ตอนที่3 ควบคุมไม่ได้

คลับหรูหราที่แม้แต่พนักงานเสิร์ฟก็ยังมียูนิฟอร์มอย่างดี ด้านบนเป็นเชิ๊ตขาวแขนสั้นแขนยาวแล้วแต่เลือกใส่พร้อมกับหูกระตายสีดำ กลัดป้ายชื่อที่อกซ้ายทุกคนทุกตำแหน่ง ด้านล่างสำหรับผู้หญิงเป็นกระโปรงทรงเอความยาวเหนือเข่าขึ้นไปเกือบครึ่งต้นขา ส่วนผู้ชายเป็นกางเกงสแล็ค ตบท้ายด้วยคัตชู

ร่างระหงทรวดทรงชัดเจนเดินถือถาดไปยังโต๊ะของลูกค้าอย่างคล่องแคล่ว เพราะเธอทำงานที่นี่มาร่วมปีแล้ว คุ้นชินอย่างดีกับทุกอย่าง แม้ตอนนี้จะอยู่ในวัยย่างสิบเก้าปีแต่ก็ทำงานเก่งไม่น้อย

“เครื่องดื่มค่ะ” เสียงใสของหญิงสาวใบหน้าสวยงามดังขึ้นบอกลูกค้าเมื่อยกเครื่องดื่มมาบริการให้

ทรวดทรงที่ขับเน้นด้วยชุดพอดีตัวดึงดูดสายตาของชายหนุ่มได้อย่างง่ายดาย ทุกจังหวะการเคลื่อนไหวของเธอดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลทำให้จิตใจคนอกกุศลคิดเพ้อไปไกลได้ง่ายๆ

เธอวางถาดลงบนโต๊ะแล้วค่อยๆ จับขวดเครื่องดื่มออกไปวางไว้ให้ตามหน้าที่ไม่ได้มองหน้าใคร แต่แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งก็เกิดขึ้นอย่างที่เธอเกือบจะชินแล้วก็ว่าได้

“มานั่งดื่มกับพี่ก่อนไหมน้องทิชาคนสวย” ลูกค้าที่คงเมาได้ที่ไม่พูดเปล่า ยื่นมือมาจับแขนของเธอแล้วชักชวนออกไปอย่างจดจำพนักงานรายนี้ได้ดี

“ขอบคุณนะคะที่ชวน แต่ชาต้องไปเสิร์ฟโต๊ะอื่นแล้ว” ทิชา หรือ ลาทิชา ยกยิ้มแล้วบิดมือออกเบาๆ ให้กับลูกค้าอย่างที่ควรทำ แม้จะไม่ชอบแต่ก็ถือว่าเป็นการกระทำที่ไม่ได้น่ารังเกียจเกินรับได้ ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่อีกฝ่ายทำแบบนี้กับเธอ

“สักแก้วสองแก้วไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่เคลียร์ให้” แต่ก็จะมีลูกค้าส่วนน้อยที่บางครั้งพูดไม่รู้เรื่อง ยังคงคะยั้นคะยอพนักงานไม่เลิก

“หนูดื่มในเวลางานไม่ได้หรอกค่ะ เกิดเมาขึ้นมาทำเครื่องดื่มลูกค้าแตกหนูจ่ายไม่ไหวแน่” เธอยังคงรักษารอยยิ้มแล้วบอกเหตุผลให้ลูกค้าได้เข้าใจ

ส่วนใหญ่ที่เธอเจอก็มีที่ปฏิเสธแล้วก็ปล่อย มียื้อบ้างพอบอกเหตุผลก็ปล่อย น้อยครั้งจริงๆ จะเจอแบบที่เธอเจออยู่ตอนนี้

ไม่ยอมปล่อยทั้งที่บอกเหตุผลไปแล้ว

“พี่รับผิดชอบแทนได้” พูดอวดอ้างทั้งยังไม่ยอมปล่อยมือเธอ

“ขอบคุณค่ะ แต่หนูต้องไปแล้ว” ครั้งนี้ก็เกินลิมิตความอดทนของเธอเช่นกัน เธอบิดมือออกแรงกว่าเดิมจนหลุดแล้วลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะเพื่อจบปัญหา

“อย่าเล่นตัวหน่อยเลยน่า อยากได้เท่าไหร่ลองเรียกมาสิ!” คนเมาหรือถ้าเรียกให้ถูกคือคนกร่างลุกตามมารั้งแขนของเธอไว้ อวดอ้างความร่ำรวยด้วยการเสนอเงินอย่างดูถูกทันที

“คุณพี่ปล่อยน้องไปเถอะค่ะ น้องก็แค่เด็กเสิร์ฟ” PR ที่ดูแลโต๊ะรีบเข้ามาพูดปลอบลูกค้าอย่างใจเย็น

“ฉันอยากได้เด็กคนนี้ ไปบอกเจ้าของคลับว่าวันนี้ฉันจะซื้อ” แต่ก็ยังคงพูดไม่รู้เรื่องแล้วหันไปบอก PR ขึ้นอย่างมาดใหญ่

