รักไม่ลืมเลือน

ภายในห้องพักคอนโด มีชายผู้บุกรุกอยู่บนโซฟาราวกับเป็นเจ้าของ ขาเรียวยาวในร่างสูงเกือบหนึ่งร้อยก้าวสิบเซนติเมตรไขว้ทับกันระหว่างจิบบรั่นดีฆ่าเวลา อุณหภูมิภายในห้องเย็นฉ่ำไม่แพ้กับรังสีที่แผ่ออกมาจากตัวของเขา

เสื้อเชิ๊ตสีขาวถูกปลดกระดุมออกอวดอกแร่งจนเกือบถึงหน้าท้องลอนเปิดเผยรอยสักขนาดใหญ่ที่อกแกร่งให้พบเห็น แขนเสื้อถูกพับขึ้นเกือบถึงศอก สายตาลุ่มลึกนั่งมองเข็มนาฬิการาคาแสนแพงในข้อมือ เฝ้ารอเหยื่อตัวน้อยด้วยท่าทางแสนจะใจเย็น

กระทั่งประตูห้องถูกผลักเข้ามาในที่สุด

“!” ร่างเพรียวบางของเจ้าของห้องชะงักงันกับอากาศที่ปะทะเข้าใบหน้าทันทีที่เปิดประตู เธอไม่อยากคิดว่าตัวเองลืมปิดเครื่องปรับอากาศ แต่ด้วยระบบความปลอดภัยที่ดีมากของที่นี่ทำให้เธอยังคงใจเย็นนึกว่าเป็นแบบที่คิด

ไฟอัตโนมัติสีวอมไวท์ด้านล่างสว่างขึ้นเมื่อมีการเดินผ่าน ทำให้มองเห็นบริเวณหน้าประตูห้องจุดของตู้รองเท้า

เธอทำตัวปกติเหมือนกับทุกวันที่ผ่านมาโดยไม่ได้รับรู้เลยว่ามีอันตรายรออยู่เบื้องหน้า

โถงทางเดินสั้นๆ หน้าประตูปิดกั้นตำแหน่งโซฟามุมซ้ายของห้อง กระทั่งเธอก้าวพ้นแล้วหันไปเปิดไฟอย่างไม่ได้ตั้งรับสิ่งใด ความสว่างปรากฏขึ้นก่อนร่างเล็กหมุนกายไปยังห้องครัวเพื่อดื่มน้ำ ตำแหน่งที่อยู่ทิศทางเดียวกับโซฟา

ตุบ! กระเป๋าในมือร่วงลงพื้นพร้อมกับร่างบางที่นิ่งงันราวถูกสาป สายตาเบิกกว้างด้วยความไม่อยากเชื่อในกับสิ่งที่เห็น

“ไง เด็กดีของเฮีย” น้ำเสียงทุ้มราบเรียบเอ่ยทักทาย หลังจากดวงตาลุ่มลึกยากคาดเดาช้อนขึ้นสบตากับเธอ มุมปากปรากฏรอยยิ้มเสียดตาบางเบาอย่างเหยียดหยัน

“.....” คนที่ไม่ได้ตั้งรับเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง สมองขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก ยืนนิ่งด้วยความสับสนต่อตัวเอง

เธอควรปั้นหน้านิ่งไล่เขาออกไป หรือว่าควรรีบวิ่งหนีออกจากห้องนี้ไปให้เร็วที่สุด

กว่าสมองจะประมวลก็ตอนที่ร่างแกร่งหยัดตัวยืนเต็มความสูง เขาเริ่มย่างสามขุมโดยมีเป้าหมายสายตาคือเธอ ท่าทางใจเย็นเหมือนนักล่าที่รู้ดีว่าเหยื่อไม่มีทางหลุดมือไปได้ มันยิ่งทำให้ดูน่าหวาดหวั่นสะพรึงกลัว

สติที่กระเจิงหายไปก่อนหน้านี้ถูกความกลัวเรียกกลับ เธอรีบหมุนตัวเพื่อวิ่งหนีออกจากที่แห่งนี้ แม้จะเป็นห้องของเธอก็ตาม

หมับ!

