16

พิชญาจำต้องขึ้นรถ ขืนพูดมาก เกรงจะเก็บอาการไม่อยู่ เขาพูดแค่นั้นหน้าหล่อนก็ยังร้อนซู่ขึ้นมาแล้ว ไม่รู้ว่ามันเปลี่ยนเป็นสีแดงให้เขาจับได้หรือเปล่าว่าหล่อนหวั่นไหว

กลับจากคลินิก เจ้าตัวเล็กนอนบนตักพิชญานิ่ง ต่างจากขามาลิบลับ ก็แน่ล่ะ มันแหกปากร้องลั่นตอนที่โดนเข็มเล็ก ๆ จิ้มเข้าให้

“เป็นไงลูก...เจ็บมากมั้ย เดี๋ยวก็หายแล้วนะ” ราพณ์เอื้อมมือมาลูบหัวบู้บี้ มันครางหงิง ๆ อ้อนเขาอีกต่างหาก

“เมื่อกี้คุณราพณ์กำลังจะไปไหนเหรอคะ เสียเวลาแย่เลย มัวไปรอเจ้าบู้บี้”

“อ๋อ..ไม่ได้มีอะไรสำคัญหรอก พอดีแม่บ้านมาทำความสะอาด ก็เลยจะออกไปซื้อของกินของใช้เข้าบ้านซักหน่อย”

“พิชไปช่วยมั้ยคะ” หล่อนอยากช่วย เพื่อตอบแทนน้ำใจเขาบ้าง

“ดีเลย กำลังจะชวนอยู่พอดี” ราพณ์รู้สึกดีที่จะมีสาวน้อยติดสอยห้อยตาม ไปไหนมาไหนด้วย โดยไม่รู้สึกรำคาญเลยแม้แต่น้อย ไม่เหมือนกับตอนที่มารดาขอร้องให้พาหญิงสาวที่ท่านแนะนำมา ออกไปทานข้าวบ้าง ไปเที่ยวบ้าง เพื่อให้ได้ทำความรู้จักกัน ส่วนมากก็ไม่เกินสองครั้ง ชายหนุ่มก็จะพาตัวเอง ถอยออกมาแบบเนียน ๆ ทุกครั้ง มีก็แต่เรยา ที่เขาคบได้นานหน่อย จนหล่อนและมารดาเริ่มมีความหวัง แต่หญิงสาวแสดงธาตุแท้ออกมาเร็วไปหน่อย จึงต้องจบกันแบบไม่ค่อยสวย

ราพณ์พาหญิงสาวกลับไปบ้าน ส่งเจ้าบู้บี้แล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้ากันออกมา โดยชายหนุ่มไม่ลืมที่จะแวะขออนุญาตคุณย่าอนงค์ ท่านยิ้มปลื้มในความน่ารักของว่าที่หลานเขย

“คุณคิม กลับไปแล้วหรือคะ” หญิงสาวถามถึงเพื่อนรุ่นน้องของเขา เมื่อเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว

“กลับไปแล้ว บ้านเขาอยู่ภูเก็ต นาน ๆ ถึงจะกลับสักที”

“ปกติคุณคิม อยู่อังกฤษหรือคะ” พิชญาเดา จากการที่ได้คุยกัน

“ใช่..พอกลับมาเมืองไทยก็ไปพักกับผมทุกครั้งแหละ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน มันไม่บอกล่วงหน้า ไปที่บ้านโน้นเลย ถึงได้รู้ว่าผมย้ายออกมาแล้ว”

“น่ารักดีนะคะ”

“ใครน่ารัก” ราพณ์ถามเสียงห้วน

“ก็คุณคิมน่ะสิคะ” หญิงสาวยังไม่รู้ตัว ว่าพูดอะไรผิด

“อย่าลืมว่าแฟนเธอนั่งอยู่ตรงนี้ ไม่ใช่เที่ยวชมผู้ชายคนอื่นมั่วไปหมด” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเข้ม

“คุณราพณ์ขา....ในรถเนี่ยมีแค่เราสองคน ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้มั้งคะ” พิชญาเริ่มเพลียจิต

“ฝึกไว้ให้ชิน” ชายหนุ่มว่าไปนั่น

สองหนุ่มสาวเข้ามาในซุปเปอร์มาร์เก็ตของห้างใหญ่ ช่วยกันหยิบ ช่วยกันเลือกราวกับคู่แต่งงานใหม่ยังไงยังงั้น แต่กลายเป็นชายหนุ่มที่ต้องคอยสอน คอยแนะนำการเลือกซื้อของสดของแห้ง แทนที่ฝ่ายหญิงน่าจะมีความชำนาญมากกว่า นี่ถ้าคุณย่ารู้เข้า คงต้องโดนบ่นอีกตามเคย

