พูดจาให้เกียรติกันบ้างไม่ได้หรือไง

ตอนที่ 2

พูดจาให้เกียรติกันบ้างไม่ได้หรือไง

“มาละ มา ๆ นั่งซิ”

ฉวีวรรณ เรียกกุลนันธ์อย่างยินดี พลางชี้นิ้ว ที่เต็มไปด้วยเเหวนทองไปที่เก้าอี้ข้าง ๆ

กุลนันธ์จึงได้สติ หลังจากตกใจไปชั่วขณะ จึงรีบก้าวขาเล็กยาวที่สั่นน้อย ๆ ไปนั่งบนเก้าอี้ ตามที่ฉวีวรรณชี้บอก

หญิงสาวนั่งลง ก่อนจะยกมือขึ้ทำ ความเคารพ “สวัสดีค่ะ คุณป้า”

“สวัสดี ๆ นี่ลูกชายเพียงคนเดียวของฉัน กิตติวุธ”

ฉวีวรรณเเนะนำชายหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับ กุลนันธ์ ก่อนจะหันกลับไปเเละพูดต่อ

“ อ่อตากิต นี่หนูกุล ลูกสาวของเพื่อน สมัยเรียนมหาลัยของเเม่เอง หนูกุลนันธ์ “

กิติวุธ สบตากับหญิงสาวตรงหน้า เเววตาลุ่มลึก คู่นั้น ฉายความประหลาดใจเพียงเเว่บเดียว ก็กลับ เผยความเย็นชาอย่างเคย

“สวัสดีค่ะ คะคุณ...”

กุลนันธ์ยกมือไหว้ชายหนุ่ม เเละจะเรียก เขาว่าคุณหมอด้วยความเคยชิน เเต่เขากลับ เพียงพยักหน้าตอบรับ ด้วยท่าทีห่างเหิน ราวกับเป็นคนละคนกับคุณหมอใจดีที่เป็นเพื่อนบ้าน ของเธอ

คนนั้นเเม้จะดูเย็นชาอยู่บ้าง เเต่บางครั้งก็ดู อบอุ่นอ่อนโยน โดยเฉพาะเวลาคุยกับคนไข้ ไม่ใช่ไร้ชีวิตชีวาอย่างคนตรงหน้าเธอตอนนี้

“สวัสดีครับ คุณกุลนันธ์”

เขาพูดเพียงเเค่นั้น ก่อนจะหันไปคุย กับฉวีวรรณ ราวกับไม่มีเธออยู่ร่วมโต๊ะ

“คนนี้ใช่ไหม ที่คุณเเม่จะให้เป็นผู้หญิงของผม”

“ ใช่จ้ะ หนูกุลน่ะ เพิ่งจะเรียนจบจาก..” ฉวีวรรณยังพูดไม่ทันจบ ชายหนุ่มก็เเทรกขึ้นมา

“ให้เธอมานอนกับผมคืนนี้เลย ผมจะได้รีบ มีหลานให้คุณเเม่ให้มันจบ ๆ ไป หลังจากนั้น ทั้งผม เเละเธอจะเป็นอิสระ ต่อกัน คุณโอเคไหม”

ประโยคหลังเขาหันมาพูดกับกุลนันธ์ หญิงสาว ที่กำลังตื่นเต้นงงงวย เมื่อจู่ ๆ ชายหนุ่มหัน มาคุยกับเธอ จึงทำให้สมองว่างเปล่าไปชั่วขณะ

“ฮะ โอเค คะ ค่ะ เเต่ว่าฉัน..”

“งั้นก็ตามนั้น”ชายหนุ่มสวนขึ้นมาก่อนที่เธอ จะพูดจบ

หญิงสาวตอบอย่างตะกุกตะกัก เธอยอมรับว่า ตั้งรับกับเรื่องราวตรงหน้าไม่ทันจริง ๆ

นี่เธอจะมีสามีง่าย ๆ เเบบ งง ๆ อย่างนี้งั้นรึ ใครมันจะเตรียมใจทันกัน

เหงื่อเม็ดเล็ก ผุดเต็มหน้าผากนูนเนียนนั้น เพราะว่าเธอกำลังตกใจ เเปลกใจ ทำใจไม่ทัน ไม่เป็นลมก็บุญเท่าไหร่เเล้ว

“ดี ดีจริง ๆ มา กินข้าวฉลองกันเถอะ มื้อนี้ เเม่สั่งเเม่ครัว จัดทำเป็นพิเศษเชียวนะ มาๆ หนูกุล ไก่ตุ๋นยาจีนนี้จะช่วยบำรุงเลือดลม ทำให้หลาน ของฉัน มาเกิดได้ง่ายขึ้นไงล่ะ”

พูดจบก็พิจารณา เรือนร่างของกุลนันธ์ อย่างละเอียด ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยใบหน้า เคร่งขรึมขึ้นมาบ้างเเล้ว

“หน้าอกหน้าใจ ก็ดูอวบตึงใหญ่ใช้ได้เลย ก้นก็กลมกลึงได้รูปสวย เเต่ว่าก็ยังผอมไปหน่อย ฉันว่าหนูควรจะ…”

ปัง!!!

“พอเเล้ว”

กุลนันธ์กำมือน้อย ๆ ของเธอทุบลง บนโต๊ะอย่างเเรง อย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป

สองเเม่ลูกนี้โดยเฉพาะคนเป็นเเม่ พูดจา วิจารณ์ รูปร่างของเธอโจ้ง ๆ เเบบนี้ โดยที่ไม่คิดถึง ความรู้สึกของเธอบ้างเลย

บนโต๊ะกินข้าว เกิดความเงียบไปชั่วขณะ อุณภูมิลดลงจนอึดอัด

ดวงตาคู่สวย ฉายเเววเกรี้ยวกราด ใบหน้าเล็กเรียว เเดงก่ำไปจนถึงใบหูบางเนียน เเละลำคอระหง