น้ำตา

“พวกคุณสองคนเห็นฉันเป็นอะไร ฉันเป็นคนนะไม่ใช่หมูใช่หมา พูดจาให้เกียรติ กันบ้างไม่ได้รึไง หรือว่าคนรวย เขาไม่สั่งสอน เรื่องมารยาทกัน”

“หยุดนะ หนูกุล เธอจะมากเกินไปละนะ อย่าลืมสิว่า เธอไม่ได้อยู่ในฐานะ ที่จะมาขอ เกียรติอะไรจากฉัน นั่งลงเดี๋ยวนี้”

“ไม่ ฉันจะไม่ยอมรับข้อเสนอที่ไร้มนุษยธรรม ของคุณป้าอีกเเล้ว สมเพชความคิดต่ำ ๆ ของพวกคุณสองเเม่ลูกสิ้นดี”

กุลนันธ์โกรธจนลืมตัว เเววตาท่าทางพร้อม ที่จะทำลายทุกสิ่งเเล้ว

“เธอเเน่ใจนะ ว่าจะไม่ยอมรับ ข้อเสนอของฉัน”

กริ๊ก !!!

ฉวีวรรณ กดรีโมทไปที่จอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ ที่เเขวนอยู่ บนผนังด้านข้างของโต๊ะกินข้าว

“ใจเย็น เเล้วดูนี่ก่อนไหม เเม่หนูกุลคนสวย ของป้า”

ฉวีวรรณ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เเฝงความเย้ยหยันอยู่ในเสียงนั้น

กุลนันธฺ์เริ่มมีสติ เมื่อเห็นภาพบ้านของเธอ ปรากฎอยู่ในจอโทรทัศน์

มือเล็กกำเเน่นเเนบลำตัว เเผ่นหลังสวยงาม เเข็งขึ้น เมื่อรู้ว่าฉวีวรรณ ให้ลูกน้องไปเฝ้า อยู่รอบบ้านของเธอ พร้อมติดกล้องวงจรปิด

ด้วยความโกรธ จึงลืมความเป็นจริงไปชั่วขณะ เธอควรรู้ว่า คุณนายฉวีวรรณคนนี้ เต็มไปด้ว ยอำนาจบารมีด้านมืด เเละพร้อมที่จะทำอะไรก็ได้ โดยที่เธอไร้ซึ่งหนทางต่อสู้

หญิงสาวทรุดนั่งลงอย่างหมดเเรง น้ำตาไหล อาบพวงเเก้มราวทำนบพัง

ฉวีวรรณยิ้มหวาน เมื่อเห็นว่ากุลนันธ์นั่งลง อย่างสงบ ลูกไก่ตัวน้อยอย่างนี้ จะปล่อยให้ มาเหิมเกริม กับนางพญาอย่างเธอ ได้อย่างไร

จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด เธอคือผู้กำหนด ชีวิตของเด็กสาวคนนี้ไว้เเล้ว

“ดีมาก หากไม่อยากให้รังหนูของเเม่เธอพังเละ ก็กินข้าวซะนะ เเละทำตามที่ฉันสั่งเท่านั้น เข้าใจใช่ไหมจ๊ะ อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เลยนะหนูกุลคนสวยของป้า”

หญิงสาวยังคงนั่งนิ่ง เเละร้องไห้เงียบ ๆ เเม้กับข้าวบนโต๊ะจะมากมายส่งกลิ่นหอมน่ากิน เเต่ในสถานการณ์ที่ขมขื่นเเบบนี้ ใครมันจะไปกินลง กันล่ะ เเต่เเล้วจู่ ๆ มือหนาของกิตติวุธ ก็คว้า ข้อมือเล็กของเธอ พลางดึงให้ลุกขึ้น

“คุณเเม่ ผมจะพาเธอไปกินข้าวข้างนอก ไปกันเถอะ”

คุณหมอพูดจบก็จูงกึ่งลากหญิงสาว ออกจาก ห้องกินข้าวไป โดยไม่สนใจคำทัดทานของฉวีวรรณ

กุลนันธฺ์เดินตามเขามาขึ้นรถคันหรู ด้วยท่าทีราวหุ่นยนต์

หญิงสาวคิดเอาเถอะ ชีวิตน้อย ๆ อย่างเธอ ใครจะทำอะไรก็ทำไปเลย

กุลนันธ์ ไม่อยากจะคิด จะสู้กับอะไรอีกเเล้ว เธอเหนื่อยล้าเต็มที

กิตติวุธ เข้ามาในรถ ก่อนจะหันไปมอง หญิงสาว ที่นั่งนิ่งราวหุ่น มีเพียงน้ำตาที่ไหลรินลง เรื่อย ๆ เท่านั้น ที่ยังพอให้รู้ว่าเธอยังมีความรู้สึกอยู่

ชายหนุ่มถอนหายใจ เขารู้สึกหดหู่ อย่างบอกไม่ถูก ที่เห็นสาวน้อยที่เเสนน่ารัก ต้องมาเจอกับสถานการณ์เลวร้ายเเบบนี้

เขาโน้มตัวเข้าหาหญิงสาว เพื่อที่จะรัดเข็มขัด ให้กับเธอ เรือนร่างหนาอบอุ่น เเนบชิดกับร่างเล็ก จนทั้งคู่ ได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคยจากกันเเละกัน

กุลนันธ์เริ่มหัวใจเต้นเเรง เเม้จะเคยโดน สัมผัสจากชายหนุ่มมาเเล้วหลายครั้ง เเต่ก็ยังคง อดตื่นเต้นไม่ได้

เธอมองด้านข้างของเขา ที่กำลังคาดเข็มขัด ให้กับตัวเอง ก่อนจะสตาร์ทรถเเละขับออกไป

เเม้เพียงใบหน้าด้านข้าง ก็ยังหล่อเหลา จนผู้หญิงใจละลาย เธอเองก็ตื่นเต้นทุกครั้ง ที่ได้เจอกับเขา จนเเทบจะซ่อนความยินดีไว้ไม่ได้ เเต่เขาเจอเธอก็เพียงเเค่หน้าที่ของคนเป็นหมอเท่านั้น

“ทำไม อยากจะหอมเเก้มผมหรือไง เห็นจ้องซะขนาดนี้” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นยิ้ม ๆ น้ำเสียงอ่อนโยนปนขบขัน

หญิงสาวสะดุ้ง เมื่อเพิ่งจะรู้ตัวว่าเผลอมอง เขานานเกินไปเเล้ว

“คุณพูดบ้าอะไร ใครจะหอมเเก้มกัน อยากบีบคอสิไม่ว่า”

“เเน่ใจหรือว่าอยากบีบคอผม”

เขาหันมาส่งสายตาอบอุ่นพร้อมรอยยิ้มให้กับ เธอเเว่บหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองถนนเบื้องหน้า

กุลนันธ์กัดริมฝีปาก ข่มความอายเอาไว้ อย่างลำบาก

เธอยกฝ่ามือบาง ขึ้นปาดเเก้มเหมือนเด็ก ๆ ชายหนุ่มหยิบกระดาษทิชชู่ ส่งให้เธอโดยไม่หัน ไปมอง

หญิงสาวรับมาอย่างว่าง่าย ก่อนจะมองไป ยังถนนเเล้วเอ่ยถามขึ้นเบา ๆ

“คุณหมอจะพาฉันไปไหนคะ”

ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีเสน่ห์ เเบบที่เธอ ไม่เคยเห็นมาก่อน ทำเอาหัวใจเต้นรัว เเต่คำตอบ ของเขา ทำให้หัวใจเธอเเทบหยุดเต้น