดันตัวเองลุกขึ้น แต่ก็ไม่ถนัด ชายหนุ่มต้องช่วยจับลุกขึ้นนั่งกดบ่าไว้นิ่ง ๆ ก่อนที่หล่อนจะทำอะไรแผลง ๆ อีก

“คุณ...ใจเย็น ๆ นะ...เอ๊ะ ! หรือว่าติดใจ...” ราพณ์ยิ้ม มองหน้าตาตลอดถึงใบหูที่แดงซ่านด้วยเลือดฝาดของหญิงสาว มันชวนให้คันหัวใจขึ้นมาจริง ๆ อยากทบทวนรสชาดความหวานอีกสักครั้ง แต่ก็ต้องหักห้ามใจ

“จะบ้าเหรอ !” พิชญาอายจนทำอะไรไม่ถูก ลุกขึ้นไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม