เกิดอะไรขึ้น

กุลนันธ์กัดริมฝากปากจนห้อเลือด น้ำตา ร่วงเผาะลงอาบเเก้มเนียนราวผิวเด็กทารกเป็นสาย

เธอเงียบไปนาน จนปลายสายต้องกรอกเสียง กลับมาอีกครั้ง

“ว่าไงจ๊ะหนูกุล เอางี้ฉันจะนับหนึ่ง ถึงสามละกันนะ หนึ่ง…สอง..”

“ก็ได้ ๆ ฉันรับข้อเสนอของคุณป้าค่ะ บอก คนของคุณป้าให้หยุดเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะเเจ้งตำรวจ”

หญิงสาวโพล่งออกไปทั้งน้ำตานองหน้า เมื่อเห็นคนพวกนั้นเริ่มทำลายสวนหย่อมเเสนสวยที่ เเม่กับเธอช่วยกันสร้างมันขึ้นมาด้วยสองมือ

เสียงปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ จะส่งเสียงหัวเราะชวนสยองดังขึ้น

“ดีมาก เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ เย็นนี้ฉันจะให้ คนไปรับหนู มากินข้าวเย็นที่บ้าน อ่อ อย่าคิดตุกติก เเจ้งความล่ะ หนูก็รู้ดีว่าสามีฉันน่ะระดับไหน เเต่ถ้าจะลองก็ได้นะ ฮิ ฮิ”

ปลายสายตัดไปเเล้ว กุลนันธ์มองลงไปข้างล่าง ก็เห็นผู้ชายพวกนั้น พากันขึ้นรถเเล้วขับออกไป

หญิงสาวเปิดประตู เเล้ววิ่งลงบันได เพื่อลงไปข้างล่าง เเต่ด้วยความรีบ ทำให้สะดุด ขาตัวเอง ล้มกลิ้งตกบันไดไป

หญิงสาวกัดฟันลุกขึ้น เเม้จะรู้สึกเจ็บเเปลบ ที่สะโพก เเต่เธอก็ไม่สนใจ รีบเปิดประตูออกไป ที่สวนหย่อมหน้าบ้านโดยเร็ว

ทันที่ที่ลงไปถึงน้ำตาก็ไหลอาบเเก้มนวล เมื่อเห็นดอกไม้ ต้นไม้บางต้น ถูกฟันทิ้ง เเละหักโค่น

ต้นไม้ดอกไม้พวกนี้ เธอตั้งใจทำกับเเม่ มันเป็นมุม ที่สร้างความทรงจำที่เเสนอบอุ่นให้กับหัวใจของเธอมานาน บัดนี้กลับถูกทำลายไปหลายส่วน

หญิงสาวใช้มือเล็ก ๆ ขุดคุ้ยดิน พยายามปัก ปลูกต้นไม้ไม้ เเละไม้ประดับพวกนั้นขึ้นมาใหม่ อย่างไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย

เเม้มือบางจะถลอก จนเลือดไหลซึม เเต่เธอก็ ไม่ได้รู้สึกเจ็บเเม้เเต่น้อย น้ำตาก็ยังคงไหล อาบเเก้ม เป็นสาย

เธอไม่กลัวเเล้ว ว่าชีวิตจะต้องเจออะไรอีก รู้เเค่ว่าตอนนี้ต้องรักษาสิ่งที่เเม่ของเธอสร้างมาด้วย น้ำพักน้ำเเรงไว้ให้ได้

เกือบเที่ยง สวนหย่อมที่พังล้มระเนระนาดก็เริ่มเข้าที่ ดูสวยสดชื่นขึ้นมา เเม้จะไม่สมบูรณ์อย่างเดิมก็ตาม คงต้องใช้เวลาสักพักกว่าสวนนี้จะกลับมาสวย เหมือนเดิม เเต่หัวใจของเธอ คงยากที่จะให้ เป็นเหมือนเดิมอีกเเล้ว

