14

“คุณราพณ์...อย่าล้อเล่นนะคะ คุณย่าไม่ใช่ธรรมดา..ขอเตือนไว้ก่อนเลย” พิชญาเดินนำเขาเข้าไปในบ้าน ไม่คิดว่าเขาจะพูดจริง อย่างมากก็มาสวัสดี แนะนำตัวก็คงเท่านั้นล่ะมั้ง

“ผมไม่ได้ล้อเล่น” ราพณ์วางเจ้าบู้บี้ลง แต่มันก็ไม่ยอมห่างเดินตามพันแข้งพันขา เข้ามาด้วย

คุณอนงค์นั่งอ่านหนังสือธรรมะ อยู่ในห้องนั่งเล่น แลเห็นชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาหล่อเหลา คมคายดูเป็นผู้ดีมีตระกูล เดินเข้ามาพร้อมหลานสาวที่ถือกระเช้าผลไม้ใบใหญ่ แถมเจ้าบู้บี้ยังตามพัวพันเข้ามาอย่างสนิทสนม นางก็พอเดาได้ว่าน่าจะเป็นเจ้านายของหลานสาวที่อยู่ข้างบ้านนี้แน่ ๆ

“สวัสดีครับ คุณย่า” ชายหนุ่มยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่าอย่างนอบน้อม

“สวัสดีค่ะ คุณราพณ์ใช่มั้ยคะ” คุณอนงค์รับไหว้ ทักทายอย่างสนิทสนม

“อ้าว ! คุณย่ารู้จักผมด้วยหรือครับ” ชายหนุ่มฉงน เพราะเพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกเอง

“ยัยพิช เขาพูดถึงคุณบ่อย ๆ น่ะค่ะ” คุณย่าอนงค์ตอบ มีรอยยิ้มพึงใจแต้มอยู่บนใบหน้าขาวอวบ เจ้าเนื้อตามแบบฉบับหญิงสูงวัยผู้มีอันจะกิน

“ครับ..ผมมาฝากเนื้อฝากตัวครับคุณย่า คือผมกับพิช เรากำลังคบหาดูใจกันครับ” ชายหนุ่มพูดโพล่งออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“อะไรนะคะ...คุณว่าใหม่ซิ.” คุณอนงค์ถึงกับมองลอดแว่น รอยยิ้มจางหายไปอย่างรวดเร็ว

“คือ ผมขออนุญาต คบหาดูใจกับ คุณพิชหลานสาวคุณย่า ครับ” ชายหนุ่มย้ำ

พิชญา ตกใจ หน้าซีดเผือดก่อนจะกลับเป็นแดงขึ้น ด้วยความโกรธแบบเลือดขึ้นหน้า

“คุณราพณ์...คุณพูดอะไรออกมา” หญิงสาวไม่คิดว่าเขาจะต้องทำถึงขนาดนี้

“ยัยพิช ออกไปก่อน” ผู้เป็นย่าหันไปสั่งหลานสาว เสียงเฉียบขาด

พิชญา ออกมานั่งรอ กระสับกระส่าย ไม่รู้ว่าในห้องนั้น คุณย่ากับคุณราพณ์คุยอะไรกันบ้าง หวังว่าหล่อนคงไม่โดนคุณย่าเชือดหรอกนะ อะไรจะซวยขนาดนี้ ไม่ปรึกษากันบ้างเลย อยู่ ๆ ก็เดินดุ่ม ๆมาได้ ไม่รู้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน

“บู้บี้...มานี่มา...ขอกอดเป็นกำลังใจหน่อย” หญิงสาวเรียกเจ้าตัวน้อย ที่นอนหมอบจ้องมองนายสาวอยู่เงียบ ๆ มันคงรู้ว่า เกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นแล้ว เลยขอนอนดูนิ่ง ๆ ดีกว่า ต่อเมื่อโดนเรียกจึงวิ่งกระโจนเข้าหานายสาว อย่างดีใจ เจ้าบู้บี้ช่วยได้มาก หญิงสาวหยอกเย้า เกาพุงกันจนเพลิน

“คุณ......บู้บี้หลับแล้ว ไปกันเถอะ” ราพณ์พูดเสียงเบา

“คุณราพณ์ เป็นไงบ้างคะ นึกว่าคุณจะไม่รอดออกมาแล้วเนี่ย” หญิงสาวโล่งอกที่เขาเดินออกมา และยังยิ้มได้

“ทำไม กลัวคุณย่าจะหักคอผมเหรอ”

“ท่านไม่ทำขนาดนั้นหรอกค่ะ...ว่าแต่ คุณย่าว่ายังไงบ้างคะ” พิชญารบเร้าอยากรู้

“ก็ไม่ว่าไง ท่านยังชวนผมกินข้าวกลางวันด้วยนะ” ชายหนุ่มเฉไฉ ไม่ยอมตอบว่าคุยอะไรกับคุณย่า

“แต่กลางวันนี้ พิชจะทำส้มตำ ให้พี่แป้นเตรียมของแล้วด้วย” พิชญากีดกันเขากลาย ๆ ไม่ใช่หวงหรอกนะ แต่สถานการณ์วันนี้มันอึมครึม เหมือนมีเมฆหมอก ฝนฟ้าอาจจะคะนอง

“ดีเลย ผมชอบ กำลังจะชวนคุณไปทำอาหารกลางวัน อยู่นี่ไง” ชายหนุ่มตอบอย่างรู้ทัน

เอาเข้าจริงสถานการณ์ไม่ได้แย่อย่างที่คิด ส้มแป้นเตรียมนึ่งข้าวเหนียว แล้วก็ อบไก่ทิ้งไว้จนเริ่มมีกลิ่นหอมออกมายั่วน้ำย่อยแล้ว

