ตอนที่4 โดนยา

แม้จะไม่ประสากับเรื่องของชายหญิงเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่ได้ไร้เดียงสาจนแยกไม่ออกว่าการปวดกลีบกลางร่องของตัวเองคืออะไร ความฉ่ำแฉะที่หลั่งออกมาจนเยิ้มรู้สึกได้นั้นเธอไม่ได้โง่จะแยกไม่ออกว่ากำลังต้องการบางอย่าง

เธอกำลังมองข้ามลูกค้าโต๊ะนั้นที่ส่งสัญญาณเรียกเธอ แต่พอเขาเห็นว่าเธอไม่ไปตามคำสั่ง เธอก็เห็นว่าเขากำลังลุกขึ้นเดินตรงมาทางเธอ

ลาทิชาเห็นแบบนั้นก็รีบก้าวเพื่อหลบเลี่ยงออกไปทันที เพราะหากคนๆ นั้นจับเธอได้ หากเขาพาเธอออกจากที่นี่ได้ หรือแม้แต่บริเวณใดสักที่ก็ตาม เธอรู้เลยว่าตัวเองคงไร้สติพอจะปฏิเสธ และอาจจะน่ารังเกียจตอบโต้คนๆ นั้นกลับไป

อีกไม่กี่สิบนาทีก็จะถึงเวลาเลิกงาน ถ้าเธอจะออกก่อนเวลาเลิกงานจะเป็นอะไรไหม

แต่ถ้าออกไปตอนนี้แล้วจะเป็นยังไงต่อล่ะ เธอจะเอาชนะความรู้สึกของตัวเองที่มากขึ้นเรื่อยๆ นี้ได้หรือเปล่า ถ้าคนๆ นั้นเลือกจะดักรอเธอด้านนอกอีกล่ะ

ไม่ว่าจะอยู่ต่อหรือออกไปก็ไม่ปลอดภัยเลยในสถานการณ์ที่เริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ได้

ลาทิชามองเห็นประตูกระจกสีดำบานหนึ่งที่ถูกเปิดออกพร้อมกับพนักงานคนหนึ่งยกถาดเดินออกมา เป็นประตูที่เธอรู้ว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเจ้าของที่นี่ ที่ส่วนบุคคลที่แม้แต่พนักงานทั่วไปก็ไม่สามารถเข้าออกได้หากไม่ได้รับอนุญาต อีกทั้งการเข้าจำต้องมีรหัสกดตรงหน้า นั่นยิ่งยากที่คนไม่รู้จะผ่านเข้าไปได้

มันเป็นทางรอดเดียวของเธอในตอนนี้ แม้จะไม่รู้ว่าเจ้าของจะอยู่หรือไม่ก็ตาม

ประตูที่กำลังค่อยๆ ปิดตัวลงด้วยตัวเองช้าๆ ทำให้เธอรีบสับเท้าเกือบจะวิ่งตรงไปยังประตูบานนั้น เหลืออีกแค่นิดเดียวมันก็เกือบปิดสนิทแล้ว โชคดีที่เธอยื่นมือไปดันมันไว้ได้ทัน รีบผลักเปิดแล้วแทรกตัวเข้าไปก่อนจะดันมันปิดจากด้านในทันที

มองจากด้านในเห็นด้านนอกปกติ แต่คนจากข้างนอกไม่มีสิทธิ์มองเข้ามาด้านในได้เหมือนที่เธอเคยเห็นแค่เงาสะท้อนของตัวเองตอนมีโอกาสเดินผ่าน เธอเห็นผู้ชายคนนั้นเดินมาหยุดไม่ไกลหนัก มองซ้ายมองขวาเหมือนกับกำลังหาเธอด้วยความหัวเสีย แต่พอไม่เห็นเขาก็เดินกลับไป

ลาทิชาเห็นแบบนั้นก็โล่งใจไม่น้อย แต่โล่งใจได้ไม่นานก็หนักใจอีกครั้งเมื่อลำคอของเธอแห้งผากราวกับจะไหม้อยู่แล้ว เธอกลืนน้ำลายลงคอแต่มันไม่มีอะไรให้เธอกลืนแล้ว รู้สึกกระหายร้อนไปหมดทั้งกาย

โบว์หูกระตายที่ปกเสื้อถูกปลดประชากออกทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใส่ใจ กระดุมเสื้อสองเม็ดบนถูกปลดออกเพื่อหวังระบายความร้อนจนเห็นร่องอกอวบบดเบียดกันอยู่

เธอพิงตัวเองไปกับผนังด้านหลัง โบกมือขึ้นพัดให้ใบหน้าที่ร้อนผ่าวเย็นขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลยทั้งที่บริเวณทั่วคลับมีแอร์ฝังให้ความเย็นอย่างทั่วถึงแท้ๆ ตอนนี้อยากได้อะไรเย็นๆ มาดับกระหาย อยากแช่น้ำที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งเหมือนจะทำให้เธอดีขึ้น