“คุณราพณ์เก่งจังนะคะ ละเอียดยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก” พิชญาชื่นชมในความเป็นแม่บ้าน..ไม่ใช่สิ พ่อบ้านพ่อเรือนของเขา

“มันไม่เกี่ยวกับความเป็นผู้หญิง ผู้ชายหรอกนะ มันอยู่ที่ว่า เรากำลังทำอะไร และรอบรู้ในสิ่งที่ต้องทำแค่ไหน ถ้าไม่ก็ปรับปรุงด่วน” ชายหนุ่มได้โอกาสอบรมสั่งสอนอีกแล้ว

“ผมเคยใช้ชีวิตที่อังกฤษมาหกปี ต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่าง ไม่มีแม่บ้านทำให้ ถึงจำเป็นต้องรู้เรื่องพวกนี้ยังไงล่ะ แล้วความรู้นี่นะ เมื่อรู้แล้วรู้เลย ไม่มีใครมาเอาไปจากเราได้”

“โอ้โฮ...สุดยอดเลยค่ะ..แบบนี้ใช่ไหมคะจึงทำให้คุณราพณ์ประสบความสำเร็จในธุรกิจที่ทำ เพราะช่างเรียนรู้ และรอบรู้นี่เอง” พิชญาถือเป็นคำสอนที่มีค่าสำหรับวันนี้

“เก่งมาก..สาวน้อย” ชายหนุ่มจับศีรษะได้รูปนั้นโยกเบา ๆ อย่างเอ็นดู

“แหม....หวานกันจังนะคะ” เสียงแหลมแหวกอากาศนำมาก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึง เรยาเห็นสองหนุ่มสาวจึงแอบเดินตามมา

“เรยา มีอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มพูดเมิน ๆ

“เดี๋ยวนี้กล้าเปิดตัวเลยหรือคะ” หญิงสาวปรายตามองผู้อ่อนวัยกว่า เหยียดยิ้มที่มุมปาก

“เราไม่มีอะไรต้องปิดบังนี่” ชายหนุ่มถือโอกาสโอบเอวโชว์เสียเลย พิชญาถึงกับสะดุ้งด้วยไม่ทันตั้งตัว แต่ก็โอนอ่อนผ่อนตามเขาไปก่อน ก็มันถึงเวลาแสดงให้สมบทบาทแล้วนี่ ไม่เสียหายเท่าไหร่หรอกน่า...พิชญาปลอบใจตัวเอง

“ไม่คิดว่าราพณ์จะหลอกเด็กนะคะ ปล่อยแกไปเถอะค่ะ อย่ารั้งไว้เพื่อปิดบังตัวตนที่แท้จริงของคุณอีกเลยค่ะ” เรยา ปล่อยหมัดเด็ด หล่อนตัดสินทันทีว่าเขาต้องไม่ใช่ผู้ชายเต็มร้อยอย่างที่เคยสงสัย แต่ด้วยความเพียบพร้อมของเขาจึงทำให้หล่อนมองข้ามสิ่งเหล่านี้ไปได้ เมื่อเขาปฏิเสธก็ไม่มีอะไรต้องเกรงใจกันอีก

“พูดอะไรของคุณ” ราพณ์เสียงขุ่น

“ขอโทษนะคะคุณเรยา บังเอิญเราเห็นตัวตนของกันและกันจนหมดเปลือกแล้วค่ะ.. แซ่บ.!.ค่ะ...” พิชญาตอบกลับพลางลูบฝ่ามือไปบนแผงอกแน่นของชายหนุ่มพร้อม หลิ่วตา.. ทำหน้าเซ็กซี่.. ซี๊ดปาก...

“หน้าด้าน !” เรยาเค้นเสียง ลอดไรฟัน สะบัดหน้าเดินหนีไปเลย

“...ฮ่า...ฮ่า.......คุณทำได้ไงน่ะ เดี๋ยวก็ยุ่งหรอก” ชายหนุ่มขำกับท่าทางที่สาวน้อยแสดงออก ไม่นึกว่าหล่อนจะแก่นเซี้ยว ได้ถึงขนาดนี้

“เป็นไงคะ.สมบทบาทมั้ย..ถูกใจทิปได้น๊า....”

“งกจริง ๆ คุณเนี่ย” ราพณ์ส่ายหน้าเหมือนระอาเต็มทน แต่ก็ยังยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย

“ไปกลับกันได้แล้ว ของน่าจะครบพอดี”

“ค่ะ แต่ปล่อยก่อนก็ได้ค่ะ” พิชญาท้วง เพราะชายหนุ่มยังกอดเอวอยู่อย่างนั้น

“.......ขอโทษ.......”