หญิงสาวยกมือที่เปื้อนดินขึ้นเช็ดน้ำตา จนเเก้มเนียนนั้นมอมเเมมไปหมด

“คุณครับ เช็ดหน้าหน่อยเถอะ “

เสียงทุ้มนุ่มนวลดังมาจากหน้าบ้าน กุลนันธ์หันไป ก็เห็นชายหนุ่มผู้ที่หล่อเหลา เเต่เเววตาเย็นชายืนอยู่ที่ประตูรั้ว

กุลนันธ์ฝืนยิ้ม ก่อนจะเดินไปหาชายหนุ่ม พลางยื่นมือรับกระดาษทิชชู่เปียกที่เขายื่นให้

“ขอบคุณค่ะ คุณหมอ”

“ไม่เป็นไรครับ เกิดอะไรขึ้นหรือ เอ่อ…พอดีผม เพิ่งออกเวรมาเเล้วเห็นมีคนกลุ่มหนึ่งกำลังรื้อ สวนหย่อมของคุณ”

ชายหนุ่มขยับเเว่นตา พลางสำรวจ ไปทั่วใบหน้าเล็ก ของหญิงสาว ตรงหน้าอย่างละเอียด

เขาออกเวรมา ก็เห็นว่ามีผู้ชายหลายคน กำลังรื้อสวนหย่อม ของหญิงสาวเพื่อนบ้านของเขา

ตอนเเรกตั้งใจจะเรียกตำรวจ เเต่เมื่อเห็น ใครบางคนในกลุ่มนั้น เขาก็เปลี่ยนใจ เเต่ก็ยังเฝ้า มองว่าจะมีอะไรร้ายเเรงหรือไม่ เเน่นอนว่าหาก เกิดอันตรายร้ายเเรง เขาก็ไม่ลังเล ที่จะเข้าไป ช่วยหญิงสาว

เเต่พอเห็นว่า คนพวกนั้นเเค่รื้อสวนของเธอ เพียงบางส่วนเเล้วจากไป เขาจึงรีบมาหาเธอทันที

“ฉันเป็นหนี้เขาค่ะ เขาเลยมาทวง เเต่…ฉัน กำลังจะใช้หนี้ให้เขาเเล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

หญิงสาวกล่าวขอบคุณ ก่อนที่จะหมุนกาย กลับเข้าบ้านไป

กุลนันธ์มาถึงบ้านหลังใหญ่ หรือจะเรียกว่า คฤหาสน์ก็คงไม่ผิด ในเวลาทุ่มครึ่งพอดี

“เชิญค่ะ คุณนายฉวีรออยู่ด้านใน”

หญิงวัยกลางคน เดินเข้ามาเปิดประตูรถ รับกุลนันธ์ด้วยใบหน้าเย็นชา

หญิงสาวลงจากรถ เเล้วเดินตาม หญิงวัยกลางคน เข้าไปในบ้าน ผ่านห้องโถง ที่หรูหราราวคฤหาสน์ในละคร จนมาถึงห้อง “กินข้าว” ที่กว้างใหญ่โอ่อ่าเช่นกัน

กุลนันธ์ขาสั่น อดที่จะตื่นเต้นกับ ความอลังการของคฤหาสน์นี้ไม่ได้

คุณนายฉวีวรรณ นั่งอยู่ตรงเก้าอี้หัวโต๊ะ ท่าทางสง่างาม

กุลนันธ์ยกมือไหว้ตามมารยาท ก่อนที่ สายตาจะสบเข้า กับดวงตาที่คุ้นเคยคู่หนึ่ง ที่อยู่ข้างกายคุณนายฉวีวรรณ

เมื่อเห็นชายหนุ่มตรงหน้าชัดเจน ดวงตาของกุลนันธ์ก็เบิกกว้าง เเกมพิศวง

“คุณหมอ”