“กรี๊ด!” คนใจเย็นก่อนหน้านี้กลับก้าวยาวๆ ทันทีที่เห็นเธอกำลังหนี

ไม่กี่ก้าวเดินที่เขาเร่งความเร็วกลับท่วงทันหลายก้าววิ่งของเธอโดยที่มือยังไม่ทันจะเอื้อมถึงประตูหน้าห้องด้วยซ้ำ

“ปล่อย!” เมื่อหนีไม่พ้น พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองหันกลับมาพูดเสียงเย็นแข็งใส่หน้าเขา พยายามบิดตัวออกจากพันธนาการที่เหมือนคีมเหล็กหนาแน่น

“เฮียปล่อยชามานานแล้วไม่ใช่?” คิ้วเข้มเลิกขึ้น มุมปากกระตุกเบาๆ เหมือนยิ้มไม่ยิ้ม ดูน่ากลัวและคาดเดาไม่ได้

“ออกไปจากที่นี่ซะ ก่อนหนูจะเรียกรปภ.มาไล่คุณ!” พยายามอย่างมากที่จะเก็บซ่อนความตื่นกลัวที่ก่อนหน้าทำไม่ได้ เอ่ยปากออกไปอย่างไม่ไว้หน้าและไม่ต้องการอีกฝ่าย

แม้แต่คำเรียกขานที่เคยเสียงหวานออดอ้อนด้วยคำว่า ‘เฮีย’ ก็แปรเปลี่ยนไม่มีอะไรเหมือนเดิม ห่างเหินเป็น ‘คุณ’ ที่เราแค่เคยรู้จักกัน

“หึ!... ถ้าทำได้ เฮียจะอยู่ตรงนี้?” อีกครั้งที่เขาถามออกมาพร้อมกับคิ้วซ้ายกระตุกสูงขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ

มันยิ่งทำให้เธอทั้งโกรธทั้งกลัว อยากไล่อยากผลักไส

แต่ทำไมคำตอบมันดังในหัวว่าเธอ...พ่ายแพ้

ไม่... เธอไม่ยอมแพ้เขาอีกแล้ว เธอเจ็บปวดมามากพอแล้วที่จะทนอยู่กับความโง่และไร้เดียงสาแบบนั้น ในเมื่อพูดดีๆ ไม่ปล่อย ในเมื่อพยายามแกะฝ่ามือใหญ่ออกไม่หลุด เธอจึงเริ่มดิ้นด้วยเรี่ยวแรงที่มี หมัดเล็กเริ่มทำหน้าที่ปกป้องตัวเองด้วยการฟาดฟันกับร่างแข็งแกร่งไม่ยั้งมือ

ปึ่ก! แต่สุดท้ายกลับเป็นเธอที่ถูกดันชิดผนังแทบปลิว ร่างสูงใหญ่โถมตัวกดเธอไว้แทบไร้ที่จะดิ้น ข้อมือบางถูกรวบไว้เหนือหัวทั้งสองข้างด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว

“ปล่อย!” ไม่อยากยอมรับทั้งที่รู้ดีว่าเอาชนะเขาเรื่องพละกำลังไม่ได้ แต่นั่นยิ่งทำให้เธอโกรธมากกว่าเดิมที่ผลลัพธ์ออกมาเป็นแบบนี้

“เฮียจะปล่อยเด็กดีคนนี้ไปได้ยังไง...”

“ที่ปล่อยมาก็มากพอแล้ว ดื้อพอให้เฮียต้องปรับทัศนคติกับหนูอีกยาว” น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นใกล้ใบหน้าของเธอมาก ปลายจมูกของเขาปัดป่ายหน้าของเธออย่างแสดงอำนาจเหนือกว่า

“อย่าทำอะไรน่าขยะแขยงแบบนี้ โปรดให้เกียรติหนูและคนรักของหนูด้วย” กัดฟันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น หยุดดิ้นรนด้วยท่าทางแข็งกร้าวต่อการเป็นปรปักษ์กับเขา

“หึๆ” เสียงเย้ยหยันดังขึ้นจากคนตรงหน้า

และแทนที่เขาจะหยุด อีกฝ่ายกลับจูบซับแก้มของเธอไต่ไปจนถึงใบหู แลบลิ้นเลียติ่งเล็กอย่างหยอกล้อก่อนจะขบกัดจนเธอเบ้หน้าด้วยความเจ็บเบาๆ

แต่นั่นไม่ได้น่าตกใจเท่ากับสิ่งที่เขาเอ่ยปากออกมาหลังจากนั้น ประโยคที่เธอไม่เคยนึกสงสัยไปถึงเขา ไม่เคยรับรู้อะไรต่อการกระทำที่ผ่านมาราวกับไม่เกี่ยวข้องของเขา...

“แฟนคนไหนล่ะ ในเมื่อแต่ละคนที่เข้าหาหนูเฮียจัดการมันไปหมดแล้ว...”

“จะเหลือก็ไอ้คนล่าสุดที่กำลังจะสั่งสอนมัน”