รับจ้างรักสามีคุณหมอ

ตอนที่1

ชดใช้หนี้

“เเม่เธอเป็นหนี้ฉันสามเเสนยังไงก็ต้องใช้คืนอยู่เเล้ว คิดดูซิ ข้อเสนอของฉันน่ะ เธอมีเเต่ได้กับได้”คนพูดแสดงความเหนือกว่า

“เเต่หนูขอทำงานผ่อนผันส่งให้เป็นรายเดือนแทนไม่ได้หรือคะ”

กุลนันธ์พยามไกล่เกลี่ยเจรจาผ่อนผันหนี้สิน ที่เเม่ของเธอได้ไปกู้มาจากคุณนายฉวีวรรณ เพื่อนเก่าสมัยเรียนของเเม่เธอ อย่างใจเย็น มาเป็นเวลาชั่วโมงนึงเเล้ว

ฉวีวรรณมองปลายจมูกโด่งรั้นของเด็กสาว ตรงหน้า พลางส่ายหัวอย่างเอือมระอาเต็มที เพราะพยามเกลี้ยกล่อม ปนข่มขู่มาสักพักเเล้ว เด็กสาวตรงหน้าก็ไม่มีทีท่าจะยินยอมรับข้อเสนอของ เธอ

“นี่ยายหนูกุล ฉันน่ะทำธุระกิจนะ ไม่ได้ ทำมูลนิธิการกุศล เงินทุกบาทที่ฉันให้เเม่เธอยืม เพื่อส่งเสียให้เรียนจนจบน่ะ ก็เพื่อจะกินดอกเบี้ย เงินนั้นฉันก็ต้องลำบากเก็บหอมรอบริบมาเช่นกัน จะให้กันฟรี ๆ มันได้หรือ”

“เเต่หนูก็ไม่ได้จะเอามาฟรี ๆ นี่คะ เท่าที่รู้ เเม่ก็ส่งดอกที่เกินกฎหมายกำหนดให้คุณป้าทุกเดือนไม่ใช่หรือคะ หนูเเค่ขอผ่อนใช้คืนคุณป้าเป็นรายเดือน จะได้ไหม”

กุลนันธ์ถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อย นิ้วเรียว เกี่ยวเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนที่ซอยสั้นได้ทรงสวย เหน็บไว้ข้างหูอย่างรุ้สึกหงุดหงิด

เธอไม่อยากรับข้อเสนอบ้า ๆ นั่นจาก คุณนายฉวีวรรณเลย มันดูไร้มนุษยธรรมสิ้นดี นี่มันยุคไหนเเล้ว ยังมีการจ้างหาผู้หญิง เพื่อเป็น เเม่พันธุ์ให้ตระกูลที่ร่ำรวยอีกหรือไง

อย่าว่าเเต่เธอที่ไม่เคยเจอกับลูกชายคุณนาย ฉวีวรรณเลย กุลนันธ์นั้นขึ้นชื่อว่า รักความโสด อย่างที่สุด ก็เพิ่งจะเรียนจบนี่นา งานที่รักก็ยัง ไม่ได้ทำเลย จู่ๆต้องมาใช้หนี้เเทนเเม่ ด้วยการเเต่งงาน กับคนเเปลกหน้า ไม่มีทางเสียล่ะ

ฉวีวรรณ กระเเทกกระเป๋าเเบรนด์เนม ลงบนโต๊ะกระจกทรงกลมอย่างเเรงด้วยความไม่พอใจ ดวงตาเเคบเล็กจ้องมองดวงหน้าเนียนขาวรูปไข่ของ กุลนันธ์เขม็ง

“ฉันไม่เคยเสียเวลาคุยกับลูกหนี้คนไหน นานเท่ากับเธอหรอกนะ เอาเป็นว่าหากเธอ ไม่ยอมรับข้อเสนอของฉัน ก็เตรียมไสหัว ไปอยู่ที่อื่นได้เลย เเต่อย่าคิดนะว่า ชีวิตเธอจะสงบสุข”