“คุณพิช หยิบน้ำตาลให้ผมหน่อย” ชายหนุ่มสวมผ้ากันเปื้อนลายผึ้งน้อย กำลังง่วนกับการทำส้มตำ พริกกระเด็นใส่มือทำให้ต้องกรีดนิ้ว ลดความแสบร้อนลงบ้าง บังเอิญพิชญาเห็นเข้าพอดี หล่อนอมยิ้ม ส่งน้ำตาลให้ชายหนุ่ม

“สู้ ๆ นะคะ พี่สาว” พิชญาเขย่งปลายเท้าขึ้น กระซิบข้างหู

“...ฮ่า...ฮ่า.......” ราพณ์ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น

“คุณนี่มันน่านัก” ชายหนุ่มหมั่นเขี้ยวกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่น มันน่าลงโทษให้หลาบจำนัก

“โธ่..ไม่ต้องเกร็งหรอกคุณ ปล่อยออกมาเลย” พิชญายังยั่วต่อ

“หยุดนะ...แม่ชะนีน้อย” ราพณ์บีบเสียง เกร็งนิ้วชี้ ชี้หน้าหญิงสาว ทำท่ากระตุ้งกระติ้ง

สองหนุ่มสาวกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาจนท้องคัดท้องแข็ง

คุณอนงค์ บอกกับส้มแป้นให้ไปดูสิ ส้มตำใกล้เสร็จหรือยัง แต่ยังไม่ทันได้เข้าประตูห้องครัว ส้มแป้นต้องหยุดชะงักกึก....เมื่อเสียงของสองหนุ่มสาว ลอยมากระทบโสตประสาทเข้าอย่างจัง

“โอย..ไม่ไหวแล้วค่ะ คุณราพณ์รีบตำ ๆ ให้เสร็จเถอะค่ะ...พิชจะแย่อยู่แล้ว”

บทที่ 6

แป้นตกใจ ทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าแม้แต่จะโผล่หน้าเข้าไปด้วยซ้ำ มาทางไหน หันกลับไปทางนั้นเลย หล่อนคลานอย่างรวดเร็ว เข้าไปเกาะแขนของคุณอนงค์ ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่

“เป็นอะไร..หือ.. ยัยแป้น...มือไม้เย็นเฉียบ” คุณอนงค์วางหนังสือลง หันหน้ามามอง สาวใช้

“คุณท่านคะ...คือว่า...ปะ...เปล่าค่ะ” แป้นเปลี่ยนใจ...เพราะไม่รู้จะเล่ายังไง

“อะไรของหล่อนยะ ยัยแป้น ทำหน้าอย่างกับเห็นผีมาอย่างนั้นแหละ” คุณอนงค์ค้อนส้มแป้นอย่างหมั่นไส้

“ไม่ค่ะ....หนูไม่เห็นอะไรเลยจริง ๆ นะคะ” ยิ่งพูด แป้นก็ยิ่งมีพิรุธ

คุณอนงค์ใช้ให้แป้นไปดูสองหนุ่มสาวว่าทำส้มตำเสร็จหรือยัง แต่แป้นกลับมาในสภาพนี้ มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ๆ ไวเท่าความคิด หญิงสูงวัยรีบลุกขึ้นเดินกลับไปทางเดียวกับที่แป้นเพิ่งจะรีบรี่กลับมา แต่สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของนาง ก็เห็นเพียงหลานสาวกำลังจัดแต่งจานส้มตำ ส่วนชายหนุ่มก็ใส่ผ้ากันเปื้อนกำลังตำส้มตำอยู่อย่างขะมักเขม้น ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกตินี่นา...คุณอนงค์คิด

“คุณย่าขา เดินมาเองเลยหรือคะ ใกล้จะเสร็จแล้วอีกเดี๋ยวก็ยกไปได้แล้วค่ะ”

“ก็ยัยแป้น น่ะสิ ใช้ให้มาดู ไม่ได้เรื่องเลย วิ่งหน้าตาตื่นกลับไป ไม่รู้เจออะไรเข้า” คุณย่าพูดเรื่อย ๆ แต่สายตาคมกริบจับจ้องที่ใบหน้าอ่อนใสของหลานสาว ซึ่งไม่มีวันที่จะโกหกท่านได้ แต่ก็ไร้ร่องรอยพิรุธ ยัยแป้นคงเพ้อไปเอง

“เจออะไรเหรอคะ...ไม่เห็นมีอะไรเลย”

“ก็นั่นน่ะสิ...ยัยแป้น..เดี๋ยวนี้ชักเลอะเทอะใหญ่แล้ว”

“เสร็จแล้วครับคุณย่า...” ชายหนุ่มบอกขณะตักส้มตำไทย ไม่เผ็ดสำหรับคุณย่าขึ้นใส่จาน

“ทำเองเลยหรือคะ ยัยพิชนี่ไม่ไหว แทนที่จะทำให้คุณราพณ์กิน น่าอายจริง ๆ ” คุณอนงค์บ่นหลานสาว

“อย่าตำหนิคุณพิชเลยครับ พอดีผมอยากโชว์ฝีมือเองแหละครับ” ราพณ์ชี้แจง

“เห็นมั้ยคะ คุณย่า..ไม่เกี่ยวกับพิชเลยนะคะ”