กร่างไม่หยุดออกแรงลากเธอกลับไปที่โต๊ะตัวเองเพื่อจะให้เธอให้บริการเขาแทนอย่างไม่ใช่หน้าที่

“ปล่อยด้วยค่ะ” ลาทิชาพยายามขืนตัวไม่เดินตามและบิดข้อมือออก แต่ก็ยังเอาชนะเขาไม่ได้

“.....” และไม่รู้เพื่อนเขากระซิบอะไรข้างหู นั่นทำให้คนจับเธอไว้ยกยิ้มอย่างพอใจ

“ก็ได้ค่ะ งั้นช่วยไปเอาเครื่องดื่มมาให้พี่เพิ่มหน่อยนะคะ” อีกฝ่ายพูดง่ายขึ้นยอมปล่อยมือออกจากมือของเธอและสั่งเครื่องดื่มอีกเล็กน้อย

“รอสักครู่ค่ะ” ลาทิชาเห็นแบบนั้นก็ตอบรับออกมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่ได้ยิ้มแย้มเหมือนก่อนหน้านี้ เดินกลับไปจัดการเครื่องดื่มมาให้กับลูกค้าอีกครั้งตามหน้าที่

“หนึ่งแก้ว แล้วพี่จะให้น้องชาไปทำงาน” พอเธอยกเครื่องดื่มมาวางไว้ แก้วแอลกอฮอล์เต็มแก้วก็ถูกยื่นมาด้านหน้าแล้วพูดขึ้น

“หนูดื่มในเวลางานไม่ได้ค่ะ” จริงๆ ก็ไม่ได้มีกฎห้ามไม่ให้พนักงานดื่มหรอก แต่ในกฎก็บอกชัดเจนว่าหากพนักงานดื่มจนเมาแล้วสร้างความเสียหายระหว่างงาน จะต้องรับผิดชอบทุกอย่างที่เสียหายทั้งหมด

พูดง่ายๆ ทางร้านก็ไม่อยากให้ดื่มเพราะจะมีพนักงานทำหน้าที่เอนเตอร์เทนอยู่ต่างหาก ส่วนพนักงานอื่นโดยเฉพาะพนักงานเสิร์ฟที่ต้องยกเครื่องดื่มไปมาหากอยากดื่มก็ไม่ได้เข้มงวดกับการสร้างปฏิสัมพันธ์กับลูกค้า

“หนึ่งแก้วสามพัน แล้วพี่ไม่กวนน้องชาอีก” อีกฝ่ายพูดขึ้นอย่างเดิมพัน

“ก็ได้ค่ะ” เงินสามพันเธออยากได้อยู่แล้ว แต่ที่อยากได้มากกว่านั้นคือการทำงานอย่างไม่ต้องปวดหัวกับลูกค้าพูดยากเย็นแบบนี้ด้วยเช่นกัน

ลาทิชารับแก้วเหล้ามาในมือก่อนจะกระดกดื่มลงไปรวดเดียวจนหมด ยังดีที่เขาไม่ได้ชงเข้มมากเกินรับได้ นั่นทำให้เธอดื่มไม่ยากนัก ใช้เวลาไม่กี่วินาทีก็หมดแก้ว

“น้องชานี่เก่งจริงๆ” ไม่พูดเปล่ายังล้วงหยิบกระเป๋าเงินเอาเงินสามพันมายื่นให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ หนูขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” ลาทิชายกมือไหว้ก่อนรับเงินแล้วรีบขอตัวเดินออกไปทำหน้าที่ของตัวต่อ

เธอทำงานต่อไปได้ประมาณยี่สิบนาทีคงได้ ร่างกายของเธอที่มีการเปลี่ยนแปลงตั้งแต่สิบนาทีแรกแต่ยังพอมองข้ามได้ กระทั่งเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ตามเวลาที่นานขึ้น

เธอมองไปยังโต๊ะลูกค้าที่เธอดูแล เพราะวันนี้นอกจากเครื่องดื่มแก้วนั้นของโต๊ะนั้นแล้ว เธอไม่ได้รับเครื่องดื่มจากลูกค้าอื่นเลยสักแก้ว และพอหันไปมองก็เห็นพวกเขากำลังมองมายังเธอด้วยรอยยิ้มน่ารังเกียจพอดี เหมือนกับว่าคอยเฝ้ามองเธออยู่ตลอดเวลา เหมือนกับว่ารอเวลาที่เธอจะรู้สึกผิดปกติแบบนี้อยู่

คนที่เซ้าซี้ให้เธอดื่มยกมือเรียกเธอทันทีที่สบตากัน เหมือนกับต้องการใช้บริการพนักงานคนหนึ่งทั่วไป

เธอคงไปแน่ในสถานการณ์ปกติเพราะเป็นโต๊ะรับผิดชอบตัวเอง แต่หากเธอไปตอนนี้ล่ะ หากเขาเล่นสกปรกกับเธอมากกว่านี้

ร่างกายของเธอคงควบคุมไม่ได้แน่...