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังออกจากที่นี่ไม่ได้ คลับใกล้ปิดก็จริงแต่ก็มักมีลูกค้านั่งแช่และดื่มเหล้าให้หมดต่ออีกเป็นชั่วโมงโดยไม่ถูกไล่ นั่นเลยทำให้เธอต้องซ่อนตัวอยู่ตรงนี้จนกว่าจะรู้สึกปลอดภัย จนกว่าตัวเองจะรู้สึกดีขึ้นเพื่อไม่เป็นปัญหาระหว่างทางกลับ

ซึ่งเธอไม่รู้เลยว่าจะทนได้นานแค่ไหน แล้วต้องใช้เวลาเท่าไหร่ถึงจะหายเป็นปกติ

“อื้อ!” เวลาที่เดินผ่านไปไม่ถึงอีกสิบนาที แทนที่อาการจะดีขึ้น แต่มันยังไม่ผ่านจุดที่แรงที่สุดของฤทธิ์ยา ทำให้ตอนนี้มันกำลังไต่ระดับขึ้นไปเรื่อยๆ

สติที่ยังมีก่อนหน้านี้ค่อยๆ ถูกกลืนกินทีละนิดทำให้ขาเรียวเริ่มบดเบียดใส่กันแน่นขึ้น ฝ่ามือบางยกขึ้นลูบไล้ลำคอและเหนืออกตัวเองอย่างควบคุมเริ่มยากจนแทบไม่ได้

รองเท้าถูกถอดออกไปแล้ว ชายเสื้อถูกดึงออกจากขอบกระโปรง ตอนนี้เธออยากปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออกให้หมดเผื่อจะทำให้ผิวกายสัมผัสไอเย็นแล้วสบายขึ้น แต่สติอันน้อยนิดที่ยังคงเหลือก็พยายามหักห้ามเพื่อเอาชนะสิ่งที่ร่างกายต้องการและสมองกำลังสั่งการ

เธอไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากที่ทรมานร่างกายอย่างควบคุมไม่ได้แบบนี้ และเธอก็ไม่รู้ด้วยว่าจะเอาตัวรอดและผ่านพ้นจากสถานการณ์นี้ไปได้ยังไงนอกจากฝืนและรอเวลา

กระทั่งเสียงหนึ่งที่ดังขึ้นจากที่สูง

“เข้ามาได้ยังไง”

“.....” น้ำเสียงของบุรุษเพศที่ลุ่มลึกราบเรียบกระทบเข้าสู่โสตประสาทของเธอ ทำให้ร่างบางเหมือนถูกครอบงำไปเต็มตัวอย่างไร้ซึ่งสติอันชอบดี

ขนอ่อนทั่วร่างกายลุกชัน สัญชาตญาณของการล่าทำงาน ตัวตั้งตรงหันไปยังที่มาของเสียง ดวงตาปรือฉ่ำมองผู้ชายตรงหน้าก่อนจะกลืนน้ำลายที่ข้นหนืดลงคอราวกับหิวกระหาย

ไม่รอให้เขาลงมาถึงตัวเธอด้านล่าง เธอพาตัวเองไต่ขึ้นบันไดไปหาเขาอย่างไม่รอช้าราวกับเจอแอ่งน้ำในฤดูแห้งแล้งที่ร้อนฉ่า

ตุบ! ไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหนผลักเขาเข้ากับผนังติดบันไดเขย่งเท้าไปยังเป้าหมายที่น่าลุ่มหลงนั่น ริมฝีปากที่ดูชุ่มฉ่ำราวกับจะช่วยดับไหม้ในลำคอเธอได้

อีกแค่นิดเดียวจะถึงปลายทางที่เฝ้าฝันแล้วแท้ๆ แต่ไหล่บางของเธอถูกฝ่ามือใหญ่ดันออกห่างแล้วบีบไว้แน่น

“.....” ดวงตาคมเข้มของเขาจ้องมองเธอนิ่งราวกับสำรวจหญิงสาวตรงหน้าที่มีใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ เม็ดเหงื่อผุดตามกรอบหน้า แววตาหิวกระหายราวกับจะขาดใจหากไม่ได้กิน

เธออยู่ในชุดพนักงานเสิร์ฟของที่นี่ และตำแหน่งต่อมาที่เขาปรายตามองก็คือชื่อของเธอที่กลัดอยู่อกซ้าย

“.....” หัวคิ้วเข้มขมวดขึ้น เหมือนกับยืนยันสิ่งที่สงสัยในตอนแรกให้แน่ชัดได้มากกว่าเดิมไปอีก

“อื้อ!” หญิงสาวครางอย่างไม่พอใจ พยายามบิดตัวเข้าหาเขาอย่างดื้อรั้น

ท่าทางของเธอมันยืนยันได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องคาดเดาหรือสืบหาว่าเธอโดนยาปลุกเซ็กซ์

และเหมือนกับยาที่โดนจะแรงไม่น้อยด้วยจากการพยายามกระโจนใส่เขาไม่หยุดนั่น เขามองคนตรงหน้าอย่างชั่งใจ เห็นความทรมานของเธอก็รู้ว่าทางแก้ที่ง่ายที่สุดมีทางเดียว

พรึ่บ!