ตอนที่4

ชนิกามาเรียนเหมือนอย่างทุกวันทำตัวปกติจนไม่มีใครล่วงรู้ซึ่งที่อยู่ในใจของเธอตอนนี้ วันนี้เธอตั้งใจที่จะเลิกและตัดขาดกับคนรักอย่างถาวร แม้จะทำใจได้ยากแต่ไม่มีทางเลือกไหนดีไปกว่านี้อีกแล้ว

เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนซึ่งเป็นเวลาที่ทั้งคู่จะนัดเจอกันจากนั้นคชาจะพาเธอไปกินข้าวหรือบางครั้งก็พาเธอไปที่คอนโดของเขาที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก การคบกันของทั้งคู่ไม่ได้ปิดบังคนรอบข้าง เพียงแต่ไม่สามารถบอกให้ครอบครัวรู้ได้เท่านั้น

"คิดถึงจังเลยไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน" คชาเดินยิ้มแป้นมาหาแฟนสาวที่นั่งรถเขาอยู่ที่เดิม ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบเข้าไปนั่งซบไหล่คนรักอย่างออดอ้อนทันที

ชนิกาเป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่คชาตัดสินใจยอมคบหาด้วย อีกทั้งยังคบกันจะได้สามปีแล้วยังไม่เคยมีเรื่องทะเลาะหรือผิดใจกันเลยสักครั้ง เขารักและหวงเธอมากจึงไม่ชอบให้ผู้ชายคนอื่นเข้าใกล้เธอ

"พี่คราม" เสียงหวานเอ่ยทักทายคนรักที่ยังไม่รู้ตัวว่ากำลังมีอะไรจะเกิดขึ้น

"พี่ทำวิจัยผ่านแล้ว ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว วันเสาร์นี้เราไปเที่ยวกันนะ" เป็นเวลาหลายอาทิตย์ที่ทั้งคู่ไม่ได้ไปไหนด้วยกันเพราะเขาต้องรีบทำวิจัยก่อนเรียนจบให้ผ่าน

"วันนี้ไปคอนโดพี่ก่อนกลับนะ"

คชากระซิบที่ข้างหูของเธอ ทั้งคู่เป็นคู่รักที่คบกันมานานเรื่องความสัมพันธ์บนเตียงก็มีบ้างตามประสาวัยรุ่นเพราะสมัยนี้คงไม่มีแค่จับมือหรือนอนกอดกันเฉยๆ เป็นแน่แล้วยิ่งคชาเคยเป็นเสือผู้หญิงมาก่อน

"ไม่ได้ค่ะชมต้องรีบกลับ"

"งั้นไม่เป็นไรพรุ่งนี้ก็ได้" คชาไม่โกรธแต่เขาเข้าใจ เขารู้ว่าเธอเป็นอย่างไร เขาไม่เคยรังเกียจที่เธอเป็นแค่ลูกคนรับใช้เขารักเธอจึงไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

"พี่ครามคะ"

"ครับ?" คนตัวสูงเริ่มหน้าเครียดเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของคนรัก

"ชมว่าเราเลิกกันเถอะ" ชนิกาตัดสินใจพูดออกไปในที่สุด หลังจากชั่งใจอยู่พักใหญ่ พยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีและกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

"ชะ..ชมแค่พูดเล่นใช่ไหม"

“ไม่ค่ะ ชมไม่ได้พูดเล่น” สีหน้าและแววตาจริงจังบ่งบอกว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น

“ทะ...ทำไมล่ะ” น้ำเสียงสั่นเครือตะกุกตะกักเอ่ยถามด้วยใจที่เต้นระรัว

"พี่เรียนจบคงไม่มีเวลาให้ชมแล้ว" ข้ออ้างแสนไร้สาระที่เธอไม่เคยคิดแต่ก็ต้องใช้เพื่อให้้เขาเลิกกับเธอ

"มีสิ พี่แบ่งเวลาได้นะชม"

"ไม่ได้หรอกค่ะ พี่ต้องไปรับตำแหน่งต่อพ่อของพี่จะเอาเวลาไหนมาให้ชมล่ะคะ"

"พี่จะพยายามแบ่งเวลามาให้ชมแต่เราอย่าเลิกกันเลยนะชม" คชาเริ่มใจเสียทีแรกคิดว่าเธอพูดเล่นแต่ตอนนี้คงไม่ใช่แล้ว

"ไม่เอาหรอกค่ะ ชมว่าเราคงไปกันไม่รอดหรอกเลิกกันเถอะนะคะ" ชนิกากลั้นน้ำตาจนแทบไม่ไหว น้ำเสียงทื่อๆ เพื่อให้เขาคิดว่าเธอหมดเยื้อใยกับเขาแล้ว

"ชมเป็นอะไร ทำไมล่ะไหนบอกว่าถ้าเรียนจบแล้วจะแต่งงานกับพี่ไง" คชาจับมือของเธอขึ้นมากุมเอาไว้เขาพยายามจะรั้งเธอให้มากที่สุด

"เรื่องนั้นพี่เป็นคนตัดสินใจเองชมไม่ได้คิดด้วยซ้ำ" ร่างเล็กพยายามผลักไสเขาอย่างไม่แยแส

"ชมไม่ได้รักพี่แล้วจริงๆ เหรอ" คชาสบตากับเธอแต่อีกคนกลับเสมองทางอื่นไม่กล้าสบตากับเขา

"ค่ะ เลิกกันเถอะนะคะ" เธอเน้นคำว่าเลิกให้เขาได้ยินอีกครั้ง คชาเริ่มปล่อยมือที่กุมเธอเอาไว้ช้าๆ เขาคงรั้งเธอไว้ไม่ได้อีกแล้ว

"ก็ได้" เมื่อเขาตอบแบบนั้นหัวใจของเธอก็ยิ่งสลาย ร่างบางกำลังจะถอดแหวนที่สวมอยู่ถอดคืนให้กับเขา

"ไม่ต้องคืน ชมเก็บไว้เถอะ ถ้าชมคิดถึงพี่ก็โทรมานะพี่จะรอ" คชารีบจับมือของเธอเอาไว้ ความรักที่เขาทุ่มเทต้องสลายเพราะความไม่มีเวลาแค่นั้นหรือ ช่างดูเป็นข้องอ้างที่ไม่สมเหตุสมผลเสียเลย

"ชมไปก่อนนะคะ" หญิงสาวหันหลังให้เขา แต่ยังไม่เดินไปไหน คนตัวโตจึงเดินไปกอดเธอจากด้านหลังทั้งน้ำตาและเป็นกอดสุดท้ายของเขากับเธอ

"พี่ยังรักชมเหมือนเดิมนะ" คชาเอ่ยทั้งน้ำตาก่อนจะยอมปล่อยให้เธอจากไป