พูดจบฉวีวรรณก็ลุกขึ้นหมุนร่างอวบท้วมที่อยู่ในชุดผ้าไหมราคาเเพงเดินจากไป พร้อมลูกน้อง คนสนิทที่เป็นผู้ชายขนาบข้างซ้ายขวา

เสียงรถเเล่นออกจากประตูบ้านของเธอไปเเล้ว กุลนันธ์ก็ถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ซบหน้าลงบน ฝ่ามือเล็กทั้งสองข้างอย่างหดหู่ที่สุด

คนที่พึ่งพาทางใจมาตลอดชีวิตก็มีเเต่เเม่ของ เธอก็มาด่วนจากไปเพราะโรคมะเร็งร้ายที่ไม่เคย ปรากฎอาการใด ๆ จนมาเมื่อมีอาการก็ปาเข้าไป ระยะสุดท้ายเสียเเล้ว

เเม่ของเธอไม่ทันได้รักษาตัวด้วยซ้ำ ก็มาจากไป พร้อมหนี้สินที่เธอต้องใช้เเทนอีกสามเเสนบาท

เธอรู้ดีว่าหนี้ก้อนนี้ เเม่หามาเพื่อให้เธอได้เรียน ตั้งเเต่ประถมถึงมหาวิทยาลัย

กุลนันธ์ไม่เคยคิดโทษเเม่เลย เธอพร้อมใช้หนี้เเทนเเม่ได้ เเต่คงต้องผ่อนผันเป็นรายเดือน

เมื่อวานเพิ่งเผาเเม่ไป วันนี้เธอจึงตั้งใจ จะมาหาคุณนายฉวีวรรณ เพื่อเจรจาขอ ผ่อนผันหนี้ เเต่ไม่นึกเลยว่า คุณนายฉวีวรรณ กลับมาหาถึงบ้าน เพื่อทวงหนี้ ด้วยการยื่นข้อเสนอบางอย่างให้กับเธอ

ซึ่งข้อเสนอนั้น กุลนันธ์ไม่อาจทำใจ ยอมรับได้จริง ๆ

เช้าตรู่วันต่อมา กุลนันธ์ก็ต้องตกใจตื่น เมื่อได้ยินเสียงรถเเล่นเข้ามาที่บ้านของเธอหลายคัน

เธอเพิ่งจะได้นอนไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง เลยตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียอยู่บ้าง

มือเรียวบางตวัดไปที่ม่านตรงหน้าต่าง เมื่อมอง ลงไปจึงเห็นผู้ชายหลายคน ลงมาจากรถ

“อย่าบอกนะว่าเป็นคนของคุณนายฉวีวรรณ นี่มันจะเกินไปละ”

หญิงสาวหน้าเเดงก่ำด้วยความโกรธ เธอหยิบเสื้อคลุมมาสวมทันที เมื่อเห็นว่าหนึ่งใน ผู้ชายหลายคนนั้น กำลังจะทำลายสวนหย่อมของเธอ

เเต่ไม่ทันได้เปิดประตูห้องออกไป เสียงโทรศัพท์ ก็ดังขึ้น

เธอรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์ตรงหัวเตียง เมื่อ เห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามา เธอก็เม้มริมฝีปากเเน่น ก่อนจะกดรับ

ได้ยินเสียงเล็กเสียงน้อยจากปลายสายดังมา มือเรียวก็กำเเน่นเเนบลำตัว

“หนูกุล นี่ป้าฉวีเองนะ หนูตอบฉันมาคำเดียว ว่าจะยอมรับข้อเสนอของฉันหรือไม่ อ้อ ๆ เเต่ว่าฉัน บอกก่อนเลยนะว่า หากไม่ยอมรับละก็ บ้านที่เป็น น้ำพักน้ำเเรง ของเเม่หนู มันจะเละเเน่นอน หึหึ”